Koροιδάκια

[exomotis]

Mα ακριβως την ιδια γλωσσα , εννοω, οτι χρησιμοποιειτε οι αστοι με τους νεοναζι , και εκει οντως υπαρχει δυσκολια στον προσδιορισμο σας.
Δεν ενδιαφερει τι λενε οι αλλοι αστουληδες στην ΕΕ που ειναι γνωστη η προπαγανδα που εχουν φαει χρονια, και ο εξαλλος φυσικα αντικομμουνισμος τους που τους τοποθετει στους πλεον αμορφωτους κοινωνικα ανθρωπους.
Αυτο γιατι ενοχλει ανθρωπους σαν εσας?
Αυτη δεν ειναι η πραγματικοτητα?
Ηδη δεν στηριζουν κιολας στην Ουκρανια νεοναζι αστοι , οπως παλια τον Χιτλερ?
Κατσιβελος ειναι δηλαδη ο αμορφωτος ευρωπαιος σαν την παρτη σας , γιατι και αρρωστος αντικομμουνιστης ειναι επειδη το εχει επικτητο μετα μακρα προπαγανδα της αρχουσας ταξης του, και γενικα δεν εχει ιδεα για το πιο πραγμα μιλα εαν προκειται περι σοσιαλισμου η κομμουνισμου.
Χοντρικα και απλα μπερδευει τα σωβρακα με τα πουκαμισα η την βουρτσα με την πουτσα , γιατι ετσι αστεια παντα κατεληγε ερμαιο της αμορφωσιας και της θρασσυτητας του να εχει αποψη επι παντος επιστητου ακομα και εαν γελα μαζι του το κοινο που γνωριζει.

Αλλωστε ο ξερολισμος και η αμετροεπεια ειναι το κυριο γνωρισμα του αστειου αστουλη.

Αστος ομως που μπορεσε και ανεβασε τον εαυτο του πανω και περα απο τον γελοιο αστισμο του, αφου διαβασε και κατανοησε συνθηκες και ιστορικα διδαγματα, δεν γραφει ανοησιες σαν μερικους απο εσας.

Με λιγα λογια, ...δεν λυποσαστε τον εαυτο σας?

[exomotis]

Συγνωμη.....foolish question

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Κύριοι, ας μην αναλωνόμαστε σε μικρότητες. Όποιος έχει μάτια, βλέπει.

[exomotis]

Ποια μικροτητα ρε παπαρα?
Μπαινεις σε κατι αγνωστο για σενα, γραφεις την παπαρια σου, και τωρα πας να την κανεις αλα καρτ για το συγκεκριμενο.

Προσεξε για την παρτη σου, τους συντροφους τους αλλους ποσως τους ενδιαφερουν αποψεις που καθημερινα εμεσσουν οι πλεον αντιδραστικοι μαυροι στην ΕΕ σου.
Συνηθισμενοι ειναι , αλλα βαριουνται αφανταστα τον ιδιο δισκο καπου 70 χρονακια, πρωι μεσημερι βραδυ.

[Διάδοχος]

Μλκ σατανικέ, τα πράγματα είναι απλά. Υπήρχε ο καπιταλισμός. Σε μια σκιτζήδικη χώρα όπως η τσαρική Ρωσία έγινε επανάσταση και οι επαναστάτες έκαμαν σοβιετική δημοκρατία. Είπαν να στήσουν ένα άλλο είδος οικονομίας, χωρίς αγορά, με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, Γκοσπλάν και τέτοια. Πρωτοφανές εγχείρημα, ουτοπικό.
Ε, αυτό το πράγμα, που αν το έλεγες πιο πριν θα σε έπαιρναν με τις πέτρες, κατάφερε να δουλέψει 70 χρόνια, τα πρώτα 50-60 μάλιστα πετούσε κιόλας. Αυτά σε μια τελεμέδικη χώρα λέμε, μαζί με πολιτισμικά κουσούρια, και το λουρί της μάνας, τον 20ο αιώνα.
Αν είχαν πιάσει οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις στην Γερμανία, θα είχες πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Στην Κίνα, είχες πολύ χειρότερο, αντί για σταλινικές βιομηχανίες χάλυβα ας πούμε, είχες χωριά με καμίνια απο πυλό να λιώνουν τηγάνια για να κάνουν την Κίνα πρώτη δύναμη στον χάλυβα.
Το ότι έπεσε η ΕΣΣΔ δεν λέει τίποτε. Αυτό που λέει πολλά είναι ότι λειτούργησε 70 χρόνια.

