Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
-
Μέγας Αλέξανδρος
- Rookie poster
- Δημοσιεύσεις: 74
-
Adminović
- Sloboda Narodu
- Δημοσιεύσεις: 15177
- Τοποθεσία: F.R. Liberland
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
0 .
Ο ψεκασμός είναι υγεία, είναι πολιτισμός!
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
-
Adminović
- Sloboda Narodu
- Δημοσιεύσεις: 15177
- Τοποθεσία: F.R. Liberland
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Και παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουν έρθει ένα σωρό Αλβανοί, Βλάχοι, Άραβες, Σλάβοι, Τούρκοι κλπ κλπ, υπάρχουν ακόμα κάποιοι γνήσιοι ΕΛΛΗΝΕΣ, που κρατάνε τις αρχαίες παραδόσεις. 
0 .
Ο ψεκασμός είναι υγεία, είναι πολιτισμός!
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
-
Μέγας Αλέξανδρος
- Rookie poster
- Δημοσιεύσεις: 74
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Adminović έγραψε:Και παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουν έρθει ένα σωρό Αλβανοί, Βλάχοι, Άραβες, Σλάβοι, Τούρκοι κλπ κλπ,
είναι λογικό οι τριτοκοσμικοί να μεταναστεύουν σε έναν ΑΝΩΤΕΡΟ πολιτισμό
0 .
-
Λαχουρένιος
- Ultimate Stalker
- Δημοσιεύσεις: 49063
- Τοποθεσία: Γεφυρα
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Το να μιλαμε για ομοφυλοφιλια στην αρχαια Ελλαδα ειναι παραπλανητικο. Ξεκαθαρη παιδεραστια ηταν οπου μουσατοι ανωμαλοι διακορευαν ανηλικα ατριχα αγορακια 
0 .
-
Adminović
- Sloboda Narodu
- Δημοσιεύσεις: 15177
- Τοποθεσία: F.R. Liberland
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που ένας λαός έδωσε το όνομά του σε μια κατηγορία ερωτικών επαφών.
Enough said.
Greek love is a term originally used by classicists to describe the primarily homoerotic customs, practices, and attitudes of the ancient Greeks. It was frequently used as a euphemism for homosexuality and pederasty. The phrase is a product of the enormous impact of the reception of classical Greek culture on historical attitudes toward sexuality, and its influence on art and various intellectual movements.
Επίσης:
https://www.quora.com/What-does-going-greek-mean
Enough said.
Greek love is a term originally used by classicists to describe the primarily homoerotic customs, practices, and attitudes of the ancient Greeks. It was frequently used as a euphemism for homosexuality and pederasty. The phrase is a product of the enormous impact of the reception of classical Greek culture on historical attitudes toward sexuality, and its influence on art and various intellectual movements.
Επίσης:
https://www.quora.com/What-does-going-greek-mean
0 .
Ο ψεκασμός είναι υγεία, είναι πολιτισμός!
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
-
Adminović
- Sloboda Narodu
- Δημοσιεύσεις: 15177
- Τοποθεσία: F.R. Liberland
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Μεγαλέκο αληθεύει ότι δεν σου άρεσαν οι γυναίκες και η μάνα σου είχε αγχωθεί μήπως δεν αφήσεις απογόνους;
Ο Ηφαιστίων πόσο στενός σου φίλος ήταν;
Μέχρι και πόρνες λέει σου έφερναν μπας και απαρνηθείς τα ελληνικά έθιμα;; Μα τόσο ανθέλληνες;;;
«Ο Αλέξανδρος περιφρονούσε τις ηδονές των γυναικών σε τέτοιο βαθμό που η μητέρα του Ολυμπιάδα φοβόταν ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει απογόνους».
Κουίντος Κούρτιος Ρούφος (Ρωμαίος ιστορικός του 1ου αιώνα μ.Χ.), «Η Ιστορία του Αλέξανδρου του Μέγα»
«Ο Ιερώνυμος στις επιστολές του γράφει ότι, σύμφωνα με τον Θεόφραστο, ο Αλέξανδρος δεν είχε μεγάλη έφεση στα αφροδίσια. Η Ολυμπιάδα και ο Φίλιππος το γνώριζαν πολύ καλά αυτό και έστειλαν τη Θεσσαλή εταίρα Καλλίξεινα, μια πανέμορφη γυναίκα, να πλαγιάσει μαζί του. Φοβόντουσαν ότι μπορεί να είναι γυναικωτός (ευλαβούντο γαρ μη γυννίς είη) και η Ολυμπιάδα τον ικέτευε να συνουσιαστεί με την Καλλίξεινα».
Αθηναίος o Ναυκράτιος (λόγιος του 2ου αιώνα μ.Χ.) «Δειπνοσοφισταί»
«Ο Αλέξανδρος πρόσφερε στεφάνι στον τάφο του Αχιλλέα και ο Ηφαιστίων στον τάφο του Πάτροκλου, υπαινισσόμενος ότι και αυτός ήταν ερώμενος του Αλέξανδρου όπως και ο Πάτροκλος ήταν του Αχιλλέα».
Κλαύδιος Αιλιανός (Ρωμαίος ιστορικός του 3ου αιώνα μ.Χ.) «Ποικίλη Ιστορία»
«Ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίων, αφού προσευχήθηκαν στους θεούς να είναι το ίδιο πιστοί ο ένας στον άλλο όσο και ο Αχιλλέας στον Πάτροκλο, έβγαλαν τα ρούχα τους και έτρεξαν γύρω από τον τάφο γυμνοί».
Αθηναίος ο Ναυκράτιος, «Δειπνοσοφισταί»
Ο Ηφαιστίων πόσο στενός σου φίλος ήταν;
Μέχρι και πόρνες λέει σου έφερναν μπας και απαρνηθείς τα ελληνικά έθιμα;; Μα τόσο ανθέλληνες;;;
ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ
«Ο Αλέξανδρος περιφρονούσε τις ηδονές των γυναικών σε τέτοιο βαθμό που η μητέρα του Ολυμπιάδα φοβόταν ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει απογόνους».
Κουίντος Κούρτιος Ρούφος (Ρωμαίος ιστορικός του 1ου αιώνα μ.Χ.), «Η Ιστορία του Αλέξανδρου του Μέγα»
«Ο Ιερώνυμος στις επιστολές του γράφει ότι, σύμφωνα με τον Θεόφραστο, ο Αλέξανδρος δεν είχε μεγάλη έφεση στα αφροδίσια. Η Ολυμπιάδα και ο Φίλιππος το γνώριζαν πολύ καλά αυτό και έστειλαν τη Θεσσαλή εταίρα Καλλίξεινα, μια πανέμορφη γυναίκα, να πλαγιάσει μαζί του. Φοβόντουσαν ότι μπορεί να είναι γυναικωτός (ευλαβούντο γαρ μη γυννίς είη) και η Ολυμπιάδα τον ικέτευε να συνουσιαστεί με την Καλλίξεινα».
Αθηναίος o Ναυκράτιος (λόγιος του 2ου αιώνα μ.Χ.) «Δειπνοσοφισταί»
«Ο Αλέξανδρος πρόσφερε στεφάνι στον τάφο του Αχιλλέα και ο Ηφαιστίων στον τάφο του Πάτροκλου, υπαινισσόμενος ότι και αυτός ήταν ερώμενος του Αλέξανδρου όπως και ο Πάτροκλος ήταν του Αχιλλέα».
Κλαύδιος Αιλιανός (Ρωμαίος ιστορικός του 3ου αιώνα μ.Χ.) «Ποικίλη Ιστορία»
«Ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίων, αφού προσευχήθηκαν στους θεούς να είναι το ίδιο πιστοί ο ένας στον άλλο όσο και ο Αχιλλέας στον Πάτροκλο, έβγαλαν τα ρούχα τους και έτρεξαν γύρω από τον τάφο γυμνοί».
Αθηναίος ο Ναυκράτιος, «Δειπνοσοφισταί»
0 .
Ο ψεκασμός είναι υγεία, είναι πολιτισμός!
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
-
Τλαξκαλτέκος
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3354
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Adminović έγραψε:Πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που ένας λαός έδωσε το όνομά του σε μια κατηγορία ερωτικών επαφών.
Kαι το νησί της Λέσβου έδωσε το όνομά του στον λεσβιακό έρωτα. Αυτό δεν σημαίνει πως η Σαπφώ ήταν λεσβία, ούτε πως οι Λέσβιες ήταν τζιβιτζιλούδες και η Λέσβος ο παράδεισος του τζιβιτζιλικίου.
Τα αισθήματά της προς της μαθήτριές της παρεξηγήθηκαν από τους μεταγενέστερους και της απέδωσαν ομοφυλοφιλικές τάσεις. ( Γυναίκες αυτόχειρες στην αρχαιότητα , Χάρις Δεληγιώργη, Αρχαιολόγος - Ιστορικός ).
Η Σαπφώ παντρεύτηκε έναν πλούσιο άνδρα από την Άνδρο και απέκτησε μία κόρη. Έμεινε χήρα σχετικά γρήγορα . Υποτίθεται πως αυτοκτόνησε για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα , τον Φάωνα , που όμως μοιάζει μυθολογικό πρόσωπο.
