τι σκέφτεσαι τώρα;

[Adminović]

ΑΝΩΜΑΛΟΙ...

[Ραν ταν πλαν]

ΑΝΩΜΑΛΟΙ...

Εντάξει ρε, μικρά είναι πάνω στα ντουζένια τους.
Όπου βρίσκουν τη χώνουν με βασικό κριτήριο το αντικείμενο του χωσίματος να αναπνέει.
Ξέχασες τα δικά μας;

[Τλαξκαλτέκος]

Μια χαρά είναι . Εγώ την βρίσκω πολύ θελκτική γυναίκα.

[Λαχουρένιος]

Να μου λεγατε για Μισελ θα το καταλαβαινα, αλλα Κεραμεως ρε πστη? Ουτε να μου τον δει.

[Ραν ταν πλαν]

Να μου λεγατε για Μισελ θα το καταλαβαινα, αλλα Κεραμεως ρε πστη? Ουτε να μου τον δει.

Τώρα ναι, ούτε να στον δει. Αλλά στα 15-18 θα της τον έδινες στο πιάτο.
Εμένα μια φορά, 15 θα ήμουν, με 'φερνε γύρα μια εξωσχολική φακλάνα γύρω στα 120+ kg που μύριζαν οι μασχάλες της παστουρμαδίλα.
Αντιστεκόμουν σθεναρά, γιατί αν φημίζομαι για κάτι αυτό είναι οι αντιστάσεις μου, αλλά με είχε μαρκάρει τόσο στενά με τα ''ταιριάζουν τα ζώδια μας'' και τα ''θα στα κάνω όλα'' (λες κι ήξερα τι παναπεί το ''θα στα κάνω όλα'') μέχρι που ενέδωσα για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου πάνω ''στα όλα'' και επειδή από μικρός είχα μια έμφυτη έφεση στα ψυχικά.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, γιατί είναι μεσημέρι και έχουμε φάει, θα πω όμως ότι έμαθα για ''τα όλα'' και όλα σχετικά καλά (αφού αγνόησα την παστουρμαδίλα) μέχρι τη στιγμή που απαίτησε να τρίψει την κωλάρα της πάνω στη μάπα μου. Αυτό όταν κατάλαβε ότι ήμουν άμαθος, αγνός σαν το χιόνι και δυνητικά έρμαιο των διεστραμμένων ορέξεων της.

Τι το 'θελα; Τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Δυο στρέμματα κυτταρίτιδα και ξύγκια μου έκοψαν την ανάσα όταν στρώθηκε πάνω στη μούρη μου αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη μπόχα ψόφιου σκύλου (ανακατεμένης με τσίκνα από καμένο καλαματιανό λουκάνικο και κάτι άλλο που ακόμα δεν μπόρεσα να προσδιορίσω παρά τις οσφρητικές μου ικανότητες), που ανέδιδε η κωλοχαράδρα της από πίσω τη μέση μέχρι μπροστά στον αφαλό.
Ακόμα μετά τόσα χρόνια ξυπνάω τα βράδια όταν βλέπω τη φάση σε εφιάλτες μου ιδρωμένος, με ταχυπαλμία και μια αίσθηση γεύσης θανάτου στο στόμα μου.
Από τη μια μεριά έμαθα βέβαια τι ήταν αυτό το ''όλα'' και το πώς ζέχνει η κόλαση, αλλά από την άλλη το σοκ ήταν τόσο ισχυρό που τον έχασα για πάνω από εννιά μήνες και έπεσα στην ανυποληψία της παρέας όταν πηγαίναμε στ' αμπέλια να τις μετρήσουμε και να τις παίξουμε για να δούμε ποιος το φτάνει πιο μακριά, με αποτέλεσμα να χρειαστώ για χρόνια υποστηρικτική θεραπεία από όλες τις μπάνικες συμμαθήτριες μου που όταν έμαθαν το δράμα που πέρασα προσφέρθηκαν ανιδιοτελώς να με βοηθήσουν να βγω από το αδιέξοδο.
Και ομολογώ ότι κάποιες αρκούντως ενθουσιώδεις ως προς το εθελοντικό λειτούργημα τους τα κατάφεραν άριστα.

[Geri]

Δευτερη ευκαιρία .... ΟΧΙ

[bizeli]

another shitty day

[bizeli]

Ωχ μωρέ βλέπω τώρα τη συνέντευξη που δίνει η Κουτζαμάνη (εισαγγελέας) στη Σία Κοσιώνη για τη Χρυσή Αυγή και λέει σε κάποια φάση η εισαγγελέας μισό να πιω λίγο νερό και αμέσως η Κοσιώνη πήγε να καλύψει την κοιλιά που δημιουργήθηκε on air επειδή η άλλη ήπιε λίγο νερό.

Νερό είπε να πιει μαρή, όχι να ξύσει τη μύτη της.
Μα τι υπερβάλλων ζήλος από την αγαπητή μας broadcaster Σία Κοσιώνη.

