Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ

[nemo]

εγω επειδη εχω διαβασει την ιστορια γνωριζω καλα τι παθαινουν τα καλα και ευγενικα παιδια της φυσης
αλλα οπωσδήποτε το θελω σαν μια επιλογη ζωης για οσο διαστημα το θελησει κανεις

για πες τι παθαίνουν;
πουλάνε τα προϊόντα τους στην εγχώρια και διεθνή αγορά και έχουν οικονομικούς πόρους.
μήπως έχουν πλούσιους γονείς και βρήκαν περιουσία για να μπορούν να κάνουν την ζωή που θέλουν;

καλα ας μην το αναπτυξουμε τωρα σε διάλειμμα ειμαι - ζωγραφιζω αλλα δεν σου κανει εντυπωση που σε κανενα μερος του κοσμου δεν εφαρμοστηκε παρα μονο στις ηπα και για λιγο διαστημα

[ΜΥΘΗΡΑ]

εγω επειδη εχω διαβασει την ιστορια γνωριζω καλα τι παθαινουν τα καλα και ευγενικα παιδια της φυσης
αλλα οπωσδήποτε το θελω σαν μια επιλογη ζωης για οσο διαστημα το θελησει κανεις

για πες τι παθαίνουν;
πουλάνε τα προϊόντα τους στην εγχώρια και διεθνή αγορά και έχουν οικονομικούς πόρους.
μήπως έχουν πλούσιους γονείς και βρήκαν περιουσία για να μπορούν να κάνουν την ζωή που θέλουν;

σχολιον 8

...το τι συμβαινει με τις χιλιαδες οικοκοινοτητες που εχουν ξεφυτρωσει εδω και 50 χρονια στο κοσμο εινα απιστευτο .. απλα κατα την γνωμη μου μετα απο χρονια ψαξιματος πληροφοριων προκειται για πειραματα του συστηματος χρηματοδοτουμενα απο τραπεζες ,, η διαχειριση τους περα ως περα ολιγαρχικη με επιφαση δηθεν αυτοδιχιερισης ...υπαρχει ενας δυο μανατζερ του προγραμματος που εινα γενικοι δερβεναγαδεςς κια υπαρχουν αλλοι που απλα εξασφαλιζουν στεγη τρφη κι εργασια ...κατα επιφασην λοιπον κοινοβια εξαρτημενα απο το κρατος και την ανοχη του ...

...εχω σκοπο να ανοιξω ενα θεμα προβαλλοντας τις οικοκοινοτητες του εξωτερικου και τις δικες μας....κια γενικα μιλωνατς γαι τις εναλλακτικες δρασεις ...

.... ο πιο καλα ενημερωμενος τοπος ειναι το https://www.enallaktikos.gr/ στο κατω μερος της σελιδας θα βρειτε ενα παραθυρο αναζητησης για οτι εναλλακτικο κινειται στη χωρα ψαχτε ενοτητα ΟΙΚΟΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ...θα εκπλαγειται με τον αριθμο τους .. εχουν καταγραφει πανω απο 70 μεγαλες στην χωρα μας ...οι περισσοτερες εινα επιδοτουμενες μεσω ΚΟΙΝΣΕΠ η ΜΚΟ ... ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΕΣ ΕΧΟΥΝ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ αρα εινα τσιφλικα ""κοινοτητες"" ιδιωτων καμμια εννοια αυΤοδιαχιερισης ουσιαστικης δεν εχει νοημα σε ενα τσιφλικι ...

...ωστοσο εχει ενδιαφερον οτι προβαλουν κι επιχειρουν ενα αλλο τροπο κοινωνικης οργναωσης και σαν τεοια εχουν πραγματικα ενδιαφερον κι αξιζει κανεις να ζησει μεσα σε μαι τεΤοια κοινοτητα ..

...απο τις πιο εντυπωσιακες ειναι η κοινοτητα ΤΕΛΕΘΡΙΟΝ που υποτιθεται αξιοποιει την ελευθερη ενεργεια ...πολυ προχω με ενα εντυπωσιακο κεντρικο ενεργειακο θολο μεσα στην κοινοτητα .... λαμβανει χωρα στην Ευβοια ...Σπαρκ διαβασε για αυτη ...εινα επισκεψιμα μπορεις να μεινεις και να μαθεις πραγματα εκει για αυτην ,, εδω στην φωτο παρακατω πως εχει σχεδιαστει η κοινοτητα αυτη ..βρκσεται ως κατασκευη

[ΜΥΘΗΡΑ]

ιστωριον 9


Το Κινημα των Ζηλωτων στην Θεσσαλονίκη στα μέσα του 14ου αιωνα και η Κομμουνα της Θεσσαλονικης



.......κι ομως στην ιστορια των κοινοβιστικων ιδεων των νεωτερων χρονων στην Ευρωπη εξεχουσα αλλα δυστυχως με ελαχιστες πηγες αναφοράς ειναι η Επανασταση των Ζηλωτων στην Θεσσαλονικη στα μεσα του 14ου που κρατησε σχεδον 7 χρονια και εγκαθιδρυσε ενα ιδιοτυπο αστικοαγροτικοκοινοχτησιακο καθεστως το πρωτο ιστορικα κατεγραμμενο στην Ευρωπη ..η βυζαντινη μεγαλοπολη εγινε λοιπον η πρωτοπορος πολη η μεταμεσαιωνικη
"" αναγεννησιακη "" που έδωσε ενα ειδος κοινωνικης επαναστασης και εγκαθιδρυσης της πρωτης μορφης κοινοβιακης αυτοδιαχειρισης απο συντεχνιες επαγγελματικες στην Ευρωπη ...

..βεβαια η επανασταση ηταν πρωτιστως εκφραση μιας εμφυλας διμαχης της αυτοκρατοριας την εποχη εκεινη και της επιρροης που ασκουσε η βυζαντινη αυτοκρατορικη αυλη στην μεγαλοπολη και της αντιδρασης της στον βυζαντινο παλατιανο αρχοντα λογιο και "σφετεριστη" της αυτοκρατορικης εξουσιας και ""συναυτοκρατορα"" με τον ανηλικο επικειμενο διαδοχο Ιωαννη ..

..ο Ιωαννης Καντακουζηνος που ειχε ενδυθει τον αυτοκρατορικο τιτλο με την υποστηριξη ενα μεγαλου μεριδιου του κληρου καθως η νομιμη σειρα διαδοχης αυτοκρατορικης δεν μπορουσε να πραγματωθει ομαλα λογω της μικρης ηλικιας του νομιμου στην σειρα διαδοχης μετεπειτα αυτοκρατορα Ιωαννη Ε΄ Παλαιολογου...

...ωστοσο με αφορμη αυτο το εμφυλιο που ειχε ξεσπασει για την αυτοκρατορικη διαδοχη και την υποστηριξη της βυζαντινης αυλης που προωθουσε την νομιμη διαδοχη του θρόνου εκφραστηκε η δυναμη η επαναστατικη των συντεχνιων μεσα στην μεγαλοπολη κι ιστορικα για πρωτη φορα αποδεικτηκε που μπορει να φτασει αυτη η δυναμη ...μπορουσε να φτασει μεχρι τη διαλυση των παραδοσιακων κοινωνικων δομων εξουσιας, τη δημευση των περιουσιων των πλουσιων, την κοινοκτημοσυνη και την συμμετοχη του λαου στην επιλογη των κοινωνικων αξιωματουχων..αυτο καθιστα το Κινημα των Ζηλώτων πρωτοπορο μεσα στην ιστορια των αστικο αγροτικων κοινωνικων επαναστασεων...
..χαρακτηριστικο ειναι επισης οτι ο κινημα κατεσταλη με την βοηθεια των Τουρκων στους οποιους προσεφυγε το Καντακουζηνος μετα την αποτυχημενη αντιστοιχη προσπαθεια των Σερβων που κι αυτοι ειχαν προσκληθει με ανταλλαγματα να βοηθησουν το σφετεριστη βυζαντινο αρχοντα που διεκδικουσε να νομιμοποιησει τον παρατυπο αυτοκρατορικο τιτλο του .... ηταν η εποχη που οι Σερβοι επεκτειναν το βασιλειο τους σε στο μεγαλυτερο μερος της ελλαδικης επικρατειας ...





Το «κίνημα των Ζηλωτών» της Θεσσαλονίκης υπό τον Ανδρέα Παλαιολόγο και η δημιουργία μιας άτυπης λαϊκής δημοκρατίας...

.................

Η διακυβέρνηση των Ζηλωτών Παρά το γεγονός ότι λείπουν πηγές για τον τρόπο με τον οποίο οι Ζηλωτές οργάνωσαν και λειτούργησαν τη «λαϊκή δημοκρατία» της Θεσσαλονίκης, από μαρτυρίες προκύπτει ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια της επικράτησης τους, η πόλη οργανώθηκε με βάση τους νέους θεσμούς που υπαγόρευαν το κοινό συμφέρον και η θέληση του πληθυσμού της πόλης προσπάθησε να αποτινάξει μόνιμα την απάνθρωπη καταπίεση των αρχόντων. Οι Ζηλωτές υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα των χαμηλών τάξεων απέναντι στους πλούσιους και τους δυνατούς και εγκατέστησαν λαϊκή Δημοκρατία για επτά χρόνια. Οι Ζηλωτές γκρέμισαν τους ευγενείς από την εξουσία και κυβέρνησαν πραγματοποιώντας πολλές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής των λαϊκών μαζών. Τα εισοδήματα των πλούσιων αρχόντων και των εκκλησιών δεσμεύτηκαν για να βοηθηθούν οι ασθενέστερα οικονομικές τάξεις και για να εξοπλιστεί στρατός διοικούμενος από τους Ζηλωτές. Η εκλογή αρχόντων γινόταν όχι πια από μια συγκεκριμένη μερίδα των κατοίκων, αλλά από το σύνολο τους. Τα δημόσια αξιώματα έπαψαν πια προνόμιο της αριστοκρατίας. Ακόμα και οι θρησκευτικοί αρχηγοί εκλέγονταν από τον λαό. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ζηλωτές δεν επέτρεψαν την είσοδο στην πόλη του [b]Γρηγορίου Παλαμά, όταν το 1347 στάλθηκε ως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης από το Πατριαρχείο. Η ακίνητη περιουσία ανήκε στο «δήμο», ενώ καταργήθηκαν όλα τα προνόμια των διαφόρων τάξεων και ομάδων.[/b] Το 1349 οι Ζηλωτές πέρασαν δύσκολες μέρες, αφού ο Καντακουζηνός εφήρμοσε οικονομικό αποκλεισμό σε όλη τη βυζαντινή επικράτεια και στη Θεσσαλονίκη και οργάνωσε την ανατροπή τους.

Ο Αλέξιος Μετοχίτης, άνθρωπος του Καντακουζηνού, οργάνωσε νέα συνωμοσία στην πόλη κατά των Ζηλωτών, αφού κατόρθωσε να διασπάσει την ενότητα της ναυτικής συντεχνίας που αποτελούσε τον κύριο κορμό της επαναστατικής οργάνωσης των κατοίκων. Το καλοκαίρι του 1349 ξέσπασε στη Θεσσαλονίκη η αντεπανάσταση κατά των Ζηλωτών. Ο αρχηγός τους, Ανδρέας Παλαιολόγος έφυγε από την πόλη. Το σπίτι του και τα σπίτια των κύριων συνεργατών του κάηκαν. Μάχες σκληρές δόθηκαν στη Θεσσαλονίκη για πολλές μέρες. Για τη βοήθεια του Μετοχίτη έσπευσαν με αίτημα του Καντακουζηνού τουρκικά στρατεύματα με επικεφαλής τον Σουλεϊμάν. Οι Τούρκοι ύστερα από σκληρή αντίσταση των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης πήραν την πόλη και την παρέδωσαν στον Καντακουζηνό, ο οποίος το φθινόπωρο του 1349 μπήκε νικητής και τροπαιούχος στην πόλη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-epanast ... n-toyrkon/

[ΜΥΘΗΡΑ]

σχολιο 9

....υπαρχει μια ευρωπαικη ιστορια για την οποια εχουμε πολυ λιγες αναφορες,,προκειται για μια σχεδον αποσιωπημενη ιστορια κι αυτη αφορα τις αγροτο-εμπορικες κι αστικες επαγγελματικες συντεχνιες και τις κοινοτητες τους ...που εχουν σημανθει απο το μεσαιωνα και που στην διαρκεια του 14ου αιωνα δινουν τις δικές του εξεγερσεις, διεκδικωντας τα δικαια δεκαδων χιλιαδων ανθρωπων εν τω μεσω μιας σκληρης φεουδαρχιας και δουλοπαροικιας και υπο την εγκληματικη σκια την απειλητικη βασιλιαδων, βαρωνων, μαρκησιων, κομητων δογηδων κι αλλα ευγενων καταχραστων και αρπακτικων της ευρωπαικης γης ισχυρων γαιοκτημονων που παραλληλα ελεγχα κι εμπορικες συναλλαγες αλλα και επαγγελματικες συντεχνιες μεσα στα αστικα κεντρα της φεουδαρχικης Ευρωπης.....

...αν δεν υπηρχε αυτη η διασπαρτη στην Ευρωπη κοινοτικη πραγματικοτητα με καταβολες προφανως απο την αρχαιοτητα δεν θα ηταν δυνατον να πυροδοτηθουν οι πρωτες αυτες εξεγερσεις που γνωρισε τα πρωτα μετα μεσαιωνικα χρονια η Ευρωπη ...

...η κοινοτικη αυτη πραγματικοτητα η αποσιωπημενη ειχε σχεση με...

- τα "" κοινα ""=κοινη αγροτική γη στην Αγγλια μέσα από τα οποια πυροδιτηθηκε η εξεγερση των αγροτων του 1380 ως αντιδραση στην αρπακτικη επεκτατιθκη επι της γης τακτικη των ευγενων

- τα ρωσικα Μιρ που το 19ο αιωνα συνιστουν τις ρωσικες ομπτσινα

- γενικα οι σλαβικες Ζαντρουγκα

-τα γερμανικά Μαρκς ( Μarkgenossenschafts )

...μονο στα πλαισια της υπαρξης αυτων των κοινοτητων που αποτελουν συνεχεια μιας σιωπημενης παραδοσης αυτης της κοινοβικης ζωης που κρατα απο την αρχαιοτητα μονο σε αυτα τα πλαισια μπορουμε να κατανοησουμε τι ακριβως ηταν τα κινηματα που εμφανιζονται εξεγερτικα και επιθετικα και καταληγουν σε αγριες μαζικες σφαγες αντιποινες απο τους πανικοβλημενους ευγενεις τους κατατρομαγμενους με το ενδεχομενο απωλειας των προνομιων των καταχρηστικων τους μεσα στην κοινωνια , τετοια κινηματα ηταν ...

-το κινημα των Ζηλωτων στην Βυζαντινη Θεσσαλονικη (1342-49 )
-το κινημα των αγροτων στην Αγγλια το (1381)
-το κινημα των αγροτων σην Γερμανια το ( 1524-25 )


...σε αυτα τα πρωιμα μεταμεσαιωνικα κινηματα βρισκονται αναμφιβολα οι ριζες του νεωτερου ευρωπαικου σοσιαλισμου ανωτερο σαδιο του οποιου ειναι ο κομμουνισμος - κοινοκτησιακος κοινοβισμος ...

...τα επομενα <ιστωρια> ειναι αφιερωμενα σε αυτα τα κινηματα ..που εδειξαν το δρομο της σοσιαλιστικης επαναστασης σχεδον 400χρονια πριν την γαλλικη επανασταση επισημαινοντας το γεγονος οτι ειχαν θρησκευτικα κινητρα στἦν πνευματικη βαση τους κινητρα αλυτρωτισμου της ανθρωποτητας απο ενα σκληρο καταχρηστικο συστημα της πτωσης του ανθρωπου και αναμονης της ελευσης της παραδεισιας κοινωνιας ...



...δεν ειναι υπερβολη να πουμε οτι ζωντανη την ιδεα της κοινοχτημοσυνης και του κοινοβισμου κρατησαν οι αλυτρωτικες θρησκευτικες αναμονες ενος γηινου παραδεισου μεσα στις οποιες υπηρχε παντα η αναμνηση της θεικης υποσχεσης για μια κοινωνια δικαιου και απαλλαγμενη απο το διαβιωτικο πονο, τους πολεμους και τις αρρωστιες ...καταρες της ανθρωποτητας που συνδεονται με την εποχη της πτωσης του ανθρωπου ...την εποχη που η ανθρωποτητα τελουσε κατω απο το ζυγο ενος σκληρου δυναστικου συστηματος αρπαγης, λεηλασιας, καταπιεσης και καταχρηστικης εξουσιας,, επιβολης των ισχυρων γαιοκτημονων πρωην αιμοβορων φυλαρχων που ειχαν οικειοποιηθει τιτλους ευγενειας και φυλετικης ανωτερωτητας ( φευ ) υποδουλωνοντας κοινωνιες ολοκληρες και τρομοκρατωντας τις με τις φονικες τους πρακτικες ...

