Αγαπημένο αλκοολούχο ποτό

[Διάδοχος]

Γι αυτό ακριβώς δεν πίνω τέτοιου είδους ποτά

Και τη μπύρα ακόμη σχεδόν πάντα με μπυρομεζέ την πίνω.

[Διάδοχος]

γιατι ρε δεν εχεις δει το "Κατιιινα ,σαλαμακι!"

[Στύγιος]

Παλιά έπινα σάουθερν. Σκέτο με πάγο. απο το πρώτο ποτό πήγαινα σπίτι μου!
Γενικά το αλκοόλ με ζαλίζει πολύ.
Στο τρίτο ποτηράκι κρασί, έχω ήδη αρχίσει να κελαηδάω! χιχι :p
Το ουζάκι δε δεν το συζητώ... το πίνω με λεμονάδα (όχι χυμό, φάντα πχ)
Μπύρα δεν πίνω σχεδόν ποτέ, επειδή μου αρέσει πολύ και την πίνω μια κι έξω με αποτέλεσμα να με ζαλίζει!
Αυτό που μου αρέσει πολύ, αλλά δυστυχώς επίσης με ζαλίζει, είναι η ψημένη ρακή (όχι ρακόμελο, είναι διαφορετικό)

Ιεροσυλία..στην πυρά!!!

Πλωμάρι με χταποδάκι ,καλαμαράκι

[Διάδοχος]

Ούζο πίνω μόνο ως ορεκτικό με ψαρομεζέ, πάντα λιγότερο απο ένα 50αρακι. Διαφορετικά προτιμώ τσίπουρο σπιτικής παραγωγής, ποτέ εμπορικό.

[Freisinniger]

Δεν πίνω καθόλου, με αυτά που είχα περάσει παλιότερα, δεν έχω ξαναβάλει μεγάλες ποσότητες στο στόμα. Έφτανα σε σημείο παλαιότερα να ξερνοβολώ και δεν ήταν λίγες η φορές που ξυπνούσα με ξερατά δίπλα στο κρεβάτι, μια χαρά είμαι και χωρίς ποτό. Επίσης όταν ήμουν φαντάρος, αυτό που πέρασα δεν θέλω να το ξαναπεράσω στην ζωή μου.

[Διάδοχος]

[Γιάννης]

Με φαγητό ή μεζέ: Κρασί (κατά προτίμηση κόκκινο, πάντα αρετσίνωτο), ούζο, τσίπουρο.
Σκέτο, για πιοτό μόνο: Ουίσκι (single malt).
Ποτέ: Μπύρα, βότκα, ρετσίνα, ουίσκι (blend), και ζαχαρούχα (λικέρ κτλ.)

[Μπακάλης]

Ποτέ: Μπύρα, βότκα, ρετσίνα, ουίσκι (blend), και ζαχαρούχα (λικέρ κτλ.)

Μα ποτέ!

[bizeli]

Δεν πίνω ποτέ αλκοόλ και είμαι παντελώς άσχετη με ποτά.
Παρόλα αυτά πολλές φορές μου ήρθε η επιθυμία να πιω μια κρύα μπύρα και μόλις πάω να το τολμήσω λέω ρε πιες εκεί μια κόκα κόλα να είσαι σίγουρη να γουστάρεις.
Αλλά σαν ιδέα μου αρέσει πολύ μια κρύα μπύρα αλλά δεν κατεβαίνει ρε παιδιά.

[bizeli]

Δυο φορές έχω πιει στη ζωή μου που να τις θεωρώ υπολογίσιμες. Γιατί τις άλλες φορές δεν τις υπολογίζω. Απλά παίρνω κάτι για να πάρω και το λιβανίζω 8 ώρες με το ζόρι. Δεν το τελειώνω ποτέ.

Κάπου στα φοιτητικά μου χρόνια πρέπει να ήταν και οι δύο φορές. Και αυτό το έκανα όχι για να μην με πουν ξενέρωτη (ίσως και για αυτό λίγο) αλλά γιατί ήθελα να δοκιμαστώ πόσο μπορώ να το αντέξω. Ήθελα να δοκιμάσω να πιω ρε παιδί μου κανονικά όπως κάνουν όλοι. Φαντάζομαι δλδ. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω το σκεπτικό μου τόσα χρόνια μετά.

Η μια φορά ήταν σε ένα μαγαζί όπου καθίσαμε στο μπαρ και άρχισαν να κερνάνε σφηνάκια τεκίλας μαζί με μια φέτα πορτοκάλι (λεμόνι; δε θυμάμαι) που την δάγκωνες αμέσως μετά. Οκ την πρώτη φορά ήταν μαρτύριο. Βασικά όλες οι φορές ήταν μαρτύριο αλλά δεν ήθελα να το δείξω και έλεγα πάμε μπιζέλι το χεις.
Δε θυμάμαι τελικά πόσα σφηνάκια κατάφερα να πιω πάντως στο τέλος είχα άγχος αν θα καταφέρω να σηκωθώ από το σκαμπό χωρίς να πέσω και ξεφτιλιστώ.
Τελικά έφυγα αξιοπρεπώς από το μαγαζί αλλά ζαλιζόμουν αρκετά.

Η δεύτερη φορά ήταν σε μπουζούκια σε κάτι γενέθλια όπου υπήρχε ουίσκι. Ρε φίλε, λέω, μην πιεις πάλι σκέτη κόκα κόλα. Έλεος. Ζήσε κάτι διαφορετικό στη ζωή σου.
Οπότε έβαλα να πιω ουίσκι. Καταφέρνω να το τελειώσω. Η παρέα να βάλω 2ο; Βάλε βάλε εγώ.
Ε αυτό το βάλε βάλε συνεχίστηκε μέχρι κάποια ποτά.
Μετά έγειρα το κεφάλι μου πάνω στο τραπέζι κι έκλεισα τα μάτια μου. Είχε αρχίσει να με χτυπάει άσχημα.