Roberto Pecchioli Η Μεγάλη μεταμόρφωση. Ο ασυνείδητος ανθρωπος(μή σκεπτόμενος) μαζικός

[looking for the unknown]

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ _ _

Ο ΜΑΖΙΚΟΣΜΗΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΡΟΣ Ι _

Τέλη Αυγούστου; δύναμη της τηλεόρασης και επικοινωνία προγνωστική . Ο Τύπος και τα ΜΜΕ είναι κατηγορηματικά: «μαυρίλα» σε δρόμους, αυτοκινητόδρομους, σταθμούς λόγω τού εντυπωσιακού αριθμού παραθεριστών - το εποχικό προσόν των καταναγκαστικών καταναλωτών διακοπών και αποταμίευσης - επιστρέφουν σπίτι τους με οχηματαγωγά, τρένα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα. Εντυπωσιακά νούμερα, εξίσου εντυπωσιακή είναι η ικανότητα ανοχής, ταλαιπωρίας, ζέστης, υπερβολικών εξόδων, καθυστερήσεων, πολυκοσμίας, ουρών ακόμα και για παγωτό, με αντάλλαγμα λίγες μέρες διακοπών, μια μαγική λέξη που σημαίνει απουσία, έλλειψη.

Ο μαζικόςάνθρωπος βιάζεται, πειθαρχημένος, υποταγμένος στην ευπρόσδεκτη κοινωνική υποχρέωση, με ένα ανόητο χαμόγελο τυπωμένο στο πρόσωπό του, πιστωτικές κάρτες στο χέρι και την εφαρμογή για να δείχνει εισιτήρια και κρατήσεις, να συμβουλεύεται χρονοδιαγράμματα, να ξέρει τα πάντα. App-crazia ικανοποιημένη(είναι πεπεισμένος ότι είναι χαρούμενος: «διασκέδασε), ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. . Νομίζει ότι είναι χαρούμενος: «διασκέδασε», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πάνω από όλα είναι πεπεισμένος ότι έχει επιλέξει ελεύθερα. Διαφορετικό σενάριο, την ίδια μέρα. Μια συνήθως πολυσύχναστη πλατεία σε μια πολυπληθή γειτονιά της πόλης όπου συνυπάρχουν διάφορες κοινωνικές τάξεις. Ανησυχητική έρημος: δεν είναι οι διακοπές που την έχουν αδειάσει, αλλά η πρόγνωση του καιρού. Πορτοκαλί συναγερμός, έντονες βροχές έρχονται. Δεν βρέχει, αλλά οι άνθρωποι είναι ήδη κλειδωμένοι στα σπίτια τους. Η προγνωστική δύναμη στην οποία πιστεύουμε τυφλά μας πείθει να υποχωρήσουμε μέσα σε τέσσερις τοίχους από φόβο μιας καλοκαιρινής καταιγίδας, πιθανώς παρόμοια με αυτά που βιώνουμε πάντα. Τον Αύγουστο η βροχή δροσίζει το «κόστος», το λαχανικό, στη διάλεκτο.

Τίποτα καινούργιο: νέος είναι ο φόβος, η πεποίθηση διαδόθηκε σε ενοποιημένα δίκτυα ότι η καταιγίδα θα είναι τρομερή, ασυνήθιστη. Φραγμένος στον καναπέ, ο μαζικός άνδρας περιμένει την ώρα της καταιγίδας, όπως ανακοινώθηκε με θαυμαστή ακρίβεια από τις μετεωρολογικές πληροφορίες. Για άλλη μια φορά είναι γαλήνια βέβαιος ότι τα αποφάσισε μόνος του και θεωρεί τη σχεδόν γενική αποδοχή της συμπεριφοράς του την καλύτερη απόδειξη της καλοσύνης της «επιλογής» του. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο λιμάνι, ένα ατελείωτο πλήθος πρώην παραθεριστών παίρνει το δρόμο της επιστροφής, επιτίθεται στον θαλάσσιο και σιδηροδρομικό σταθμό, στήν ουρά, πολλοί αφού αντιμετώπισαν την πρώτη ουρά για να φτάσουν στο αυτοκίνητο με την οικογένεια και τις αποσκευές τους στο πλοίο, τήν δεύτερη γιά νά αποβιβαστεί και μετά ακολουθεί η περιφερειακή οδός, ο αυτοκινητόδρομος, ένας πειθαρχημένος στρατός που ανεβαίνει στις κοιλάδες που είχε κατέβει, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, με περήφανη αυτοπεποίθηση και ισάξιο συνωστισμό.και η ανταμοιβή που άξιζε η επιστροφή στο σπίτι παρά τήν ατελείωτη ουρά.
Ο μαζικός άνθρωπος έχει αδειάσει τις τσέπες του -ή μάλλον τις πιστωτικές του κάρτες-, μια βαθιά κούραση (οι διακοπές τελείωσαν, οι συνηθισμένες ουρές στην πόλη επέστρεψαν, τα πλήθη των επιβατών, όχι πια των παραθεριστών) και μια βαρετή δυσαρέσκεια για όλους τους άλλους, του οποίου το λάθος είναι ότι είχε τις ίδιες σκέψεις και γούστα με αυτόν, λαμβάνοντας τις ίδιες εξωτερικά κατευθυνόμενες αποφάσεις. Πώς τολμούν να είναι όλοι εδώ και να έρχονται σπίτι την ίδια ώρα με εμένα; Τις προηγούμενες μέρες είχε κάνει παρόμοιες σκέψεις για την πολυσύχναστη παραλία, το ορεινό μονοπάτι που φαινόταν σαν την πορεία της πόλης τα απογεύματα του Σαββάτου, τη μάταιη αναζήτηση θέσης στάθμευσης, την ουρά για τα πάντα, ακόμα και για τις τουαλέτες.

Ωστόσο, τίποτα δεν τον ώθησε να παραιτηθεί από το ιερό «δικαίωμά» του να καταναλώνει μαζικές διακοπές σε μαζικούς χώρους ανάμεσα στις μάζες. Θα μπορούσε κανείς να συμπληρώσει εγχειρίδια κοινωνιολογίας που να περιγράφουν τη συμπεριφορά του στις παραλίες, στα πιο γνωστά ορεινά θέρετρα και την άκριτη τήρηση, τη συμμόρφωση με τις συνταγές, τις προβλέψεις, τη συμπεριφορά που ήλθε από πάνω τήν τελευταία αποδεκτή και πιστή τριάδα, επιστήμη, τεχνική, προπαγάνδα. Κάθε σελίδα, ωστόσο, θα μπορούσε να περιοριστεί σε μερικές κοινές παρατηρήσεις: η αναγωγή του μαζικού ανθρώπου σε μια πειθήνια, υποταγμένη, ανόητα χαρούμενη μάζα - ο πομπώδης κάτοχος των δικαιωμάτων που περιορίζεται σε έναν καταναγκαστικό καταναλωτή - καθώς και η εκπληκτική απουσία σκέψης τής πλειοψηφίας.
συνεχεια

[looking for the unknown]

Είναι τρομερά εύκολο για την εξουσία που κατέχει τα πάντα να κάνει ό,τι θέλει με τον καταναλωτή-υποκείμενο, μια πλαστική μάζα ικανή να πιστέψει και να κάνει τα πάντα, εξαρτημένη από κάθε μόδα. Πείθει σε μια στιγμή -μέσα από επικοινωνιακή δύναμη, επαναληπτικό καταναγκασμό, μίμηση- να υιοθετήσουν ιδέες, συμπεριφορές και τρόπους ζωής που επιθυμεί η κυρίαρχη τάξη. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον τόσο πολύ και περισσότερο από τους προγόνους του, πεπεισμένος από τον μύθο της προόδου: περισσότερο από χθες, λιγότερο από αύριο. Καλύτερα να ξεχάσουμε το σκοτεινό παρελθόν και να κυλιόμαστε στο παρόν, αφαιρώντας μνήμη, συγκρίσεις, κρίσεις. Η νέα αλήθεια κατεβαίνει από ψηλά, αλλά μοιάζει να τυλίγει, να διαπερνά, να ρέει από όλες τις πλευρές. Είναι η υπέρτατη, εκλεπτυσμένη ικανότητα εκείνων που μας έκαναν μαζικούς, υπάκουα κοπάδια, εθελοντές υπηρέτες βέβαιους ότι δεν έχουμε άλλον αφέντη εκτός από τον εαυτό μας.

