η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία στα τέλη του 14ου αιώνα 6
η πανδημία πανώλης και η εξολόθρευση του αγροτικού πληθυσμού
...στα μέσα του 14ου αιώνα και εν τω μέσω του Εκατονταετούς Πολέμου ξεσπά μια από τις φονικότερες επιδημίες πανώλης στην Ευρώπη ..το μολυσματικό βακτήριο μεταδόθηκε από εμπόρους από την Ασία όπου η πανώλη είχε κάνει την εμφάνιση της πολύ νωρίτερα ... κράτησε περίπου 5 χρόνια και αποδεκάτισε το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης κυρίως αγροτικούς πληθυσμούς που ζούσαν σε συνθήκες πολύ υποβαθμισμένες ως προ την υγιεινή και σε επαφή με ζώα που αποτελούσαν μολυσματικούς φορείς .
Συνοδεύτηκε και με διωγμούς κατά των Εβραίων καθώς θεωρήθηκαν αυτοί υπεύθυνοι για την εξάπλωση της επιδημίας .
Το σίγουρο είναι ότι μεγάλη μείωση στον αγροτικό πληθυσμό της και η δική τους εργασία μέσω δουλοπαροικίας έγινε περιζήτητη απαιτητική και ακριβή δημιουργώντας σοβαρά πρόβλημα στο αγροτικό τομέα που ελέγχονταν από φεουδάρχες κυρίως λόγω των δίκαιων διεκδικήσεων των αγροτών λόγω της εξαθλιωτικής κατάστασης διαβίωσης στη όποια είχαν περιέλθει μετά την επιδημίας αλλά και εξαιτίας των καταστροφικών για τους αγρότες συνεπειών του Εκατονταετούς Πολέμου που μαίνοταν εκείνη την εποχή μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας...
https://www.worldhistory.org/trans/el/2-1543/u/
Οι συνέπειες της Μαύρης Πανώλης στην Ευρώπη
Το ξέσπασμα της πανώλης στην Ευρώπη μεταξύ 1347-1352 μ.Χ. - γνωστό ως ο Μαύρος Θάνατος - άλλαξε εντελώς την μεσαιωνική Ευρώπη. Ο σημαντική μείωση του πληθυσμού αναστάτωσε το κοινωνικοοικονομικό φεουδαρχικό σύστημα της εποχής, αλλά και η εμπειρία της ίδιας της πανώλης επηρέασε τη ζωή των ανθρώπων σε κάθε πτυχή της. Μια ασθένεια σε επιδημική κλίμακα ήταν κάτι συνηθισμένο στον Μεσαίωνα αλλά μια πανδημία της σοβαρότητας του Μαύρου Θανάτου δεν είχε προηγούμενο και, στη συνέχεια, δεν υπήρχε τρόπος για τους ανθρώπους να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, όπως την ήξεραν. Ο Μαύρος Θάνατος άλλαξε το θεμελιώδες πρότυπο της ευρωπαϊκής ζωής στους ακόλουθους τομείς:
Πριν από την πανώλη, το φεουδαρχικό σύστημα χώριζε αυστηρά τον πληθυσμό σε ένα σύστημα καστών (κλειστών τάξεων) με το βασιλιά στην κορυφή, ακολουθούμενο από ευγενείς και πλούσιους εμπόρους, με τους αγρότες (δουλοπάροικους) στην κατώτερη τάξη. Οι ιατρικές γνώσεις παρέχονταν χωρίς αμφισβήτηση από γιατρούς που βασίζονταν σε γνώσεις του παρελθόντος και η Καθολική Εκκλησία διάθετε ακόμη την υψηλότερη εξουσία στα πνευματικά θέματα. Οι γυναίκες θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και η τέχνη και η αρχιτεκτονική της εποχής αντικατόπτριζαν την πίστη των ανθρώπων σε έναν καλοκάγαθο Θεό που ανταποκρινόταν στην προσευχή και στην ικεσία.
Η ζωή εκείνη την εποχή δεν ήταν καθόλου εύκολη, ή τουλάχιστον κάποιες φορές ευχάριστη, αλλά οι άνθρωποι ήξεραν - ή πίστευαν ότι ήξεραν - με ποιον τρόπο λειτουργούσε ο κόσμος και πώς να ζουν σε αυτόν. Η πανώλη θα αλλάξει όλα αυτά και θα οδηγήσει σε μια διαφορετική κατανόηση του κόσμου που βρήκε έκφραση σε κινήσεις όπως η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση και η Αναγέννηση.
Άφιξη, διάδοση και αποτελέσματα της πανώλης
ο αριθμός των θανάτων αυξήθηκε τόσο γρήγορα που οι λαοί της Ευρώπης δεν είχαν χρόνο ούτε να κατανοήσουν τι συνέβαινε.
Η ασθένεια έφτασε στην Ευρώπη από την Ανατολή, πιθανότατα μέσω των εμπορικών οδών που είναι γνωστές ως Δρόμος του Μεταξιού, και, σίγουρα, μέσω πλοίων. Ο Μαύρος Θάνατος - ένας συνδυασμός βουβωνικής, σηψαιμικής και πνευμονικής πανώλης (και επίσης πιθανώς ένα άλλου τύπου στέλεχος) - είχε εξαπλωθεί στην Ανατολή τουλάχιστον από το 1322 μ.Χ. και, από το 1343 μ.Χ., είχε μολύνει τα στρατεύματα της Μογγολικής Χρυσής Ορδής υπό τη διοίκηση του Χαν Ντζιαμπέκ (1342-1357 μ.Χ.) που πολιορκούσε την πόλη Κάφφα (Θεοδοσία - σύγχρονη Feodosia - της Κριμαίας), που βρίσκονταν υπό ιταλική κατοχή, στη Μαύρη Θάλασσα.