Σύμφωνοι, αλλά αυτό είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Γιατί εκτός από το χάντικαπ του ρωσσορθόδοξου κατσιβελισμού, είχες και το πλεονέκτημα μιας αχανούς χώρας (σχεδόν τρεις φορές όσο οι επα) με θεωρητικά ανεξάντλητους φυσικούς πόρους και μοναδικό δημογραφικό δυναμικό. Ε, όλο αυτό σε 50-60-70 (btw, πρέπει να αποφασίσετε γιατί εγώ λέω 30) χρόνια κατέληξε σε καταστροφή της οικονομίας μέσω του βυθίσματος όλου αυτού του πλούτου σε overcapacity και σε δημογραφικό ναυάγιο.

Aυτό ήταν μειονέκτημα, όχι πλεονέκτημα.

Για δοκίμασε να είσαι στην Μόσχα κάπου στις αρχές ή μέσα του προηγούμενου αιώνα και να προσπαθείς να κάνεις material balances σε χιλιάδες επιχειρήσεις, απο την Ευρώπη ως την Άπω Ανατολή. Με τηλέγραφο και αλληλογραφία.

The introduction of the first five-year plan in 1928 led to a re-examination of the roles of Gosplan and VSNKh, the supreme state organization for management of the economy at this time. This re-examination of roles was required because VSNKh itself also had responsibility for planning through the Industrial Planning Commission (Promplan). Re-examination of roles was also required as the introduction of the first five-year plan meant that Gosplan's role was no longer one of prognosis and drafting of 'control figures' since plans had now become orders to act.

In order to ensure the success of the plan it was necessary to ensure that inputs from one part of the economy matched outputs from another part of the economy. Gosplan achieved this using a methodology called the system of 'material balances'. For a plan period (in detail for one year and in lesser detail for a five-year plan) Gosplan drew up a balance sheet in terms of units of material (i.e. money was not used as part of the accounting process).

The first step in the process was to assess how much steel, cement, wool cloth, etc. would be available for the next year. This calculation was based on the following formula: production minus exports plus imports plus or minus changes in stocks).

The second step was to identify where there were mismatches between levels of outputs of one material that was used as an input in another part of the economy i.e. where there were differences between supply and demand within the economy. If mismatches between supply and demand were identified then, for the one-year plan, utilization plans for a particular input material could be cut or alternatively effort was made to increase supply. For the five-year plan mismatches between supply and demand could be mitigated by modifying long terms plans to increase productive capacity.

Using this method any changes in the plan to remove mismatches between inputs and outputs would result in hundreds, even thousands, of changes to material balances. This meant that, without the aid of information technology, Gosplan could only deal with the economy in very general terms.

Παράλληλα υπήρχε και μαύρη οικονομία, οι επιχειρήσεις γυρνούσαν στοκ μεταξύ τους στα κρυφά. Έπεφτε και πολύ τάισμα πλαστών στοιχείων στο Γκοσπλάν απο αυτές.

Αυτό το πράγμα όμως δούλεψε, ακόμη και έτσι σκιτζήδικο.


Πρωτοπόροι δε Κομμουνισταί επιστήμονες, είχαν δουλέψει και προτείνει cybernetic πληροφοριακό δίκτυο. Τόσο ο Χρουτσώφ όσο και ο Κοσίνγκιν αργότερα, τους έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα.