... οι <ευγενεις> αυτοι και οι οικοι τους ηταν απλα επᾶρματα του σκοτους ο,τι πιο σκαρτο και πιο αηθες κι ευτελες υπηρχε ....που επιβληθηκε οχι εξαιτιας της πνευματικης ανωτερωτητας τους κι εξυπναδας νη γενναιοτητας τους αλλα εξαιτιας των υπουλων φονικων πρακτικων τους των εργαλειων του θανατου και της τρομοκρατησης που χειριζονταν κι εξαιτιας της ζωικης επιθετικότητας αιμοβορια κι αρπακτικοτητας τους, της ηθικης αδιαφοριας τους για τα ποταμια αιματος που εχυναν και τον πονο που προκαλουσαν ...να ποια εινα η καταρα των μεγαλων οικων της Ευρωπης παλιων και νεων να γιατι ο ξεπεσμος τους και αποδυναμωση του ειναι ενα ειδος θειας δικαιοσυνης ....

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΑΙΜΑΤΟΣ

...και λειτουργει κατι σαν μοιραιο δικαιικο επακολουθο ...σαν χρεος ζωης !!!...
...να γιατι η εδραιωση της κοινοκτησιακης κοινωνιας ειναι ο αιωνιος εφιαλτης τους ...ο εφιαλτης της αποδυναμωσης τους, της πληρωμης κι αμοιβης τους για το αιμα που χυσανε και της απομπης κι εκδιωξης τους απο τον κοσμο μας .......

[ΜΥΘΗΡΑ]

ἱστῶριον 10

η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία
στα τέλη του 14 ου αιώνα 1

....μια αποσιωπημένη εξέγερση που πολλοί τυφλωμένοι ""θρησκευόμενοι"" του μαρξολενινισμού αγνοούν ή εσκεμένα προσπερνούν αρνούμενοι να κοιτάξουν κατάματα μια ιστορική πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα ότι επαναστατικά κινήματα πρωτο ζυμώθηκαν στην Ευρώπη μέσα από τους κόλπους όχι εργατοσυνδικαλιστών αλλά μιας επαναστατημένης μερίδας του κλήρου αλλά και του μοναχισμού ( επαναστάτες επίσκοποι και κήρυκες ή μοναχοί αποκλίνοντες από την εκκλησιαστική καθολική ιεραρχία, αφορισμένοι από αυτήν ) με όραμα τον προφητευόμενο από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, εξισωτικό, ευδαιμονικό θεοκρατούμενο Παράδεισο της Αποκάλυψης, θεμέλια οραματική ιδέα του χριστιανο-σοσιαλισμού που εμφανίστηκε πολύ αργότερα τους πρώτους αιώνες της βιομηχανικής επανάστασης ...

... η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία, 3 αιώνες πριν την βιομηχανική επανάσταση καταμαρτυρά και μια άλλη επίσης αποσιωπημένη πραγματικότητα ιστορική που συνδέει την αγροτιά και τα αιτήματα της με ιδιόμορφους επαναστάτες ιερωμένους και κήρυκες που αντιστέκονται σε μια διεφθαρμένη εκκλησιαστική ιεραρχία φεουδοκρατική ...που κατείχε στην Αγγλία αλλά και σε ολόκληρη τη Ευρώπη τεράστια μερίδια γαιοκτησίας και είχε σχέση με ισχυρούς κοσμικούς γαιοκτήτορες φεουδάρχες, ανταγωνιστές ή υποστηρικτές των βασιλικών οίκων ...

...στην περίπτωση λοιπόν αυτής της εξέγερσης είναι οι εργάτες της γης που γίνονται το ιστορικό""εργαλείο"" ενός κοινωνικού κινήματος όχι όμως και ιστορικό συνειδητό αυτόβουλο συλλογικό υποκείμενο ... για να συνδεθούμε λίγο και με εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα άλλο θέμα με αφορμή τα γραπτά του Κ.Λάμπου....
( ΑΝΑΔΕΙΞΙΣ 4)
viewtopic.php?f=54&t=12315


... ας δούμε τι έγινε τότε με το κίνημα αυτό που εγέρθηκε την εποχή του ""Εκατονταετούς Πολέμου"" με αφορμή τις σκληρές για το λαό φοροεισπρακτικές πρακτικές που επέβαλε ο Αγγλικός Βασιλικός Οίκος και λίγο μετά το ξέσπασμα μιας μεγάλης επιδημίας πανώλης που είχε θερίσει τον αγροτικό πληθυσμό ...

...διαβάστε ...




========================================


Η Εξέγερση των Χωρικών

Η πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στην Αγγλία, με κύριο αίτιο το δυσβάστακτο χαράτσι, που επέβαλε στους υπηκόους του ο νεαρός βασιλιάς Ριχάρδος Β’ το 1381.

Η Εξέγερση των Χωρικών (Peasants’ Revolt), όπως ονομάστηκε από τους ιστορικούς, είναι η πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στην Αγγλία, με κύριο αίτιο το δυσβάστακτο χαράτσι, που επέβαλε στους υπηκόους του ο νεαρός βασιλιάς Ριχάρδος Β' το 1381.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια προϋπήρχε ήδη από το 1351, όταν επιβλήθηκε με νόμο η καθήλωση των μισθών των αγρεργατών, παρότι υπήρχε έλλειψη εργατικών χεριών, εξαιτίας της πρόσφατης μεγάλης επιδημίας πανώλης. Κορυφώθηκε, όμως, με την επιβολή ενός κεφαλικού φόρου για τη χρηματοδότηση του πολέμου με τη Γαλλία («Εκατονταετής Πόλεμος»), που ξεσήκωσε όχι μόνο τους αγρότες, αλλά και τους αστούς.

Στο επίκεντρο της εξέγερσης βρέθηκαν οι κομητείες της νοτιοανατολικής Αγγλία. Στις 30 Μαΐου του 1381 οι επαναστάτες, εμπνεόμενοι από τα φλογερά κηρύγματα του ιερέα Τζον Μπολ και υπό την αρχηγία του κεραμιδά Γουότ Τάιλερ, βάδισαν κατά του Λονδίνου. Στις 13 Ιουνίου μπήκαν στην αγγλική πρωτεύουσα και αφού κατέσφαξαν μερικούς Φλαμανδούς εμπόρους, κατέστρεψαν το ανάκτορο του δούκα του Λάνκαστερ και θείου του βασιλιά, του λαομίσητου Τζον ντε Γκοντ.

Ο Ριχάρδος, που ήταν μόλις 14 ετών, βρέθηκε σε προφανή αδυναμία και αναγκάστηκε να έρθει σε διαπραγματεύσεις μαζί τους. Στις 14 Ιουνίου συναντήθηκε με τους επαναστάτες έξω από το Λονδίνο και τους υποσχέθηκε παραχώρηση γης σε χαμηλές τιμές, κατάργηση της δουλοπαροικίας και ελεύθερη διεξαγωγή του εμπορίου. Την ίδια ημέρα, οι επαναστάτες του Κεντ, επωφελούμενοι της απουσίας του βασιλιά από το Λονδίνο, κατέλαβαν τον Πύργο του Λονδίνου και προέβησαν σε αποκεφαλισμό του Λόρδου Καγκελάριου (Υπουργού Δικαιοσύνης), αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι Σάιμον Σάντμπερι και του Θησαυροφύλακα (Υπουργού Οικονομικών) σερ Ρόμπερτ Χέιλς, τους οποίους θεώρησαν υπεύθυνους για την επιβολή της έκτακτης φορολογίας.

Την επομένη, ο Ριχάρδος συναντήθηκε εκ νέου με τους επαναστάτες, αλλά μπροστά στα μάτια του ο εξαγριωμένος δήμαρχος του Λονδίνου Γουίλιαμ Γουόλγουορθ σκότωσε τον ηγέτη της εξέγερσης Γουότ Τάιλερ, παίρνοντας την εκδίκησή του για τον αποκεφαλισμό των δύο υπουργών. Ο βασιλιάς κατόρθωσε να πείσει τους εξεγερμένους, ότι θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και τους ζήτησε να διαλυθούν.

Αυτοί υπάκουσαν, έχοντας χάσει και τον φυσικό τους ηγέτη, όμως στις κομητείες της νοτιοανατολικής Αγγλίας η εξέγερση συνεχίστηκε. Τελικά, το διήμερο 25 και 26 Ιουνίου του 1381 ο μαχητικός αρχιεπίσκοπος του Νόργουιτς Χένρι λε Ντεσπένσερ νίκησε τον αρχηγό τους Τζον Λίτστερ στη Μάχη του Νορθ Γουόλσαμ και κατέστειλε οριστικά την εξέγερση.

Η Εξέγερση των Χωρικών, που κράτησε λιγότερο από ένα μήνα, μπορεί να απέτυχε ως κοινωνική επανάσταση, αλλά καρποφόρησε ως κίνημα διαμαρτυρίας κατά της φορολογίας των φτωχότερων τάξεων. Σήμερα αποτελεί ένα από τα σύμβολα της αγγλικής Αριστεράς.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/775

© SanSimera.gr

[ΜΥΘΗΡΑ]

ἱστῶριον 10

η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία
στα τέλη του 14 ου αιώνα 1

....μια αποσιωπημένη εξέγερση που πολλοί τυφλωμένοι ""θρησκευόμενοι"" του μαρξολενινισμού αγνοούν ή εσκεμένα προσπερνούν αρνούμενοι να κοιτάξουν κατάματα μια ιστορική πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα ότι επαναστατικά κινήματα πρωτο ζυμώθηκαν στην Ευρώπη μέσα από τους κόλπους όχι εργατοσυνδικαλιστών αλλά μιας επαναστατημένης μερίδας του κλήρου αλλά και του μοναχισμού ( επαναστάτες επίσκοποι και κήρυκες ή μοναχοί αποκλίνοντες από την εκκλησιαστική καθολική ιεραρχία, αφορισμένοι από αυτήν ) με όραμα τον προφητευόμενο από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, εξισωτικό, ευδαιμονικό θεοκρατούμενο Παράδεισο της Αποκάλυψης, θεμέλια οραματική ιδέα του χριστιανο-σοσιαλισμού που εμφανίστηκε πολύ αργότερα τους πρώτους αιώνες της βιομηχανικής επανάστασης ...

... η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία, 3 αιώνες πριν την βιομηχανική επανάσταση καταμαρτυρά και μια άλλη επίσης αποσιωπημένη πραγματικότητα ιστορική που συνδέει την αγροτιά και τα αιτήματα της με ιδιόμορφους επαναστάτες ιερωμένους και κήρυκες που αντιστέκονται σε μια διεφθαρμένη εκκλησιαστική ιεραρχία φεουδοκρατική ...που κατείχε στην Αγγλία αλλά και σε ολόκληρη τη Ευρώπη τεράστια μερίδια γαιοκτησίας και είχε σχέση με ισχυρούς κοσμικούς γαιοκτήτορες φεουδάρχες, ανταγωνιστές ή υποστηρικτές των βασιλικών οίκων ...

...στην περίπτωση λοιπόν αυτής της εξέγερσης είναι οι εργάτες της γης που γίνονται το ιστορικό""εργαλείο"" ενός κοινωνικού κινήματος όχι όμως και ιστορικό συνειδητό αυτόβουλο συλλογικό υποκείμενο ... για να συνδεθούμε λίγο και με εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα άλλο θέμα με αφορμή τα γραπτά του Κ.Λάμπου....
( ΑΝΑΔΕΙΞΙΣ 4)
viewtopic.php?f=54&t=12315


... ας δούμε τι έγινε τότε με το κίνημα αυτό που εγέρθηκε την εποχή του ""Εκατονταετούς Πολέμου"" με αφορμή τις σκληρές για το λαό φοροεισπρακτικές πρακτικές που επέβαλε ο Αγγλικός Βασιλικός Οίκος και λίγο μετά το ξέσπασμα μιας μεγάλης επιδημίας πανώλης που είχε θερίσει τον αγροτικό πληθυσμό ...

...διαβάστε ...




========================================


Η Εξέγερση των Χωρικών

Η πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στην Αγγλία, με κύριο αίτιο το δυσβάστακτο χαράτσι, που επέβαλε στους υπηκόους του ο νεαρός βασιλιάς Ριχάρδος Β’ το 1381.

Η Εξέγερση των Χωρικών (Peasants’ Revolt), όπως ονομάστηκε από τους ιστορικούς, είναι η πρώτη μεγάλη λαϊκή εξέγερση στην Αγγλία, με κύριο αίτιο το δυσβάστακτο χαράτσι, που επέβαλε στους υπηκόους του ο νεαρός βασιλιάς Ριχάρδος Β' το 1381.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια προϋπήρχε ήδη από το 1351, όταν επιβλήθηκε με νόμο η καθήλωση των μισθών των αγρεργατών, παρότι υπήρχε έλλειψη εργατικών χεριών, εξαιτίας της πρόσφατης μεγάλης επιδημίας πανώλης. Κορυφώθηκε, όμως, με την επιβολή ενός κεφαλικού φόρου για τη χρηματοδότηση του πολέμου με τη Γαλλία («Εκατονταετής Πόλεμος»), που ξεσήκωσε όχι μόνο τους αγρότες, αλλά και τους αστούς.

Στο επίκεντρο της εξέγερσης βρέθηκαν οι κομητείες της νοτιοανατολικής Αγγλία. Στις 30 Μαΐου του 1381 οι επαναστάτες, εμπνεόμενοι από τα φλογερά κηρύγματα του ιερέα Τζον Μπολ και υπό την αρχηγία του κεραμιδά Γουότ Τάιλερ, βάδισαν κατά του Λονδίνου. Στις 13 Ιουνίου μπήκαν στην αγγλική πρωτεύουσα και αφού κατέσφαξαν μερικούς Φλαμανδούς εμπόρους, κατέστρεψαν το ανάκτορο του δούκα του Λάνκαστερ και θείου του βασιλιά, του λαομίσητου Τζον ντε Γκοντ.

Ο Ριχάρδος, που ήταν μόλις 14 ετών, βρέθηκε σε προφανή αδυναμία και αναγκάστηκε να έρθει σε διαπραγματεύσεις μαζί τους. Στις 14 Ιουνίου συναντήθηκε με τους επαναστάτες έξω από το Λονδίνο και τους υποσχέθηκε παραχώρηση γης σε χαμηλές τιμές, κατάργηση της δουλοπαροικίας και ελεύθερη διεξαγωγή του εμπορίου. Την ίδια ημέρα, οι επαναστάτες του Κεντ, επωφελούμενοι της απουσίας του βασιλιά από το Λονδίνο, κατέλαβαν τον Πύργο του Λονδίνου και προέβησαν σε αποκεφαλισμό του Λόρδου Καγκελάριου (Υπουργού Δικαιοσύνης), αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι Σάιμον Σάντμπερι και του Θησαυροφύλακα (Υπουργού Οικονομικών) σερ Ρόμπερτ Χέιλς, τους οποίους θεώρησαν υπεύθυνους για την επιβολή της έκτακτης φορολογίας.

Την επομένη, ο Ριχάρδος συναντήθηκε εκ νέου με τους επαναστάτες, αλλά μπροστά στα μάτια του ο εξαγριωμένος δήμαρχος του Λονδίνου Γουίλιαμ Γουόλγουορθ σκότωσε τον ηγέτη της εξέγερσης Γουότ Τάιλερ, παίρνοντας την εκδίκησή του για τον αποκεφαλισμό των δύο υπουργών. Ο βασιλιάς κατόρθωσε να πείσει τους εξεγερμένους, ότι θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και τους ζήτησε να διαλυθούν.

Αυτοί υπάκουσαν, έχοντας χάσει και τον φυσικό τους ηγέτη, όμως στις κομητείες της νοτιοανατολικής Αγγλίας η εξέγερση συνεχίστηκε. Τελικά, το διήμερο 25 και 26 Ιουνίου του 1381 ο μαχητικός αρχιεπίσκοπος του Νόργουιτς Χένρι λε Ντεσπένσερ νίκησε τον αρχηγό τους Τζον Λίτστερ στη Μάχη του Νορθ Γουόλσαμ και κατέστειλε οριστικά την εξέγερση.

Η Εξέγερση των Χωρικών, που κράτησε λιγότερο από ένα μήνα, μπορεί να απέτυχε ως κοινωνική επανάσταση, αλλά καρποφόρησε ως κίνημα διαμαρτυρίας κατά της φορολογίας των φτωχότερων τάξεων. Σήμερα αποτελεί ένα από τα σύμβολα της αγγλικής Αριστεράς.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/775

© SanSimera.gr

...............................