Ξέρουμε ότι προσβάλλουμε την αυτοεκτίμηση της πλειοψηφίας, βέβαιοι ότι είμαστε συνειδητοποιημένοι, ελεύθεροι, στοχαστικοί. Αλλά είναι το αντίθετο, «πρέπει να αντλούμε νόημα από τα γεγονότα». Κάποιος πρέπει να φωνάξει, όπως το παιδί στο παραμύθι του Άντερσεν, ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Γράψαμε ότι ο κόσμος ήταν ανάποδα πριν από τον στρατηγό Vannacci. Καλώς ήρθες στρατηγέ. Τα λόγια του περνούν λοξά ως ρητορική μίσους από τον πρόεδρο της ιταλικής δημοκρατίας, ο οποίος μιλάει στην πεθερά του για να καταλάβει τη νύφη του. Το Σύνταγμα δεν επιτρέπει το μίσος, είπε, αναφερόμενος με υπαινιγμούς στη σκέψη του Vannacci. Αλλά όχι – ο μη σκεπτόμενος άνθρωπος της μάζας αγανακτεί με εντολή – ο πρόεδρος μιλά με γενικούς όρους, είναι μια φωτισμένη, σωτήρια προειδοποίηση. Εν τω μεταξύ, ανοίγει το δρόμο για την απαγόρευση ό,τι δεν αρέσει σε ανθρώπους που τους αρέσει, μαρκάροντας σκέψεις, πεποιθήσεις, αρχές ανεπιθύμητες στη δικτατορία των κυρίων του παρόντος. Το πιο λυπηρό είναι ότι, χωρίς τις αντιπαραθέσεις από τις αντίπαλες καμπύλες στο γήπεδο των media, η πλειοψηφία δεν νοιάζεται για τίποτα: οι διακοπές, η κατανάλωση, το άμεσο ενδιαφέρον μετράνε. Το πρόβλημα δεν είναι τι σκέφτεσαι, αλλά ότι δεν σκέφτεσαι. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξένο για τον μαζικό άνθρωπο, που λατρεύει να μιλάει για ό,τι δεν ξέρει, καλύπτοντας τα κοινωνικά δίκτυα με τη φλυαρία του αναζητώντας οπαδούς (μου αρέσει, μπράβο) τουλάχιστον όσο μισεί τη λογική και τη διάκριση . Άλλωστε, το να ξεχωρίζεις -του είπαν και το πίστεψε- ισοδυναμεί με διάκριση, ένα από τα βασικά αμαρτήματα της μετανεωτερικότητας.

Ο ανάποδος κόσμος είναι εξ ορισμού πολιτισμός και πρόοδος, κλισέ καλυμμένα με μια αύρα ιερότητας την εποχή της κατάργησης του ιερού. Ο πολιτισμός και η πρόοδος γίνονται όλο και περισσότερο χωρίς ελευθερία, μια αρχή που περιορίζεται στο καθολικό δικαίωμα να κάνει κανείς ό,τι θέλει χωρίς όρια. Καταρρίπτουν την ελευθερία κομμάτι-κομμάτι: από τις 25 Αυγούστου λειτουργεί ένας προσεκτικός έλεγχος λογοκρισίας που προωθείται από την ΕΕ (η Ευρώπη μας ζητάει!) με μπλοκάρισμα περιεχομένου και ιδιωτικές οικονομικές συνεισφορές σε ιστότοπους, μέσα ενημέρωσης, σκέψεις που δεν είναι ευπρόσδεκτες σε αυτούς τους εντολές.Το έχετε ακούσει, μαζικοί άντρες, παραθεριστές στην ουρά, πολίτες περήφανοι για τα δικαιώματά σας, στον «ελεύθερο» Τύπο, περιουσία -όπως όλα τα άλλα- των ιδιοκτητών του steam; Όχι βέβαια, το πολύ να σε έχουν καθησυχάσει: είναι ένα ευεργετικό φίλτρο ενάντια στο ψέμα και το μίσος. Μήνυμα ελήφθη, όπως λένε στην τηλεοπτική σειρά. Έτσι λέγεται, έτσι είναι? το πλήθος υπάκουο στη φωνή του κυρίου κουνάει καταφατικά, εισάγει τις πληροφορίες στη βραχυπρόθεσμη μνήμη, περιμένοντας το ψέμα, συγνώμη τό νέο τό επόμενο. Η αξία αγνοείται: ο μαζικός άνθρωπος περιορίζεται στο να οικειοποιείται τα συνθήματα των άλλων και να τα κάνει δικά του με γελοία πεποίθηση. Το προοδευτικό τύμπανο του μπάσου εγκαινιάζει ήδη τη νέα σταυροφορία: δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν όλες οι ιδέες, επιτέλους. Μόνο αυτές με το αυτοκόλλητο ουράνιο τόξο. Τα υπόλοιπα, απαγορευμένα, λογοκριμένα, ταξινομημένα ως ψευδή ή ρητορική μίσους. Ο κύκλος κλείνει. Εσείς που σκέφτεστε διαφορετικά, εσείς που επιμένετε στη σκέψη, δεν έχετε καν άδικο πια: είστε κακοί, εμψυχωμένοι από τα χειρότερα συναισθήματα. Ο λόγος, η ιθαγένεια, η εργασία και η ελευθερία να αφαιρεθούν από τους κακούς: ο κόσμος ανήκει στο Καλό. Τα οποία παράγουν, καταναλώνουν, διεκδικούν δικαιώματα και μετά πεθαίνουν σιωπηλά με το χτύπημα των δακτύλων του κυρίου. Γιατί να σκεφτείτε; Αυτό είναι που απομένει από τη δυτική σκέψη. Σύντομα θα είναι ακόμα χειρότερα, στη διάδοση της τεχνητής νοημοσύνης. Η διαφορά μεταξύ μηχανής και ανθρώπου θα είναι τέτοια που ο προβληματισμός και η αντίρρηση θα γίνουν το αμάρτημα του lèse majesté της τεχνολογίας. Θα καταναλώσουμε δεδομένα, πράγματα, ανθρώπους, τον εαυτό μας χωρίς να σκεφτούμε, καταλήγοντας να μισούμε τη μοναδικότητά μας, την οποία θα θεωρούμε άθλια: καταναγκαστικούς ετεροκατευθυνόμενους καταναλωτές, όχι πια ανθρώπους. H υποδουλωμένη βούληση.

Η παγίδα στην οποία έχουμε πέσει είναι να πιστεύουμε ότι η μάχη είναι μεταξύ ελευθερίας της έκφρασης και λογοκρισίας. Ο αντίπαλος διεξήγαγε τις εκστρατείες του ζητώντας την ελευθερία του λόγου. Ισχυρίστηκαν ότι ήταν υπερασπιστές της ελευθερίας, αλλά το έκαναν για να καταστρέψουν τα παλιά πρότυπα, νόρμες, ταμπού, μηχανισμούς αυτοάμυνας μιας «κανονικής» κοινωνίας, αφού όλα τα κράτη και οι κοινωνίες έχουν αναγκαστικά κανόνες, όρια, απαγορεύσεις. Ο πόλεμος που χάνουμε είναι η θανάσιμη πρόκληση μεταξύ ασυμβίβαστων συστημάτων αξιών. Για παράδειγμα, στο παρελθόν η Βίβλος μπορούσε να διδάσκεται στα σχολεία, αλλά όχι η πορνογραφία. Σήμερα μπορείτε να διαδώσετε την πορνογραφία, τη θεωρία του φύλου , την queer σεξουαλικότητα στα σχολεία , να κάνετε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει φύση, αλλά το κοινωνικό κατασκεύασμα.
συνεχεια

[looking for the unknown]

Είναι επέκταση ή περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης; Κανένα από τα δύο, είναι «απλώς» η αλλαγή παραδείγματος σύμφωνα με την ιδεολογία αυτών που διοικούν την εταιρεία. Ανησυχούσαμε για τους κανόνες, για την υπεράσπιση μιας αδύνατης ουδετερότητας διαδικασιών και θεσμών, πέφτοντας στη φιλελεύθερη παγίδα. Χάσαμε από όλες τις πλευρές: οι κανόνες θεσπίζονται από έναν νέο ηθικολογικό αυταρχισμό ντυμένο με «δικαιώματα», έτοιμο να μετατραπεί σε ολοκληρωτισμό. Democratura, η μορφή της δημοκρατίας στο κέλυφος της δικτατορίας. Σε αντάλλαγμα, μπορούμε να παντρευτούμε, να νοικιάσουμε τη μήτρα, να σκοτώσουμε μέσα στη μήτρα, να καταπιέσουμε τον εαυτό μας, τους άρρωστους, τους φτωχούς, τους καταθλιπτικούς, να παρατηρήσουμε και να ασκήσουμε βία και χυδαιότητες με ένα απλό κλικ και ένα βολικό σχέδιο τιμών.

Είναι τα "δικαιώματα"? έχουν αντικαταστήσει την τιμή, την οικογένεια, την αξιοπρέπεια, τον Θεό, τη χώρα, την κοινωνική δικαιοσύνη. Χάσαμε γενικά γιατί ο εχθρός κατάλαβε πρίν από μας ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν σημαίνει τίποτα για όσους δεν έχουν τίποτα να σκεφτούν. Το κοπάδι δεν χρειάζεται καν να βόσκει πια: ο ιδιοκτήτης το φροντίζει. Στη ζεστασιά του σταύλου, το γεύμα μοιράζεται σε καθορισμένες ώρες. Με τη μύτη στην κούνια, με τα βασικά ένστικτα και τις ανάγκες ικανοποιημένες, σε τι χρησιμεύουν οι ελεύθερες σκέψεις και οι αντιφρονητικές λέξεις; Ειδικά από τη στιγμή που κάποιος -υπάρχει πάντα ένας επαναστάτης, ένας διαδηλωτής, ένας ταραχοποιός- θα μπορούσε να υπαινιχθεί στην εξημερωμένη πλειοψηφία ότι ο βοσκός κρατάει το κοπάδι καλά ταϊσμένο μόνο για να το πουλήσει σε καλύτερη τιμή στο σφαγείο.