“What does the Soviet story teach us, if anything? So what? The Soviet story corrects (at least the vocabulary of) the conventional critique of the Soviet Union as a centralized (rather than decentralized) entity. Traditional Western Russian specialists’ theories (strong man theories, political centralization, Russian conservatism, etc.) do not sufficiently recognize that those arguments are only possible assuming that a purely centralized system, state, or society in Russia is impossible.
The argument for decentralization to be the baseline assumption about Russia, if anything, credits the other truism about Russia: that it is big. True centralization is a geographic impossibility and this suggests that the multiple layers of periphery in the decentralized architecture (from the privilege of Akademgorodok, St. Petersburg, or Kiev, to the quietly interesting corners of Tartu, Estonia, to the utter exile of farther east Siberia) will continue to matter as long as Russia remains big. To understand its history, we must think like Russia did and pay attention to the overlapping layers of periphery and power”.

...

Out of these attempts grew a great scientific interest in the optimal planning of the national economy: namely, state planners would have influence over what variables and conditions are included in the complex formulae for describing and predicting multi-sector market performance, while the formulae themselves would do the troublesome work that eluded the bureaucrat, i.e. fixing optimal equilibria of social demand and state supply in the Soviet national marketplace.

http://web.mit.edu/comm-forum/mit6/papers/BenPeters.pdf

On January 7, 1959, Anatolii Kitov then a 39-year old Soviet Engineer colonel sent a developed proposal for a comprehensive unified automated system for the management of the national economy based on a general network, or "large complexes," of computer centers run by the Soviet Ministry of Defense, plus a brochure for his recently published book on digital computer programming, to the General (then First) Secretary Nikita Khrushchev.

(Kitov to Khrushchev, 7 January 1959; Kitov papers, Moscow Polytechnic Museum, from Gerovitch, InterNyet, fn. 25. See also http://www.viperson.ru/wind.php?ID=8390, January12,2009)


Later in the Fall of 1959, Kitov developed a proposal for a nationwide dual-use network of computer centers between military and civilian (economic) facilities. He argued that this would streamline bureaucratic management of information and reduce vast intra-administrative inefficiencies. Two notes are key to Kitov proposal:

-One, Kitov proposed first a network for the management and monitoring of the socialist economy and then, later in 1959, a dual-use network shared by the leaders of both the Soviets military and the socialist economy. This basic proposal would go onto to inspire Soviet cyberneticians to develop three major national economic networks projects including the EVGTS under Kitov, SOFE under Nikolai Fedorenko, and OGAS under Viktor Glushkov.

-Two, Kitov, then still a bright star among the Soviet military engineering community, would be temporarily suspended from the Communist party for the critical tone and procedural misstep of his proposal to Khrushchev.

Viktor Glushkov (1923-1982) was a visionary computer scientists based in Kiev, Ukraine. In November 1962, the director of the Academy of Sciences M.V. Keldyish appointed Glushkov about the creation of the “all-state automated system of management ” (for Obshchegosudarstvennoi Avtomatizirovannoi Sistemi (OGAS) Upravleniya.”

In his memoirs, Glushkov notes that “the conception of a unified system of calculating centers for the development of economic information” had been present since the economist Vasilli Nemchinov (discussed below) “basically copied a proposal prepared in 1955 by the Academy of Sciences” for a system that would allow scientific reports to be compiled and exchanged over computers, but not over long distances—a task he had been working on with colleagues at the Institute of Cybernetics in Kiev, which enjoyed some fame abroad. The economists, Nemchiniov proposed, would do the same: build large but unconnected state computer centers in Moscow, Kiev, Novosibirsk, Rige, Kharkov, and other cities, where regional economists could come and calculate results to local problems but no more. Glushkov wanted more: namely, he wanted computer networks to sustain exchange of information over long distances and he wanted to design and build a comprehensive nationwide network of computer centers that could effectively oversee the monitoring and management of the socialist economy in the whole of the Soviet Union. The result is the never realized project called OGAS (or all-state automated system of management), a comprehensive, hierarchically decentralized computer network design spanning all major industries and cities in the Soviet Union. Proposed in 1962, it remained secret until 1977.