Καθώς οι στρατιώτες του Ντζιανμπέκ πέθαιναν από την πανούκλα, πετούσε τα πτώματά τους με καταπέλτες μέσα από τα τείχη της πόλης, μολύνοντας τους κατοίκους της Κάφφα. Τελικά, ορισμένοι κάτοικοι της πόλης την εγκατέλειψαν με πλοία, φτάνοντας πρώτα στα λιμάνια της Σικελίας και στη συνέχεια στη Μασσαλία και αλλού από όπου η πανούκλα εξαπλώθηκε στην ενδοχώρα. Όποιοι μολύνονταν συνήθως πέθαιναν εντός τριών ημερών από την εμφάνιση συμπτωμάτων και ο αριθμός των θανάτων αυξήθηκε τόσο γρήγορα που οι λαοί της Ευρώπης δεν είχαν χρόνο ούτε να κατανοήσουν τι συνέβαινε ούτε γιατί συνέβαινε ούτε τι έπρεπε να κάνουν για την κατάσταση. Ο μελετητής Νόρμαν Κάντορ σχολιάζει:
Οι συνέπειες της πανούκλας ήταν πολύ πιο σοβαρές στις πόλεις παρά στην ύπαιθρο, αλλά η ψυχολογική της επίδραση διείσδυσε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Κανένας - αγρότης ή αριστοκράτης - δεν ήταν ασφαλής από την ασθένεια, και μόλις μολυνόταν, ο φρικτός και οδυνηρός θάνατος ήταν σχεδόν σίγουρος. Οι νεκροί και οι ετοιμοθάνατοι βρισκόταν στους δρόμους, εγκαταλελειμμένοι από φοβισμένους φίλους και συγγενείς. (Civilization, 482)
Καθώς η πανούκλα μαινόταν, και όλες οι προσπάθειες για να σταματήσει η εξάπλωσή της ή να θεραπευθούν εκείνοι που είχαν μολυνθεί αποτύγχαναν, οι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν την πίστη τους στους θεσμούς στους οποίους είχαν βασιστεί στο παρελθόν, ενώ το κοινωνικό σύστημα της φεουδαρχίας άρχισε να καταρρέει λόγω του εκτεταμένου θανάτου των δουλοπάροικων, οι οποίοι ήταν πιο ευπαθείς καθώς λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους ερχόντουσαν καθημερινά σε στενότερη επαφή μεταξύ τους από ότι τα μέλη των ανώτερων τάξεων.
Ο θρίαμβος του θανάτου
Η πανούκλα εξαπλώθηκε με μεγάλη ταχύτητα μεταξύ των κατώτερων τάξεων τα μέλη της οποίας ζητούσαν βοήθεια και καταφύγιο στους μοναχούς, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, διαδίδοντας τη μάστιγα στους κληρικούς, και από τον κλήρο, εξαπλώθηκε στους ευγενείς. Μέχρι τη στιγμή που η ασθένεια έκανε τον κύκλο της της το 1352 μ.Χ., με εκατομμύρια νεκρούς, η κοινωνική δομή της Ευρώπης ήταν τόσο αγνώριστη όσο το τοπίο, καθώς, όπως σημειώνει ο Cantor, «πολλές ακμάζουσες πόλεις έγιναν πόλεις-φαντάσματα για ένα διάστημα» (Civilization, 482) και οι καλλιέργειες σάπιζαν στα χωράφια χωρίς κανείς να τις θερίζει.
Κοινωνικοοικονομικές συνέπειες
Πριν από την πανούκλα, ο βασιλιάς θεωρούταν ότι κατείχε όλη τη γη την οποία διέθετε στους ευγενείς του. Οι ευγενείς είχαν δουλοπάροικους που καλλιεργούσαν τη γη παραχωρώντας την παραγωγή στον άρχοντα, ο οποίος με τη σειρά του κατέβαλε ένα ποσοστό στον βασιλιά. Οι ίδιοι οι δουλοπάροικοι δεν κέρδιζαν τίποτα για τη δουλειά τους, εκτός από διαμονή τους και το απαραίτητο για την επιβίωση φαγητό τους. Δεδομένου ότι όλη η γη ανήκε στον βασιλιά, αισθανόταν ελεύθερος να την δώσει ως δώρο σε φίλους, συγγενείς και άλλους ευγενείς που είχαν υπηρετήσει σε αυτόν και έτσι κάθε διαθέσιμο κομμάτι γης γύρω στο 1347 μ.Χ. καλλιεργούταν από δουλοπάροικους υποτακτικούς σε έναν από αυτούς τους άρχοντες.
Η Ευρώπη εκείνη την εποχή είχε αρκετό πληθυσμό και έτσι δεν υπήρχε έλλειψη δουλοπάροικων για να εργαστούν στη γη και οι χωρικοί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συνεχίσουν αυτήν την εργασία - που ήταν στην ουσία ένα είδος δουλείας - από τη στιγμή που έτσι μπορούσαν να επιβιώσουν. Δεν υπήρχε ανοδική κοινωνική κινητικότητα στο φεουδαρχικό σύστημα και ένας σκλάβος συνδεόταν με τη γη που δούλευε μαζί με την οικογένειά του από γενιά σε γενιά.
συνεχίστε το διάβασμα ........................................>>>>>>>>>>>>>>>>
https://www.worldhistory.org/trans/el/2-1543/u/