Ο Αλέξανδρος περιφρονούσε τις ηδονές των γυναικών σε τέτοιο βαθμό
Αυτό δείχνει εγκράτεια και όχι ομοφυλοφιλία. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ εγκρατής στα ερωτικά.
Τα αποσπάσματα απ' το βιβλίο του Αδώνιδος "Η ομοφυλοφιλία στη αρχαία Ελλάδα".
Ο Ιερώνυμος στις επιστολές του γράφει ότι, σύμφωνα με τον Θεόφραστο, ο Αλέξανδρος δεν είχε μεγάλη έφεση στα αφροδίσια. Η Ολυμπιάδα και ο Φίλιππος το γνώριζαν πολύ καλά αυτό και έστειλαν τη Θεσσαλή εταίρα Καλλίξεινα, μια πανέμορφη γυναίκα, να πλαγιάσει μαζί του. Φοβόντουσαν ότι μπορεί να είναι γυναικωτός (ευλαβούντο γαρ μη γυννίς είη) και η Ολυμπιάδα τον ικέτευε να συνουσιαστεί με την Καλλίξεινα
Αν δεχτούμε αυτό το χωρίο ως αληθινό - που και πάλι δεν δηλώνει ομοφυλοφιλία αλλά μόνο τον φόβο αυτής - τότε δεχόμαστε πως ο Φίλιππος δεν ήταν ομοφυλόφιλος. Και όμως , ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει πως τον σκότωσε ο ερώμενός του Παυσανίας.
«Ο Αλέξανδρος πρόσφερε στεφάνι στον τάφο του Αχιλλέα και ο Ηφαιστίων στον τάφο του Πάτροκλου, υπαινισσόμενος ότι και αυτός ήταν ερώμενος του Αλέξανδρου όπως και ο Πάτροκλος ήταν του Αχιλλέα».
Κλαύδιος Αιλιανός (Ρωμαίος ιστορικός του 3ου αιώνα μ.Χ.) «Ποικίλη Ιστορία»
«Ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίων, αφού προσευχήθηκαν στους θεούς να είναι το ίδιο πιστοί ο ένας στον άλλο όσο και ο Αχιλλέας στον Πάτροκλο, έβγαλαν τα ρούχα τους και έτρεξαν γύρω από τον τάφο γυμνοί».
Αθηναίος ο Ναυκράτιος, «Δειπνοσοφισταί»
Το δεύτερο χωρίο δεν δείχνει ομοφυλοφιλία. Όπως και ο Όμηρος πουθενά δεν αναφέρει πως ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν εραστές. Αυτό συμβαίνει πολύ αργότερα. Έτσι στο Συμπόσιο του Πλάτωνος αναφέρεται πως διαφωνούν με την γνώμη του Αισχύλου ( δεν έχει σωθεί ) πως ο Αχιλλέας ήταν ο ενεργητικός και ο Πάτροκλος ο παθητικός. Θεωρούσαν πως ίσχυε το αντίστροφο.
Ο Αλέξανδρος τις γυναίκες γούσταρε. Εκτός από 3 πηγές ( Αιλιανός , Επίκτητος στον Αρριανό και Ψευδο - Διογένης - 4 αν βάλεις και τον Τατιανό ) που λένε πως φασωνόταν με τα μπούτια του Ηφαιστίωνα δεν υπάρχει κάποια σοβαρή πηγή που να λέει πως ο Αλέξανδρος τον τσούλαγε τον σκαραβαίο. Παιδιά απέκτησε με 2 γυναίκες ( με την Βαρσίνη τον Ηρακλή και με την Ρωξάνη τον Αλέξανδρο Δ΄).
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτήν τη δημοσίευση.
1 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )
-
Τλαξκαλτέκος
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3354
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα ήταν αδιάφορη αν δεν επηρέαζε άλλους τομείς της ζωής . Σημασία είχε η εγκράτεια. Παράδειγμα ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος Β΄ ο Μέγας , ο οποίος είχε ομοφυλοφιλικές τάσεις , αλλά έδειξε εγκράτεια.
Ξενοφών, Αγησίλαος, Κεφ. 5 :
… Όσο για την εγκράτειά του στον έρωτα , μήπως δεν αξίζει να κάνουμε ειδική μνεία, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί ήταν αξιοθαύμαστη ; Γιατί θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι ανθρώπινο γνώρισμα το να μπορεί κάποιος να απέχει από αυτά που δεν επιθυμεί. Όταν, όμως , παρόλο που είχε ερωτευτεί τον Μεγαβάτη, το γιό του Σπιθριδάτη, όπως μπορεί να ερωτευτεί η πιο φλογερή φύση την απόλυτη ομορφιά, και έπειτα, επειδή συνηθίζεται στους Πέρσες να φιλούν όσους τιμούν, επιχείρησε ο Μεγαβάτης να φιλήσει τον Αγησίλαο, εκείνος αντιστεκόταν, για να μην τον φιλήσει, αυτή η φρονιμάδα δεν είναι θεϊκή ; Και όταν ο Μεγαβάτης, επειδή θεώρησε ότι τον υποτιμά, δεν επιχείρησε ξανά να τον φιλήσει, ο Αγησίλαος μίλησε σε κάποιον από τους συντρόφους του και του ζήτησε να πείσει τον Μεγαβάτη να τον τιμά και πάλι. Και σαν τον ρώτησε ο φίλος του , αν πειστεί ο Μεγαβάτης και θελήσει να τον φιλήσει, τι θα γίνει, εκεί , αφού σιώπησε για λίγο ο Αγησίλαος , είπε : «Όχι, μα τους δύο θεούς ( = Διόσκουροι ), ακόμη κι αν επρόκειτο να γίνω αμέσως ο πιο όμορφος απ’ τους ανθρώπους, σε όλους τους θεούς ορκίζομαι ότι θα προτιμούσα να ξαναδώσω την ίδια μάχη, παρά να δώ όλα όσα υπάρχουν μπροστά μου να γίνονται χρυσάφι.» Δεν αγνοώ τι σκέφτονται ορισμένοι γι’ αυτά τα θέματα. Εγώ, όμως , νομίζω ότι γνωρίζω πως πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που μπορούν να νικήσουν εχθρούς, παρά τους πειρασμούς τέτοιου είδους. Αυτά , όμως , επειδή λίγοι είναι αυτοί που τα γνωρίζουν , πολλοί μπορούν να δείχνουν δυσπιστία. Όλοι μας, εντούτοις, γνωρίζουμε ότι κανείς δεν δήλωσε πως έχει δεί να κάνει κάποια τέτοια πράξη ο Αγησίλαος, ούτε φάνηκε κανείς να το λέει βγάζοντας συμπεράσματα στηριγμένα σε πραγματικά γεγονότα. Γιατί, όταν έφευγε από την πατρίδα του, δεν κατοικούσε μόνος του σε ένα σπίτι και πάντοτε βρισκόταν είτε σε ναό, όπου ήταν αδύνατο να κάνει τέτοιες πράξεις, είτε σε δημόσιο χώρο, όπου γίνονταν μάρτυρες της σύνεσής του τα μάτια όλων. Και , αν εγώ λέω ψέματα γι’ αυτά, ενώ η Ελλάδα γνωρίζει τα αντίθετα , τότε καθόλου δεν επαινώ τον εαυτό μου, αλλά αντίθετα, τον κατηγορώ.
Οι παθητικοί βρίσκονταν σε χειρότερη θέση απ' τους ενεργητικούς.
Μερικά παραθέματα ιστορικών :
«Όποιο αγόρι ενέδιδε εύκολα το θεωρούσαν θηλυπρεπές, μομφή σοβαρή σε μια κοινωνία που μαστιζόταν από τον πόλεμο. Η αποδοκιμασία για όποιον εμπορευόταν τα κάλλη του ήταν πολύ πιο έντονη από την αποδοκιμασία της γυναίκας πόρνης, σε τέτοιο βαθμό, ώστε στην Αθήνα, αν μια τέτοια κατηγορία εναντίον κάποιου αποδεικνυόταν αληθινή, το πρόσωπο αυτό αποκλειόταν από τα δημόσια αξιώματα και δεν είχε δικαίωμα λόγου στην εκκλησία του δήμου. Σε δικανικούς λόγους η κατηγορία αυτή προσάπτεται συχνά εναντίον του αντιδίκου, αν και, συνήθως, χωρίς σοβαρά επιχειρήματα. Ο ενεργητικός ομοφυλόφιλος δεν επέσυρε την αποδοκιμασία, αντίθετα μάλιστα μπορούσε να θεωρηθεί πιο ανδροπρεπής από κάποιον που έτρεχε πίσω από τις γυναίκες»
(Andrewes Antony, «Αρχαία Ελληνική Κοινωνία», ΜΙΕΤ, 1983, σ. 318-319)
«Στην περιοχή των ομοφυλοφίλων η δια του πρωκτού επικοινωνία ήταν μόνο προβληματική, διότι αυτή για τον ένα σύντροφο, έναν άνδρα, σήμαινε διείσδυση, δηλ. παθητική, θηλυπρεπή συμπεριφορά. Το να παραδίνει τον εαυτό του και να αφήνεται να χρησιμοποιείται σα γυναίκα, αυτό ήταν το προσβλητικό κι όχι αυτή καθαυτή η δια του πρωκτού πράξη.»