It is telling to note that the first privilege Glushkov received from President Keldyish was the opportunity to enter any cabinet or office (such as at Gosplan, the planning ministry), “to ask questions, or simply sit in the corner and watch how they work: what he decides, how he decides it, according to what principles, etc. And naturally I received permission to acquaint myself with any industrial object—corporations, organizations—that I wanted.” In 1963, Glushkov reports that he had visited over 100 objects (and in ten years probably over a thousand) of every variety from factories to agrarian communities and considers that “he, perhaps better than anyone else, has a complete picture of the socialist economy.” Throughout this recounting, a key moment appears to be the immediate inclination of both President Keldyish and Glushkov to understand the economy—or any other system for that matter—as a comprehensive whole . The keys to the kingdom, as it were, lay in the access, mapping, and conception of all economic activity as a coherent whole system.

In either case, Glushkov’s proposal in the scope of both his vision and the authorities permitted him were radically comprehensive. His receiving approval to attend and observe any facility was, in short, a type and a shadow of the functions his all-state automated system (OGAS) would provide. His vision was to conceive of the socialist economy as a whole, and to graft upon it the informational infrastructure, or nervous system, the economy would need to rise as a functioning, coherent body.

Glushkov formulated in his draft proposals a comprehensive vision of the organized structure of the socialist economy serving as a basis for a large-scale network that would systematically oversee all inputs and outputs of labor, production, and consumption—from agricultural output to waste management. But Keldyish had Glushkov strike from his original OGAS proposal the racial suggestion of building a “moneyless system of receipts,” out of fear that it would raise “unneeded emotions,” something, Keldyish wisely thought, should not be allowed to interfere with planning (Glushkov, “Sto skazhet istoria,” 3).

Αυτά, δεν τα ήθελαν οι κρυφοκαπιταλιστάκοι που τους άρεσε να δουλεύουν την παράλληλη μαύρη οικονομία. Οι δε ηγεσίες Χρουτσώφ και Μπρέζνιεφ (Κοσίνγκιν βασικά, στα οικονομικά ο Μπρέζνιεφ δεν μπλεκόταν) αντί να αγκαλιάσουν τα σαημπερνέτικς, εισήγαγαν στοιχεία αγοράς στην οικονομία, δλδ θέριεψαν τους καπιταλιστάκους.

[Διάδοχος]

Κύριοι, ας μην αναλωνόμαστε σε μικρότητες. Όποιος έχει μάτια, βλέπει.

Ισχύει. Ο μεγαλύτερος δυτικός αναλυτής της σοβιετικής οικονομίας είχε δει αμέσως, απο το 1959, ότι οι αγοραίες μεταρρυθμίσεις θα το βουλιάξουν το καράβι. Ουσιαστικά απο το 60 και μετά υπήρχε μεταβατικό σύστημα προς το καπιταλισμό, προδιαγεγραμμένη πορεία.

PRESCIENT FORESIGHT – A CONCLUSION

Gregory Grossman’s analysis of the Soviet economic system, and of the two fundamental ‘spirits’ that struggled within it, has proved prescient in a number of significant cases. In particular, it clearly foretold the pitfalls and problems of ‘marketisation’ in a command economy. In discussing a conference paper in 1959, he used his insight into the command economy to correctly predict the failure of Khrushchev’s Sovnarkhoz reforms because of the inherent contradictions between the Soviet ‘sellers’ market’ and regional striving for autarchy, arguing that political imperatives would triumph over economic, that ‘control’ would trump ‘efficiency’ (1960b, pp. 238–240). Indeed, the subsequent analysis of the theory of the command economy clearly indicates why industrial reform must be fundamentally inconsistent with that system, and subversive of ‘command’ as well as of regime objectives.