[ΜΥΘΗΡΑ]

ἱστῶριον 11


η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία
στα τέλη του 14 ου αιώνα 2

...τα αίτια της φονικής εξέγερσης των αγροτών στην Αγγλία του 14ου αιώνα που πολύ πιθανόν αποτελεί μόνο μία από τις ιστορικά εκδηλωμένες αλλά μη κατεγραμμένες αγροτικές λαικές εξεγέρσεις έχουν σχέση με τα τρομερά προβλήματα διανομής της αγροτικής γης μετά τη βίαιη αρπαγή της και την ληστρική εκμετάλλευση της από τους μεγάλους αγγλοσαξονικούς οίκους που επέδραμαν καταστροφικά στη Βρεταννία το 5ο μΧ αιώνα ουσιαστικά ερημώνοντας την και κυριαρχώντας σε αυτή μέσα από τις αλλεπάλληλες σφαγές των ιθαγενών φυλών και την γενοκτόνηση τους ..ο οίκοι αυτοί ουσιαστικά κυβερνούν από τότε νέμονται το απίστευτο γεωφυσικό πλούτο της γης της Βρετανία και δεσπόζουν ως διαχειριστές της οικουμενικής αγγλοσαξονικής αποικιοκρατίας που αφαιμάζει τον κόσμο μας ...

.... να γιατί η Βρετανία ήταν και παραμένει ευρωπαϊκή μήτρα και εστία επωασμού των απελευθερωτικών οραμάτων και των ιδεών του συνδικαλισμού, συνεταιρισμοί και κοινοβισμού ..η εξιστόρηση της αγροτικής λοιπόν εξέγερσης των αγροτών της αναγεννησιακής ειναι σημαντική αν θέλουμε να κατανοήσουμε τα απελευθερωτικά κινήματα και τον εσχατολογικό τους προσανατολισμό ....

... παρακάτω ένα δημοσίευμα που αναφέρεται στην εμβληματική προσωπικότητα του Τζων Μπώλλ ενός ιερέα αποκηρυγμένου από την επίσημη εκκλησία που έγινε το κηρύκειο πνεύμα της αγροτικής εκείνης εξέγερσης το πνεύμα που έδωσε στην εξέγερση μεσσιανικό τόνο και την σύνδεσε με την αντίσταση ενάντια στο σατανικο σύστημα που συντηρεί και θεμελιώνεται πάνω στην κοινωνική δυστυχία και αυτό σχεδόν 200 χρόνια πριν την εμφάνιση των ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων του Προτεσταντισμού ...

==================================================
Ο Τζων Μπωλ, η εξέγερση των χωρικών και η Πολιτεία της Φύσης (Μέρος α΄)
Όχι στον κεφαλικό φόρο. Η εξέγερση των Χωρικών.

https://anarchypress.wordpress.com/2018 ... %B1%CE%B9/




Όταν επιβλήθηκε ένας τρίτος κεφαλικός φόρος σε διάστημα πέντε ετών, για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο που είχε άδοξη έκβαση στη Γαλλία, οι αγρότες της επαρχίας Μπάρνστειπλ στο Έσσεξ ήταν οι πρώτοι που εξεγέρθηκαν στις 29 Μαΐου του 1381. Σύντομα η αγροτιά πορευόταν και μέσα στις αγροτικές περιοχές του Κεντ, με κεφαλή τον Γουάτ Τάιλερ (Wat Tyler), λεηλατούσε τα αρχοντικά των μισητών γαιοκτημόνων, έκαιγε τις περγαμηνές με τα αρχεία ιδιοκτησιών, απελευθέρωνε κρατούμενους από τις φυλακές και ανάγκαζε όλους όσους συναντούσε στο πέρασμά της να ορκίζονται πίστη στο «Βασιλιά και τον Λαό». Κατέλαβαν με ευκολία το Rochester Castle στις 6 Ιουνίου, το Canterbury στις 10 και το Maidstone την επόμενη ημέρα, καθώς άρχισαν την πορεία τους προς το Λονδίνο. Στο Canterbury εισέβαλαν στο ναό κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, εκτοξεύοντας απειλές κατά του Αρχιεπισκόπου Sudbury, τον οποίον έκριναν «ένοχο» για τις λανθασμένες συμβουλές που έδωσε στον Ριχάρδο τον Β΄ στη διάρκεια του Πολέμου με την Γαλλία. Βρισκόταν στο Λονδίνο εκείνη την εποχή, αλλά τελικά δεν βρήκε καταφύγιο εκεί.

Ο Τζων Μπωλ (John Ball), τον οποίον είχε αφορίσει η εκκλησία, ο λεγόμενος και «τρελός παπάς του Κεντ», εισέρχεται σε αυτή την ιστορία στις 11 Ιουνίου, όταν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο με την καθαίρεσή του στο Maidstone. Εκεί τον είχαν κατηγορήσει για κήρυγμα χωρίς την απαραίτητη έγκριση τον Απρίλιο. Από μόνος του, άρχισε να κηρύττει στην περιοχή του Γιόρκ, στη συνέχεια στο Κόλτσεστερ (τόπος καταγωγής του Γουάτ Τάιλερ), και έπειτα πέρασε 20 χρόνια να τριγυρνά γύρω από το Κεντ, διαδίδοντας το ανορθόδοξο ευαγγέλιο του, γεγονός για το οποίο φυλακίστηκε δύο φορές. Μετά την πρώτη του αποφυλάκιση, ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury Simon Sudbury δήλωσε παραπονούμενος πως:

«Ξεγλιστρώντας με ελιγμούς επέστρεψε πίσω στην επισκοπή μας σαν μια αλεπού που αποφεύγει τον κυνηγό, και δεν φοβήθηκε να κάνει κήρυγμα και να αγορεύει τόσο μέσα σε εκκλησίες και στον περίγυρο των εκκλησιών (χωρίς την άδεια ή ενάντια στη θέληση των τοπικών αρχών), αλλά και στις αγορές και σε άλλα μέρη μη ιερά, εξαπατώντας τον λαό με κατηγορητήρια, επινοώντας σκάνδαλα που αφορούν το πρόσωπο μου, καθώς και άλλους ιεράρχες και κληρικούς, και (το χειρότερο) χρησιμοποιώντας τόσο χυδαία γλώσσα αναφερόμενος στον Άγιο Πατέρα που συγκλόνισε τα αυτιά των ενάρετων χριστιανών»[1].

Με δεδομένη την μεγάλη εμπλοκή της Εκκλησίας σε κοσμικές υποθέσεις, στο σημείο που ο ηγέτης της στην Αγγλία ενέκρινε τον κεφαλικό φόρο, τον χωρισμό του Παπισμού μεταξύ Ρώμης και Αβινιόν και των έντονων εσωτερικών συγκρούσεων, λόγω του Μεγάλου Σχίσματος, δεν αποτελεί έκπληξη, πως εκφράστηκαν τέτοιες επικρίσεις στην Αγγλία δεκαετίες πριν τον Wycliffe [2].

Ο Μπωλ διέπρεψε όταν οι στρατοί των αγροτών του Κεντ και του Έσσεξ συσπειρώθηκαν στο Blackheath στις 13 Ιουνίου. Σύμφωνα με την Historia Anglicana του χρονικογράφου Thomas Walsingham, πολέμιου της εκκλησίας, ο Μπωλ άρχισε κήρυγμά του με τα εξής λόγια:

«Όταν ο Αδάμ έσκαβε, και η Εύα έγνεφε, ποιός ήταν τότε ο αφέντης;».

Στη συνέχεια εξήγησε, ότι «από την αρχή όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν από τη φύση να είναι ίσοι, και ότι η άδικη και σατανική καταπίεση των ανθρώπων έφερε την δουλεία, παρά τη θέληση του Θεού, ο οποίος, αν επιθυμούσε να δημιουργήσει δουλοπάροικους, σίγουρα στην απαρχή του κόσμου θα είχε ορίσει ποιός θα ήταν ο δουλοπάροικος και ποιός ο άρχοντας».

Και το τέλειωσε με τη σύσταση: «Να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια που έχουν συνηθίσει να καταστρέφουν το σιτάρι, πρώτα να θανατώσουμε τους μεγάλους άρχοντες του βασιλείου, στη συνέχεια, τους δικηγόρους, τους δικαστές και τους ενόρκους, και, τέλος, να ξεριζώσουμε όλους όσους ξέρουμε ότι θα είναι επιβλαβείς για την κοινωνία στο μέλλον»[3].

Ο Walsingham κατέληξε επισημαίνοντας την εκστατική επιδοκιμασία των ανταρτών στο πρόσωπο του Τζων Μπωλ. Είπαν ότι μόνο αυτός ήταν κατάλληλος να αναλάβει την θέση του Αρχιεπισκόπου, όταν βρουν και αποκεφαλίσουν τον παρόντα.

Αυτό είναι πιθανόν να μην το ήθελε, αλλά μετά την αποτυχία του βασιλιά να διαπραγματευτεί, οι αντάρτες συνέχισαν καταστρέφοντας την φυλακή Marshalsea, το παλάτι του Lambeth και τα σπίτια του Θησαυροφύλακα και του δημάρχου του Λονδίνου, πριν από την είσοδο στην ίδια την πόλη, χωρίς αντίσταση, στις 13 Ιουνίου. Οι ιστορικοί διχογνωμούν εάν στο Λονδίνο άνοιξε τις πύλες ο όχλος ή οι συντεχνίες που ήταν εχθρικές προς τον Δήμαρχο, αν και οι τελευταίες σίγουρα συμμετείχαν στις φοβερές σκηνές που ακολούθησαν. Όταν διέσχισαν τη Γέφυρα του Λονδίνου, άνοιξαν την φυλακή Fleet, κατέστρεψαν όλη την περιουσία των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (θησαυροφύλακας του Τάγματος Hales), καταδίωξαν τους δικηγόρους και τους επαγγελματίες επίορκους που έτρεχαν να φύγουν άρον-άρον από τον Ναό και άναψαν μια μεγάλη φωτιά με όλα τα νομικά έγγραφα και τα νομικά βιβλία που μπόρεσαν να βρουν αλαλάζοντας με κραυγές χαράς: «Κάτω τα κιτάπια των γραφειοκρατών!». Ένας χρονικογράφος περιέγραψε τη σκηνή ως εξής:

«Ήταν υπέροχο θέαμα πώς οι πιο ηλικιωμένοι και ανάπηροι από τους δικηγόρους ποδοπατούνταν κατά την έξοδο για να γλιτώσουν, με την ευκινησία των αρουραίων ή των κακών πνευμάτων»[4].

Στη συνέχεια, έστρεψαν την προσοχή τους στο Savoy, το Παλάτι του Ιωάννη του Gaunt, του Δούκα του Λάνκαστερ και του αρχηγού των στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γαλλία. Το Χρονικό Anonimalle κάνει έναν απολογισμό με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο:

«Επιτέλους έφτασαν μπροστά στο Savoy, έσπασαν τις θύρες, μπήκαν στο παλάτι και βρήκαν τα ντουλάπια. Πήραν όλες τις δάδες που θα μπορούσαν να βρουν, τις άναψαν, και έκαψαν όλα τα υφάσματα, τα παπλώματα και τα κρεβάτια, καθώς και τα πολύτιμα κεφαλάρια τους… Όλες τις πετσέτες και τα υπόλοιπα είδη σπιτιού που ανακάλυπταν τα μετέφεραν στην μεγάλη αίθουσα και τους έβαζαν φωτιά με τις δάδες… Λέγεται ότι βρήκαν τρία βαρέλια με πυρίτιδα, και νομίζοντας ότι ήταν χρυσός ή ασήμι, τα έριξαν στη φωτιά, κι έτσι η σκόνη εξερράγη και η τεράστια φλόγα που δημιουργήθηκε κατέστρεψε την μεγάλη αίθουσα, η οποία ήταν η πιο σημαντική απώλεια και καταστροφή για τον Δούκα του Λάνκαστερ»[5].

Η έμφαση δόθηκε στην καταστροφή και όχι στις λεηλασίες, ή στην τιμωρία των «προδοτών». Ένας επαναστάτης θανατώθηκε από άλλους γιατί πήρε ένα ασημένιο κύπελλο από το Savoy[6].

Η πρώτη μέρα καταστροφών στο Λονδίνο τέλειωσε, και οι αγρότες στρατοπέδευσαν κάτω από τον πύργο, όπου είχαν καταφύγει ο νεαρός βασιλιάς, οι σύμβουλοι και η ακολουθία συμπεριλαμβανομένων των Sudbury και Hales. Καθώς δεν ήταν δυνατή η απόδραση, ο Ριχάρδος ο Β΄ συμφώνησε να ακούσει τις απαιτήσεις των «πιο πιστών υπηκόων του» στο Mile End την επόμενη μέρα. Εκεί ο Γουάτ Τάιλερ απαίτησε την κατάργηση της δουλοπαροικίας και όλες τις φεουδαρχικές οφειλές, γενική αμνηστία, την κατάργηση των μονοπωλίων και ένα τέταρτο ενοίκιο ανά στρέμμα για όλους τους ελεύθερους ενοικιαστές. Ο βασιλιάς είπε ότι συμφώνησε σε όλα αυτά και μοίρασε δεκάδες περγαμηνές με αυτή την συμφωνία. Αν κρατούσε τον λόγο του, οι ενέργειες του Ριχάρδου του Β΄ θα είχαν καταστρέψει την φεουδαρχική αριστοκρατία ως τάξη εκείνη ακριβώς την ημέρα, υλοποιώντας τα αιτήματα των αγροτών όπως ήταν διατυπωμένα και πριν από το Μαύρο Θάνατο (πανούκλα), αλλά αργότερα οι περγαμηνές αποδείχτηκαν άνευ ισχύος.

Ένα αίτημα που ο Τάιλερ είχε κερδίσει μέσω της άμεσης δράσης αντί να στηριχθεί στο λόγο του βασιλιά, ήταν ένα τέλος στους «προδοτικούς» αρχιτέκτονες του κεφαλικού φόρου. Ενώ ο βασιλιάς ήταν ακόμα στο Mile End, ο Τάιλερ οδήγησε μερικές εκατοντάδες υποστηρικτές του αγώνα των αγροτών μέσα στον Πύργο και αποκεφάλισε τον Αρχιεπίσκοπο Sudbury, τον θησαυροφύλακα Hales και κάποιους δήμιους. Οι απειλές που είχαν εξαπολυθεί στο Canterbury μόλις τέσσερις ημέρες νωρίτερα είχαν πραγματοποιηθεί. Η φρουρά δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει να βγάλουν τους παραπάνω από τα διαμερίσματά τους, φοβούμενοι ότι αυτό θα θέσει τον βασιλιά σε κίνδυνο εν μέσω όχλου στο Mile End.

Πολλοί αγρότες έχουν εξαπατηθεί να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους με άχρηστες περγαμηνές, αφήνοντας το Λονδίνο «στους δημαγωγούς, τους εγκληματίες και τους φανατικούς»[7] που εκμεταλλεύτηκαν την προφανή αδυναμία της Αρχής στο μέγιστο. Ο υπολοχαγός του Τάιλερ, Τζακ Στρο (Jack Straw), –ένας άνθρωπος με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από τον τρέχοντα Υπουργό Εσωτερικών!– έκαψε τη Μονή του κτήματος του Αγίου Ιωάννη στο Highbury, ενώ λεηλάτησε την πόλη ισοπεδώνοντάς την. Έσυραν τον αρχιφύλακα της φυλακής Marshalsea έξω από το ιερό του Αβαείου του Γουέστμινστερ και τον αποκεφάλισαν. Στήθηκαν μπλόκα σε κάθε γωνιά των κύριων δρόμων όπου όλοι όσοι δεν θα επιβεβαίωναν τη στήριξη για στον «Βασιλιά και τον Λαό» θα είχαν την ίδια μοίρα –και τι έκπληξη, αυτοί ήσαν μόνο μερικές εκατοντάδες[8].

Η κατάληψη του Λονδίνου κατέληξε με μια δεύτερη συνάντηση μεταξύ Τάιλερ και Ριχάρδου του Β΄ στο Smithfield Market. Ο βασιλιάς αντιμετωπίστηκε με ασέβεια (από έναν απλό άνθρωπο, τουλάχιστον) και αργότερα προπαγανδίστηκε ότι σκόπευε να συλλάβει τον μονάρχη εκείνη τη στιγμή ώστε να τον χρησιμοποιήσει ως μαριονέτα-όμηρο σε όλη την Αγγλία. Η δεύτερη λίστα των αιτημάτων του Τάιλερ ήταν ακόμη πιο ριζοσπαστική από ότι η πρώτη και ο Τζων Μπωλ είχε σημαντική συμβολή σ’ αυτήν. Περιελάμβανε την κατάργηση της φυγοδικίας και όλων των νόμων εκτός από τους νόμους του Winchester[9], κατάργηση της τάξης των ευγενών εκτός από τον βασιλιά, και όλων των επισκοπών εκτός από μία, και ακόμη απαιτούσε τη διανομή όλων των κτημάτων της εκκλησίας στον λαό. Με κάποια πολιτική οξύνοια, ο βασιλιάς προσπάθησε να αφοπλίσει τις απαιτήσεις του Τάιλερ, λέγοντας ότι «θα χορηγούσε όλα αυτά που ήταν σε θέση να χορηγήσει», κάτι το οποίο ακουγόταν μεν ωραίο, αλλά δε σήμαινε τίποτε, καθώς δεν μπορούσε να χορηγήσει τίποτε από αυτά χωρίς Κοινοβουλευτική έγκριση και οι ευγενείς ήταν ελάχιστα πιθανό να συμφωνήσουν στην αυτο-κατάργησή τους.