Ελεύθερες σκέψεις, αβοήθητα ξεσπάσματα, η ενόχληση όσων δεν καταλαβαίνουν και δεν προσαρμόζονται. Η ψευδαίσθηση ότι κάτι ή κάποιος θα ξυπνήσει το κοπάδι που χασμουριέται και χωνεύει. Πώς θα μπορούσε ο πολιτισμός με τις περισσότερες δυνατότητες, τα περισσότερα υλικά μέσα, τις περισσότερες γνώσεις όλων των εποχών, να γίνει ο υπάκουος σκλάβος μιας ψεύτικης ελευθερίας σαν τον χρυσό της Μπολόνια; Ο μυστικισμός των δικαιωμάτων, ο μύθος της προόδου, η πνευματική ξηρότητα εξηγούν πολλά, όχι τα πάντα. Η Μεγάλη Μηχανή μεταμόρφωσης που δημιούργησε τον κόσμο, αντίθετα, εργάζεται ακούραστα για αρκετούς αιώνες.

Αξίζει, στο δεύτερο μέρος, να αναλυθούν τρόποι, ιδέες, στάδια, μηχανισμοί και πρωταγωνιστές της μεγάλης μεταμόρφωσης του «γυμνού πιθήκου» σε μη σκεπτόμενη επιθυμητική μηχανή. Έχοντας γίνει ρευστός, υγρός, ο νέος άνθρωπος παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο χύνεται: νοιάζεται μόνο το σχέδιο του δοχείου νά είναι σαγηνευτικό, μοντέρνο, με αντίχειρες. Homo consumens ex sapiens.
Roberto PECCHIOLI

https://www.inchiostronero.it/la-grande ... rte-prima/

συνεχεια

[looking for the unknown]

O Ασυνειδητος( μή σκεπτόμενος) άνθρωπος τής μάζας. 2ο μέρος.Roberto Pecchioli



Ο μαζικός άνθρωπος. Από τον εξιδανικευμένο πολίτη
Στον υποτακτικό καταναλωτή.

Ο μετασχηματισμός του ανθρώπου από ελεύθερο υποκείμενο, εξιδανικευμένο στον ορισμό του πολίτη με καθολικά δικαιώματα που πρότεινε η Γαλλική Επανάσταση, που θεωρείται φυσικά ελεύθερος από το αμερικανικό Σύνταγμα, αφοσιωμένος στην επιδίωξη της ευτυχίας, είναι ένα κοσμικό έργο που είδε την αρχή του στο 19ο αιώνα, κληρονομιά του Διαφωτισμού και της πρώτης επιστημονικής επανάστασης, που ανακοινώθηκε τον δέκατο έβδομο αιώνα από τη σκέψη των Bacon, Descartes, Spinoza.

Η ιδεολογία του είναι ο φιλελευθερισμός – μεταμορφωμένος σε φιλελεύθερο καπιταλισμό και τελικά σέ παγκοσμιοποίηση. Καθώς η σκέψη έτεινε σταδιακά προς την αρχή της ισότητας, η συγκεκριμένη πραγματικότητα σχεδίασε ένα εντελώς διαφορετικό σενάριο, καθορίζοντας -λόγω της δράσης της οικονομίας που είχε γίνει το μέτρο όλων των πραγμάτων, ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης- νέες και σοβαρότερες ανισότητες που συνδέονται με την διαθεσιμότητα υλικών μέσων. Η νέα άρχουσα τάξη περιφρονούσε την αριστοκρατία, αλλά διαιώνισε τα προνόμιά της, αντικαθιστώντας το αίμα με χρήματα. Μηχανή της αλλαγής της εποχής ήταν οι εφευρέσεις, το απόγειο της τεχνολογίας που επέτρεψε τον πολλαπλασιασμό της παραγωγής αγαθών, τη δημιουργία και την κατάκτηση νέων αγορών, ένας ευφημισμός που έκρυβε τη βάναυση αποικιακή λεηλασία που ανέλαβαν ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Ο θετικισμός του 19ου αιώνα επέβαλε την πεποίθηση ότι όλα αυτά ήταν ένα τρομερό βήμα προς τα εμπρός για τον πολιτισμό, που συγχέεται με τη συσσώρευση χρημάτων και μέσων. Μοναδικός στόχος ήταν η προτροπή του Γάλλου υπουργού Φρανσουά Γκιζό το 1840: πλουτίστε! Η φτώχεια, η πείνα, ο ξεριζωμός τεράστιων ανθρώπινων μαζών από την ύπαιθρο, η απομάκρυνση των οικογενειών, η εκμετάλλευση ανηλίκων, η γυναικεία εργασία σε ορισμένους βιομηχανικούς τομείς -ο «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός» (Κ. Μαρξ) - ελάχιστη σημασία είχαν για τον σκοπό της μείωσης μισθών και κόστους παραγωγής. Ένα φαινόμενο που έχει τονίσει η εποχή μας με την άφιξη εκατομμυρίων ξένων από όλο τον κόσμο.

Στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, οι κοινωνικές επιστήμες άρχισαν να αναπτύσσονται, πρώτα και κύρια η κοινωνιολογία και η ψυχολογία, ενώ τα οικονομικά έγιναν πραγματική επιστήμη, παρόλο που δεν διέθετε τα χαρακτηριστικά της. Η παρουσία των μαζών έγινε μια ολοένα αυξανόμενη πραγματικότητα, πρώτα με τις επαναστάσεις του 1848, μετά με τα εργατικά κινήματα και την άνοδο του εθνικισμού. Η ανησυχία των κυρίαρχων τάξεων, φοβούμενες μήπως χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης, ήταν μέγιστη. Η αναταραχή των μαζών - η συμπεριφορά των οποίων θεωρήθηκε συναισθηματική, επικίνδυνη για το κατεστημένο - έγινε ένα εκρηκτικό μείγμα λόγω της συγκέντρωσης του πληθυσμού σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές και της σκληρής δουλειάς του εργοστασίου.

Η αναταραχή των ζωών εκατομμυρίων παρήγαγε ένα φαινόμενο που ο Emile Durkheim ονόμασε, στο The Division of Social Labor , (1) τη γέννηση της συλλογικής συνείδησης. «Το σύνολο των πεποιθήσεων και των συναισθημάτων κατά μέσο όρο κοινά στα μέλη της ίδιας κοινωνίας σχηματίζει ένα σύστημα που έχει τη δική του ζωή: μπορούμε να το ονομάσουμε συλλογική ή κοινή συνείδηση. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ατομικές συνειδήσεις, ακόμα κι αν συμβαίνει μόνο σε άτομα». Ένα φαινόμενο μεγάλης ψυχικής επίδρασης, που ξεπέρασε την ατομική διάσταση σε άγνωστη μέχρι τότε μορφή. Η μαζική ψυχολογία γεννήθηκε, όπως περιγράφεται από τον William Mc Dougall, έναν πρόδρομο:«Ο νους μπορεί να θεωρηθεί ένα οργανωμένο σύστημα διανοητικών ή σκόπιμων δυνάμεων και με την έννοια που ορίζεται έτσι κάθε ανθρώπινη κοινωνία μπορεί να ειπωθεί ότι διαθέτει ένα συλλογικό μυαλό. Οι συλλογικές δράσεις που συνθέτουν την ιστορία τέτοιων κοινωνιών εξαρτώνται από έναν οργανισμό που μπορεί να περιγραφεί μόνο με νοητικούς όρους, που ωστόσο δεν είναι κατανοητοί μόνο στο μυαλό κανενός ατόμου. Η κοινωνία αποτελείται από ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των επιμέρους μυαλών, οι οποίες είναι οι μονάδες που τη συνθέτουν. Οι ενέργειες της κοινωνίας είναι, ή μπορεί να είναι, πολύ διαφορετικές από το απλό άθροισμα των ενεργειών με τις οποίες τα μέλη της θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε μια κατάσταση, απουσία του συστήματος σχέσεων που τα κάνει κοινωνία. "
συνεχεια

[looking for the unknown]

Με άλλα λόγια, όσο σκέφτεται και ενεργεί ως μέλος μιας κοινωνίας, η σκέψη και η δράση ενός ανθρώπου διαφέρουν πολύ από τη σκέψη και τη δράση του ως απομονωμένου ατόμου. Κάθε προσωπικότητα είναι ψυχολογικά ατομική (βιογραφία), αλλά μέσα σε μια κοινή ζωή (κοινωνική ιστορία) μπορεί να αναπροσανατολιστεί. Ο δρόμος άνοιξε για να εξοπλίσει αυτούς που διοικούν την κοινωνία με ένα ισχυρό επιχειρησιακό εργαλείο - την κοινωνική ψυχολογία - ικανό να επηρεάσει τη μαζική κοινωνία.