(Reinsberg Carola, «Γάμος, Εταίρες και Παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα», 2η, Παπαδήμας, 1999, σ. 188)
«Όποιος παρέχει στον εαυτό του τη χαρά να διαβάζει κάποτε τα έργα του Αριστοφάνη, αντιλαμβάνεται και απ’ αυτά επίσης την εχθρική, θα ‘λεγα, στάση της αθηναϊκής κοινωνίας εναντίον των παθητικών ομοφυλόφιλων. Σ’ όλες τις κωμωδίες του εμφανίζεται αντίθετος τόσο προς τους ενεργητικούς όσο και τους παθητικούς ομοφυλόφιλους (ιδίως προς τους τελευταίους αυτούς…). Σε όλα του τα έργα βρίσκει τον τρόπο να τους ειρωνευθεί: Στην κωμωδία του Νεφέλες καταγγέλλει τα νέα παιδαγωγικά συστήματα που, όπως λέει, αύξησαν τελικώς τον κύκλο των ευρυπρώκτων (αυτών που είχαν πλατιά τα οπίσθια)»
(Δημάκης Π., «Πρόσωπα και Θεσμοί της Αρχαίας Ελλάδας», Παπαδήμας, 1994, σ. 148)
Υπάρχει ακόμη και σήμερα ως αστείο η άποψη περί ανδροπρεπούς ενεργητικού ομοφυλοφίλου :
.gif "Laughing")
Kumar Patel: Are all the guards in Guantanamo Bay gay?
Big Bob: Fuck no! There ain’t nothing gay about getting your dick sucked! You’re the ones that’re gay for sucking my dick!
Kumar Patel: What?
Big Bob: In fact, it creeps me out just being around you fags! Alright, get down on your knees and open your mouths.
Harold Lee: Why don’t you kick our asses instead?
Big Bob: GET ON YOUR FUCKING KNEES NOW!
[they comply]
Big Bob: Hope you boys like extra mayo.
25 : 10
Στην Αθήνα ήταν παράνομο να ξεπουλάει για χρήματα ο παθητικός ομοφυλόφιλος το σώμα του.
Τίμαρχος
Ο Αθηναίος πολιτικός Τίμαρχος γεννήθηκε το 391 π.Χ. Υπήρξε θύμα πολιτικής βεντέτας και ανελέητης λασπολογίας. Αυτή η δολοφονία του χαρακτήρα του αντιπάλου ήταν σχεδόν υποχρεωτικό ρητορικό υποείδος , το οποίο επιστρατευόταν σε δικαστικούς αγώνες και δημόσιες αντιπαραθέσεις. Ανήκε στο κόμμα του Δημοσθένη και το 346 π.Χ. κατηγορήθηκε ενώπιον δικαστών κατά τη "δοκιμασία ρητόρων" για εταίρηση . ( Η "δοκιμασία ρητόρων" ήταν σπάνια τον 4ο αι. π.Χ. και ήταν ουσιαστικά ο δημόσιος προκαταρκτικός έλεγχος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής του υποψήφιου ρήτορα της εκκλησίας ). Καταδικάστηκε σύμφωνα με το νόμο σε ατιμία , δηλαδή στη στέρηση του δικαιώματος να αγορεύει στην Εκκλησία του Δήμου , ακόμη και να εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους ( π.χ. αγορά ) ! Ο όρος εταίρησις στην κλασική περίοδο αναφερόταν αποκλειστικά στον Αθηναίο πολίτη ( αγόρι , έφηβο ή ενήλικα ) ο οποίος σε μια ομοφυλοφιλική σχέση έπαιζε ρόλο ανάλογο με εκείνον της εταίρας. Όπως τα όρια μεταξύ της συμπεριφοράς μιας εταίρας και μιας πόρνης ήταν ενίοτε δυσδιάκριτα , ανάλογα με τις περιστάσεις ή τα συναισθήματα του εκάστοτε καταγγέλλοντος, έτσι και ο όρος εταίρησις ήταν δυνατόν να σημαίνει απροκάλυπτη πορνεία ( πορνεύεσθαι ). Γενικότερα εταίρησις σήμαινε το να πουλάει ένας άνδρας το σώμα του σ' άλλον άνδρα. Σύμφωνα με το νόμο που παραθέτει ο Αισχίνης ο πεπορνευμένος ή εταιρηκώς εστερείτο των πολιτικών του δικαιωμάτων "γιατί όποιος πούλησε το σώμα του δεν θα δίσταζε να απεμπολήσει το συμφέρον της πόλης". Κατηγορήθηκε για τα εξής σκάνδαλα. Όταν ήταν ακόμη μειράκιον περνούσε πολύν χρόνο καθημερινά στο ιατρείο ενός ιατρού στον Πειραιά με το πρόσχημα ότι σπουδάζει ιατρική , ενώ στην πραγματικότητα εξέδιδε τον εαυτό του σε εμπόρους διαφόρων εθνικοτήτων αλλά και σε Αθηναίους πολίτες. Στη συνέχεια συνέζησε διαδοχικά με επτά άνδρες επί χρήμασι. Έτσι απ' τα παιδικά του χρόνια έγινε πασίγνωστος με την επωνυμία ( παρατσούκλι ) "πόρνος" : Η κοινή αντίδραση στο άκουσμα του ονόματος Τίμαρχος ήταν Ποίος Τίμαρχος ; Ο πόρνος ; Το βρώμικο παρελθόν του έχει σαν αποτέλεσμα την τωρινή σωματική του παρακμή και την μιασματική του ύπαρξη. Όταν αγορεύει ποζάρει γυμνός ( = παράβαση ενδυματικού κώδικα ) μπροστά την Εκκλησία και έχει καταρρεύσει σωματικά εξαιτίας της μέθης και βδελυρίας και άλλων παλιών καταχρήσεων , τόσο που οι συμπολίτες του στην Εκκλησία καλύπτουν το πρόσωπό τους από ντροπή. Πώς τολμάει εξάλλου να αγορεύει όταν δεν είναι καθαρός στο σώμα ; Καταλήγει ο Αισχίνης : " Κι εγώ φλερτάρω νεαρούς , τηρώντας βέβαια τους περιορισμούς του δικαίου έρωτος , αλλά δεν το παρακάνω , εκπορνευόμενος ή αναλαμβάνοντας παθητικό ρόλο". Ο "δίκαιος ( ομοφυλοφιλικός ) έρωτας" απέκλειε εξ ορισμού την εκπόρνευση ( κατάχρηση της ομοφυλοφιλίας ). Την υπεράσπιση του Τιμάρχου είχε αναλάβει ο Δημοσθένης. Κατήγορος ήταν ο Αισχίνης και παρόλο που δεν προσκόμισε αξιόπιστα πειστήρια και μάρτυρες , ο Τίμαρχος καταδικάστηκε . Έτσι καταστράφηκε η σταδιοδρομία ενός δοκιμασμένου και γνωστού πολιτικού. Δεν ξέρουμε αν ευσταθούσαν οι κατηγορίες του Αισχίνη. Το σίγουρο είναι πως ο Τίμαρχος ήταν ελκυστικός από τα νιάτα του , η προσωπικότητά του προσφερόταν για φημολογίες ( χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν ένοχος ) και τέλος το πολιτικό κλίμα της εποχής ευνόησε την καταδίκη του. Κατά την "λαϊκή ηθική" ( popular morality ) η διαγωγή ενός πολίτη σε όλες τις εκφάνσεις του βίου του προϊδέαζε για την πολιτική του επάρκεια και συμφυρόταν ακόμη και με την πίστη του στο πολίτευμα. Λέει ο Αισχίνης : "Όποιος πούλησε το σώμα του δεν θα δίσταζε να απεμπολήσει τα συμφέροντα της πόλης." Η μετέπειτα τύχη του μας είναι άγνωστη. Σύμφωνα με μεταγενέστερες μη πειστικές βυζαντινές πηγές η ατιμία του ακυρώθηκε επισήμως. Κατά τον Ψευδοπλούταρχο ( 2ος αι. μ. Χ. , Βίοι Ρητόρων , 840 - 1 ) κρεμάστηκε ( ο συνηθέστερος στατιστικώς τρόπος αυτοθανασίας ). Η ποινή της ατιμίας ισοδυναμούσε με την υποχρεωτική και ισόβια φίμωση του πολίτη και με την κατάργηση της ανδρικής του τιμής. Στην ανταγωνιστική αθηναϊκή μικροκοινωνία η υπερευαισθησία ( αιδώς ) στην κοινή γνώμη λειτουργούσε τόσο καθοριστικά , που οι ίδιοι οι αρχαίοι επικροτούσαν την αυτοκτονία για λόγους τιμής.
Επίσης ήταν κατακριτέο να αλλάζεις τους εραστές σαν τα πουκάμισα.