Η διαπραγμάτευση έκλεισε όταν ο Τάιλερ προσπάθησε να παλέψει με έναν ακόλουθο του βασιλιά, αλλά πληγώθηκε επανειλημμένα από το ξίφος του Δήμαρχου του Λονδίνου. Ο Ριχάρδος ο Β΄ θα μπορούσε να πέσει στα χέρια του όχλου σε αυτό το σημείο –ο Ομάν σημειώνει την παρουσία «του Τζων Μπωλ και άλλων εξαγριωμένων εξτρεμιστών… κατά την συμπλοκή»[10], αλλά τους εξαπάτησε καλώντας τους να τον ακολουθήσουν μέσω του Aldersgate, ενώ ο υποτακτικός του, ο μισθοφόρος Sir Robert Knolles, συσπείρωσε τις τάξεις των γαιοκτημόνων, στο ενδεχόμενο περικύκλωσης του Λονδίνου, ώστε να διαλύσουν τους αντάρτες. Εκείνη τη στιγμή, ο βασιλιάς έδωσε χάρη, αλλά αργότερα ανακάλεσε τις περγαμηνές που είχαν χορηγηθεί δύο μέρες νωρίτερα και διέταξε να θανατωθούν οι αντάρτες.

Όταν το Λονδίνο έπεσε στα χέρια των ανταρτών, οι αγρότες εξεγέρθηκαν και στο Suffolk, το Norfolk και το Cambridgeshire (το πανεπιστήμιο ήταν συγκεκριμένος στόχος που ανήκε στη ευρύτερη περιοχή) και οι ταραχές τελικά εξαπλώθηκαν ως το Bridgewater, το Somerset, το Beverley και το Scarborough στο Yorkshire. Αυτές οι ταραχές δαμάστηκαν αρκετά γρήγορα, όταν ο βασιλιάς επανέκτησε τον έλεγχο της πρωτεύουσας, και οι μόνες μάχες που έλαβαν χώρα ήταν στο Billericay και το North Walsham, μεταξύ της 26ης και της 28ης Ιουνίου, οι αντάρτες κυνηγήθηκαν πιο πίσω από τα χαρακώματά τους και διέταξαν την άμυνα τους να υποχωρήσει με την πρώτη επέλαση. Ο Τζων Μπωλ ξέφυγε από την πανωλεθρία του Smithfield, αλλά συνελήφθη ενώ κρύβονταν στο Coventry, τον Ιούλιο του 1381 και τον πήγαν να δικαστεί στο St. Albans. Σε συνεργασία με τον Jack Straw και τους άλλους αντάρτες του Λονδίνου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, ο William Grindcobbe είχε ταπεινώσει τον ηγούμενο, Thomas de la Mare, για τη διατήρηση της φεουδαρχικής καταπίεσης της πόλης για περισσότερο από έναν αιώνα σε σχέση με την υπόλοιπη Αγγλία. Είχε κριθεί «προδότης», μαζί με τον Τζων Μπωλ. Τον κρέμασαν κι αυτόν, τον έσυραν και τον διαμέλισαν στα τέσσερα, στις 17 Ιουλίου.

[ΜΥΘΗΡΑ]

ἱστῶριον 12



η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία στα τέλη του 14 ου αιώνα 3

...ιστορικά πίσω από τις λαϊκές μαζικές εξεγέρσεις που έχουν βέβαια τις κοινωνικές αφορμές τους βρίσκονται τάσεις επαναστατικές ανταγωνιστικών εξουσιαστικών οίκων που επιθυμούν αλλαγή φρουράς στην εξουσία ... είναι ιστοριολογικά αφελές να πιστεύουμε ότι οι κοινωνικά αδύναμοι μπορούν να οργανωθούν και αν δώσουν κινήματα και εξεγέρσεις χωρίς την υποκίνηση τους από αυτούς που έχουν ήδη μεγάλη κοινωνική εξουσία .. έτσι πολύ πιθανόν την αγροτική εξέγερση στην Αγγλία υποκινούσαν ανταγωνιστικοί του βασιλικού οίκου ευγενείς που ήθελαν το σταμάτημα του Εκατονταετούς Πολέμου και και της οικονομικής καταστροφή που είχε επιφέρει και βέβαια την πτώση του 14χρονου αγοριού που καθόταν στο θρόνο δηλαδή του Ριχάρδου Β'....ερευνούμε λοιπόν τις συνθήκες του Εκατονταετούς Πολέμου και τους ανταγωνισμούς των οίκων των ευγενών και βέβαια τις κοινωνικές συνθήκες της επιδημίας Μαύρης Πανώλης που είχε ξεσπάσει στην Αγγλία την εποχή εκείνη, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τα βαθύτερα αίτια της Εξέγερσης των Αγροτών στην Αγγλία το τέλους του 14ου αιώνα....αλλά ας δούμε ποιο ς ήταν ο νεαρός ανήλικος βασιλιας που υποτίθεται διαχειρίστηκε την κρίση της εξέγερσης των αγροτών το 1381...



https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE ... E%B1%CF%82
Ο Ριχάρδος Β΄ (αγγλικά: Richard II, Μπορντώ, 6 Ιανουαρίου 1367 - Λονδίνο, 14 Φεβρουαρίου 1400) από τον Οίκο του Ανζού-Πλανταγενετών ήταν βασιλιάς της Αγγλίας από το 1377 έως την καθαίρεσή του, το 1399.

Ο Ριχάρδος Β΄ ήταν γιος του Εδουάρδου του «Μαύρου Πρίγκηπα» και της Ιωάννας του Κεντ και έγινε διάδοχος του παππού του, Εδουάρδου Γ΄, σε ηλικία 10 ετών. Κατά τη διάρκεια που ήταν ανήλικος την αντιβασιλεία ασκούσε ο θείος του, Ιωάννης της Γάνδης, ενώ συνεκλήθησαν τρία συνεχή συμβούλια (1377 - 1380) την περίοδο της ακυβερνησίας. Ο Ιωάννης της Γάνδης εξασκούσε εξ' ολοκλήρου και την εξωτερική πολιτική. Όταν ενηλικιώθηκε ο Ριχάρδος αντιμετώπισε την Εξέγερση των Χωρικών, κάτι που τον έκανε να συνθηκολογήσει με τον Ουώτ Τάυλερ και να συγκεντρώσει στρατό για να τους αντιμετωπίσει. Τελικώς εκτέλεσε τους αρχηγούς, καταστέλλοντας την επανάσταση. Σταδιακά, άρχισε να γίνεται αντιπαθητικός στον αγγλικό λαό και την αριστοκρατία. Δεν είχε διπλωματικές ικανότητες συνδιαλλαγής, κάτι που τον οδήγησε στην πτώση του (1399). Παντρεύτηκε δύο φορές: την πρώτη την Άννα της Βοημίας (1383), κόρη του Καρόλου Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία πέθανε το 1394, και στη συνέχεια προχώρησε σε δεύτερο γάμο (1396) με την επτάχρονη Ισαβέλλα των Βαλουά, χωρίς να αποκτήσει κληρονόμους.

Νεανική ηλικία
Στέψη του Ριχάρδου Β΄ ως βασιλιά της Αγγλίας

Ο Ριχάρδος Β΄ προσκυνά το Θείο Βρέφος υπό τη συνοδεία του Εδουάρδου του «Μάρτυρα», του Εδουάρδου του «Ομολογητή» και του Ιωάννη του «Βαπτιστή» - μικρογραφία του Διπτύχου του Ουίλτον (1395 - 1400).
Ο Ριχάρδος του Μπορντώ ήταν μικρότερος γιος του Εδουάρδου, του «Μαύρου Πρίγκηπα», και της Ιωάννας, Κόμισσας του Κεντ, της Ωραίας Κόρης του Κεντ. Ο πατέρας του ήταν σπουδαίος στρατιωτικός ηγέτης τα πρώτα χρόνια του Εκατονταετούς Πολέμου, με αποκορύφωμα τον θρίαμβο στο Πουατιέ (1356), όπου συνέλαβε τον Ιωάννη Β΄ της Γαλλίας. Ωστόσο, έχοντας αρρωστήσει από δυσεντερία το 1370, χωρίς ν' αποκατασταθεί η υγεία του έως τον θάνατό του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τις μάχες και να επιστρέψει στην πατρίδα του την Αγγλία.[1] Η μητέρα του Ιωάννα του Κεντ, πριν τον γάμο της με τον «Μαύρο Πρίγκηπα», είχε γίνει το μήλο της έριδος ανάμεσα στον Τόμας Χόλλαντ, 1ο Κόμη του Κεντ, και τον Ουίλλιαμ Μόνταγκιου, 2ο Κόμη του Σώλσμπερυ, όπου επικράτησε ο πρώτος. Μετά τον θάνατο του Χόλλαντ (1360) η μητέρα του παντρεύτηκε τον Εδουάρδο, τον «Μαύρο Πρίγκηπα». Η Ιωάννα του Κεντ ήταν στενή συγγενής με τον Εδουάρδο, καθώς ήταν πρώτη εξαδέλφη του πατέρα του, Εδουάρδου Γ΄, και εγγονή του Εδουάρδου Α΄, και επομένως χρειάστηκε παπική έγκριση προκειμένου να προχωρήσει ο γάμος.[2]

Ο Ριχάρδος Β΄ γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1367 στα ανάκτορα του Μπορντώ, την εποχή που ο πατέρας του ήταν δούκας της Ακουιτανίας. Σύμφωνα με κάποιες πηγές της εποχής, τρεις βασιλείς, της Καστίλλης, της Ναβάρρας και της Πορτογαλίας, ήταν παρόντες την ώρα της γέννησής του.[3] Αυτή η ανέκδοτη ιστορία, καθώς και το γεγονός ότι η γέννηση του Ριχάρδου Β΄ συνέπεσε ανήμερα με τη γιορτή των Θεοφανίων, έδωσαν τροφή να δημιουργηθούν πολλά ανέκδοτα για το πρόσωπο του, όπως η λατρευτική εικόνα του "Δίπτυχου του Ουίλτον", όπου απεικονίζεται ως ένας από τους τρεις βασιλείς που προσκυνούν την Παναγία και το «Θείο Βρέφος».[4][5] Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Εδουάρδος του Ανγκουλέμ, πέθανε το 1371 σε ηλικία 5 ετών, και ο ίδιος έγινε ο επόμενος διάδοχος του αγγλικού θρόνου μετά τον πατέρα του.[6] Όταν ο πατέρας του υπέκυψε στην ασθένειά του το 1376, δημιουργήθηκε σύντομα ο φόβος ότι ο θείος του, Ιωάννης της Γάνδης, προετοιμαζόταν να σφετεριστεί τον θρόνο, λόγος για τον οποίο οι ευγενείς έχρισαν άμεσα τον μικρό Ριχάρδο, Πρίγκηπα της Ουαλίας (παραδοσιακά ο τίτλος του διαδόχου του αγγλικού θρόνου), με όλα τα αξιώματα του πατέρα του. Στις 21 Ιουνίου της επόμενης χρονιάς (1377) πέθανε και ο ηλικιωμένος παππούς του Ριχάρδου, Εδουάρδος Γ΄, και ο δεκάχρονος Ριχάρδος στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας, στις 16 Ιουλίου 1377[7]. Καθώς υπήρχε η απειλή του φιλόδοξου Ιωάννη της Γάνδης να σφετεριστεί τον θρόνο, φρόντισαν να τον αποκλείσουν από το «Συμβούλιο της Αντιβασιλείας». Εντούτοις, ο Ιωάννης της Γάνδης μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, Θωμά του Γούντστοκ, Kόμη του Μπάκιγχαμ, σταδιακά απέκτησαν μεγάλη επιρροή στο Συμβούλιο.[8] Παράλληλα, οι βασιλικοί σύμβουλοι και ιδιαιτέρως ο Σάιμον ντε Μπέρλυ και ο Ρόμπερτ ντε Βηρ, 9ος Κόμης της Οξφόρδης, Δούκας της Ιρλανδίας, προκάλεσαν σταδιακά εις βάρος τους μεγάλη δυσαρέσκεια από τη Βουλή των Κοινοτήτων, λόγω της υψηλής φορολογίας κατά την περίοδο 1377-1381, προκειμένου να πραγματοποιηθούν στρατιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες όμως απέτυχαν στο σύνολό τους.[9] Από το 1381 η δυσαρέσκεια στις κατώτερες λαϊκές τάξεις αυξήθηκε σημαντικά.[10]

Οι πρώτες αντιδράσεις εναντίον του λόγω υψηλής φορολογίας

Ο θάνατος του Ουώτ Τάυλερ από τον Δήμαρχο του Λονδίνου (1381) - Χρονικά του Ζαν Φρουασσάρ (1475).
Ο μεγάλος κεφαλικός φόρος (1381) ήταν η σπίθα για την έκρηξη της Εξέγερσης των Χωρικών την ίδια χρονιά, που οφειλόταν στις διαφορές ανάμεσα στους μεγαλογαιοκτήμονες που βρίσκονταν υπό την προστασία του Βασιλιά, και στους χωρικούς, οι οποίοι είχαν ιδιαιτέρως καταστραφεί από την επιδημία της μαύρης πανώλης. Οι επαναστάτες ξεκίνησαν από το Κεντ και το Έσσεξ, και στις 12 Ιουνίου κατευθύνθηκαν στο Μπλάκχηθ κοντά στο Λονδίνο υπό την ηγεσία του Ουόλτερ "Ουώτ" Τάυλερ, του Τζον Μπολλ και του Τζακ Στρω. Πρώτη τους δουλειά ήταν να κάψουν τα Ανάκτορα της Σαβοΐας στο Λονδίνο, τα οποία ήταν ιδιοκτησία του Ιωάννη της Γάνδης, ενώ σκότωσαν τον Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπρυ Σάιμον Σάντμπερυ, που ήταν βασιλικός σύμβουλος, και τον κρατικό θησαυροφύλακα Ρόμπερτ Χέηλς.[11] Ο Βασιλιάς, που είχε κλειστεί στον Πύργο του Λονδίνου υπό την προστασία των συμβούλων του, κατάλαβε τότε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους επαναστάτες με τα όπλα παρά μονάχα με διαπραγματεύσεις.[12]

Ο Βασιλιάς συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις ενεργά παρά τη μικρή του ηλικία αφού ήταν μόλις 14 ετών, και στις 13 Ιουνίου προσπάθησε να στρατοπεδεύσει στις όχθες του Γκρίνουιτς, αλλά οι επαναστάτες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στον Πύργο του Λονδίνου.[13] Την επόμενη μέρα στις 14 Ιουνίου συμφώνησε να συναντηθεί με τους επαναστάτες αλλά αυτή η κίνηση τούς ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο να συνεχίσουν τις λεηλασίες και τους φόνους.[14] Ο Ριχάρδος Β΄ συναντήθηκε την επόμενη μέρα με τον αρχηγό των επαναστατών Ουώτ Τάιλερ στο Σμίθφιλντ και δέχθηκε όλα τα αιτήματα του, αλλά οι επαναστάτες δεν θεωρούσαν τον Βασιλιά αξιόπιστο. Η ένταση στη συνέχεια αυξήθηκε σημαντικά όταν ο δήμαρχος του Λονδίνου έριξε τον Τάιλερ κάτω από το άλογό του και τον σκότωσε.[15] Ο Βασιλιάς πήρε την κατάσταση στα χέρια του για να ηρεμήσει τα πνεύματα, συγχώρησε τους εξεγερθέντες και τους επέτρεψε να επιστρέψουν στα κτήματά τους.[16] Σύντομα όμως άλλαξε στάση καταπατώντας τις "χάρτες της ελευθερίας" που παραχώρησε στους χωρικούς, και αυτό οδήγησε σε νέες εξεγέρσεις στο Έσσεξ, τις οποίες ο Ριχάρδος κατέστειλε εύκολα, και στις 28 Ιουνίου στο Μπιλλερίκεϋ νίκησε και τους τελευταίους αντάρτες υποτάσσοντάς τους ολοκληρωτικά. Ο Ριχάρδος Β΄ παρά την πολύ μικρή ηλικία του έδειξε τεράστιο θάρρος και τόλμη απέναντι στους εξεγερμένους, γεγονός που αύξησε σημαντικά την αλαζονεία του και μαζί με αυτή τα κινήματα και τις ανταρσίες εναντίον του, κάτι που θα του στοίχιζε σύντομα τον ίδιο τον θρόνο και τη ζωή του.