Η προετοιμασία υποδηλώνει τη δυνατότητα, διατηρεί έναν ορισμένο βαθμό ελευθερίας, την επιμονή των διαφορών συμπεριφοράς. Η συλλογική συνείδηση ​​περιέχει ατομικούς πολιτισμικούς προσανατολισμούς και αναγνωρίζει φάσεις: η οικογένεια προσδίδει μια προδιάθεση, μια αναγνωρίσιμη κουλτούρα. Το σχολείο είναι υπεύθυνο για την ενσωμάτωση των νέων στην κοινωνία (enculturation). Ο πλούτος των αποχρώσεων των προσωπικοτήτων είναι το χαρακτηριστικό ενός προφίλ που πραγματοποιείται στο παιχνίδι των κοινωνικών σχέσεων, προτείνοντας ρόλους που ενσωματώνονται από την κοινωνία σε ένα σχέδιο στο οποίο οι κοινωνικές επιστήμες δίνουν την κατεύθυνση που επιθυμούν οι κυρίαρχες ομάδες.

Η μαζική κοινωνία ήταν ένα σημείο καμπής στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, που εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Η ιστορία έχει γράψει ένα νέο κεφάλαιο που χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός κοινωνικού παράγοντα που ζητούσε αλλαγές και δικαιώματα: του εργάτη. Η ανάγκη ανακατεύθυνσης του πληθυσμού σύμφωνα με τα νέα πρότυπα απαιτούσε πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και θεσμικές αλλαγές, προσαρμοσμένες σε έναν πιο περίπλοκο κόσμο διακυβέρνησης, αποδυναμώνοντας τη σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων που προκάλεσε η βιομηχανική επανάσταση. Η έννοια της μαζικής κοινωνίας γεννήθηκε με στόχο να κατευθύνει τις πολιτικές, κοινωνικές, ανθρωπολογικές αλλαγές που ξεκίνησε η πρώτη βιομηχανική επανάσταση (1760-1840) που είχε εισαγάγει τη μηχανή, μια διαδικασία που απαιτούσε έναν νέο ανθρώπινο τύπο: τον εργάτη στο εργοστάσιο. Αυτό καθόρισε τη μετάβαση από τον τρόπο ζωής που βασίζεται στη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη βιοτεχνική παραγωγή, σε άλλους που βασίζονται στην παραγωγική βιομηχανία και τη μηχανοποίηση. Μια συνέπεια ήταν η διαδικασία της έντονης αστικοποίησης που άλλαξε οριστικά την οικονομική και κοινωνική δομή καθώς και τη νοοτροπία των ανθρώπων. Οι τρόποι διακυβέρνησης των ανθρώπων και των εθνών δεν μπορούσαν παρά να αλλάξουν. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης το κατάλαβε αυτό.«Υπάρχουν μόνο δύο δυνάμεις στον κόσμο: το σπαθί και το πνεύμα. Η ιστορία διδάσκει ότι το σπαθί νικήθηκε πάντα από το πνεύμα. Για αυτό το λόγο η δύναμη ενός κράτους βρίσκεται στην κοινή γνώμη. Τρεις εχθρικές εφημερίδες είναι πιο τρομακτικές από χίλιες ξιφολόγχες».Ήρθε η ώρα για τις τάξεις εξουσίας να εφαρμόσουν τη στρατηγική που θα εκφράσει ο.....
Τανκρέντι Φαλκονέρι στον πρίγκιπα της Σαλίνα, τη Λεοπάρδαλη: αν θέλουμε να παραμείνουν όλα όπως είναι, όλα πρέπει να αλλάξουν. Η ανάδυση των μαζών και η διείσδυσή τους στις πολιτικές υποθέσεις είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η σύγχρονη εξουσία χρειάζεται την προπαγάνδα, έναν μηχανισμό από πάνω προς τα κάτω -αλλά δεν γίνεται αντιληπτός ως τέτοιος- που διαδίδει τις ιδέες (δηλαδή τα συμφέροντα) των κυρίαρχων τάξεων. . Ο Jacques Ellul δηλώνει ότι για να επιτύχει την ατζέντα της, η εξουσία πρέπει να ενεργεί με εξαπάτηση: δημιουργεί μια οθόνη στην οποία ρίχνει σκιές που αντιπροσωπεύουν έναν τύπο πολιτικής, ενώ η απόφαση λαμβάνει χώρα σε ένα δεσμευμένο στάδιο του οποίου μόνο το προσκήνιο είναι ορατό. Το φαινόμενο της μαζικής κοινωνίας αντιπροσώπευε μια κοινωνικοπολιτική επανάσταση.

Οι διανοούμενοι διακήρυξαν τη χειραφέτηση του ανθρώπου από τους «μεσαιωνικούς δεσμούς» που τον έδεσαν για αιώνες. Η μάζα, έχοντας γίνει κοινωνικό φαινόμενο, άρχισε να γίνεται αντικείμενο μελέτης. Από μια ολοένα βαθύτερη κατανόηση της δυναμικής του, προχωρήσαμε στο σχεδιασμό τεχνικών διαχείρισης που στοχεύουν στη χειραγώγηση. Ο Μπέρτραντ Ράσελ, επιστήμονας και μέλος της βρετανικής ολιγαρχίας, έφτασε στο σημείο να προβλέψει ότι οι ψυχολογικές και κοινωνικές επιστήμες, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, θα έκαναν την πλειοψηφία να πιστέψει ότι το χιόνι είναι μαύρο. Στον 20ο αιώνα, η ιδέα της προπαγάνδας θα παρήγαγε τότε, παράλληλα με την πολιτική και πολιτιστική εκμετάλλευση, την άνοδο δύο κεφαλαιουχικών δραστηριοτήτων, θεμελιωδών για τη δημιουργία, τη διάδοση, τη διεύθυνση και την καθιέρωση της αγοράς και της κατανάλωσης αξία από μόνα τους: το σύστημα επικοινωνίας και τήν διαφήμιση. Η μαζική επικοινωνία, η προπαγάνδα και η διαφήμιση έχουν μετατραπεί σε συνδεδεμένη αλλά αυτόνομη γνώση, σκοπός της οποίας είναι, στην ουσία, το ψέμα. Η χειραγώγηση που ανυψώνεται στην κοινωνική επιστήμη είναι ένα θεμελιώδες βήμα στον ανθρωπολογικό μετασχηματισμό που έχει καρποφορήσει. Η νεωτερικότητα χαρακτηριζόταν από την εμφάνιση ενός νέου υποκειμένου: του πολίτη. Διαφορετικό από τόν civis ρωμαϊκής επιρροής, είχε αρχικά την έννοια του μέλους της αστικής κοινότητας: η πόλη σε αντίθεση με την ύπαιθρο. Θεωρητικά, κάθε πολίτης έχει τα ίδια δικαιώματα και ευκαιρίες να επηρεάσει την τύχη της κοινωνίας με όλους τους άλλους. Η εξύψωση του πολίτη ήταν το θέμα των περισσότερων διανοουμένων του δέκατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα. Ο πολίτης, όμως, δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική εικόνα της κοινωνίας, περιορισμένος όπως ήταν σε κάποιες αστικές τάξεις. Χρειάστηκε να εφεύρουμε ένα νέο θέμα, ξεπερνώντας τον αφηρημένο διανοητισμό του πολίτη που σχεδίασε ο Διαφωτισμός,τόν μαζικό άνθρωπο. Ο πιο συνεπής άνθρωπος που αντιλήφθηκε την καινοτομία - με τις
κατηγορίες του θριαμβευτικού θετικισμού - ήταν ο Gustave Le Bon (1841-1931), συγγραφέας του The psychology of the masses , (2)κείμενο με τεράστια επιρροή, στο οποίο εμφανίζεται η ανάλυση τού πλήθους. «Το πλήθος είναι ένα παροδικό ον, που αποτελείται από ετερογενή στοιχεία που στιγμιαία ενώνονται για να σχηματίσουν ένα ζωντανό ον. Για να σχηματίσει μια ομάδα ατόμων ένα πλήθος, με τα δικά τους συναισθήματα και συμπεριφορές, χρειάζονται στοιχεία που παραγκωνίζουν την ατομική συνείδηση, δίνοντας τη θέση τους στο ασυνείδητο της ομάδας. Οι μάζες είναι πάντα διανοητικά κατώτερες από τον απομονωμένο άνθρωπο. Όμως, από την άποψη των συναισθημάτων και των πράξεων που προκαλούν τα συναισθήματα, μπορεί, ανάλογα με τις περιστάσεις, να είναι καλύτερες ή χειρότερες».Η βασική ιδέα ήταν ότι, αν και τα άτομα της ίδιας φυλής ή κοινωνίας μπορεί να είναι πνευματικά πολύ διαφορετικά, τα ένωναν κοινά συναισθήματα και πάθη. Για να αναδυθεί το πλήθος, η ατομική συνείδηση ​​πρέπει να εκτοπιστεί. χιλιάδες άτομα που συγκεντρώνονται σε μια πλατεία δεν αποτελούν από μόνα τους ένα πλήθος, από ψυχολογική άποψη: η εξωτερική επίδραση άλλων αιτιών είναι απαραίτητη.«Το άτομο πρέπει να αποξενώσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του στη συλλογικότητα του πλήθους. Τρία είναι τα θεμελιώδη στοιχεία που συνθέτουν ένα πλήθος, το πρώτο είναι η αίσθηση δύναμης της ομάδας, το άτομο γίνεται ένα ανώνυμο, ανεύθυνο ον. Το δεύτερο στοιχείο βρίσκεται στην κοινωνική μετάδοση, στη συλλογική ύπνωση. ένα άτομο είναι ικανό να υπερκαλύπτει τα συμφέροντα της κοινότητας στα ιδιαίτερα συμφέροντά του.
συνεχεια