Thus reforms, particularly those activating ‘money’, sacrifice too much control for the limited increase in efficiency within firms, and hence are inevitably far more ‘conservative in implementation than in blueprint’. (1968, pp. 11–13). The early analysis essentially predicted the ‘treadmill of reforms’, that

‘… the coexistence between the command principle and market mechanism (is) unstable and ephemeral the command principle, aided by the club of materials rationing, will inevitably push back, and eventually eliminate, the market mechanism unless a full-fledged market economy is adopted’ . (1963, pp. 118–119)

This analysis elegantly argued why a single integrated sector can not be monetised and marketised, why partial reform of a command economy must fail, and hence be reversed. Thus it is perhaps the most succinct, insightful analysis of the fate of Soviet economic reform from 1965 through the closing of Andropov’s last ‘Large-Scale Economic Experiment’ and the final enthusiastic thrust of ‘command’ in Gorbachev’s ‘Acceleration’ (Uskorenie) programme in 1985.

This analysis would also seem to cast light on what we should have expected with the end of the system – the trials and tribulations of the collapse of ‘command’ and the potential triumph of the ‘market’. The massive Soviet industrial edifice, artificially held together and operating by fiat and command in the face of arbitrary and economically bizarre prices/valuations ungrounded in any conception of scarcity or opportunity cost, could not remain viable in the absence of forced coordination and control. In addition, the analysis of the growing role of money, and the ever more significant shoring up and patching of an increasingly distorted and dysfunctional command system by the second economy, should have led us to expect the disastrous collapse of formal economic activity when command was finally abandoned.

Similarly, the ‘shadow economy’ was clearly an artificial mechanism, built upon, and dependent on, the structures, inconsistencies, and irrationalities of the command mechanism. It, together with the intermediating activities of the lower Party organs, gave life to configurations of capacities and assets, to patterns of activities increasingly divorced from any real relationship to either ultimate system priorities and goals or to any conception of relative scarcities or social values. The ‘second economy’ made Soviet centralisation more enduring, more viable, even as it became ever more artificial and divorced from underlying economic reality. It provided a crutch that could only hold up, support the system, with a continuing, unrestrained influx of liquidity, such as Grossman noted was taking place in his analyses of the late years of the Soviet Union (1982a, 1982b, 1983b, 1986, 1987). The accelerating growth of uncontrolled purchasing power in the face of still fixed official prices provided powerful incentives to maintain the (facade of) the system and the growing corruption and private rents it generated, even as its structure grew increasingly unrealistic.

This ‘house of cards’ had to collapse, as did the ‘shadow economy’ as a substitute for the market. But ‘the market’ as a coherent balancing mechanism was unable, for many reasons partially adumbrated in the writings of Grossman, to spring forth from the rubble of that collapse. Rather, that collapse left, as a model, a caricature of ‘the market’, a redistributive mechanism without a ‘bottom line’ that was well adapted only to feeding off the carcass of the command economy, off the massive, economically irrational structures and stockpiles that had been built over some 40 years of wasteful investment and production. With the elimination of the role of the Party, with the full activation of money through elimination of command institutions and agencies and the massive, if inconsistent and incomplete, freeing of prices, and with the inability to control emission of liquidity, productive economic activity could hardly avoid collapsing. Grossman’s analysis should have told us not to expect the rapid appearance of real markets and of economically informed incentives and signals. Rather, previously system-marginal but flexible elements from the ‘second economy’, including the ‘children of the Party’, seized and continued to exploit inherited assets, the organs, and the remaining powers of the State, for their own benefit, without having to satisfy any constraints from the ‘first’ economy. Rather than ‘market’, a distorted ‘transition’ system arose. However, that is another story.

http://www.palgrave-journals.com/ces/jo ... 0132a.html

Αυτά αν τα τα πεις στο Ελλάντα το 2015 θα σε πουν ότι είσαι σταλινικός, γραφειοκράτης, Κουτσουμπάκι


http://newscenter.berkeley.edu/2014/08/ ... sses-away/

[Ραν ταν πλαν]

Ουσιαστικά απο το 60 και μετά υπήρχε μεταβατικό σύστημα προς το καπιταλισμό, προδιαγεγραμμένη πορεία.