Η Επανάσταση των Χωρικών στάθηκε αιτία να γραφτεί για πρώτη φορά το όνομα του Ριχάρδου Β΄ στα ιστορικά χρονικά.[17] Η πρώτη του ενέργεια μετά την επανάσταση ήταν να παντρευτεί στις 20 Ιανουαρίου 1382 την Άννα της Βοημίας, κόρη του Καρόλου Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της συζύγου του Ελισάβετ της Πομερανίας.[18] Ο γάμος ήταν καθαρά διπλωματικής φύσεως για να εξασφαλίσει ισχυρές συμμαχίες στον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας, αφού βρισκόταν ακόμα σε έξαρση ο Εκατονταετής Πόλεμος, και να διασπάσει στα δύο τις δυνάμεις της Ευρώπης κερδίζοντας την υποστήριξη των Γερμανών, αλλά ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων στην Αγγλία και δεν έφερε ούτε τις νίκες τις οποίες ο ίδιος ο Ριχάρδος είχε υποσχεθεί.[19] Η Άννα πέθανε από την πανώλη (1394), μην έχοντας κάνει παιδιά με τον Ριχάρδο, ο οποίος θρήνησε έντονα τον θάνατό της.[20]

Η επανάσταση των Χωρικών
Ο Ριχάρδος Β΄ απέκτησε σύντομα έναν προσωπικό κύκλο ευνοουμένων του στη βασιλική αυλή, ο ένας από αυτός ήταν ο Μιχαήλ ντε λα Πολ, ο οποίος καταγόταν από τυχάρπαστη οικογένεια εμπόρων.[21] Ο Ριχάρδος τον έκανε καγκελάριο (1383) και δημιούργησε για λογαριασμό του την κομητεία του Σάφολκ (1385), κάτι που τον έφερε σε μεγάλη σύγκρουση με τους υπόλοιπους βαρόνους.[22] Ένας άλλος από τους ευνοουμένους του ήταν ο Ρόμπερτ ντε Βηρ, Κόμης της Οξφόρδης, τον οποίο στη συνέχεια ευνόησε τόσο πολύ που του παραχώρησε τον νέο τίτλο του δούκα της Ιρλανδίας (1386).[23] Ο χρονικογράφος Τόμας Ουόλσινγχαμ που αντιπαθούσε τον Ριχάρδο Β΄, αναφέρει ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε αυτόν και τον Ρόμπερτ ντε Βηρ.[24] Εντάσεις δημιουργήθηκαν με το "Γαλλικό Ζήτημα", καθώς ενώ η βασιλική αυλή ήθελε διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους, οι κόμητες της Γάνδης και του Μπάκινγχαμ ήθελαν μια μεγάλη εκστρατεία για να προστατεύσουν τις αγγλικές κτήσεις στη Γαλλία. Επίσης προετοιμασίες για διεξαγωγή σταυροφορίας απέτυχαν, το οποίο προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια. Ο Ριχάρδος στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των Σκωτσέζων οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Γάλλων. Το 1385 ξεκίνησε την εκστρατεία του στον βορρά για να τους τιμωρήσει, αλλά δεν κατάφερε τίποτα και αναγκάστηκε να επιστρέψει πίσω αυξάνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια.[25] Επίσης μια εξέγερση στη Γάνδη απέτρεψε μια γαλλική επίθεση στη νότια Αγγλία.[26] Οι σχέσεις του Ριχάρδου Β΄ με τον θείο του Ιωάννη της Γάνδης σταδιακά έγιναν όλο και χειρότερες, μέχρι που ο θείος του έφτασε στο σημείο να εγκαταλείψει την Αγγλία προκειμένου να διεκδικήσει τον θρόνο της Καστίλλης (1386), εν μέσω φημών ότι προετοίμαζε πραξικόπημα. Με τη φυγή του Ιωάννη της Γάνδης τον ρόλο της αντιπολίτευσης εναντίον του Βασιλιά ανέλαβαν ο έτερος θείος του, Θωμάς του Γούντστοκ, Δούκας του Μπάκιγχαμ, ο οποίος είχε γίνει τότε δούκας του Γκλώστερ, και ο Ρίτσαρντ Φιτζάλαν, Κόμης του Αράντελ.[3]

Η απειλή για την επίθεση των Γάλλων άρχισε να γίνεται πολύ περισσότερο έντονη μετά το 1386. Την ίδια χρονιά στο κοινοβούλιο ο Μάικλ ντε λα Πολ, ευνοούμενος του Βασιλιά, πρότεινε τρομερά υψηλούς φόρους.[27] Το κοινοβούλιο με την πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης του Δούκα του Γκλώστερ και του Κόμη του Αράντελ, αρνήθηκε κατηγορηματικά τις προτάσεις καθαιρώντας τον καγκελάριο.[28] Ο Βασιλιάς παρά τις αντιδράσεις αρνήθηκε ν΄ αποσύρει τη στήριξή του στον Μάικλ ντε λα Πολ.[29] Το έκανε μονάχα όταν είδε τον κίνδυνο εκθρόνισής του, και μια ομάδα δημιουργήθηκε για να ελέγξει την κρατική οικονομία για ένα χρόνο.[30] Ο Ριχάρδος Β΄ ανέλαβε την πρωτοβουλία να κάνει ο ίδιος περιοδεία στη χώρα για να υποστηρίξει το έργο του, από τον Φεβρουάριο έως τον Νοέμβριο του 1387.[31] Δημιούργησε και μια μεγάλη στρατιωτική βάση στο Τσέσαϊρ και προσπάθησε μέσω του ανώτατου δικαστή Ρόμπερτ Τρεσίλιαν να κηρύξει τις αποφάσεις του κοινοβουλίου προδοτικές και παράνομες.[32] Με την επιστροφή του στο Λονδίνο ο Ριχάρδος βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Θωμά Γούντστοκ, ο οποίος είχε γίνει δούκας του Γκλώστερ, τον Αράντελ και τον Τόμας ντε Μπήτσαμ, Κόμη του Ουώρικ, οι οποίοι κατηγόρησαν τον Μάικλ ντε λα Πολ ως εθνικό προδότη.[33] Ο Ριχάρδος Β΄ παρίστανε ότι ξεκινά τις διαπραγματεύσεις με τους επαναστάτες αλλά στην πραγματικότητα περίμενε τις ενισχύσεις από τη στρατιωτική του βάση στο Τσέσαϊρ.[34] Οι επαναστάτες ενώθηκαν με τον Ερρίκο του Μπόλινμπροουκ (μελλοντικό Ερρίκο Δ΄), γιο του Ιωάννη της Γάνδης, και τον Τόμας ντε Μόουμπρεϋ, Κόμη του Νόττιγχαμ και Δούκα του Νόρφοκ. Η στάση έμεινε στην ιστορία ως Επανάσταση των Λόρδων. Στις 20 Δεκεμβρίου 1387 οι επαναστάτες συνέλαβαν τον ντε Πολ και τον υποχρέωσαν να δραπετεύσει από τη χώρα.[35]

Συμφιλίωση του Ριχάρδου με τους επαναστάτες

Ο Ριχάρδος Β΄ συναντάει τους επαναστάτες.

Η σύλληψη του Ριχάρδου Β΄ από τον Κόμη του Νορθάμπερλαντ - Χρονικά του Ζαν Φρουασσάρ (1475).
Ο Βασιλιάς δεν είχε πλέον καμιά άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με τους επαναστάτες. Ο μεγαλογαιοκτήμονας σύμμαχος του Ριχάρδου Β΄, Σερ Νίκολας Μπρεμπρ, και ο ανώτατος δικαστής Ρόμπερτ Τρεσίλιαν εκτελέστηκαν, και ο Μάικλ ντε λα Πολ καταδικάστηκε ερήμην του σε θάνατο αφότου είχε δραπετεύσει,[36] ενώ ακολούθησαν πολλές άλλες εκτελέσεις και οι κύκλοι του Βασιλιά επήλθαν υπό διάλυση. Ο Ριχάρδος σταδιακά προσπάθησε ν΄ αποκαταστήσει τις βασιλικές εξουσίες του, εκμεταλλευόμενος τις μεγάλες αστοχίες των πολεμοχαρών επαναστατών, οι οποίοι είχαν κηρύξει πόλεμο στη Γαλλία, αλλά απέτυχαν όλες οι προσπάθειές τους, όπως απέτυχε και η επιχείρηση που πραγματοποίησαν εναντίον της Σκωτίας.[37] Ο Ριχάρδος είχε φτάσει ήδη στα 21 του χρόνια και ήταν αρκετά ώριμος για την εποχή του για ν΄ αναλάβει προσωπικά τη διοίκηση του βασιλείου. Ζήτησε συγχώρεση από τους Άγγλους για τα προηγούμενα λάθη του ισχυριζόμενος ότι παρασύρθηκε από τους κακούς του συμβούλους. Ο θείος του από την άλλη, Ιωάννης της Γάνδης, επέστρεψε στην Αγγλία (1389) και έδειξε αρκετά συγκαταβατικός μαζί του.[38] Η πολιτική του ήταν αντίθετη με αυτή των επαναστατών επιθυμώντας ειρήνη με τη Γαλλία, καθώς με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε ν΄ απαλλάξει τους υπηκόους του από την υπερβολικά υψηλή φορολογία την οποία θα έφερνε αναγκαστικά ο πόλεμος.[37] Τα γεγονότα στη συνέχεια απέδειξαν ότι, αν και φαινόταν ειρηνικός, δεν είχε ξεχάσει με κανέναν τρόπο τη συμπεριφορά που είχαν δείξει τα προηγούμενα χρόνια οι επαναστάτες σε βάρος του, περισσότερο δε τον είχε ενοχλήσει η εκτέλεση του αγαπημένου του δασκάλου, Σάιμον του Μπέρλι.[39]

Με εξασφαλισμένη τη σταθερότητα και την ειρήνη με τη Γαλλία αποφάσισε ν΄ ασχοληθεί με την Ακουιτανία, με πρόθεση και πρόταση να την επεκτείνει (1393), αλλά ο Γάλλος Βασιλιάς τού ζήτησε να του δίνει όρκο υποτέλειας για να το κάνει, κάτι που ο Ριχάρδος αρνήθηκε επειδή οι Άγγλοι όταν το άκουσαν ήταν έτοιμοι να εξεγερθούν.[40] Το 1396 έκλεισε ειρήνη με τους Γάλλους για 28 χρόνια, σύμφωνα με την οποία συμφώνησε να παντρευτεί την κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας, Ισαβέλλα, όταν ερχόταν σε ηλικία γάμου. Η πρόταση έφερε νέα αντίδραση από τους Άγγλους επειδή η Ισαβέλλα ήταν μονάχα 6 ετών και θ΄ αργούσε πολύ να γεννηθεί ο διάδοχος.[41] Ο Ριχάρδος Β΄ ενώ προσπάθησε με κάθε τρόπο να διατηρήσει την ειρήνη με τη Γαλλία και τη Σκωτία, ακολούθησε διαφορετική τακτική με την Ιρλανδία. Οι Άγγλοι άρχοντες απειλήθηκαν στο νησί από τους Ιρλανδούς οπλαρχηγούς, ζητώντας την επέμβαση του Βασιλιά τους.[42] Το φθινόπωρο του 1394 ο Ριχάρδος αναχώρησε για την Ιρλανδία, στην οποία έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1395, με 8.000 άνδρες, τη μεγαλύτερη πολεμική δύναμη που είχε φτάσει ποτέ στο νησί στο Μεσαίωνα.[43] Η επιχείρηση είχε μεγάλη επιτυχία και όλοι οι Ιρλανδοί οπλαρχηγοί υποτάχθηκαν.[44] Ήταν το μοναδικό μεγάλο κατόρθωμα του Ριχάρδου Β΄ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, αλλά η αγγλική κυριαρχία στην Ιρλανδία δεν θα κρατούσε πολύ.

Προστάτης των τεχνών
Στην προσπάθειά του να επιβάλλει την εξουσία του, ο Ριχάρδος ασχολήθηκε και με την καλλιέργεια της εικόνας του ως βασιλιά. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του προσέταξε την απεικόνισή του σε μεγάλους ζωγραφικούς πίνακες σχεδιασμένους πάνω σε ξύλινη επιφάνεια [45] εκ των οποίων μονάχα δύο έχουν διασωθεί: ένα πορτραίτο σε μεγάλη κλίμακα στο Αββαείο του Ουέστμινστερ (περ. 1390) και το Δίπτυχο του Ουίλτον (1394-1399), ένα αναδιπλούμενο έργο που πιθανώς προοριζόταν για να συντροφεύει τον Ριχάρδο στην ιρλανδική εκστρατεία[46]. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα έργα του διεθνούς γοτθικού ρυθμού που δημιουργήθηκε σε βασιλικές και αυτοκρατορικές Αυλές της Ευρώπης, όπως της Πράγας και των Παρισίων[47]. Οι δαπάνες του Ριχάρδου σε κοσμήματα, πολυτελή υφάσματα και έργα μεταλλουργίας υπερείχαν των πινάκων ζωγραφικής αλλά, όπως και με τα εικονογραφημένα χειρόγραφά του, σώζονται ελάχιστα έργα που μπορούν να συνδεθούν με αυτόν εκτός από ένα στέμμα, "ένα από τα καλύτερα δημιουργήματα της χρυσοχοΐας γοτθικού ρυθμού" το οποίο πιθανότατα ανήκε στη σύζυγό του, Άννα[48].

Ένα από τα μεγαλύτερα εγχειρήματα του Ριχάρδου στον τομέα της αρχιτεκτονικής ήταν η ανοικοδόμηση του Αββαείου του Ουέστμινστερ[49] η οποία πιθανώς επήλθε μετά την ολοκλήρωση της μεγάλης αίθουσας συγκεντρώσεων στο Κάστρο Κένιλγουορθ από τον θείο του, Ιωάννη της Γάνδης. Δεκαπέντε αγάλματα βασιλέων σε φυσικές διαστάσεις τοποθετήθηκαν σε κόγχες στους τοίχους του Αββαείου και η σφυρόσχημη οροφή, έργο του βασιλικού ξυλουργού Χιου Χέρλαντ, "το σπουδαιότερο δημιούργημα της ξυλογλυπτικής αρχιτεκτονικής της μεσαιωνικής περιόδου", επέτρεπε την αντικατάσταση των τριών παλαιών διαδρόμων Ρωμανικού ρυθμού από έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο με μια εξέδρα στο τέλος του κατασκευασμένη έτσι ώστε ο Ριχάρδος να κάθεται μακριά από τους αυλικούς και το πλήθος[48]. Η ανοικοδόμηση του κτιρίου είχε αρχίσει από τον Ερρίκο Γ΄ το 1245 αλλά την εποχή του Ριχάρδου παρέμενε ανολοκλήρωτη πάνω από έναν αιώνα[50].

Η στήριξη των γραμμάτων από την Αυλή είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς πρόκειται για την περίοδο που η αγγλική γλώσσα διαμορφώθηκε ως λογοτεχνική γλώσσα[51]. Υπάρχουν λίγα στοιχεία για την άμεση στήριξη του Ριχάρδου ποίηση, παρ' όλα αυτά η ποιητική παράδοση ευδοκίμησε στη βασιλική Αυλή του. Ο μεγαλύτερος ποιητής της εποχής, Τζόφρυ Τσώσερ, υπηρέτησε ως διπλωμάτης, προϊστάμενος τελωνείου και γραμματέας της Υπηρεσίας Βασιλικών Έργων ενώ δημιουργούσε τα σημαντικότερα έργα του[52][53]. Ο Τσώσερ ήταν και στην υπηρεσία του Ιωάννη της Γάνδης και έγραψε το "Βιβλίο της Δούκισσας" ("The Book of the Duchess") ως επικήδειο για τη σύζυγο του Δούκα, Λευκή. Ο συνάδελφος και φίλος του Τσώσερ, Τζον Γκάουερ, έγραψε την "Εξομολόγηση του Ερωτευμένου" (Confessio Amantis) μετά από παραγγελία του Ριχάρδου, όμως εν καιρώ απογοητεύτηκε από τον Βασιλιά[54].