[looking for the unknown]

το τρίτο είναι η πρόταση». Με αυτές τις γενικές γραμμές, η μαζική ψυχολογία εξηγεί τη συμπεριφορά του ατόμου που βυθίζεται στη μάζα που στερείται ατομικής συνείδησης, του αλλοτριωμένου στο συλλογικό ασυνείδητο, ένα μείγμα στο οποίο η υπόδειξη και η μετάδοση το καθιστούν παράλογο. Ο Le Bon παρείχε τα πρώτα θεωρητικά, εννοιολογικά και τεχνικά βασικά στοιχεία για τη χειραγώγηση των μαζών, προβλέποντας τις τεχνικές που εξευγενίστηκαν από Αμερικανούς ερευνητές του περασμένου αιώνα, όπως ο Edward Bernays και ο Walter Lippman. Σύμφωνα με τον Le Bon, «η δημιουργία των θρύλων που τόσο εύκολα κυκλοφορούν ανάμεσα στα πλήθη δεν είναι μόνο συνέπεια της ακραίας ευπιστίας τους. Είναι επίσης το αποτέλεσμα των τρομερών διαστροφών που βιώνουν τα γεγονότα στη φαντασία ενός πλήθους. Η απλοποιημένη αφήγηση είναι ο τρόπος για να μεταφέρουμε ιδέες στο πλήθος». Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες προβληματισμούς για τη νοοτροπία των μαζών αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τη γνωστική διαδικασία: «το πλήθος σκέφτεται με εικόνες και αυτές οι εικόνες ανακαλούν αμέσως άλλες εικόνες. Οι εικόνες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ο λόγος μπορεί να μας δείχνει ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των εικόνων, αλλά το πλήθος είναι τυφλό σε αυτή την αλήθεια».. Ο Λε Μπον κατάλαβε ότι οι ιδέες που προτείνονται στις μάζες πρέπει να έχουν μια απλή μορφή, μεταφράσιμη σε εικόνες. Δεν χρειάζεται οι ιδέες να σχετίζονται μεταξύ τους. Η ενστάλαξη ιδεών είναι σαν να προβάλλεις διαφάνειες από ένα μαγικό φανάρι. οι πιο αντιφατικές ιδέες μπορούν να φανούν μαζί στο μυαλό του πλήθους. Μια προφητική έννοια που περιγράφει το σημερινό σύστημα μέσων ενημέρωσης. Τα πλήθη ξέρουν πώς να σκέφτονται μόνο σε εικόνες,
επομενως μπορούν να εντυπωσιαστούν μόνο από εικόνες, που μπορούν να τρομοκρατήσουν ή να προσελκύσουν τις μάζες. Οι αισθήσεις που προτείνουν είναι αυτές που μπορούν να επιτύχουν και να παρακινήσουν μια πράξη, μια συμπεριφορά. Ήδη από αυτές τις σκέψεις είναι εμφανής η τεράστια διαδικασία χειραγώγησης της οποίας είμαστε θύματα, η αφομοίωση της κυρίαρχης κουλτούρας - και υποκουλτούρας, μέσω της μαζικής χρήσης της επιστημονικής και τεχνολογικής γνώσης με σκοπό την κυριαρχία και τον έλεγχο μέσω της ενεργοποίησης της μαζικής δυναμικής. Στο τρίτο μέρος θα αναλύσουμε κάποιους συγκεκριμένους μηχανισμούς που μας κάνουν μαριονέτες που κινούνται από ψηλά μέσα από νήματα των οποίων αγνοούμε την ύπαρξη, τη δύναμη και τη διεισδυτικότητα.

Roberto PECCHIOLI
https://www.inchiostronero.it/luomo-mas ... e-seconda/


συνεχίζεται

[looking for the unknown]

Ο μη σκεπτόμενος μαζικός άνθρωπος. Μέρος III – Roberto Pecchioli


Ο μαζικός άνθρωπος είναι όπως η εξουσία - που μας γνωρίζει καλύτερα από ό,τι γνωρίζει ο καθένας τον εαυτό του - χειραγωγεί, θέτει υπό όρους, μας κάνει να σκεφτόμαστε μέσα από εικόνες και συνθήματα, αφαιρώντας την πολυπλοκότητα, τον ελεύθερο συλλογισμό, τη σύγκριση. Το δυαδικό σχήμα της πληροφορικής κερδίζει, με την πιο μπανάλ έννοια: ευχάριστο/δυσάρεστο. στιγμιαία επιθυμία/ικανοποίηση. Homo καταναλωτής. Η διαφήμιση δεν είναι πια η ψυχή του εμπορίου, αλλά το επιστύλιο -έστω και ιδεολογικό- της κοινωνίας. Σηκώστε το χέρι σας, αν σκεφτόσασταν, πριν από είκοσι χρόνια, ότι πρέπει να υπομείνετε συνεχόμενα, επαναλαμβανόμενα, διάχυτα, πανταχού παρόντα μηνύματα στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στους δρόμους, παντού. Η εμπορευματική μορφή, της οποίας η διαφημιστική επικοινωνία είναι το κύριο όχημα, γίνεται ο οργανωτικός μηχανισμός ολόκληρης της κοινωνίας. Ξεχειλίζει στις ειδήσεις και στην αποκοπή μηνυμάτων, των οποίων ο γρήγορος ρυθμός έχει σχεδιαστεί για να μπερδεύει και να εμποδίζει τον προβληματισμό. Μιλάμε για μηνύματα που μας φτάνουν συνειδητά: ήδη από τη δεκαετία του 1950 ο Vance Packard, στο The Occult Persuaders, αποκάλυψε την ύπαρξη υποσυνείδητων μηνυμάτων τα οποία ο υποδοχέας δεν γνωρίζει αλλά τα οποία καταφέρνουν να καθοδηγήσουν επιλογές, ιδέες και συμπεριφορές σε ένα υποεπίπεδο. και προσυνείδητο.

Η λατινική λέξη propaganda («αυτό που πρέπει να διαδοθεί») άρχισε να χρησιμοποιείται με τη σημερινή έννοια από τον Edward Bernays, πατέρα της διαφήμισης και όχι μόνο της εμπορικής επικοινωνίας, συγγραφέα του περίφημου ομώνυμου δοκιμίου, ανιψιό του Sigmund Freud. Με αυτές τις τεχνικές προϋποθέσεις, είναι σαφές ότι η εξουσία διαθέτει πολύ ισχυρά εργαλεία για τον έλεγχο της κοινής γνώμης. Ένα βασικό κείμενο είναι το Έλεγχος των Μέσων του Νόαμ Τσόμσκι. Το ερώτημα από το οποίο ξεκινά είναι το εξής: γιατί το αμερικανικό κοινό (το αντικείμενο των σπουδών του) είναι τόσο υποχωρητικό και αφελές; Η απάντηση είναι σχεδόν ταυτολογική: το σύστημα μεταδίδει μια ενιαία αλήθεια, τη δική του. Η επίσημη «αφήγηση» περιορίζει τη σκέψη, δημιουργεί μια άμορφη, εξημερωμένη μάζα. έχει σχεδιαστεί για να κρύψει τη λεηλασία του πλούτου, μια παμφάγα δύναμη και η φτωχοποίηση του πληθυσμού προς όφελος μιας προνομιούχου μειοψηφίας. Για το σκοπό αυτό, είναι απαραίτητος ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης. Τα μεγάλα πρακτορεία Τύπου μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού και ανήκουν όλα στον ίδιο όγκο ανιθαγενούς οικονομικής-οικονομικής εξουσίας που βασίζεται στον αγγλοσαξονικό κόσμο.