Παυσανίας
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ( 60 π.Χ. ) γράφει για ένα περιστατικό που έγινε 7-8 χρόνια πριν τη δολοφονία του Φιλίππου Β΄, δηλαδή γύρω στο 345 - 4 π.Χ. :
Ουσιαστικά στον Παυσανία εκτοξεύθηκε η κατηγορία ( ανδρόγυνος = ερμαφρόδιτος ) που είχε εκτοξευθεί και κατά του Τιμάρχου ( Αισχίνης : άνδρα στο σώμα που έχει μολυνθεί από τις αμαρτίες μιας γυναίκας ). Ο χλευασμός αυτός εκθήλυνε τον Παυσανία εξισώνοντας την υποτιθέμενη προθυμία του και τη δεκτικότητά του σε πλείονες εραστές με την τυπική συμπεριφορά της γυναίκας στην οποία οι αρχαίοι παγίως απέδιδαν ασυγκράτητη αδυναμία περί τα ερωτικά. Δεν λογιζόταν ως αξιόμεμπτο ο ομοφυλοφιλικός έρωτας , αλλά η απόκλιση από τον "δίκαιον έρωτα" και την αυτοσυγκράτηση ( σωφροσύνη ), το κατ' εξοχήν ιδανικό ενός οπλίτη πολίτη. Σύμφωνα με την αριστοτελική Αθηναίων πολιτεία ο Πεισιστρατίδης Θέτταλος ( 6ος αι. π.Χ. ) ερωτεύτηκε τον Αρμόδιο ( τον μετέπειτα τυραννοκτόνο ) και όταν ο τελευταίος τον απέρριψε ο Θέτταλος τον εξύβρισε ως μαλακόν , δηλ. θηλυπρεπή . ( Η λοιδορία της εκθήλυνσης του αντιπάλου ήταν κωμικός και δικανικός τόπος ). Όπως ο Τίμαρχος κατηγορήθηκε πως θα πρόδιδε τα συμφέροντα της πόλης εξαιτίας της εκτροπής του απ' τον δίκαιο έρωτα , έτσι ουσιαστικά και ο Παυσανίας κατηγορήθηκε πως θα πρόδιδε τον μονάρχη. Ο ονειδισμός δηλαδή είχε πολιτικό περιεχόμενο. Αυτό φαίνεται και απ' τον τρόπο αυτοκτονίας του Παυσανία. Στάθηκε μπροστά στα βέλη που προορίζονταν για τον Φίλιππο. Μετέτρεψε τον εαυτό του επίτηδες σε ανθρώπινη ασπίδα. Ήταν ένας επιδεικτικός τρόπος για να διατρανώσει την αφοσίωσή του στον βασιλιά και εραστή του. Έτσι ανασκεύασε έμπρακτα την λοιδορία για ερωτική και πολιτική απιστία. Το ότι είχε και πολιτικά κίνητρα η αυτοκτονία του φαίνεται και απ' το ότι την εμπιστεύτηκε στον αυλάρχη Άτταλο και αυτός συγκατένευσε . Ο Άτταλος εφάρμοσε τον νόμο οδόντα αντί οδόντος και τιμώρησε τον συκοφάντη με βιασμό απ' τους μεθυσμένους , αχαλίνωτους μουλαράδες.
Αυθαίρετος Θάνατος - Από την αυτοκτονία στον κοινωνικό βίο
Ιωάννης Πετρόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
https://www.archaiologia.gr/wp-content/ ... /98-10.pdf
Ξενοφών, Αγησίλαος, Κεφ. 5 :
… Όσο για την εγκράτειά του στον έρωτα , μήπως δεν αξίζει να κάνουμε ειδική μνεία, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί ήταν αξιοθαύμαστη ; Γιατί θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι ανθρώπινο γνώρισμα το να μπορεί κάποιος να απέχει από αυτά που δεν επιθυμεί. Όταν, όμως , παρόλο που είχε ερωτευτεί τον Μεγαβάτη, το γιό του Σπιθριδάτη, όπως μπορεί να ερωτευτεί η πιο φλογερή φύση την απόλυτη ομορφιά, και έπειτα, επειδή συνηθίζεται στους Πέρσες να φιλούν όσους τιμούν, επιχείρησε ο Μεγαβάτης να φιλήσει τον Αγησίλαο, εκείνος αντιστεκόταν, για να μην τον φιλήσει, αυτή η φρονιμάδα δεν είναι θεϊκή ; Και όταν ο Μεγαβάτης, επειδή θεώρησε ότι τον υποτιμά, δεν επιχείρησε ξανά να τον φιλήσει, ο Αγησίλαος μίλησε σε κάποιον από τους συντρόφους του και του ζήτησε να πείσει τον Μεγαβάτη να τον τιμά και πάλι. Και σαν τον ρώτησε ο φίλος του , αν πειστεί ο Μεγαβάτης και θελήσει να τον φιλήσει, τι θα γίνει, εκεί , αφού σιώπησε για λίγο ο Αγησίλαος , είπε : «Όχι, μα τους δύο θεούς ( = Διόσκουροι ), ακόμη κι αν επρόκειτο να γίνω αμέσως ο πιο όμορφος απ’ τους ανθρώπους, σε όλους τους θεούς ορκίζομαι ότι θα προτιμούσα να ξαναδώσω την ίδια μάχη, παρά να δώ όλα όσα υπάρχουν μπροστά μου να γίνονται χρυσάφι.» Δεν αγνοώ τι σκέφτονται ορισμένοι γι’ αυτά τα θέματα. Εγώ, όμως , νομίζω ότι γνωρίζω πως πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που μπορούν να νικήσουν εχθρούς, παρά τους πειρασμούς τέτοιου είδους. Αυτά , όμως , επειδή λίγοι είναι αυτοί που τα γνωρίζουν , πολλοί μπορούν να δείχνουν δυσπιστία. Όλοι μας, εντούτοις, γνωρίζουμε ότι κανείς δεν δήλωσε πως έχει δεί να κάνει κάποια τέτοια πράξη ο Αγησίλαος, ούτε φάνηκε κανείς να το λέει βγάζοντας συμπεράσματα στηριγμένα σε πραγματικά γεγονότα. Γιατί, όταν έφευγε από την πατρίδα του, δεν κατοικούσε μόνος του σε ένα σπίτι και πάντοτε βρισκόταν είτε σε ναό, όπου ήταν αδύνατο να κάνει τέτοιες πράξεις, είτε σε δημόσιο χώρο, όπου γίνονταν μάρτυρες της σύνεσής του τα μάτια όλων. Και , αν εγώ λέω ψέματα γι’ αυτά, ενώ η Ελλάδα γνωρίζει τα αντίθετα , τότε καθόλου δεν επαινώ τον εαυτό μου, αλλά αντίθετα, τον κατηγορώ.
Οι παθητικοί βρίσκονταν σε χειρότερη θέση απ' τους ενεργητικούς.
Μερικά παραθέματα ιστορικών :
«Όποιο αγόρι ενέδιδε εύκολα το θεωρούσαν θηλυπρεπές, μομφή σοβαρή σε μια κοινωνία που μαστιζόταν από τον πόλεμο. Η αποδοκιμασία για όποιον εμπορευόταν τα κάλλη του ήταν πολύ πιο έντονη από την αποδοκιμασία της γυναίκας πόρνης, σε τέτοιο βαθμό, ώστε στην Αθήνα, αν μια τέτοια κατηγορία εναντίον κάποιου αποδεικνυόταν αληθινή, το πρόσωπο αυτό αποκλειόταν από τα δημόσια αξιώματα και δεν είχε δικαίωμα λόγου στην εκκλησία του δήμου. Σε δικανικούς λόγους η κατηγορία αυτή προσάπτεται συχνά εναντίον του αντιδίκου, αν και, συνήθως, χωρίς σοβαρά επιχειρήματα. Ο ενεργητικός ομοφυλόφιλος δεν επέσυρε την αποδοκιμασία, αντίθετα μάλιστα μπορούσε να θεωρηθεί πιο ανδροπρεπής από κάποιον που έτρεχε πίσω από τις γυναίκες»
(Andrewes Antony, «Αρχαία Ελληνική Κοινωνία», ΜΙΕΤ, 1983, σ. 318-319)
«Στην περιοχή των ομοφυλοφίλων η δια του πρωκτού επικοινωνία ήταν μόνο προβληματική, διότι αυτή για τον ένα σύντροφο, έναν άνδρα, σήμαινε διείσδυση, δηλ. παθητική, θηλυπρεπή συμπεριφορά. Το να παραδίνει τον εαυτό του και να αφήνεται να χρησιμοποιείται σα γυναίκα, αυτό ήταν το προσβλητικό κι όχι αυτή καθαυτή η δια του πρωκτού πράξη.»
(Reinsberg Carola, «Γάμος, Εταίρες και Παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα», 2η, Παπαδήμας, 1999, σ. 188)
«Όποιος παρέχει στον εαυτό του τη χαρά να διαβάζει κάποτε τα έργα του Αριστοφάνη, αντιλαμβάνεται και απ’ αυτά επίσης την εχθρική, θα ‘λεγα, στάση της αθηναϊκής κοινωνίας εναντίον των παθητικών ομοφυλόφιλων. Σ’ όλες τις κωμωδίες του εμφανίζεται αντίθετος τόσο προς τους ενεργητικούς όσο και τους παθητικούς ομοφυλόφιλους (ιδίως προς τους τελευταίους αυτούς…). Σε όλα του τα έργα βρίσκει τον τρόπο να τους ειρωνευθεί: Στην κωμωδία του Νεφέλες καταγγέλλει τα νέα παιδαγωγικά συστήματα που, όπως λέει, αύξησαν τελικώς τον κύκλο των ευρυπρώκτων (αυτών που είχαν πλατιά τα οπίσθια)»
(Δημάκης Π., «Πρόσωπα και Θεσμοί της Αρχαίας Ελλάδας», Παπαδήμας, 1994, σ. 148)
Υπάρχει ακόμη και σήμερα ως αστείο η άποψη περί ανδροπρεπούς ενεργητικού ομοφυλοφίλου :
Kumar Patel: Are all the guards in Guantanamo Bay gay?