Τελευταία χρόνια και πτώση
Απότομη αλλαγή στάσης και αυταρχισμός
Η περίοδος η οποία είναι γνωστή στους ιστορικούς ως τυραννία του Ριχάρδου Β΄, ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του 1390, οπότε ο Βασιλιάς άλλαξε ανεξήγητα πολιτική και μετατράπηκε απότομα σε βίαιο και αυταρχικό.[55] Τον Ιούλιο του 1397 διέταξε τη σύλληψη του Αράντελ, του Γκλώστερ και του Ουώρικ, των φερόμενων ως εχθρών του.[56] Υπάρχουν πολλές απόψεις σχετικά με την αιφνίδια αλλαγή της πολιτικής του. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είχε πλέον ωριμάσει, είχε φτάσει σε ηλικία 30 ετών και θεωρούσε τον εαυτό του ικανό να πάρει εκδίκηση για τις εκτελέσεις των οπαδών του πριν από μια δεκαετία κατά την πρώτη τότε εξέγερση.[57] Ο Αράντελ ήταν ο πρώτος από τους τρεις που μετά από μια έντονη λογομαχία με τον Βασιλιά τον Σεπτέμβριο του 1397 καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε.[58] Ο θείος του, Θωμάς του Γούντστοκ, Κόμης του Γκλώστερ, μεταφέρθηκε αιχμάλωτος από τον Κόμη του Νόττιγχαμ στο Καλαί περιμένοντας τη δική του δίκη. Ο Κόμης του Νόττιγχαμ στη συνέχεια ανακοίνωσε τον θάνατο του Κόμη του Γκλώστερ στη φυλακή, και ακούγεται ότι τον σκότωσε ο ίδιος ο Βασιλιάς για να μην αναγκαστεί να τον εκτελέσει, δείχνοντας εμπρός του αγγλικού κοινού ότι εκτελεί τον θείο του και έναν από τους γιους του παππού του, Εδουάρδου Γ΄.[59] Ο Ουώρικ καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά ο Βασιλιάς τού έδωσε χάρη και η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, ενώ ο αδελφός του Αράντελ, Τόμας Αράντελ, Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπρυ, εξορίστηκε.[60] Ο Ριχάρδος Β΄ την ίδια ώρα έδωσε εντολή στους βαρόνους σε όλη τη χώρα να βάζουν υψηλούς φόρους και να κάνουν κατάσχεση της περιουσίας των αντιπάλων του, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό χρημάτων για τα βασιλικά ταμεία.

Ανάδειξη του Ερρίκου του Μπόλινμπροουκ ως αρχηγού της αντίστασης εναντίον του

Η παράδοση του Ριχάρδου Β΄ στον Ερρίκο του Μπόλινμπροουκ - Βρετανική Βιβλιοθήκη.
Ο Ιωάννης της Γάνδης, ο οποίος ήταν ένα εξαιρετικά σεβαστό πρόσωπο σε ολόκληρο το αγγλικό βασίλειο για περισσότερα από 30 χρόνια, απεβίωσε (1399) αφήνοντας τη χώρα σε μεγάλη ανασφάλεια. Οι συγκεκριμένες ενέργειες του Ριχάρδου Β΄ ακούγεται ότι είχαν τη μυστική υποστήριξη σημαντικών Άγγλων βαρόνων, οι οποίοι περίμεναν να κερδίσουν οι ίδιοι από την κατάσχεση των εδαφών και των τίτλων από τους βαρόνους οι οποίοι εξεγέρθηκαν εναντίον του Βασιλιά.[61] Η μεγαλύτερη απειλή για τον Ριχάρδο Β΄ προερχόταν από τον Οίκο του Λάνκαστερ, εκπρόσωπος του οποίου ήταν ο Ιωάννης της Γάνδης και ο γιος του Ερρίκος του Μπόλινμπροουκ. Ο Οίκος Λάνκαστερ είχε συγκεντρώσει μεγάλο πλούτο και πολλούς τίτλους, ενώ τα μέλη του ήταν υποψήφια για τη διαδοχή του αγγλικού θρόνου όσο ο ίδιος ο Ριχάρδος παρέμενε άτεκνος.[62] Οι διαμάχες ξεκίνησαν στους βασιλικούς κύκλους λόγω της έχθρας ανάμεσα στον Ερρίκο του Μπόλινμπροουκ και στον Τόμας ντε Μόουμπρεϋ, 1ο Δούκα του Νόρφοκ, οι οποίοι ανήκαν και οι δυο στους επαναστατημένους βαρόνους, αλλά λόγω προσωπικής τους διαμάχης προκλήθηκαν να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές με μονομαχία (Δεκέμβριος 1397).[61] Ο Ριχάρδος Β΄, για να μη γίνει η αιματοχυσία, αποφάσισε να στείλει σε ισόβια εξορία τον Τόμας ντε Μόουμπρεϋ και δεκαετή τον Ερρίκο του Μπόλινμπροκ, με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του τελευταίου, Ιωάννη της Γάνδης.[63] Ο Ιωάννης της Γάνδης πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 1399 και ο Βασιλιάς αμέσως τον θάνατο του θείου του αποφάσισε να κάνει κατάσχεση της περιουσίας του γιου του, Ερρίκου του Μπόλινμπροουκ.[64] Στη συνέχεια τον Μάιο του ίδιου χρόνου ο Ριχάρδος Β΄ συμμετείχε προσωπικά σε μια νέα στρατιωτική αποστολή στην Ιρλανδία.[65] Ο Ερρίκος του Μπόλινμπροουκ οργάνωσε στη συνέχεια την αντίστασή του με τη βοήθεια του εξόριστου Τόμας Αράντελ, Αρχιεπισκόπου του Κάντερμπρυ, αδελφού του Κόμη που είχε εκτελεστεί από τον Ριχάρδο.

Ανατροπή του Ριχάρδου από τον Ερρίκο Δ΄

Ο θάνατος του Ριχάρδου Β΄, πίνακας του Φράνσις Ουήτλυ.
Τον Ιούνιο του 1399 ο Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης απέκτησε τον έλεγχο στην αυλή του αδελφού του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας. Η πολιτική της προσέγγισης με το αγγλικό στέμμα όμως δεν ταίριαζε στις φιλοδοξίες του και γι' αυτό έστειλε τον Ερρίκο του Μπόλινμπροουκ πίσω στη Γαλλία, όπου στρατοπέδευσε στην ακτή της Υόρκης με τους οπαδούς του στα τέλη του Ιουνίου του 1399.[66] Ο Ερρίκος συναντήθηκε με τον Χένρυ Πέρσυ, 5ο Κόμη του Νορθάμπερλαντ, και αποφάσισε να διεκδικήσει δυναμικά την κληρονομιά του.[67] Ο Ριχάρδος Β΄ με τους οπαδούς του δραπέτευσε στην Ιρλανδία και ο Ερρίκος δεν συνάντησε καμιά αντίσταση.[68] Ο Εδμόνδος του Λάνγκλεϋ δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει στο πλευρό του Ερρίκου, ο δε Ριχάρδος καθυστέρησε την επιστροφή του από την Ιρλανδία και έφτασε στην Ουαλία στις 24 Ιουλίου.[69] Στις 12 Αυγούστου συναντήθηκε με τον Κόμη του Νορθάμπερλαντ για διαπραγματεύσεις.[70] Ο Ριχάρδος συμφώνησε να παραδώσει τον θρόνο στον Ερρίκο αφού πρώτα του εγγυηθεί ότι θα του χαρίσει τη ζωή, αλλά την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους φυλακίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου.[71] Ο Ερρίκος ήταν αποφασισμένος να πάρει τον θρόνο, αφού ο Ριχάρδος με το τυραννικό και ανίκανο καθεστώς του είχε αποδείξει ότι δεν ήταν ικανός να κυβερνήσει, και ήταν επίσης ανίκανος να αποκτήσει διάδοχο.[72] Άλλος διεκδικητής του αγγλικού θρόνου που δημιούργησε προβλήματα στον Ερρίκο του Μπόλινμπροκ ήταν ο Έντμουντ Μόρτιμερ, 3ος Κόμης του Μαρς, που είχε παντρευτεί τη Φιλίππα του Κλάρενς, 5η Κόμησσα του Όλστερ, κόρη του Λάιονελ της Αμβέρσας, δευτερότοκου γιου του Εδουάρδου Γ΄, ενώ ο Έντμουντ Μόρτιμερ ήταν γιος του Ιωάννη της Γάνδης, τριτότοκου γιου του Εδουάρδου Γ΄.[73] Τα γεγονότα καταγράφουν ότι ο Ριχάρδος Β΄ παραιτήθηκε για χάρη του Ερρίκου του Μπόλινμπροκ στο Κάστρο Φλιντ στο Φλίντσιρ, το κοινοβούλιο έκανε δεκτή την παραίτηση στις 30 Σεπτεμβρίου, και ο Ερρίκος στέφθηκε βασιλιάς ως Ερρίκος Δ΄ στις 13 Οκτωβρίου.

Η τύχη του Ριχάρδου είναι ασαφής μετά την εκθρόνιση του.[74] Ο ξάδελφός του Ερρίκος, όπως ισχυρίζονται οι ιστορικοί δεν είχε στόχο να τον θανατώσει, και άλλαξε γνώμη όταν αποκαλύφθηκε η Επανάσταση των Επιφανών (1399 - 1400) με σκοπό να τον ανατρέψει και να επαναφέρει τον Ριχάρδο Β΄.[75] Στην επανάσταση συμμετείχαν οι κόμητες του Κεντ, του Χάντινγκτον, του Σώλσμπερυ, και ο βαρόνος Χένρυ λε Ντισπένσερ, οι οποίοι εκτελέστηκαν. Τους συνωμότες πρόδωσε ο πρώτος ξάδελφος του Βασιλιά, Εδουάρδος του Νόριτς, γιος του Εδμόνδου του Λάνγκλεϋ, τέταρτου στη σειρά γιου του Εδουάρδου Γ΄, ο οποίος είχε στην αρχή σχεδιάσει την επανάσταση μαζί τους. Ο Ερρίκος Δ΄ αποφάσισε μπροστά στον κίνδυνο, να θανατώσει και τον Ριχάρδο Β΄. Ο χρόνος και ο τρόπος που θανατώθηκε είναι ασαφής, επίσημα πέθανε στη φυλακή από ασιτία σε ηλικία τριάντα τριών ετών.[3] Ο Ερρίκος Δ΄ έκανε δημόσια επίδειξη του νεκρού σώματος του Ριχάρδου στον Παλαιό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου ώστε να δείξει στον λαό ότι είναι νεκρός.

[ΜΥΘΗΡΑ]

ἱστῶριον 13


η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία στα τέλη του 14 ου αιώνα 4

ο Ιωάννης της Γάνδης ένας πανίσχυρος φεουδάρχης πίσω από τον Ριχαρδο Β΄

...ας δούμε όμως ποιος ήταν ο άνθρωπος που κινούσε τα νήματα του ανήλικου 14ου βασιλέα την εποχή της εξέγερσης των αγροτών τον 14 ο αιώνα.. που έιχε ρόλο αντιβασιλέα που έλεγχε το Βασιλικό Συμβούλιο και πάντα με βλέψεις αρπάγης του θρόνου ...Ιωάννης της Γάνδης θείος του Ριχάρδου Β' και <<συμβουλάτορας>> του ανήλικου βασιλέα μισητός από το λαό και τους ευγενείς ...



https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF ... E%B7%CF%82



Ιωάννης της Γάνδης


Ο Ιωάννης της Γάνδης, 1ος δούκας του Λάνκαστερ (αγγλικά: John of Gaunt, 24 Ιουνίου 1340 - 3 Φεβρουαρίου 1399) από τον Οίκο του Ανζού-Πλανταγενετών, ιδρυτής του κλάδου του Λάνκαστερ, ήταν δούκας του Λάνκαστερ.

Βιογραφία
Ήταν τρίτος γιος του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ. Κέρδισε το προσωνύμιο "της Γάνδης" από τον τόπο γέννησής του, τη Γάνδη, που τότε ονομαζόταν Γένδη. Έγινε πολύ αντιδημοφιλής λόγω της αυταρχικότητάς του. Είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ήταν νόθος γιος κάποιου κρεοπώλη της Γένδης, επειδή ο πατέρας του Εδουάρδος Γ΄ απουσίαζε κατά τη γέννησή του· η ιστορία αυτή τον είχε εξοργίσει. [4]

Ο Ιωάννης της Γάνδης ως νέος δούκας
Απόγονοι
Είχε πολύ μεγάλη επιρροή στην Αγγλία μετά τον θάνατο του πατέρα του και την άνοδο στον θρόνο τού ανιψιού του Ριχάρδου Β΄ της Αγγλίας. Ο Ιωάννης της Γάνδης ήταν ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Ευρώπης στην εποχή του και διεκδικητής του θρόνου της Καστίλης από τη δεύτερη σύζυγό του Κωνσταντία. Νυμφεύτηκε στον πρώτο του γάμο την πρώτη ξαδέλφη του Λευκή του Λάνκαστερ (1359) από την οποία απέκτησε τεράστιες εκτάσεις εδαφών στη βόρεια Αγγλία. Με τον θάνατο του θείου και πεθερού του Ερρίκου του Γκρόσμοντ κληρονόμησε τα εδάφη του· δέχτηκε τον τίτλο του δούκα του Λάνκαστερ από τον πατέρα του Εδουάρδο Γ' στις 13 Νοεμβρίου 1362.

Οι νόμιμοι απόγονοί του είναι ο Οίκος του Λάνκαστερ στον οποίο ανήκουν οι επόμενοι βασιλείς Ερρίκος Δ΄, Ερρίκος Ε΄ και Ερρίκος ΣΤ΄.

Η μεγαλύτερη κόρη του, από την πρώτη σύζυγό του Φιλίππη του Λάνκαστερ, έγινε σύζυγος του Ιωάννη Α΄ της Πορτογαλίας, έτσι η Φιλίππη είναι γενάρχης όλων των νεότερων βασιλέων της Πορτογαλίας μέχρι τις ημέρες μας. Η Ελισάβετ του Έξετερ ήταν άλλη μία κόρη του Ιωάννη της Γάνδης με τη Λευκή του Λάνκαστερ.

Με τη δεύτερη σύζυγό του Κωνσταντία της Καστίλης -κόρη του Πέτρου της Καστίλης, συμμάχου του μεγαλύτερου αδελφού του Εδουάρδου- απέκτησε την Αικατερίνη, σύζυγο τού Ερρίκου Γ΄ της Καστίλης. Η Αικατερίνη της Καστίλης με τον γάμο της με τον Ερρίκο Γ' της Καστίλης έγινε γιαγιά του Ιωάννη Β΄ της Καστίλης και γενάρχης όλων των μοναρχών της ενωμένης Ισπανίας. Ο Ιωάννης Β΄ της Καστίλης ήταν πατέρας της Ισαβέλλας της Καστίλης και παππούς της Ιωάννας Α΄ της ΚΑστίλης, συζύγου τού Φιλίππου Α΄ του Ωραίου τού γενάρχη των Αψβούργων της Ισπανίας.

Ο Ιωάννης της Γάνδης απέκτησε στη συνέχεια ακόμη 5 νόθα παιδιά με την ερωμένη του Κατερίνα Σουίνφορτ, η οποία έγινε τρίτη σύζυγός του (1396) μετά τον θάνατο της δεύτερης συζύγου του Κωνσταντίας (1394). Τα παιδιά που απέκτησε με την Κατερίνα Σουίνφορτ έμειναν γνωστά με το επώνυμο Μποφώρ. Ο μεγαλύτερος από τους Μποφώρ γιους του ήταν ο Ιωάννης Μπωφόρ, 1ος κόμης του Σόμερσετ, παππούς της Μαργαρίτας Μπωφόρ, της μητέρας του βασιλιά Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας, πρώτου Άγγλου βασιλιά από τον Οίκο των Τυδώρ. Η Ιωάννα Μπωφόρ, άλλη κόρη τού Ιωάννη Μπωφόρ, παντρεύτηκε τον βασιλιά Ιάκωβο Α΄ της Σκωτίας· από τον γάμο αυτό κατάγονται όλοι οι βασιλικοί Οίκοι του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1603 μέχρι και σήμερα. Οι τρεις βασιλικοί οίκοι: του Λάνκαστερ, της Υόρκης και του Τυδώρ κατάγονται αντίστοιχα από τον Ερρίκο Δ΄, την Ιωάννα Μποφώρ και τον Ιωάννη Μποφώρ.



Δούκας του Λάνκαστερ
Ο μεγαλύτερος γιος του Ιωάννη της Γάνδης και της πρώτης συζύγου του Λευκής του Λάνκαστερ Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας εξορίστηκε 10 χρόνια (1398) από τον πρώτο ξάδελφο του Ριχάρδο Β΄ λόγω της διαμάχης του με τον Θωμά του Νόουμπραι, δούκα του Νόρφολκ. Όταν πέθανε ο Ιωάννης της Γάνδης (1399) οι εκτάσεις και οι τίτλοι του κατασχέθηκαν από τον Ριχάρδο Β΄, ο γιος του Ερρίκος επικηρύχτηκε ως προδότης. [5] Ο Ερρίκος επέστρεψε την ίδια χρονιά ανέτρεψε τον Ριχάρδο και ανακηρύχθηκε βασιλιάς ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας, ο πρώτος βασιλιάς από τον Οίκο του Λάνκαστερ. Με την πρώτη σύζυγο του Λευκή παντρεύτηκε στο αβαείο του Ρίντινγκ (1359) παρουσία του πατέρα της Ερρίκου ο οποίος ήθελε να παντρέψει την κόρη του με ισχυρούς άντρες για κληρονόμους του. Μετά τον θάνατο του πεθερού του κέρδισε τον τίτλο του δούκα του Λάνκαστερ (1361) μαζί με απέραντες εκτάσεις στα βόρεια του Αγγλικού βασιλείου γνωστές σαν το Παλατινάτο του Λάνκαστερ, πήρε επίσης τους τίτλους του βαρόνου του Χάλτον και του λόρδου του Μπόουλαντ. Όταν η αδελφή της συζύγου του Μάο πέθανε χωρίς απογόνους (10 Απριλίου 1362) ο Ιωάννης κληρονόμησε και τα δικά της εδάφη, απο τότε κατείχε ολόκληρη την κομητεία του Λάνκαστερ στο σύνολο της.