Ο αρχικός προβληματισμός του Τσόμσκι είναι κρίσιμος. "Ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης στη σύγχρονη πολιτική μάς θέτει υπό αμφισβήτηση τον τύπο της κοινωνίας στην οποία θέλουμε να ζήσουμε και ποιο μοντέλο δημοκρατίας θέλουμε για αυτήν την κοινωνία. Θα ήθελα να συγκρίνω δύο διαφορετικές έννοιες της δημοκρατίας. Το ένα είναι αυτό που μας οδηγεί να πούμε ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία οι άνθρωποι έχουν τους διαθέσιμους πόρους για να συμμετέχουν ουσιαστικά στη διαχείριση των ιδιωτικών τους υποθέσεων και ότι τα μέσα ενημέρωσης είναι ελεύθερα και αμερόληπτα. Αν ψάξετε τη λέξη δημοκρατία στο λεξικό, θα βρείτε έναν ορισμό παρόμοιο με αυτόν που διατύπωσα. Μια εναλλακτική ιδέα της δημοκρατίας είναι αυτή που δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να φροντίζουν τις δικές τους υποθέσεις, ενώ τα μέσα ελέγχονται αυστηρά και άκαμπτα. Αυτό είναι το μοντέλο που επικρατεί".Με τα αποτελέσματα που βιώνουμε στην ελευθερία της επικοινωνίας, του Τύπου και της σκέψης, πολιορκημένα την τελευταία δεκαετία σε όλο και πιο βάναυσες μορφές, μέσω της χρήσης ηλεκτρονικών τεχνολογιών που ανήκουν στα ίδια κέντρα εξουσίας που προαναφέρθηκαν, στα οποία έχει επιλεγεί η κορυφή του τεχνολογικού εξοπλισμού, με αποτέλεσμα τον τομέα του fintech.
Η πρώτη σύγχρονη επιχείρηση προπαγάνδας εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ το 1916 από τον Πρόεδρο Woodrow Wilson. Ο Μεγάλος Πόλεμος μαινόταν και οι Αμερικανοί ήταν κατά της στρατιωτικής επέμβασης, σε αντίθεση με τον Wilson και τα συμφέροντα που εκπροσωπούσε. Μια κυβερνητική δομή, η Επιτροπή Creel, ιδρύθηκε επομένως με στόχο να αντιστραφεί ο προσανατολισμός του πληθυσμού προς την απαίτηση εισόδου στον πόλεμο. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες μεταμόρφωσε τους Αμερικανούς σε πολεμοκάπηλους που τροφοδοτούνταν από το αντιγερμανικό μίσος. Η επιτυχία ήταν εξαιρετική και επαναλήφθηκε με παρόμοιες τεχνικές για να τροφοδοτήσει το λεγόμενο Red Scare μετά τη γέννηση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό επέτρεψε την καταστροφή των συνδικάτων στην Αμερική και έναν ισχυρό περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου και της πολιτικής σκέψης. Αυτό που συνηθίζει να λέει το στόμα, συνηθίζει να πιστεύει η καρδιά: η διαίσθηση ενός ποιητή – του Charles Baudelaire – έγινε από τότε ένα πολιτικό πρόγραμμα ελέγχου των μαζών. Οι πιο ενεργοί υποστηρικτές του συστήματος ήταν οι άρχουσες τάξεις που επιδείκνυαν φιλελεύθερες ιδέες, αλλά διατήρησαν ανέπαφη την παλιά ελιτιστική νοοτροπία, όπως καταλάβαινε η ιταλική κοινωνιολογική σχολή (Μόσχα, Pareto, Michels). Οι άρχουσες τάξεις υπερηφανεύτηκαν που απέδειξαν ότι «τα πιο έξυπνα μέλη της κοινότητας» –οι ίδιοι– ήταν ικανά να πείσουν έναν επιφυλακτικό πληθυσμό να πάει στον πόλεμο και να πεθάνει. Ο χειραγωγημένος μαζικός άνθρωπος ανήκε πάνω απ' όλα στη μεσαία και εργατική τάξη. Ο Τσόμσκι εξηγεί ότι επινοήθηκαν πολλές φρικαλεότητες που αποδίδονται στους Γερμανούς, συμπεριλαμβανομένων παιδιών με κομμένα άκρα και άλλες σκληρότητες, που επινοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από το βρετανικό υπουργείο Προπαγάνδας. Το σχέδιο σχεδιάστηκε σε δύο επίπεδα: πρώτα απ' όλα ήταν απαραίτητο να
πειστούν οι κυρίαρχες τάξεις (και αυτές της υπηρεσίας) που με τη σειρά τους θα γίνονταν φορείς προπαγάνδας -δηλαδή ψεύδους- προς χρήση των μαζών. Όταν η προπαγάνδα έρχεται από τα πάνω –ακόμα και από την κυβέρνηση– λαμβάνει την υποστήριξη των ανώτερων τάξεων και δεν επιτρέπεται καμία παρέκκλιση, το αποτέλεσμα είναι ανατρεπτικό. Ένα μάθημα που ρίχνει φως στο παρόν.
συνεχεια

[looking for the unknown]

Ο Μπερνέις επηρέασε τον Τζόζεφ Γκέμπελς, εγκέφαλο της ναζιστικής προπαγάνδας από το 1926. Ο Γουόλτερ Λίπμαν, πολιτικός αναλυτής και θεωρητικός της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ήταν άλλος ένας από τους κύριους της χειραγώγησης του μαζικού ανθρώπου. Υπήρξε μέλος με επιρροή των «επιτροπών προπαγάνδας», με την εμπειρία των οποίων ανέπτυξε τη θέση της «επανάστασης στην τέχνη της δημοκρατίας». Αυτές ήταν τεχνικές χειραγώγησης «που χρησιμοποιήθηκαν για την οικοδόμηση συναίνεσης, δηλαδή για την παραγωγή αποδοχής στον πληθυσμό για κάτι αρχικά ανεπιθύμητο». Τα κοινά συμφέροντα δεν γίνονται κατανοητά από το κοινό, υποστήριξε ο Lippman. Μόνο μια εξειδικευμένη τάξη «υπεύθυνων» και ευφυών ανθρώπων μπορεί να τα κατανοήσει και να λύσει τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτά. Η φιλελεύθερη, δημοκρατική, ισότιμη αφήγηση αφαιρεί τη μάσκα: ένα γιγάντιο ψέμα που πιστεύεται μέ την επανάληψη,ένα μηχάνημα συναίνεσης ναρκωμένων στα χέρια μιας ολιγαρχίας που ενδιαφέρεται να αναπαραχθεί φτιάχνοντας την υπόλοιπη ανθρωπότητα μάζα, μαλακή πλαστελίνη με μεταβαλλόμενα σχήματα.

Τίποτα περίεργο: το καπιταλιστικό σύστημα χρειάζεται ασυνείδητα υποκείμενα, τα οποία πρέπει να συνεχίσουν να επιθυμούν -και να αγοράζουν- επανεκκινώντας συνεχώς την επιθυμία για ιδιοποίηση. Η δημιουργία εξαρτήσεων είναι πρωταρχικός στόχος της εξουσίας, της οποίας η επιτυχία εξαρτάται από την τήρηση της στοιχειώδους σκέψης, χωρίς ερωτήσεις και αντιρρήσεις. Η πιο κοντινή εικόνα είναι ο γάιδαρος με παρωπίδες και το καρότο που κρέμεται από ένα ξύλο, κρεμασμένο μπροστά στη μύτη του. Ας το πούμε ωμά: αυτοί που ελέγχουν το οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και τεχνολογικό σύστημα -όπως αποδεικνύεται από τις κρίσεις που ξεκίνησαν το 2007-2008, που τονίστηκαν από το πείραμα της πανδημίας- δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ευημερία των πολιτών, ούτε για τήν προσωπική τους ολοκλήρωση, πολύ λιγότερο γιά την ελευθερία και τη δημοκρατία. Έχουν περάσει από μια οικονομία παραγωγής σε ένα σύστημα κατανάλωσης όπου στόχος είναι η πώληση. Αγαθά και ιδέες. Το μάρκετινγκ και η διαφήμιση είναι βασικά εργαλεία για τη διατήρηση του συστήματος. Η μαζική χρήση τους –εξευγενισμένη με την πάροδο του χρόνου– έχει ως στόχο να δημιουργήσει χειραγωγημένους, συνεχώς ξαναμένουςκαταναλωτές και να ενσωματώσει τη μορφή του εμπορεύματος ως τον μόνο υπαρξιακό ορίζοντα. Η επιτυχία αυτής της ισχυρής ανθρωπολογικής αναδιάρθρωσης έχει ανοίξει την όρεξη της ολιγαρχίας. Γιατί να μην συνεχίσουμε, δημιουργώντας περαιτέρω εξαρτήσεις, ενεργώντας με βάση τους φόβους, τροποποιώντας βαθιά τον μαζικό άνθρωπο, μετατρέποντας την εξουσία σε βιοκρατία, έλεγχο του μυαλού και του σώματος των μαζών; Όπως θεώρησε ο Abraham Maslow στο πυραμιδικό σχήμα του, όταν οι άνθρωποι ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες, αναζητούν πιο εξελιγμένους στόχους. Για να αλλάξουμε αυτή τη φυσική τάση και να μας κρατήσουν σε ρόλο παθητικών υποδοχέων, η διαφήμιση και το μάρκετινγκ έχουν απασχολήσει όλο το σύστημα επικοινωνίας, ψυχαγωγίας, εκπαίδευσης και πολιτισμού για να μεταμορφώσουν – να τα ομογενοποιήσουν – αξίες, επιθυμίες, συμπεριφορές, νοοτροπίες. Ο μαζικός άνθρωπος βιώνει μια γιγάντια αντίφαση που δεν καταλαβαίνει πια.