τώρα σκέφτομαι ότι είχε δίκιο ο τρότσκι όταν έγραφε το 1932 ότι η προνομιούχα κατάσταση της κομματικής γραφειοκρατίας του κκσε θα την οδηγήσει μελλοντικά από τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό στον αριστερό ρεφορμισμό.

[fasistario]

Σιγά την ανακάλυψη.
Το ίδιο ισχύει σε όλες τις επαναστάσεις.
Ρίχνουμε το παλιό καθεστώς,για να δημιουργήσουμε ένα νέο. Οι διαφωνίες μου με τον κομμουνισμό πάντως δεν είναι τόσο στο οικονομικό κομμάτι. Ούτε οι γνώσεις μου ιδιαίτερες, οπότε δεν μπορώ να συνεισφέρω.

[Διάδοχος]

Ουσιαστικά απο το 60 και μετά υπήρχε μεταβατικό σύστημα προς το καπιταλισμό, προδιαγεγραμμένη πορεία.

τώρα σκέφτομαι ότι είχε δίκιο ο τρότσκι όταν έγραφε το 1932 ότι η προνομιούχα κατάσταση της κομματικής γραφειοκρατίας του κκσε θα την οδηγήσει μελλοντικά από τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό στον αριστερό ρεφορμισμό.

Η γραφειοκρατία (περίπλοκη διοικητική διεργασία) δεν είναι κάτι κακό a priori. Μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία πρέπει να είναι γραφειοκρατική για να λειτουργήσει.

Η ανθρωπότητα βγήκε απο τον πρωτογονισμό όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες γραφειοκρατίες σε Μεσοποταμία, Αίγυπτο και Κίνα, όταν άρχισαν να καταγράφονται λεπτομερώς τα αποθέματα τροφής και εξοπλισμού, να υπάρχει λογιστική, πρωτόκολλα, κοκ.

Αυτό που καλούν με αρνητική φόρτιση γραφειοκρατία είναι η διαφθορά και η κακοδιαχείριση. Η γραφειοκρατία δεν είναι κάτι κακό εξ ορισμού, τουναντίον, είναι κάτι απαραίτητο για να λειτουργήσει οτιδήποτε πάνω απο το επίπεδο παρέας κυνηγών-τροφοσυλλεκτών.

[Green Dragon]

Η γραφειοκρατία (περίπλοκη διοικητική διεργασία) δεν είναι κάτι κακό a priori. Μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία πρέπει να είναι γραφειοκρατική για να λειτουργήσει.

Η ανθρωπότητα βγήκε απο τον πρωτογονισμό όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες γραφειοκρατίες σε Μεσοποταμία, Αίγυπτο και Κίνα, όταν άρχισαν να καταγράφονται λεπτομερώς τα αποθέματα τροφής και εξοπλισμού, να υπάρχει λογιστική, πρωτόκολλα, κοκ.

Αυτό που καλούν με αρνητική φόρτιση γραφειοκρατία είναι η διαφθορά και η κακοδιαχείριση. Η γραφειοκρατία δεν είναι κάτι κακό εξ ορισμού, τουναντίον, είναι κάτι απαραίτητο για να λειτουργήσει οτιδήποτε πάνω απο το επίπεδο παρέας κυνηγών-τροφοσυλλεκτών.

Γραφειοκρατία δεν είναι το να υπάρχει ένα σύστημα οργάνωσης αλλά το να είναι αυτό το σύστημα οργάνωσης περισσότερο πολύπλοκο απ' όσο χρειάζεται και μ' αυτήν την έννοια είναι ΠΑΝΤΑ κακή.

Για τα άλλα που γράφεις, τους υποτιθέμενους λόγους της κομμουνιστικής κατάρρευσης, ακόμα και έτσι να είναι, πρέπει να το δεις σαν build-in στοιχείο του συστήματος που υποστηρίζεις (δεν φαντάζομαι να έχεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να φτιάξεις άφθαρτο σύστημα). Όλα τα συστήματα εκφυλίζονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.