Η περιουσία που απέκτησε ο Ιωάννης της Γάνδης ως δούκας του Λάνκαστερ περιείχε μαζί με τα εδάφη του στην Αγγλία και στον Γαλλία και τουλάχιστον 30 κάστρα, τα εδάφη αυτά του παρείχαν ετήσιο εισόδημα από 8.000 μέχρι 10.000 λίρες τον χρόνο. [6] Μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του Εδουάρδου, του μαύρου πρίγκηπα (1376) ο Ιωάννης απέκτησε την πραγματική εξουσία και υποστήριξε τη θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ιωάννη Γουάικλαιφ για να περιορίσει τη δύναμη της εκκλησίας. Την επόμενη χρονιά έγινε αρκετά αντιδημοφιλής στους Άγγλους λόγω των στρατηγικών αποτυχιών του, των σχέσεων του πατέρα του με την Αλίκη Πέρρερς και την πολύ ψηλή φορολογία. Ο Ιωάννης της Γάνδης δεν είχε καθόλου στρατιωτικές επιτυχίες όπως ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε μόνο ήττες όπως στη μάχη του Ναζέρα (1367), αυτό βοήθησε να αυξηθεί ταχύτατα η αντιδημοτικότητα του.

Διεκδικητής του θρόνου της Καστίλης

Ο γάμος του Ιωάννη της Γάνδης με τη Λευκή του Λάνκαστερ στο αβαείο του Ρέντινγκ (1359) - Μουσείο του Ρέντινγκ, έργο του Όρας Γουάιτ (1914)
Η πολύ ψηλή φορολογία που επέβαλε ο Ιωάννης της Γάνδης τα πρώτα χρόνια της αντιβασιλείας του οδήγησε στην Επανάσταση των Χωρικών (1381). Οι επαναστάτες κατέστρεψαν τα ανάκτορα της Σαβοΐας στο Λονδίνο, πολλοί μισητοί βασιλικοί σύμβουλοι πλήρωσαν ακριβά την οργή των επαναστατών αλλά ο ίδιος ο Ιωάννης κατόρθωσε να δραπετεύσει. Το 1386 εγκατέλειψε τη Γαλλία για να διεκδικήσει τον θρόνο της Καστίλης χάρη στα δικαιώματα της δεύτερης συζύγου του Κατερίνας της Καστίλης (1371). Η μεγάλη αυταρχικότητα που έδειξε στη συνέχεια ο ανιψιός του Ριχάρδος Β' έφερε νέες ταραχές (1387), αυτό τον ανάγκασε να επιστρέψει επειγόντως στην Αγγλία (1389). Ο Ιωάννης κατάφερε να συμφιλιώσει τον Ριχάρδο Β' με τους εξεγερμένους βαρόνους και να αποκαταστήσει την τάξη, αυτό βοήθησε σημαντικά να βελτιωθεί η άσχημη δημοφιλία του. Μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του Λευκής του Λάνκαστερ (1368) ο Ιωάννης απέκτησε τέσσερα νόθα παιδιά με την ερωμένη του Κατερίνα Σουίνφορντ τα οποία θα νομιμοποιηθούν αργότερα με τον τρίτο γάμο τους. [7] Ο δεύτερος γάμος του με την Κωνσταντία της Καστίλης έγινε το 1371, η Κωνσταντία ήταν η νόμιμη σύζυγος του μέχρι τον θάνατο της στο κάστρο του Λέστερ (1394). Μετά τον θάνατο της Κωνσταντίας παντρεύτηκε στον τρίτο γάμο του στις 13 Ιανουαρίου 1396 την ερωμένη του Κατερίνα Σουίνφορντ, με τον τρίτο γάμο του νομιμοποίησε τα τέσσερα νόθα παιδιά τους και πήραν το όνομα Οίκος των Μπωφόρ Ο Ιωάννης της Γάνδης πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου/1399 από φυσικά αίτια στο κάστρο του Λέστερ, στο πλευρό του βρισκόταν η τρίτη σύζυγος του Κατερίνα.

Στρατιωτικές επιχειρήσεις και αντιβασιλεία
Στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Καλαί
Ο Ιωάννης της Γάνδης είχε διοικητική θέση στον Αγγλικό στρατό τις δεκαετίες του 1370 και του 1380 αλλά οι επιτυχίες του σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσαν να συγκριθούν με αυτές του πατέρα του και του μεγαλύτερου αδελφού του Εδουάρδου. Στην αναγγελία νέου πολέμου με τη Γαλλία (1369) ο Ιωάννης πήγε στο Καλαί με έναν μικρό τμήμα Αγγλικού στρατού για να εισβάλει στη βόρεια Γαλλία, στις 23 Αυγούστου ήρθε εκεί σε σύγκρουση με ένα αρκετά ισχυρότερο Γαλλικό στρατό υπό την ηγεσία του Φιλίππου του ισχυρού, δούκα της Βουργουνδίας. Ο Ιωάννης απέφυγε να δώσει μάχη σώμα με σώμα για αρκετές βδομάδες αρκέστηκε μονάχα σε ανταρτοπόλεμο που κράτησε έναν χρόνο, στη συνέχεια οι Άγγλοι δέχτηκαν ενισχύσεις με τον κόμη του Βάρβικ. Ο Γαλλικός στρατός οπισθοχώρησε, ο Ιωάννης και ο Βάρβικ αποφάσισαν να επιτεθούν στο Αρφλέρ τη βάση του Γαλλικού στόλου στον Σηκουάνα. Οι ενισχύσεις από τους Γερμανούς μισθοφόρους καθυστέρησαν, ο Ιωάννης πολιόρκησε την πόλη για 4 μέρες αλλά η δυσεντερία και η βουβολική πανώλη θέρισαν τον στρατό του με αποτέλεσμα να λύσει την πολιορκία και να αναγκαστεί να επιστρέψει στο Καλαί, εκεί πέθανε και ο ίδιος ο Βάρβικ από την πανώλη. [8] Στον δρόμο της επιστροφής για την Αγγλία αντιμετώπισαν τμήμα του Γαλλικού στρατού υπό την ηγεσία του Ούγου του Σατιγιόν, ο Ούγος συνελήφθη αιχμάλωτος και ο Ιωάννης τον έστειλε στον πατέρα του Εδουάρδο Γ'. Το καλοκαίρι του 1370 ο Ιωάννης συμμετείχε σε νέα αποστολή με έναν μικρό στρατό στην Ακουιτανία προκειμένου να ενισχύσει τους αδελφούς του Εδουάρδο και Εδμόνδο, συμμετείχε μαζί τους στη μάχη της Λιμόζ όπου πολέμησε σώμα με σώμα (Σεπτέμβριος 1370). [9] Στη συνέχεια ο μεγαλύτερος αδελφός του Εδουάρδος λόγω της ασθένειας του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ακουιτανία και να επιστρέψει στην Αγγλία, την άφησε στον ίδιο τον Ιωάννη ο οποίος δεν μπορούσε να την υποστηρίξει περισσότερο από τις επιθέσεις των Γάλλων λόγω μεγάλης έλλειψης ανδρών και χρημάτων. [10] Ο Ιωάννης της Γάνδης επέστρεψε στην Αγγλία τον Σεπτέμβριο του 1371 αφού πρώτα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο του στο Μπορντό την ινφάντα Κωνσταντία της Καστίλης. Την επόμενη χρονιά (1372) συμμετείχε σε νέα επίθεση εναντίον της Γαλλίας μαζί με τον πατέρα του Εδουάρδο Γ' επικεφαλής μεγάλου στρατού αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους, ο στρατός τους διαλύθηκε από τους ισχυρούς ανέμους.

Στρατιωτικές αποτυχίες στην Ακουιτανία
Μεταξύ Αυγούστου - Σεπτεμβρίου 1373 ξεκίνησε από το Καλαί με 9.000 άντρες προκειμένου να υπερασπιστεί την Ακουιτανία από τις επιθέσεις των Γάλλων επιδρομέων. Η τεράστια διαδρομή των 900 χιλιομέτρων μέσω άπειρων κινδύνων από τους Γάλλους οι οποίοι τον μισούσαν θανάσιμα θεωρήθηκε τεράστιο ρίσκο, έφτασε στην Ακουιτανία σε τέσσερις μήνες. Ο στρατός του αρκετά ταλαιπωρημένος από τις Γαλλικές επιδρομές, αποδεκατισμένος από την πείνα και τις επιδημίες δεν μπόρεσε να κάνει οργανωμένη επίθεση σε κάποιο ισχυρή Γαλλική θέση, αρκέστηκε σε σποραδικές επιδρομές στη Γαλλική ύπαιθρο που αποδυνάμωσαν σημαντικά τους Γαλλικούς μηχανισμούς αλλά οι επιτυχίες του ήταν μονάχα προσωρινές. Μετέβη μέσω της Καμπανίας και της Βουργουνδίας στο οροπέδιο του Λιμουζέν, από εκεί προχώρησε για το Μπορντό, όταν έφτασε στο Μπορντό στις 24 Δεκεμβρίου 1373 ο στρατός του ήταν ολοκληρωτικά αποδεκατισμένος από την πείνα και το κρύο. Ο Ιωάννης της Γάνδης πέρα από τα υπόλοιπα προβλήματα υπέφερε από μεγάλη έλλειψη χρημάτων και δεν ερχόταν ούτε η ενίσχυση που περίμενε από την Αγγλία, τον Απρίλιο του 1374 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Μπορντό και να επιστρέψει στον πατέρα του. [11]

Η επόμενη επίθεση στη Γαλλία πραγματοποιήθηκε το 1378, ο Ιωάννης με έναν τεράστιο στρατό έφτασε στη Βρέστη και απέκτησε σύντομα τον έλεγχο της Βρετάνης. Τα άλογα δεν μπορούσαν να μεταφέρουν περισσότερα πλοία και η πολιορκία στο λιμάνι του Σαιν-Μαλό έγινε πολύ προβληματική. Οι Άγγλοι κατέστρεψαν το λιμάνι και άρχισαν να λεηλατούν την πόλη στις 14 Αυγούστου, οι Γάλλοι αντιστάθηκαν σκληρά και υπό την ηγεσία του Ολιβιέ του Κλισσόν και του Βερτράνδου του Γκεσλέν αποδεκάτιζαν τους Άγγλους. Ο Ιωάννης αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία και να στρέψει ταπεινωμένος στην Αγγλία, ήταν μια από τις πιο σοβαρές ήττες που ταπείνωσαν το προσωπικό του γόητρο. [12] Ο Ιωάννης της Γάνδης προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους Γάλλους και σε διπλωματικό επίπεδο σε αντίθεση με τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδελφό του Εδουάρδο που έλυναν τις διαφορές τους μόνο το πεδίο της μάχης αποκλείοντας οποιαδήποτε συνεννόηση. Το 1373 προσπάθησε να κλείσει ειρήνη με τον Γουλιέλμο Ρογήρο, αδελφό και σύμβουλο του πάπα Γρηγορίου ΙΑ΄ υπογράφοντας τη Συνθήκη της Μπριζ (1374 - 1377). [13] Η υπογραφή αυτή δυσαρέστησε τους Άγγλους οι οποίοι την εποχή του Εδουάρδου Γ' αρνούνταν οποιαδήποτε διπλωματική προσέγγιση με τους Γάλλους, μερικοί το ερμήνευσαν σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας του να αφοσιωθεί μονάχα στη διεκδίκηση του θρόνου της Καστίλης.

Αντιβασιλιάς της Αγγλίας
Μετά την επιστροφή του από τη Γαλλία (1374) ο Ιωάννης της Γάνδης ανέλαβε πιο ενεργό ρόλο στο Αγγλικό βασίλειο επειδή τόσο ο ηλικιωμένος πατέρας του όσο και ο μεγαλύτερος αδελφός του Εδουάρδος ήταν άρρωστοι και ανίκανοι να ασκήσουν την εξουσία. Τα τεράστια κτήματα και η περιουσία του τον έκαναν τον πιο πλούσιο άνδρα της Αγγλίας αλλά ο λαός ήταν έντονα δυσαρεστημένος μαζί του λόγω του αυταρχισμού του, της πολύ ψηλής φορολογίας και της αντιδημοφιλούς Συνθήκης της Μπριζ. Στην αρχή της διακυβέρνησης του δημιουργήθηκε το Καλό Κοινοβουλίου (1376) το οποίο διαδέχθηκε την επόμενη χρονιά το Κακό Κοινοβούλιο (1377). Το Καλό Κοινοβούλιο έγινε μισητό από τις Κοινότητες λόγω της υψηλής φορολογίας που επέβαλε ο πρίγκιπας προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για τον πόλεμο με τους Γάλλους, οι Κοινότητες αρνήθηκαν να πληρώσουν και τα περισσότερα από τα μέλη του βασιλικού συμβουλίου άρχισαν να απολύονται συμπεριλαμβανόμενης της Αλίκης Πέρρερς ερωμένης του Εδουάρδου Γ'. Οι Κοινότητες επέμεναν σε άρνηση να πληρώσουν τους φόρους και ο πρίγκιπας Ιωάννης έχασε την υποστήριξη τους. Ο Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκιπας πέθανε στις 8 Ιουνίου 1376 την ίδια εποχή ο ηλικιωμένος πατέρας του ήταν ετοιμοθάνατος και ο Ιωάννης της Γάνδης πήρε τότε όλη την εξουσία στα χέρια του. Έδωσε αμνηστία σε όλους τους βασιλικούς συμβούλους που είχαν απολυθεί από το Κοινοβούλιο συμπεριλαμβανόμενης της Αλίκης Πέππερς η οποία επανήλθε στην αίθουσα των βασιλικών ανακτόρων.

Έκπτωτος από τος Άγγλους λόγω της αυταρχικής πολιτικής του
Ο Ιωάννης πίεσε τον Γουλιέλμο του Γουίκεχαμ και άλλους αυλικούς να δεχτούν τις μεταρρυθμίσεις του, οι προσπάθειες του να τις επιβάλει με τη βία (1377) χαρακτηρίστηκε σαν κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Επέβαλε για πρώτη φορά στην Αγγλική ιστορία τον κεφαλικό φόρο ο οποίος ήταν πολύ βαρύς ιδιαίτερα για τους φτωχότερους. [14] Τα σκληρά φορολογικά του μέτρα έφεραν επανάσταση και λαϊκή οργή, ο ίδιος δραπέτευσε κατά μήκος του Τάμεση, τα ανάκτορα της Σαβοΐας λεηλατήθηκαν. Την εποχή εκείνη κυκλοφόρησαν πολλές κακές φήμες για το πρόσωπο του, η πιο συκοφαντική οτι ήταν γιος κάποιου χασάπη. [15] Μετά τον θάνατο του πατέρα του κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήθελε να σφετεριστεί τον Αγγλικό χρόνο σε βάρος του νόμιμου διαδόχου Ριχάρδου, γιου του μαύρου πρίγκηπα αλλά ο ίδιος αρνήθηκε την κατηγορία, δεν δέχθηκε την κηδεμονία του 10χρονου Ριχάρδου και αποσύρθηκε στα κτήματα του. [16]

Η ήττα του από τους Γάλλους στο Σαιν-Μαλό μαύρισε ολοκληρωτικά τη φήμη του, έγινε από τα πιο μισητά πρόσωπα στην Αγγλία, τότε αποφάσισε να δραπετεύσει από τα ανάκτορα αφού πήρε μαζί του όλα τα προσωπικά του αντικείμενα. [17] Την εποχή που έγινε η Επανάσταση των Χωρικών (1381) δεν συμμετείχε καθόλου στη διακυβέρνηση της χώρας παρ'όλα αυτά ήταν ένα απο τα πρόσωπα που επικήρυξαν οι επαναστάτες απαιτώντας τη σύλληψη και τον αποκεφαλισμό του, τα ανάκτορα της Σαβοΐας στο Λονδίνο που ήταν ιδιοκτησία του κάηκαν εντελώς από τους επαναστάτες. Ο Ιωάννης της Γάνδης μέχρι να κοπάσει η οργή του πλήθους κατέφυγε στον βασιλιά της Σκωτίας Ροβέρτο Β' όπου αφιερώθηκε εξ'ολοκλήρου στο φιλανθρωπικό του ίδρυμα. [18]

Τίτλοι του Ιωάννη της Γάνδης εκτός Αγγλίας
Αποτυχία του Ιωάννη της Γάνδης να στεφθεί βασιλιάς της Καστίλης