Η χειραγώγηση κρύβει τον μεγαλύτερο παραλογισμό: το εμπορευματικό σύστημα και ο καταναγκασμός για νεωτερισμό χρησιμεύουν για να ξεπεραστεί η πλήξη και η δυσαρέσκεια που παράγει μια κοινωνία αδειασμένη από νόημα. Σε αυτό συνίστανται οι εθισμοί: δίνουν ευτυχία και στιγμιαία ευχαρίστηση, ξεθωριάζουν αστραπιαία και απαιτούν όλο και πιο τεράστιες δόσεις. Ο Gilles Lipovetsky τα περιγράφει με έντονο τρόπο: «Οι καταναλωτικές κοινωνίες συνδέονται με ένα σύστημα άπειρων ερεθισμάτων, αναγκών που εντείνουν την απογοήτευση και την απογοήτευση, τόσο περισσότερο αντηχούν οι προσκλήσεις για ευτυχία στο χέρι. Η κοινωνία που γιορτάζει περισσότερο την ευτυχία είναι αυτή στην οποία λείπει περισσότερο, στην οποία η δυσαρέσκεια αυξάνεται ταχύτερα από τις προσφορές ευτυχίας. Καταναλώστε περισσότερο, ζήστε λιγότερο. όσο περισσότεροι πόθοι απελευθερώνονται, τόσο περισσότερη δυσαρέσκεια αυξάνεται». Ο μαζικός άνθρωπος, για να γίνει μαζικός άνθρωπος στον υψηλότερο βαθμό, δεν απαιτεί μόνο εξαρτήσεις, ομολογίες, ηθική, αστική και πολιτισμική υποβάθμιση. Χρειάζεται επίσης να αποστασιοποιηθεί, να απομακρυνθεί από τις οικογενειακές, εθνοτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές ρίζες της. Αυτό είναι το έργο του εκπληκτικού οξύμωρου που ονομάζεται «ακύρωσε την κουλτούρα». Για άλλη μια φορά, η μόλυνση είναι αμερικανικής προέλευσης, αν και τα μικρόβια επωάστηκαν στα πανεπιστήμια του Παρισιού, εξαγωγείς του η Γαλλική Θεωρία , εμπνευσμένη από τα έργα του υπαρξιστικού ζεύγους Σαρτρ και Σιμόν ντε Μποβουάρ, καθώς και των πρωταθλητών της «αποδόμησης», Φουκώ, Ντελέζ, Ντεριντά, Λιοτάρ. Ο όρος woke - ξύπνημα - από τη μαύρη αργκό έφτασε να ενσωματώνει κάθε τάση ευνοϊκή για τις εθνικές και σεξουαλικές μειονότητες. Το αποτέλεσμα είναι μια ριζοσπαστική, υστερική εχθρότητα προς τους αντιπάλους και προς αυτούς που εκφράζουν απόψεις που θεωρούνται αποκλίνουσες.
Ολόκληρος ο προσληφθείς πολιτισμός πρέπει να απορριφθεί καθώς παράγεται από «νεκρούς ετεροφυλόφιλους λευκούς άνδρες». Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να προσαρμοστούν, καταργώντας προγράμματα, συγγραφείς, ιδέες, μαθήματα -συμπεριλαμβανομένων των μαθηματικών- που θα βλάψουν τις μειονότητες προς όφελος των λευκών. Η ιδέα της φυλής – που καταργήθηκε από μια πολύ ισχυρή απαγόρευση – επιστρέφει μέσω του TCR (Critical Race Theory). Ακόμη και η αξιολόγηση της απόδοσης (σχολική, πολιτιστική, επαγγελματική) πρέπει να προσαρμόζεται με βάση την εθνική καταγωγή. Η επιτυχία αυτής της ιδεολογίας έχει ανησυχητικές συνέπειες. Ένας δάσκαλος τέθηκε σε διαθεσιμότητα επειδή αρνήθηκε να δώσει βαθμούς επιτυχίας σε μαύρους μαθητές «τραυματισμένους από τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ». Αγάλματα και σημαίες αφαιρούνται ή καταστρέφονται. The Redskins (κόκκινα κεφάλια), ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου, άλλαξαν το όνομά τους για να μην ενοχλούν τους «ιθαγενείς Αμερικανούς» (πρώην Ινδιάνους)
συνεχεια

[looking for the unknown]

Αλλαγή του κοινού βιβλίου φράσεων, με ποινή προστίμων και καταγγελιών. Δεν μπορείτε να πείτε «ντροπή» για να μην προσβάλετε τον ένοχο για παράβαση. Η ιδιοποίηση, δηλαδή η ανάληψη στοιχείου μειονοτικής κουλτούρας, απαγορεύεται αυστηρά. Η ονομασία νεκρού , η χρήση του παλιού ονόματος κάποιου που άλλαξε φύλο, είναι πολύ σοβαρή . ο όρος «άλλος» δεν συνιστάται: μπορεί να κάνει κάποιον να αισθάνεται διαφορετικός. Η αχρωματοψία γίνεται άρνηση χρώματος, με σχετικές διακρίσεις. Το «λευκό προνόμιο» που κληρονομεί άδικα πλεονεκτήματα πρέπει να καταπολεμηθεί αδυσώπητα. Ο «συστημικός ρατσισμός» κάνει τους λευκούς ανθρώπους ένοχους ανεξάρτητα.

Ο Καρλ Μαρξ δεν είναι ξύπνιος . Σε όσους πιστεύουν ότι ο ιδρυτής του κομμουνισμού είναι η αναφορά της κουλτούρας της ακύρωσης, θα πρέπει να θυμούνται την αντίθεση μεταξύ του συστήματος αφύπνισης και της οικουμενικής τάσης του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, αν και και οι δύο απαιτούν μια tabula rasa του παρελθόντος. Το νέο δόγμα είναι μια τρελή ιδεαλιστική (δηλαδή «ιδειστική») απόκλιση που δεν διατηρεί τίποτα από τον Χέγκελ και τον Μαρξ. Οι σημαιοφόροι του διακηρύσσουν το τέλος των «μεγάλων αφηγήσεων» (Lyotard) και βλέπουν τον καπιταλισμό ως ανυπέρβλητο ορίζοντα. Αιρετικά αλλά όχι υπερβολικά: δεν προσφέρουν εναλλακτικές στον καπιταλισμό. Το ξύπνημα αναπαράγει σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή τον φιλελεύθερο ελευθεριακό υποκειμενισμό, ξένο σε κοινωνικά ζητήματα. Η ύπουλη καινοτομία είναι η ανάδυση ενός ανθρώπινου τύπου που δεν έχει ξαναφανεί: του ατομικιστικού μαζικού ανθρώπου, ένα ακόμη οξύμωρο, χρήσιμο για τα ολιγαρχικά συμφέροντα που είναι οι υποστηρικτές του. Ο κύκλος κλείνει, αντικαθιστώντας τις οικονομικές αντιθέσεις
και την αμφισβήτηση των τεράστιων αδικιών στη διανομή του πλούτου με τον κατακερματισμό, τη κονιοποίηση στη μάζα, την κοινωνική διασπορά άπειρων διεκδικούμενων μειονοτήτων, μοχθηρών, μονομανιακών, ανίκανων για κοινή γλώσσα. . Ο πειθήνιος μαζικός άνθρωπος χωρίζεται σε θραύσματα, προσωρινά τμήματα εχθρικών κοινοτήτων.

Ένα μεταμοντέρνο διαίρει και βασίλευε , που τροφοδοτείται από το μίσος για το παρελθόν και την αδιαφορία για το μέλλον, καθώς και από το βραχυκύκλωμα του Newspeak. Αυτό που βλέπει το μοναχικό πλήθος με τα μάτια του δεν αντιστοιχεί πλέον στη λέξη που ρέει από το στόμα, καρπός του νου και της κρίσης, φιλτραρισμένη από το πολιτικά (και τεχνητά) ορθό. Ο μαζικός άνθρωπος είναι ένα ανεστραμμένο θέμα: αυτό που λέει η λέξη δεν είναι πια αυτό που πρέπει να νιώθει η καρδιά. Μαζική σχιζοφρένεια, η σκλαβιά έρχεται.

https://www.ereticamente.net/2023/09/lu ... hioli.html

[looking for the unknown]

Ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη: είναι το φάντασμα του κομμουνισμού. «Είναι η περίφημη αρχή του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος από τον Μαρξ και τον Ένγκελς του 1848. Ο κομμουνισμός δεν ήταν ένα φάντασμα, αλλά η πραγματικότητα, ένα όραμα του κόσμου που διαμόρφωσε τον 20ό αιώνα. Η ελευθερία κινδυνεύει να γίνει φάντασμα στην αυγή του 21ου αιώνα. Αφελώς, πιστέψαμε ότι τήν είχαμε κατακτήσει, καλώς ή κακώς, μια για πάντα. Η παγκοσμιοποίηση διέκοψε το όνειρο, την ιδιωτικοποίηση του κόσμου, την τεχνικοποίηση της ζωής, την ψηφιοποίηση του ανθρώπου, τον αρχικό μετα- και υπερανθρώπινο μετασχηματισμό. Μετά ήρθαν τα τελευταία δύο χρόνια, η πανδημία, η επιτάχυνση των διαδικασιών αυταρχικού συγκεντρωτισμού εξουσίας και πλούτου, η τρομερή ατζέντα του Νταβός της οποίας η σύνοψη - όπως παραδέχονται οι υποστηρικτές της, η τεχνοοικονομική ολιγαρχία - είναι «δεν θα έχεις τίποτα και θα είσαι χαρούμενος. Δεν θα έχεις τίποτα και δεν θα είσαι τίποτα, παλιομοδίτικε άνθρωπε. Η μεγάλη ήττα είναι η ελευθερία, ο πέτρινος φιλοξενούμενος, η παρουσία που είναι απουσία, διαφαινόμενη, προειδοποίηση.