Big Bob: Fuck no! There ain’t nothing gay about getting your dick sucked! You’re the ones that’re gay for sucking my dick!
Kumar Patel: What?
Big Bob: In fact, it creeps me out just being around you fags! Alright, get down on your knees and open your mouths.
Harold Lee: Why don’t you kick our asses instead?
Big Bob: GET ON YOUR FUCKING KNEES NOW!
[they comply]
Big Bob: Hope you boys like extra mayo.
25 : 10
Στην Αθήνα ήταν παράνομο να ξεπουλάει για χρήματα ο παθητικός ομοφυλόφιλος το σώμα του.
Τίμαρχος
Ο Αθηναίος πολιτικός Τίμαρχος γεννήθηκε το 391 π.Χ. Υπήρξε θύμα πολιτικής βεντέτας και ανελέητης λασπολογίας. Αυτή η δολοφονία του χαρακτήρα του αντιπάλου ήταν σχεδόν υποχρεωτικό ρητορικό υποείδος , το οποίο επιστρατευόταν σε δικαστικούς αγώνες και δημόσιες αντιπαραθέσεις. Ανήκε στο κόμμα του Δημοσθένη και το 346 π.Χ. κατηγορήθηκε ενώπιον δικαστών κατά τη "δοκιμασία ρητόρων" για εταίρηση . ( Η "δοκιμασία ρητόρων" ήταν σπάνια τον 4ο αι. π.Χ. και ήταν ουσιαστικά ο δημόσιος προκαταρκτικός έλεγχος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής του υποψήφιου ρήτορα της εκκλησίας ). Καταδικάστηκε σύμφωνα με το νόμο σε ατιμία , δηλαδή στη στέρηση του δικαιώματος να αγορεύει στην Εκκλησία του Δήμου , ακόμη και να εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους ( π.χ. αγορά ) ! Ο όρος εταίρησις στην κλασική περίοδο αναφερόταν αποκλειστικά στον Αθηναίο πολίτη ( αγόρι , έφηβο ή ενήλικα ) ο οποίος σε μια ομοφυλοφιλική σχέση έπαιζε ρόλο ανάλογο με εκείνον της εταίρας. Όπως τα όρια μεταξύ της συμπεριφοράς μιας εταίρας και μιας πόρνης ήταν ενίοτε δυσδιάκριτα , ανάλογα με τις περιστάσεις ή τα συναισθήματα του εκάστοτε καταγγέλλοντος, έτσι και ο όρος εταίρησις ήταν δυνατόν να σημαίνει απροκάλυπτη πορνεία ( πορνεύεσθαι ). Γενικότερα εταίρησις σήμαινε το να πουλάει ένας άνδρας το σώμα του σ' άλλον άνδρα. Σύμφωνα με το νόμο που παραθέτει ο Αισχίνης ο πεπορνευμένος ή εταιρηκώς εστερείτο των πολιτικών του δικαιωμάτων "γιατί όποιος πούλησε το σώμα του δεν θα δίσταζε να απεμπολήσει το συμφέρον της πόλης". Κατηγορήθηκε για τα εξής σκάνδαλα. Όταν ήταν ακόμη μειράκιον περνούσε πολύν χρόνο καθημερινά στο ιατρείο ενός ιατρού στον Πειραιά με το πρόσχημα ότι σπουδάζει ιατρική , ενώ στην πραγματικότητα εξέδιδε τον εαυτό του σε εμπόρους διαφόρων εθνικοτήτων αλλά και σε Αθηναίους πολίτες. Στη συνέχεια συνέζησε διαδοχικά με επτά άνδρες επί χρήμασι. Έτσι απ' τα παιδικά του χρόνια έγινε πασίγνωστος με την επωνυμία ( παρατσούκλι ) "πόρνος" : Η κοινή αντίδραση στο άκουσμα του ονόματος Τίμαρχος ήταν Ποίος Τίμαρχος ; Ο πόρνος ; Το βρώμικο παρελθόν του έχει σαν αποτέλεσμα την τωρινή σωματική του παρακμή και την μιασματική του ύπαρξη. Όταν αγορεύει ποζάρει γυμνός ( = παράβαση ενδυματικού κώδικα ) μπροστά την Εκκλησία και έχει καταρρεύσει σωματικά εξαιτίας της μέθης και βδελυρίας και άλλων παλιών καταχρήσεων , τόσο που οι συμπολίτες του στην Εκκλησία καλύπτουν το πρόσωπό τους από ντροπή. Πώς τολμάει εξάλλου να αγορεύει όταν δεν είναι καθαρός στο σώμα ; Καταλήγει ο Αισχίνης : " Κι εγώ φλερτάρω νεαρούς , τηρώντας βέβαια τους περιορισμούς του δικαίου έρωτος , αλλά δεν το παρακάνω , εκπορνευόμενος ή αναλαμβάνοντας παθητικό ρόλο". Ο "δίκαιος ( ομοφυλοφιλικός ) έρωτας" απέκλειε εξ ορισμού την εκπόρνευση ( κατάχρηση της ομοφυλοφιλίας ). Την υπεράσπιση του Τιμάρχου είχε αναλάβει ο Δημοσθένης. Κατήγορος ήταν ο Αισχίνης και παρόλο που δεν προσκόμισε αξιόπιστα πειστήρια και μάρτυρες , ο Τίμαρχος καταδικάστηκε . Έτσι καταστράφηκε η σταδιοδρομία ενός δοκιμασμένου και γνωστού πολιτικού. Δεν ξέρουμε αν ευσταθούσαν οι κατηγορίες του Αισχίνη. Το σίγουρο είναι πως ο Τίμαρχος ήταν ελκυστικός από τα νιάτα του , η προσωπικότητά του προσφερόταν για φημολογίες ( χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν ένοχος ) και τέλος το πολιτικό κλίμα της εποχής ευνόησε την καταδίκη του. Κατά την "λαϊκή ηθική" ( popular morality ) η διαγωγή ενός πολίτη σε όλες τις εκφάνσεις του βίου του προϊδέαζε για την πολιτική του επάρκεια και συμφυρόταν ακόμη και με την πίστη του στο πολίτευμα. Λέει ο Αισχίνης : "Όποιος πούλησε το σώμα του δεν θα δίσταζε να απεμπολήσει τα συμφέροντα της πόλης." Η μετέπειτα τύχη του μας είναι άγνωστη. Σύμφωνα με μεταγενέστερες μη πειστικές βυζαντινές πηγές η ατιμία του ακυρώθηκε επισήμως. Κατά τον Ψευδοπλούταρχο ( 2ος αι. μ. Χ. , Βίοι Ρητόρων , 840 - 1 ) κρεμάστηκε ( ο συνηθέστερος στατιστικώς τρόπος αυτοθανασίας ). Η ποινή της ατιμίας ισοδυναμούσε με την υποχρεωτική και ισόβια φίμωση του πολίτη και με την κατάργηση της ανδρικής του τιμής. Στην ανταγωνιστική αθηναϊκή μικροκοινωνία η υπερευαισθησία ( αιδώς ) στην κοινή γνώμη λειτουργούσε τόσο καθοριστικά , που οι ίδιοι οι αρχαίοι επικροτούσαν την αυτοκτονία για λόγους τιμής.
Επίσης ήταν κατακριτέο να αλλάζεις τους εραστές σαν τα πουκάμισα.
Παυσανίας
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ( 60 π.Χ. ) γράφει για ένα περιστατικό που έγινε 7-8 χρόνια πριν τη δολοφονία του Φιλίππου Β΄, δηλαδή γύρω στο 345 - 4 π.Χ. :
Ήταν κάποιος Παυσανίας , Μακεδόνας την καταγωγή, από την περιοχή της Ορεστίδος ( στην Άνω Μακεδονία ) , σωματοφύλακας του βασιλιά , ο οποίος εξαιτίας της ομορφιάς του έγινε φίλος του Φιλίππου. Αυτός λοιπόν , βλέποντας ότι κάποιος άλλος Παυσανίας , συνονόματός του, είχε κερδίσει την αγάπη του βασιλιά , τον έβρισε , λέγοντάς του πως είναι ερμαφρόδιτος ( ανδρόγυνος ) και ότι πρόθυμα δεχόταν την ερωτοτροπία όσων τον ήθελαν. Ο δεύτερος , μην αντέχοντας την ύβριν που προξένησε αυτή η λοιδορία, προς στιγμήν έμεινε τελείως σιωπηρός και αφού συζήτησε με κάποιον από τους φίλους του , τον Άτταλο , για όσα έμελλε να πραγματοποιήσει , αυτοκτόνησε (εαυτόν εκ του ζήν μετέστησεν ) εκουσίως και με τρόπο παράδοξο. Δηλαδή , ενώ μετά από λίγες μέρες ο Φίλιππος πολεμούσε εναντίον του Πλευρία ( ή Πλευράτου ) , του βασιλιά των Ιλλυριών , εκείνος στάθηκε μπροστά στον βασιλιά [ Φίλιππο ] και δέχτηκε στο ίδιο του το σώμα όλα ανεξαιρέτως τα χτυπήματα που κατευθύνονταν προς τον βασιλιά και πέθανε. Όταν έγινε διαβόητο το συμβάν αυτό , ο Άτταλος , ένας από τους αυλικούς που ασκούσε πολλή επιρροή πάνω στο βασιλιά , κάλεσε τον Παυσανία σε δείπνο . Αφού προσέφερε άκρατον οίνον , παρέδωσε το σώμα του στους μουλαράδες , υποβάλλοντάς το σε ύβριν και στην ξέφρενη συμπεριφορά αυτών των μεθυσμένων ( παροινίαν εταιρικήν ).