Ο Ιωάννης της Γάνδης σε γεύμα με τον βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Α' τον Μέγα.
Με τον γάμο του με την ινφάντα Κωνσταντία της Καστίλης (1371) ο Ιωάννης διεκδίκησε τον τίτλο του βασιλιά της Καστίλης και της Λεόνης για λογαριασμό της συζύγου του, πολλοί Άγγλοι ευγενείς τον αποκαλούσαν με τον τίτλο "ο Ισπανός κύριος μου". [19] Συγκέντρωσε γύρω του μεγάλο αριθμό Ισπανών ευγενών οι οποίοι είχαν καταφύγει στην αυλή του, την επόμενη χρονιά (1372) χρησιμοποίησε την Ισπανική υπογραφή στα πρότυπα του Πέτρου της Καστίλης. [20] Με την άνοδο στον θρόνο της Πορτογαλίας του νέου βασιλιά Ιωάννη του Μέγα (1386) αποφάσισε να συμμαχήσει μαζί του για να διεκδικήσει τον θρόνο της Καστίλης. Ο Ιωάννης απέπλευσε από την Αγγλία στις 9 Ιουλίου 1386 με 5000 άνδρες Άγγλους και Πορτογάλους, έφτασε στις 29 Ιουλίου στην Κορούνα της βόρειας Ισπανίας. Ο πρώτος στόχος του Ιωάννη της Γάνδης ήταν η εύκολη κατάληψη της Γαλικίας, προσπάθησε να πείσει την αριστοκρατία και τις πόλεις της Γαλικίας να τον αναγνωρίσουν σαν τον νέο βασιλιά της Καστίλης. Οι Καστιλιανοί όμως δεν ήταν πρόθυμοι να τον αναγνωρίσουν σαν νέο βασιλιά τους ούτε να συνταχθούν μαζί του, γι'αυτό αποφάσισε οριστικά να συμμαχήσει Ιωάννη τον Μέγα προκείμενου να οργανώσουν μαζί μια οργανωμένη επίθεση για την κατάληψη του θρόνου της Καστίλης. Η συμφωνία προέβλεπε τον γάμο του Ιωάννη Α' της Πορτογαλίας με τη μεγαλύτερη κόρη του Ιωάννη της Γάνδης από τον πρώτο γάμο του με τη Λευκή του Λάνκαστερ Φιλίππη του Λάνκαστερ (11 Φεβρουαρίου 1387), σκοπός της συμφωνίας ήταν μια Άγγλο- Πορτογαλική επίθεση στην Καστίλη μέσα στο 1387. Οι Άγγλο - Πορτογαλικές δυνάμεις την περίοδο μεταξύ Απριλίου - Ιουνίου 1387 υπέφεραν σημαντικά από έλλειψη χρημάτων και ασιτία και πολλοί Γάλλοι μισθοφόροι υπηρέτησαν πρόθυμα τον στρατό του βασιλιά της Καστίλης. Ο Ιωάννης της Γάνδης βλέποντας ότι οι προσπάθειες του δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα έκανε μυστική συμφωνία με τον Ιωάννη Α' της Καστίλης, συμφώνησε να αποκηρύξει όλα τα δικαιώματα του από τον θρόνο της Καστίλης έναντι χρηματικής αμοιβής και τον γάμο της κόρης του Κατερίνας με τον διάδοχο Ερρίκος Γ΄ της Καστίλης, γιο του Ιωάννη Α'.

Δούκας της Ακουιτανίας
Ο Ιωάννης ο Γάνδης εγκατέλειψε την Πορτογαλία, μέσω της Ακουιτανίας επέστρεψε στην Αγγλία τον Νοέμβριο του 1389. Παρέμεινε μακριά από τη σκληρή πολιτική σύγκρουση εκείνη την εποχή ανάμεσα στον ανιψιό του βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο Β' και στους βαρόνους που είχαν την καθοδήγηση του μικρότερου αδελφού του Θωμά του Γούντστοκ, δούκα του Γλούκεστερ. Μερικούς μήνες μετά την επιστροφή του στην Αγγλία τον Μάρτιο του 1390 χρίστηκε από τον ανιψιό του δούκας της Ακουιτανίας, παρ'όλα αυτά παρέμεινε στην Αγγλία και κυβέρνησε την Ακουιτανία μέσω των αντιπροσώπων του. Ο διορισμός του άφησε έντονα δυσαρεστημένους τους ευγενείς της Ακουιτανίας οι οποίοι είχαν συνηθίσει μέχρι τότε να τους κυβερνάει ο ίδιος ο βασιλιάς ή ο διάδοχος του αλλά ποτέ κάποιος απο τους μικρότερους γιούς του. Ο Ιωάννης έμεινε έναν χρόνο στη Γασκώνη να αντιμετωπίσει τους τοπικούς ευγενείς οι οποίοι τον απειλούσαν με απόσχιση (1394 - 1395). Το 1396 πραγματοποίησε διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους που κατέληξαν στη Συνθήκη που Λέλινγχαμ, ο Ιωάννης συμφώνησε να συμμετέχει σε Σταυροφορία μαζί με τους Γάλλους, η Σταυροφορία ολοκληρώθηκε με την καταστροφική μάχη της Νικόπολης, ο Ιωάννης στη συνέχεια επέστρεψε στην Αγγλία. [21] Τον επόμενο χρόνο ο μικρότερος αδελφός του Ιωάννη της Γάνδης Θωμάς δολοφονήθηκε με εντολή του ανιψιού του βασιλιά Ριχάρδου αλλά ο ίδιος δε διαμαρτυρήθηκε προκειμένου να προστατέψει τα δικαιώματα του γιου του Ερρίκου ο οποίος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ξαδέλφου του βασιλιά Ριχάρδου Β'. Το 1398 ο Ριχάρδος εξόρισε τον γιο του Ερρίκο, την επόμενη χρονιά ο Ιωάννης πέθανε και τα εδάφη του κατασχέθηκαν από το στέμμα.

Σχέσεις του Ιωάννη της Γάνδης με τον διάσημο ποιητή Τζέφρι Σώσερ

Τάφος του Ιωάννη της Γάνδης και της Λευκής του Λάνκαστερ στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου.
Το 1357 ο διάσημος Άγγλος ποιητής Τζόφρι Σώσερ συγγραφέας των Ιστοριών του Καντέρμπουρι έγινε ακόλουθος της κόμισσας Ελισάβετ ντε Μπουργκ, συζύγου του Λάιονελ της Αμβέρσας, τότε γνώρισε τον Ιωάννη της Γάνδης και οι δυο άνδρες συνδέθηκαν με στενή φιλία μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ο Τζόφρι Σώσερ και ο Ιωάννης της Γάνδης έγιναν μπατσανάκηδες, ο Σώσερ είχε παντρευτεί τη Φιλίππη του Ροέτ (1366) αδελφή της τρίτης συζύγου του Ιωάννη Κατερίνας Σουίνφορτ (1396). Τα παιδιά του Ιωάννη της Γάνδης και της Κατερίνας του Σουίνφορτ, ο Οίκος των Μπωφόρ ήταν ανίψια του ίδιου του Τζόφρι Σώσερ μέσω της συζύγου του η οποία είχε πεθάνει το 1387. Το βιβλίο του Τζόφρι Σώσερ "Ο θάνατος της Λευκής της δούκισσας" είναι ύμνος στην πρώτη σύζυγο του Ιωάννη της Γάνδης Λευκή του Λάνκαστερ η οποία πέθανε πρόωρα σε ηλικία 22 ετών (1368). [22] Αναφέρεται με αλληγορικούς χαρακτηρισμούς για τον πάμπλουτο δούκα Ιωάννη της Γάνδης, για τις σχέσεις με το Ρίτσμοντ και για τον θρήνο του για τον θάνατο της συζύγου του Λευκής την οποία τη λέει "Λευκή η δούκισσα". [23] Το ποίημα του Σώσερ με τίτλο Η Τύχη, γραμμένο τη δεκαετία του 1390 αναφερόταν απ'ευθείας στον ίδιο τον Ιωάννη του Λάνκαστερ. [24] Ο Σώσερ ως αφηγητής προκαλεί ανοιχτά την τύχη ισχυρίζοντας ότι γνωρίζει τους εχθρούς του και τους απατεώνες. Η τύχη αγνοεί τα σκληρά λόγια του Σώσερ ισχυρίζοντας ότι δεν μπορεί να γνωρίζει τι έχει στις αποσκευές της για εκείνον. Ο Σώσερ της ζητάει να διώξει μακριά του τους εχθρούς του οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι φίλοι του, η τύχη του προσφέρει τρεις δούκες για την ανακούφιση του πόνου του, οι δούκες αυτοί είναι οι δούκες του Λάνκαστερ, της Υόρκης και του Γκλόστερ στη γραμμή 76. Σε διάταγμα του 1390 φαίνεται καθαρά ότι κανένα βασιλικό δώρο δεν μπορούσε να δοθεί χωρίς τη συγκατάθεση και των τριών δουκών. [25] Το ποίημα ενώ κάνει σαφείς αναφορές στα πλούτη και τη δόξα του δούκα του Ιωάννη του Λάνκαστερ είναι ενδεικτικό της αγάπης που είχε ο ποιητής απέναντι του.

Οικογένεια
Με την πρώτη σύζυγό του Λευκή του Λάνκαστερ, κόρη του Ερρίκου δούκα του Λάνκαστερ, απέκτησε:

Φιλίππη 1360-1415, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Α΄ των Αβίς βασιλιά της Πορτογαλίας.
Ελισάβετ 1363-1426, παντρεύτηκε πρώτα τον Ιωάννη Χάστινγκς κόμη του Πέμπροουκ, μετά τον Ιωάννη Χόλαντ δούκα του Έξετερ και έπειτα τον Ιωάννη Κορνουάλης βαρόνο του Φάνχοουπ
Ερρίκος Δ΄, 1367-1413, βασιλιάς της Αγγλίας.
Με την δεύτερη σύζυγό του Κωνσταντία των Ιβρέα (απεβ. 1394), κόρη του Πέτρου βασιλιά της Καστίλης, απέκτησε:

Αικατερίνη 1373-1418, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ των Τραστάμαρα βασιλιά της Καστίλης.
Με την τρίτη σύζυγό του (το 1396) Αικατερίνη Σουίνφορντ, πρώην ερωμένη του, κόρη του Παόν του Ποέτ, κήρυκα και ιππότη, απέκτησε:

Ιωάννης Μπωφόρ 1373-1410, 1ος κόμης του Σόμερσετ.
Ερρίκος Μπωφόρ 1375-1447, επίσκοπος του Λίνκολν, του Γουίντσεστερ· καρδινάλιος.
Θωμάς Μπωφόρ 1377-1426, δούκας του Έξετερ.
Ιωάννα Μπωφόρ 1379-1440, παντρεύτηκε πρώτα τον Ροβέρτο Φερρέρ, 5ο βαρόνο του Μποτελέρ· και έπειτα τον Ραλφ Νέβιλ, 1ο κόμη του Γουέστμορλαντ.

[ΜΥΘΗΡΑ]

ἱστῶριον 14


η εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία στα τέλη του 14ου αιώνα 5

ο Εκατονταετής Πόλεμος, ένας ενδοφυλετικός-ενδοσαξωνικός πόλεμος για τη κυριαρχία στην Βορειοανατολική Ευρώπη

Ένας καταστροφικός πόλεμος που ταλάνισε την Ευρώπη για 100 χρόνια περίπου οι αιτίες του ήταν η κληρονομική διαδοχή του θρόνου του Γαλλικού Βασιλείου και οι βλέψεις για την επέκταση των ΄Αγγλων φεουδαρχών σε στο βορειοανατολικό τμήμα της Ευρώπης, ...η καταστροφικότητα του και η έκβαση του προς τα τέλη του 14ου αιώνα πυροδότησε κινήματα φεουδαρχών δυσαρεστημένων και οικονομικά κατεστραμμένων .....μια δυσαρέσκεια που εκφράστηκε με την Εξέγερση των Αγροτών και τις λεηλασίες στο Λονδίνο με σκοπό την ανατροπή της βασικής οικογένειας στην Αγγλία ....




https://slpress.gr/istorimata/ekatontae ... nametrisi/


Εκατονταετής Πόλεμος: Πως ξεκίνησε η αιωνόβια ευρωπαϊκή αναμέτρηση


Ο Εκατονταετής Πόλεμος υπήρξε η μεγαλύτερη σε διάρκεια πολεμική σύγκρουση στην Ευρώπη και μια από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια όλων των εποχών.

Ο Εκατονταετής Πόλεμος διήρκεσε 116 έτη, από το 1337, έως το 1453, με διαλείμματα όμως. Βασική αιτία του πολέμου ήταν η επιδίωξη της αγγλικής δυναστείας των Πλανταγενετών να κυριαρχήσουν σε γαλλικά εδάφη, τα οποία διεκδικούσαν κληρονομικώ δικαίω. Το 1328 ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Δ πέθανε χωρίς να αφήσει διάδοχο. Έτσι τον θρόνο διεκδίκησαν ο εξάδελφός του Φίλιππος των Βαλουά, ο οποίος και ανακηρύχθηκε βασιλιάς, ως Φίλιππος ΣΤ, αλλά και ο Εδουάρδος Γ της Αγγλίας, ανεψιός του θανόντος Γάλλου βασιλιά.


Ο πόλεμος διεξήχθη σε τέσσερις φάσεις. Η πρώτη εκτείνεται στην περίοδο 1337-1360 και έκλεισε με την πλήρη επικράτηση των Άγγλων, οι οποίοι υπό τον περίφημο Μαύρο Πρίγκιπα Εδουάρδο, κατάλαβαν τεράστιες εκτάσεις στη Γαλλία και σύντριψαν τον Γαλλικό Στρατό στις περίφημες μάχες του Κρεσύ, το 1346 και του Πουατιέ, το 1356. Η δεύτερη φάση του πολέμου διεξήχθη κατά τα έτη 1364-80. Στην περίοδο αυτή, υπό τη φωτισμένη ηγεσία του Καρόλου Ε, οι Γάλλοι, με επικεφαλής τον κοντόσταβλο ντε Γκεσλέν, ανέκτησαν όλες σχεδόν τις αγγλικές κτήσεις, στη νοτιοδυτική Γαλλία. Οι Άγγλοι κράτησαν μόνο τις κτήσεις τους στο Καλαί και στις νορμανδικές ακτές της Μάγχης.


Η τρίτη φάση ξεκίνησε το 1381 και διήρκεσε μέχρι το 1428. Και πάλι οι Άγγλοι, υπό Ερρίκο Ε κυριάρχησαν και πάλι στη Γαλλία, συντρίβοντας τους Γάλλους στη μάχη του Αζινκούρτ, το 1415. Η τέταρτη και τελευταία φάση ξεκίνησε το 1429 και έληξε το 1453 με τους Γάλλους να αντεπιτίθενται και πάλι, εμπνευσμένοι από την περίφημη Ιωάννα της Λωρραίνης, και να συντρίβουν τελικά, και οριστικά, τους Άγγλους, οι οποίοι κράτησαν, για περίπου 100 ακόμα χρόνια, το Καλαί.


Εκατονταετής Πόλεμος: Ποιοι ενεπλάκησαν


Ο Εκατονταετής Πόλεμος δεν απασχόλησε μόνο την Αγγλία και τη Γαλλία. Σταδιακά ενεπλάκησαν σε αυτόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες οι δυτικοευρωπαϊκες δυνάμεις, από την Σκωτία, μέχρι τη Γένουα, την Πορτογαλία, τα ισπανικά βασίλεια της Καστίλλης και της Αραγωνίας, το βασίλειο της Ναβάρρας, αλλά και τα δουκάτα της Φλάνδρας και της Βουργουνδίας και το βασίλειο της Βοημίας, ακόμα – ακόμα. Ο πόλεμος αυτός συνέπεσε με την εξάπλωση του “Μαύρου Θανάτου”, της μεγάλης επιδημίας βουβωνικής πανώλης στη δυτική Ευρώπη, με αποτέλεσμα να μεγιστοποιηθούν οι καταστροφικές του συνέπειες.

Παράλληλα όμως υπήρξε και ένας πόλεμος όπου εμφανίστηκαν χρησιμοποιήθηκαν πολύ τα πυροβόλα όπλα στα πεδία των μαχών και στις πολιορκητικές επιχειρήσεις. Επίσης ήταν ο πόλεμος όπου το αγγλικό μακρύ τόξο, κατ’ αρχήν θριάμβευσε, αλλά στην συνέχεια υποτάχθηκε στην υπεροχή των πυροβόλων όπλων, που κατά κόρον χρησιμοποίησαν οι Γάλοι στην τελική φάση του.

Σημαντική επίπτωση επίσης του πολέμου ήταν η δημιουργία της γαλλικής εθνικής συνείδησης. Ο Εκατονταετής Πόλεμος ξεκίνησε ως μια σύγκρουση φεουδαρχών βασιλέων και κατέληξε σε μια σύγκρουση εθνών και υπήρξε η γενεσιουργός αιτία δημιουργίας των εθνικών κρατών της Γαλλίας και της Αγγλίας.