[Geri]

[bizeli]

Πήγα σήμερα σε πολυκατάστημα να δω για καναπέ και η υπάλληλος που ήταν εκεί στον τομέα των καναπέδων βαριόταν τη ζωή της. Εννοείται ότι ήμουν ανύπαρκτη για αυτήν.
Κοιτούσα μόνη μου τους καναπέδες και σε μια ερώτηση που (τόλμησα) και της έκανα, η οποία απαιτούσε μονολεκτική απάντηση (ναι/όχι) αισθανόμουν ότι της χαλούσα τη φιέστα της.
Καταλήγω σε έναν καναπέ, τέλος πάντων, πάω και την ξαναενοχλώ (γιατί έτσι με έκανε να αισθάνομαι) και τη ρωτάω για τον τρόπο πληρωμής.
"Αααααα για αυτά θα συνεννοηθείτε στο ταμείο".
Κουράστηκε να εξυπηρετεί. Μάλλον για διακοσμητική την είχαν εκεί.
Ούτε να μου δώσει κάποιον κωδικό για τον καναπέ που ήθελα, ούτε να μου εξηγήσει τι και πώς, τι να πω στο ταμείο κτλ.

Οκ, λέω. Πάω στο ταμείο. Εξυπηρετούσε μόνο ένα ταμείο. Κάτι άλλοι υπάλληλοι έξυναν τα @@ τους.
Είχε έναν πελάτη μπροστά από μένα.
Περιμένω να τελειώσει και να έρθει η σειρά μου. Τελειώνει αυτός και αντί να φύγει πιάνει την κουβέντα με μια άλλη υπάλληλο για προσωπικά τους θέματα (ήταν γνωστοί) ακριβώς μπροστά στο ταμείο. Δεν πήγαιναν πιο κει, για να μπορέσω να εξυπηρετηθώ κι εγώ. Μάλλον ήμουν αόρατη.

Σε κάποια φάση ρωτάω
"Συγγνώμη έχετε τελειώσει;" Του στυλ για πάρω εγώ σειρά. Μην περιμένω άδικα.
"Τι θέλετε;" μου κάνει η υπάλληλος αιφνιδιασμένη που διέκοψα τη συζήτηση που είχε με τον άλλον για ΑΣΧΕΤΑ θέματα.

Τι να θέλω μωρή μαλάκω μπροστά στο ταμείο όπου κάθεσαι και εμποδίζεις και δεν μπορώ να περάσω; Τι λες να κάνω εδώ; Να πέρασα να αφήσω διαφημιστικά; Πελάτης είμαι.
Πάνε πιο κει και μίλα με τον φίλο σου. Αυτή ήταν κάτι σαν υπεύθυνη του καταστήματος.

Συγκρατώ την ψυχραιμία μου και της εξηγώ τι θέλω, ότι θέλω να κάνω δόσεις, για έναν καναπέ κτλ. Βασικά ενημερωτικά πιο πολύ. Δεν ήξερα αν θα το αγόραζα ακόμη. Ανάλογα τι δόσεις θα μου έκαναν.
"Συγγνώμη, μου κάνει, δεν σας τα εξήγησε η υπάλληλος που είναι στο τμήμα;"
"Η υπάλληλος που είναι στο τμήμα με τους καναπέδες μου είπε να έρθω να τα συζητήσω στο ταμείο αυτά τα θέματα" της κάνω.

"Ααααα όχι... δεν τα συζητάμε στο ταμείο αυτά"
"Κοιτάξτε να δείτε, επειδή βιάζομαι λίγο, συνεννοηθείτε μεταξύ σας ποιος θα με εξυπηρετήσει για να τελειώνουμε".
Με είδε που τα πήρα λίγο και αποφάσισε να με εξυπηρετήσει.
"Ωραία, μου κάνει πείτε μου. Για ποιον καναπέ πρόκειται;"
"Εεεεε δεν ξέρω τον κωδικό."
Αφού η προηγούμενη υπάλληλος δε με εξυπηρέτησε να μου δώσει κάποιο χαρτί κάτι τέλος πάντων για να πάω στο ταμείο να ρωτήσω ακριβώς.
Τέλος πάντων, αρχίζω και της περιγράφω τον καναπέ καταλαβαίνει αυτή για ποιον πρόκειται και μου εξηγεί τη διαδικασία.

Οκ, ευχαριστώ, γεια σας. Έτσι κι αλλιώς ήθελα να το σκεφτώ πρώτα αν θα το αγοράσω, να δω και αλλού κτλ.

Βγαίνοντας από το πολυκατάστημα επίπλων βλέπω την υπάλληλο που ήταν στους καναπέδες να περπατάει με ένα ποτήρι καφέ στα χέρια της. Μάλλον πήγαινε να κάνει το διάλειμμά της. Και καλά έκανε.
Κουράστηκε άλλωστε τόσο πολύ να εξυπηρετεί πελάτες.

#Gia ola ftaiei to dhmosio