Ουσιαστικά στον Παυσανία εκτοξεύθηκε η κατηγορία ( ανδρόγυνος = ερμαφρόδιτος ) που είχε εκτοξευθεί και κατά του Τιμάρχου ( Αισχίνης : άνδρα στο σώμα που έχει μολυνθεί από τις αμαρτίες μιας γυναίκας ). Ο χλευασμός αυτός εκθήλυνε τον Παυσανία εξισώνοντας την υποτιθέμενη προθυμία του και τη δεκτικότητά του σε πλείονες εραστές με την τυπική συμπεριφορά της γυναίκας στην οποία οι αρχαίοι παγίως απέδιδαν ασυγκράτητη αδυναμία περί τα ερωτικά. Δεν λογιζόταν ως αξιόμεμπτο ο ομοφυλοφιλικός έρωτας , αλλά η απόκλιση από τον "δίκαιον έρωτα" και την αυτοσυγκράτηση ( σωφροσύνη ), το κατ' εξοχήν ιδανικό ενός οπλίτη πολίτη. Σύμφωνα με την αριστοτελική Αθηναίων πολιτεία ο Πεισιστρατίδης Θέτταλος ( 6ος αι. π.Χ. ) ερωτεύτηκε τον Αρμόδιο ( τον μετέπειτα τυραννοκτόνο ) και όταν ο τελευταίος τον απέρριψε ο Θέτταλος τον εξύβρισε ως μαλακόν , δηλ. θηλυπρεπή . ( Η λοιδορία της εκθήλυνσης του αντιπάλου ήταν κωμικός και δικανικός τόπος ). Όπως ο Τίμαρχος κατηγορήθηκε πως θα πρόδιδε τα συμφέροντα της πόλης εξαιτίας της εκτροπής του απ' τον δίκαιο έρωτα , έτσι ουσιαστικά και ο Παυσανίας κατηγορήθηκε πως θα πρόδιδε τον μονάρχη. Ο ονειδισμός δηλαδή είχε πολιτικό περιεχόμενο. Αυτό φαίνεται και απ' τον τρόπο αυτοκτονίας του Παυσανία. Στάθηκε μπροστά στα βέλη που προορίζονταν για τον Φίλιππο. Μετέτρεψε τον εαυτό του επίτηδες σε ανθρώπινη ασπίδα. Ήταν ένας επιδεικτικός τρόπος για να διατρανώσει την αφοσίωσή του στον βασιλιά και εραστή του. Έτσι ανασκεύασε έμπρακτα την λοιδορία για ερωτική και πολιτική απιστία. Το ότι είχε και πολιτικά κίνητρα η αυτοκτονία του φαίνεται και απ' το ότι την εμπιστεύτηκε στον αυλάρχη Άτταλο και αυτός συγκατένευσε . Ο Άτταλος εφάρμοσε τον νόμο οδόντα αντί οδόντος και τιμώρησε τον συκοφάντη με βιασμό απ' τους μεθυσμένους , αχαλίνωτους μουλαράδες.
Αυθαίρετος Θάνατος - Από την αυτοκτονία στον κοινωνικό βίο
Ιωάννης Πετρόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
https://www.archaiologia.gr/wp-content/ ... /98-10.pdf
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτήν τη δημοσίευση.
1 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )
-
Τλαξκαλτέκος
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3354
Re: Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει
Δεν αφορά βέβαια την αρχαία εποχή, αλλά την Αναγέννηση και αφορά και Έλληνες. Θα βάλω μερικά αποσπάσματα απ' την πολύ ωραία εργασία
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
Στις 7 Ιουλίου 1446, λίγο μετά τις εννιά το πρωί, ο κρητικός Μιχάλης από τον Χάνδακα οδηγείται από τις φυλακές της Βενετίας στη γειτονική μικρή πλατεία του Αγίου Μάρκου. Εκεί, ανάμεσα στους δύο στύλους των προστατών αγίων της πόλης, του αγίου Θεοδώρου και του αγίου Μάρκου, όπου ήταν ο τόπος εκτέλεσης των καταδικασμένων σε θάνατο, είχε στηθεί το ξύλινο ικρίωμα και είχε γίνει η προετοιμασία της πυράς. Σε άθλια κατάσταση από τα βασανιστήρια, που είχε υποστεί όσες μέρες τον κρατούσαν για ανάκριση στη φυλακή, οδηγείται από τους φρουρούς δέσμιος, με τη συνηθισμένη συνοδεία των παρηγορητών μελών της «Αδελφότητας του Καλού Θανάτου» (1), τις πένθιμες ψαλμωδίες και τους ήχους από τις καμπάνες, ανεβαίνει με τη βία στο ικρίωμα και υποχρεώνεται να γονατίσει για να δεχτεί την άφεση των αμαρτιών του από τον ιερέα. Έπειτα αναγκάζεται να σκύψει πάνω στο χοντρό ξύλο και δέχεται το χτύπημα από το τσεκούρι του δήμιου. Μετά τον αποκεφαλισμό, το σώμα και το κεφάλι του προσδένονται με αλυσίδα σε ένα πάσσαλο πάνω στον σωρό των ξύλων και ο δήμιος βάζει φωτιά φροντίζοντας να διατηρηθεί, ώσπου ο νεκρός να αποτεφρωθεί. Το πλήθος που έχει συγκεντρωθεί παρατηρεί χωρίς ιδιαίτερη περιέργεια, ίσως με κάποια θλίψη, ίσως με ικανοποίηση. Έχει συνηθίσει το θέαμα που επαναλαμβάνεται κάθε τόσο με την ίδια μακάβρια ιεροτελεστία. Δεν είναι, άλλωστε, σπάνιες και οι περισσότερες από μία εκτελέσεις την ίδια μέρα. Το έγκλημα για το οποίο είχε κατηγορηθεί και είχε βρεθεί ένοχος ο άνθρωπος εκείνος ήταν ο σοδομισμός. ( 6 Ιουλίου 1446 έχει καταχωριστεί στο ASV, Consiglio di Dieci, Parti Miste, reg. 13, φ. 36r: Contra Michaelem de Candida sodomitam. Cras, post nonam, ducatur in medio duarum columnarum et ibi amputetur sibi caput et postea subito comburatur corpus et caput eius, ita ut in pulverem convertatur. )
( 1)
Στη διάρκεια του 15ου αιώνα το φαινόμενο αυτό είναι εξαιρετικά συχνό και οι σχετικές μαρτυρίες είναι άφθονες . Όπως διαπιστώνεται απο την έρευνα των πρακτικών του Συμβουλίου των Δέκα της Βενετίας, που αποτελούν κύρια πηγή για τη διερεύνηση του θέματος, την πλειονότητα των κατηγορουμένων την αποτελούσαν Βενετοί. Ωστόσο, αναφέρονται και πολλές περιπτώσεις ξένων και απο αυτούς όχι λίγοι ήταν Έλληνες. Ως προς την κοινωνική τους προέλευση κατονομάζονται ευγενείς, κληρικοί, δημόσιοι λειτουργοί, επαγγελματίες, χειρώνακτες, υπηρέτες και δούλοι. Ποικίλες ήταν και οι ηλικίες των κατηγορουμένων. Όσοι ασχολήθηκαν με τη μελέτη του θέματος ταυτίζοντας την πρακτική αυτή με την ερωτική επικοινωνία μεταξύ ανδρών κάνουν λόγο για ποινικοποίηση κατά κύριο λόγο της ομοφυλόφιλης μεταξύ ανδρών σχέσης.