Μερικές μέρες ήμασταν μεταξύ των ομιλητών σε ένα συνέδριο. Στην είσοδο, ο έλεγχος τής καταραμένης πράσινης ασφάλειας πρόσβασης δεν ανατέθηκε σε άνθρωπο. ένας αντικατοπτρισμένος οπτικός αναγνώστης, αφού σάρωσε τόν κωδικού QR, άναψε το πράσινο φως με ηλεκτρονική φωνή: " έγκυρο πράσινο πάσο , μπορείτε να εισέλθετε". Δεν μπορούσαμε να μην εκφράσουμε ενόχληση και ταπείνωση: μια συσκευή δίνει ή αρνείται την άδεια πρόσβασης σε έναν δημόσιο χώρο: μια ανησυχητική γεύση της μετα-ανθρωπότητας. Ακόμη και η είσοδος στο κοινοβούλιο - συμβολικός χώρος συζήτησης και απόφασης - εξαρτάται από την κατοχή του πιστοποιητικού. Και είναι μόνο η αρχή του πειράματος να συνηθίσουμε σε ψηφιακούς μηχανισμούς ελέγχου που στοχεύουν στη συμμόρφωση των ανθρώπων με τα συμφέροντα και τη βούληση αυτών που διοικούν.

Μέσω της αναγνώρισης προσώπου, ο ψηφιακός κωδικός είναι το πρόσωπό μας, οι βιομετρικές μας παράμετροι. Μια κάμερα τοποθετημένη σε μια είσοδο, συνδεδεμένη με μια βάση δεδομένων - κρατική ή πιθανότατα ιδιωτική - θα αποφασίσει αυτόματα αν η πόρτα θα ανοίξει ή όχι. Η πόρτα της τράπεζας, το ταχυδρομείο, το σούπερ μάρκετ. Δυστοπία; Μόλις πριν από δύο χρόνια θα γελούσαμε με την ιδέα να πρέπει να δείξουμε έναν γραμμωτό κώδικα για να πιούμε έναν καφέ. Καμία τεχνολογία δεν πρέπει να βλάπτει τα ανθρώπινα όντα, να τα υποβιβάζει σε σκλαβιά, να περιορίζει την ελευθερία τους, να τα εκπαιδεύει να συμπεριφέρονται ενάντια στη θέλησή τους.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το θέμα της ελευθερίας πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο ενός οράματος που αντιτίθεται στην αυξανόμενη απανθρωποποίηση. Η ελευθερία είναι μια σύνθετη έννοια, που πρέπει να απορριφθεί στον πληθυντικό: ελευθερίες. Είναι ένα αρχαίο και πανανθρώπινο ιδανικό που γνώρισε σκαμπανεβάσματα χωρίς να πάψει ποτέ να συγκινεί, να παθιάζει και να κινητοποιεί συνειδήσεις. Δυστυχώς είναι αριστοκρατική αρχή. Οι άνθρωποι προτιμούν την ασφάλεια, την προστασία, τον άνετο κομφορμισμό, την επιδίωξη της εξουσίας. Μόνο για λίγους ισχύει η επιταγή του Δάντη: αναζητείται η ελευθερία που είναι τόσο αγαπητή, όπως γνωρίζουν όσοι απορρίπτουν τη ζωή γι' αυτήν. Κανείς δεν μπορεί να ζητήσει να φτάσει μέχρι τον Κάτωνα τον Ουτικένσε, στον οποίο απευθύνονταν τα λόγια της Κωμωδίας. Ωστόσο, υπάρχει ένα όριο, ένα όριο μεταξύ ελευθερίας και καταπίεσης που δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς να γίνει αδικία που πρέπει να νικηθεί.
Ο συγγραφέας έχει έναν υπαρξιακό μύθο, τόν Δον Κιχώτη, τόν ιππότη τόν ξεφτιλισμένο στο χρόνο, ένας σχεδόν πάντα ηττημένος ιδεαλιστής, με σιδερένιο ηθικό κώδικα, έτοιμος, παρ' όλα αυτά, να ξαναβρεθεί στο κοκαλιάρικο, ψαχουλό άλογό του και να ξαναπάρει το δρόμο με αγνότητα της καρδιάς: ο τρελός πιο σοφός από τη λογοτεχνία όλων των εποχών. Προς το τέλος του μυθιστορήματος, στην ανοιχτή ύπαιθρο, μακριά από το κάστρο της πλούσιας Αλτισιδώρας όπου είχε φιλοξενηθεί, ο ιδάλγος ξεσπά σε έναν από τους πιο γνωστούς διαλόγους με τον υπηρέτη του. «Η ελευθερία, Σάντσο, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα από τον ουρανό που δόθηκε στους ανθρώπους: όλοι οι θησαυροί που βρίσκονται στη γη ή που καλύπτονται από τη θάλασσα δεν μπορούν να συγκριθούν. Και για την ελευθερία, όπως και για την τιμή, η ζωή μπορεί να τολμήσει, όταν αντίθετα η σκλαβιά είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να έρθει στους ανθρώπους. "

Αριστοκρατία πνεύματος ακατανόητη για τον φτωχό πλοίαρχο, που μετρούσε με μάτια γεμάτα χαρά τα νομίσματα που του έδιναν στο κάστρο. Υπάρχει όλη η ψυχολογική υπεροχή της εξουσίας: μόνο λίγοι λαχταρούν την ελευθερία, σχεδόν όλοι επιλέγουν την ευημερία/τόν πλούτο. Επιπλέον, η ελευθερία δεν πρέπει να συγχέεται με τη δυνατότητα να κάνει κανείς ό,τι θέλει. Ο Γκαίτε προειδοποιεί ότι το να ζεις με το δικό σου γούστο είναι πληβείο. η ευγενής ψυχή επιδιώκει την τάξη και τον νόμο. Ο χυδαίος άνθρωπος μπερδεύει την ελευθερία και την άδεια, την αδιαφορία για τους άλλους, την πιθανότητα να ξεφύγει από καθήκοντα και ευθύνες. Η ισχύς το εκμεταλλεύεται αυτό.

Υπάρχει μια απολογία που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες που λέει για ένα μουλάρι που ένας άντρας κάνει να πιστέψει ότι έρχεται μια αγέλη αρπακτικών λύκων. Του προσφέρει προστασία στο περίβλημά του, όπου μπορεί να έχει άφθονο άχυρο και δεν χρειάζεται καν να σκύψει για να δαγκώσει το γρασίδι, αφού υπάρχουν βολικές ταΐστρες. Σχεδόν πεισμένος, λίγο έκπληκτος από τις οπλές κάτω από τα πόδια των άλλων ζώων, πλαισιώνεται από ένα παλιό λασπωμένο μουλάρι που του εξηγεί ότι ο φράχτης τον κάνει φυλακισμένο, το χαλινάρι, το λουρί και η σέλα να δουλεύει πιο σκληρά στην υπηρεσία του ανθρώπου. Δεν υπάρχουν λύκοι, ωστόσο όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ο άνθρωπος είναι ένας ευεργέτης που τους προστατεύει από τον κίνδυνο. Είναι καλυμμένος με λάσπη για να κρύψει την ηλικία του. «Βλέπεις άλλα παλιά μουλάρια στο συλό; Ο ιδιοκτήτης τα ξεφορτώνεται όταν δεν τα χρειάζεται πια. Αποδράστε από τον φράχτη και προσέξτε αυτούς που λένε ότι ενεργούν για το καλό σας».

Πρέπει να παραμείνουμε πεισματάρικα γέρικα μουλάρια, ικανά να πούμε όχι στον στάβλο. Η ιστορία του φοβισμένου μουλαριού είναι δική μας, de te fabula narratur . Ο Κυρίαρχος τροφοδοτεί τη διαίρεση για να κυριαρχήσει καλύτερα, αντιπροσωπεύει το θέατρο της δημοκρατίας, αλλά όταν τα φώτα σβήνουν και η αυλαία πέφτει, η σκληρή πραγματικότητα επιστρέφει. Στον Καναδά, αντιμέτωπη με την εξέγερση του πληθυσμού, η πολύ φιλελεύθερη κυβέρνηση διακηρύσσει τον νόμο έκτακτης ανάγκης που επιτρέπει μαζικές συλλήψεις και το πάγωμα τραπεζικών λογαριασμών, που ήδη λειτουργεί για διακόσιους διαδηλωτές. Ποιος ξέρει αν θα σκεφτεί κανείς την ψηφιοποίηση του χρήματος ως μέσου υποδούλωσης μας, στο έλεος εκείνων που ελέγχουν την τεχνολογία. Στην Ιταλία, ο υπουργός Brunetta, αυτός που αποκάλεσε τό πράσινο πάσο λαμπρό , παρέχει ένα μπόνους σε όσους συμβουλεύονται ψυχοθεραπευτές, εξαντλημένους από τους περιορισμούς. Το παραδέχονται: μας στέρησαν την ελευθερία μας και πολλοί αρρώστησαν εξαιτίας της. Δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό να καταργηθούν τά φίμωτρα, οι απαγορεύσεις που καταστρέφουν σώμα και ψυχή και γονατίζουν την οικονομία; Όχι, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο επιδιωκόμενος στόχος.
συνεχεια