Όμως, όπως προκύπτει απο τη διερεύνηση των σχετικών μαρτυριών, το πρόβλημα είναι ευρύτερο και έγκειται στην παρέκκλιση απο την «κατά φύση» γενετήσια πρακτική, ανεξάρτητα αν οι ερωτικοί σύντροφοι είναι ομόφυλοι ή ετερόφυλοι. Πράγματι μαρτυρούνται και περιπτώσεις σοδομισμού γυναικών, που υπόκεινται και αυτές στις κυρώσεις του νόμου, εάν αποδεικνυόταν η ενοχή της εκούσιας συμμετοχής. Υπόλογες απέναντι στον νόμο είναι και οι πόρνες 
που δέχονται την «πάρα φύση» ερωτική πράξη. Αντίθετα, οι γυναίκες που απέδειξαν ότι η πράξη έγινε χωρίς τη δική τους συγκατάθεση, απαλλάσσονταν απο τις συνέπειες του νόμου. Οπωσδήποτε, η μεγαλύτερη συχνότητα των ομοφυλοφιλικών περιπτώσεων που παρατηρείται είναι φαινομενική και οφείλεται στην απλή διαδικασία της αποκάλυψης ενός κοινωνικού σκανδάλου σε αντίθεση με την κάλυψη που παρείχε στην τυχόν παρέκκλιση η σχέση μεταξύ ετερόφυλων. Οι περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί αναφέρονται σε ποικίλες σχέσεις και ενέργειες. Έχουν καταγραφεί πράξεις μεταξύ ομοφύλων ή ετερόφυλων ενηλίκων, πράξεις μεταξύ ομοφύλων ανηλίκων, ενέργειες ενηλίκων σε βάρος ανηλίκων αγοριών ή κοριτσιών, πράξεις συμπτωματικές ή κατά συρροή, πράξεις με τη συγκατάθεση και των δύο συντρόφων αλλά επίσης και περιπτώσεις προσβολής και βίαιης επίθεσης κατά ανηλίκου, βιασμοί γυναικών, καθώς και εγκληματικές πράξεις βιασμού, συχνά απο περισσότερα άτομα, σε βάρος παιδιών, ακόμη και εγκληματικές ενέργειες λόγω αντιζηλίας.
Όσοι παρουσιάζονταν αλλά δεν ομολογούσαν ή εάν όσα κατέθεταν δεν ανταποκρίνονταν απόλυτα στις ενδείξεις που υπήρχαν παραπέμπονταν σε τακτική ανάκριση με βασανιστήρια.
Αρμόδια και υπεύθυνα όργανα για τη διεξαγωγή των ανακρίσεων ήταν αρχικά οι Offitiales ή Domini de Node, αστυνομική αρχή με σχετικά ευρεία δικαιοδοσία . Ωστόσο, το έργο τους δεν είχε την αποτελεσματικότητα που αναμενόταν. Το Συμβούλιο των Δέκα δεν δίστασε να τους κατηγορήσει για ανεπάρκεια και μεροληψία και τελικά θεωρώντας ότι ήταν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει έξαρση το φαινόμενο της σοδομίας στη Βενετία, τους απαγόρευσε (1418) την απόλυση κατηγορουμένων χωρίς την έγκριση του ίδιου του Συμβουλίου των Δέκα και στη συνέχεια προχώρησε στη συγκρότηση ειδικής ανακριτικής επιτροπής, του «Κολλεγίου για τους σοδομίτες» {Collegium sodomitarum), που αναλάμβανε να διεξαγάγει στο εξής τις σχετικές ανακρίσεις με τη συνηθισμένη μέθοδο των βασανιστηρίων ή όποιον άλλο τρόπο έκρινε αποτελεσματικό . Βέβαια, η συνήθης υπόδειξη του Συμβουλίου των Δέκα προς το «Κολλέγιο» ήταν να εξαντληθεί κάθε δυνατή περίπτωση βασανισμού , ώστε να επιτευχθεί η επιθυμητή απόσπαση ομολογίας. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί, ότι η δικαιοδοσία του «Κολλεγίου» περιοριζόταν μόνο σε περιπτώσεις που ο υπόδικος βρισκόταν στη Βενετία . Το Συμβούλιο των Δέκα κρίνοντας αναγκαία τη φροντίδα για την εξάλειψη του φαινομένου από τη Βενετία με ψήφισμα της 20 Φεβρουαρίου 1432 πήρε μέτρα για την καλή οργάνωση και λειτουργία του «Κολλεγίου» και αποφάσισε την εντατικοποίηση της δραστηριότητάς του . Σε όλο το διάστημα των ανακρίσεων και μέχρι τον οριστικό τερματισμό της υπόθεσης, που η εκδίκασή της μπορούσε να διαρκέσει αρκετά χρόνια, ο κατηγορούμενος παρέμενε φυλακισμένος. Παράλληλα με τη θεσμοθέτηση των μέτρων αυτών για την καταστολή του φαινομένου στη Βενετία, κρίθηκε απαραίτητο να ληφθεί πρόνοια για την καταπολέμηση του προβλήματος στα βενετικά πλοία, όπου εμφανιζόταν με προκλητική συχνότητα. Με βάση, μάλιστα, το σκεπτικό ότι, εφόσον τα πλοία βρίσκονταν έξω από τον χώρο της βενετικής επικράτειας, δεν υπόκεινταν στη δικαιοδοσία των βενετικών διωκτικών αρχών, οι ναυτικοί εύκολα ξέφευγαν από την επιβολή των κυρώσεων του νόμου. Με την πρόθεση να ξεκαθαρίσει οριστικά αυτό το θολό νομικό πλαίσιο το Συμβούλιο των Δέκα αποφάσισε να διευρύνει το πεδίο δικαιοδοσίας-του και στα βενετικά πλοία. Με το ψήφισμα της 31 Ιουλίου 1420 ορίζεται ότι, όπως διώκονται στη Βενετία όσοι διαπράττουν αυτό το ανόμημα, με όμοιο τρόπο πρέπει να επιδιωχθεί το ξερρίζωμά του από τα βενετικά πλοία, «πάνω στα οποία πάρα πολύ διαπράττεται με όχι μικρή δυσφήμιση δική μας και φανερό κίνδυνο όσων ταξιδεύουν με αυτά, έτσι που απορεί κανείς πώς δεν βυθίζονται από τη θεϊκή κρίση». 
Όσοι, λοιπόν, διέπρατταν αυτό το ανόμημα έπρεπε να τιμωρούνται σαν να το είχαν διαπράξει στη Βενετία, ενώ εκείνοι που θα τους κατέδιδαν θα αμείβονταν με το ποσό των 500 λιρών. Τονίζεται, μάλιστα, ότι οι κυβερνήτες των πλοίων δεν έχαναν το δικαίωμα να προβαίνουν οι ίδιοι στην τιμωρία των ενόχων και μόνο εάν εκείνοι δεν είχαν επιβάλει τη δικαιοσύνη οι ένοχοι θα τιμωρούνταν στη Βενετία. Όμοια και οι κυβερνήτες των βενετικών εμπορικών σκαφών όφειλαν να παραδίδουν τους τυχόν ενόχους στον διοικητή της πρώτης βενετικής κτήσης, όπου θα προσέγγιζαν, ώστε αυτός να τους αποστείλει στη Βενετία με το πρώτο πλοίο, έχοντας ο κυβερνήτης αυτού του πλοίου την υποχρέωση να τους μεταφέρει και να τους παραδώσει στις Αρχές .
συνεχίζεται ...
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
Στις 7 Ιουλίου 1446, λίγο μετά τις εννιά το πρωί, ο κρητικός Μιχάλης από τον Χάνδακα οδηγείται από τις φυλακές της Βενετίας στη γειτονική μικρή πλατεία του Αγίου Μάρκου. Εκεί, ανάμεσα στους δύο στύλους των προστατών αγίων της πόλης, του αγίου Θεοδώρου και του αγίου Μάρκου, όπου ήταν ο τόπος εκτέλεσης των καταδικασμένων σε θάνατο, είχε στηθεί το ξύλινο ικρίωμα και είχε γίνει η προετοιμασία της πυράς. Σε άθλια κατάσταση από τα βασανιστήρια, που είχε υποστεί όσες μέρες τον κρατούσαν για ανάκριση στη φυλακή, οδηγείται από τους φρουρούς δέσμιος, με τη συνηθισμένη συνοδεία των παρηγορητών μελών της «Αδελφότητας του Καλού Θανάτου» (1), τις πένθιμες ψαλμωδίες και τους ήχους από τις καμπάνες, ανεβαίνει με τη βία στο ικρίωμα και υποχρεώνεται να γονατίσει για να δεχτεί την άφεση των αμαρτιών του από τον ιερέα. Έπειτα αναγκάζεται να σκύψει πάνω στο χοντρό ξύλο και δέχεται το χτύπημα από το τσεκούρι του δήμιου. Μετά τον αποκεφαλισμό, το σώμα και το κεφάλι του προσδένονται με αλυσίδα σε ένα πάσσαλο πάνω στον σωρό των ξύλων και ο δήμιος βάζει φωτιά φροντίζοντας να διατηρηθεί, ώσπου ο νεκρός να αποτεφρωθεί. Το πλήθος που έχει συγκεντρωθεί παρατηρεί χωρίς ιδιαίτερη περιέργεια, ίσως με κάποια θλίψη, ίσως με ικανοποίηση. Έχει συνηθίσει το θέαμα που επαναλαμβάνεται κάθε τόσο με την ίδια μακάβρια ιεροτελεστία. Δεν είναι, άλλωστε, σπάνιες και οι περισσότερες από μία εκτελέσεις την ίδια μέρα. Το έγκλημα για το οποίο είχε κατηγορηθεί και είχε βρεθεί ένοχος ο άνθρωπος εκείνος ήταν ο σοδομισμός. ( 6 Ιουλίου 1446 έχει καταχωριστεί στο ASV, Consiglio di Dieci, Parti Miste, reg. 13, φ. 36r: Contra Michaelem de Candida sodomitam. Cras, post nonam, ducatur in medio duarum columnarum et ibi amputetur sibi caput et postea subito comburatur corpus et caput eius, ita ut in pulverem convertatur. )
( 1)
ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Στη διάρκεια του 15ου αιώνα το φαινόμενο αυτό είναι εξαιρετικά συχνό και οι σχετικές μαρτυρίες είναι άφθονες . Όπως διαπιστώνεται απο την έρευνα των πρακτικών του Συμβουλίου των Δέκα της Βενετίας, που αποτελούν κύρια πηγή για τη διερεύνηση του θέματος, την πλειονότητα των κατηγορουμένων την αποτελούσαν Βενετοί. Ωστόσο, αναφέρονται και πολλές περιπτώσεις ξένων και απο αυτούς όχι λίγοι ήταν Έλληνες. Ως προς την κοινωνική τους προέλευση κατονομάζονται ευγενείς, κληρικοί, δημόσιοι λειτουργοί, επαγγελματίες, χειρώνακτες, υπηρέτες και δούλοι. Ποικίλες ήταν και οι ηλικίες των κατηγορουμένων. Όσοι ασχολήθηκαν με τη μελέτη του θέματος ταυτίζοντας την πρακτική αυτή με την ερωτική επικοινωνία μεταξύ ανδρών κάνουν λόγο για ποινικοποίηση κατά κύριο λόγο της ομοφυλόφιλης μεταξύ ανδρών σχέσης.
Όμως, όπως προκύπτει απο τη διερεύνηση των σχετικών μαρτυριών, το πρόβλημα είναι ευρύτερο και έγκειται στην παρέκκλιση απο την «κατά φύση» γενετήσια πρακτική, ανεξάρτητα αν οι ερωτικοί σύντροφοι είναι ομόφυλοι ή ετερόφυλοι. Πράγματι μαρτυρούνται και περιπτώσεις σοδομισμού γυναικών, που υπόκεινται και αυτές στις κυρώσεις του νόμου, εάν αποδεικνυόταν η ενοχή της εκούσιας συμμετοχής. Υπόλογες απέναντι στον νόμο είναι και οι πόρνες που δέχονται την «πάρα φύση» ερωτική πράξη. Αντίθετα, οι γυναίκες που απέδειξαν ότι η πράξη έγινε χωρίς τη δική τους συγκατάθεση, απαλλάσσονταν απο τις συνέπειες του νόμου. Οπωσδήποτε, η μεγαλύτερη συχνότητα των ομοφυλοφιλικών περιπτώσεων που παρατηρείται είναι φαινομενική και οφείλεται στην απλή διαδικασία της αποκάλυψης ενός κοινωνικού σκανδάλου σε αντίθεση με την κάλυψη που παρείχε στην τυχόν παρέκκλιση η σχέση μεταξύ ετερόφυλων. Οι περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί αναφέρονται σε ποικίλες σχέσεις και ενέργειες. Έχουν καταγραφεί πράξεις μεταξύ ομοφύλων ή ετερόφυλων ενηλίκων, πράξεις μεταξύ ομοφύλων ανηλίκων, ενέργειες ενηλίκων σε βάρος ανηλίκων αγοριών ή κοριτσιών, πράξεις συμπτωματικές ή κατά συρροή, πράξεις με τη συγκατάθεση και των δύο συντρόφων αλλά επίσης και περιπτώσεις προσβολής και βίαιης επίθεσης κατά ανηλίκου, βιασμοί γυναικών, καθώς και εγκληματικές πράξεις βιασμού, συχνά απο περισσότερα άτομα, σε βάρος παιδιών, ακόμη και εγκληματικές ενέργειες λόγω αντιζηλίας. Όσοι παρουσιάζονταν αλλά δεν ομολογούσαν ή εάν όσα κατέθεταν δεν ανταποκρίνονταν απόλυτα στις ενδείξεις που υπήρχαν παραπέμπονταν σε τακτική ανάκριση με βασανιστήρια.
Αρμόδια και υπεύθυνα όργανα για τη διεξαγωγή των ανακρίσεων ήταν αρχικά οι Offitiales ή Domini de Node, αστυνομική αρχή με σχετικά ευρεία δικαιοδοσία . Ωστόσο, το έργο τους δεν είχε την αποτελεσματικότητα που αναμενόταν. Το Συμβούλιο των Δέκα δεν δίστασε να τους κατηγορήσει για ανεπάρκεια και μεροληψία και τελικά θεωρώντας ότι ήταν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει έξαρση το φαινόμενο της σοδομίας στη Βενετία, τους απαγόρευσε (1418) την απόλυση κατηγορουμένων χωρίς την έγκριση του ίδιου του Συμβουλίου των Δέκα και στη συνέχεια προχώρησε στη συγκρότηση ειδικής ανακριτικής επιτροπής, του «Κολλεγίου για τους σοδομίτες» {Collegium sodomitarum), που αναλάμβανε να διεξαγάγει στο εξής τις σχετικές ανακρίσεις με τη συνηθισμένη μέθοδο των βασανιστηρίων ή όποιον άλλο τρόπο έκρινε αποτελεσματικό . Βέβαια, η συνήθης υπόδειξη του Συμβουλίου των Δέκα προς το «Κολλέγιο» ήταν να εξαντληθεί κάθε δυνατή περίπτωση βασανισμού , ώστε να επιτευχθεί η επιθυμητή απόσπαση ομολογίας. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί, ότι η δικαιοδοσία του «Κολλεγίου» περιοριζόταν μόνο σε περιπτώσεις που ο υπόδικος βρισκόταν στη Βενετία . Το Συμβούλιο των Δέκα κρίνοντας αναγκαία τη φροντίδα για την εξάλειψη του φαινομένου από τη Βενετία με ψήφισμα της 20 Φεβρουαρίου 1432 πήρε μέτρα για την καλή οργάνωση και λειτουργία του «Κολλεγίου» και αποφάσισε την εντατικοποίηση της δραστηριότητάς του . Σε όλο το διάστημα των ανακρίσεων και μέχρι τον οριστικό τερματισμό της υπόθεσης, που η εκδίκασή της μπορούσε να διαρκέσει αρκετά χρόνια, ο κατηγορούμενος παρέμενε φυλακισμένος. Παράλληλα με τη θεσμοθέτηση των μέτρων αυτών για την καταστολή του φαινομένου στη Βενετία, κρίθηκε απαραίτητο να ληφθεί πρόνοια για την καταπολέμηση του προβλήματος στα βενετικά πλοία, όπου εμφανιζόταν με προκλητική συχνότητα. Με βάση, μάλιστα, το σκεπτικό ότι, εφόσον τα πλοία βρίσκονταν έξω από τον χώρο της βενετικής επικράτειας, δεν υπόκεινταν στη δικαιοδοσία των βενετικών διωκτικών αρχών, οι ναυτικοί εύκολα ξέφευγαν από την επιβολή των κυρώσεων του νόμου. Με την πρόθεση να ξεκαθαρίσει οριστικά αυτό το θολό νομικό πλαίσιο το Συμβούλιο των Δέκα αποφάσισε να διευρύνει το πεδίο δικαιοδοσίας-του και στα βενετικά πλοία. Με το ψήφισμα της 31 Ιουλίου 1420 ορίζεται ότι, όπως διώκονται στη Βενετία όσοι διαπράττουν αυτό το ανόμημα, με όμοιο τρόπο πρέπει να επιδιωχθεί το ξερρίζωμά του από τα βενετικά πλοία, «πάνω στα οποία πάρα πολύ διαπράττεται με όχι μικρή δυσφήμιση δική μας και φανερό κίνδυνο όσων ταξιδεύουν με αυτά, έτσι που απορεί κανείς πώς δεν βυθίζονται από τη θεϊκή κρίση». Όσοι, λοιπόν, διέπρατταν αυτό το ανόμημα έπρεπε να τιμωρούνται σαν να το είχαν διαπράξει στη Βενετία, ενώ εκείνοι που θα τους κατέδιδαν θα αμείβονταν με το ποσό των 500 λιρών. Τονίζεται, μάλιστα, ότι οι κυβερνήτες των πλοίων δεν έχαναν το δικαίωμα να προβαίνουν οι ίδιοι στην τιμωρία των ενόχων και μόνο εάν εκείνοι δεν είχαν επιβάλει τη δικαιοσύνη οι ένοχοι θα τιμωρούνταν στη Βενετία. Όμοια και οι κυβερνήτες των βενετικών εμπορικών σκαφών όφειλαν να παραδίδουν τους τυχόν ενόχους στον διοικητή της πρώτης βενετικής κτήσης, όπου θα προσέγγιζαν, ώστε αυτός να τους αποστείλει στη Βενετία με το πρώτο πλοίο, έχοντας ο κυβερνήτης αυτού του πλοίου την υποχρέωση να τους μεταφέρει και να τους παραδώσει στις Αρχές . συνεχίζεται ...
1 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )