Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
9η συνέχεια.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὄχι, δὲν θέλω παιγχνίδια, μιλῶ σοβαρά.
ΘΕΚΛΑ: (Θωπευτική). - Ὕψιστε, θέλει νὰ μιλήσει σοβαρά! Τί σοβαρότητα ποὺ
σ' ἔπιασε! Εἶναι φοβερό! (Τοῦ παίρνει τὸ κεφάλι καὶ τὸν φιλᾶ). - Γέλασέ μου λιγάκι
τώρα... Ναί, ἔτσι!
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Γελᾶ χωρὶς νὰ θέλει). - Διαβολογυναίκα! Θαρρῶ πὼς εἶσαι μάγισσα.
ΘΕΚΛΑ: - Χμ! Καθὼς βλέπεις, δὲν πρέπει νὰ εἶσαι κακός, γιατὶ ἀλλοιῶς, ἡ μά-
γισσα θὰ σὲ ἀφανίσει.
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Ὄρθιος). - Θέκλα, στάσου μιὰ στιγμὴ ἔτσι, προφίλ, μὴν κουνιέσαι,
θέλω νὰ κάνω τὸ πρόσωπο στὸ ἄγαλμα.
ΘΕΚΛΑ: Εὔκολο. (Στέκεται προφίλ).
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Τὴν παρατηρεῖ καὶ κάνει πὼς παίρνει σκίτσο). - Μὴ σκέφτεσαι ἐμένα τού-
τη τὴ στιγμὴ... Σκέψου κάποιον ἆλλο.
ΘΕΚΛΑ: - Θὰ σκεφτῶ τὴν τελευταία μου κατάκτηση.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὸν ἁγνὸ νεαρούλη;
ΘΕΚΛΑ: - Ἀκριβῶς. Εἶχε κάτι μουστάκια, τόσο γλυκούλια, καὶ μάγουλα σὰν ρο-
δάκινα, τόσο γλυκὰ καὶ ροδαλά, ποὺ σοῦ ἐρχότανε νὰ τὰ δαγκώσεις...
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Γίνεται ζοφερός). - Κράτησε αὐτὸν τὸν μορφασμὸ στὸ στόμα.
ΘΕΚΛΑ: - Ποιό μορφασμό;
ΑΔΟΛΔΟΣ: - Νά, αὐτὴν τὴν κυνική, αὐθάδικη πτυχὴ ποὺ ποτὲ δὲν τὴν εἶχα ξα-
ναδεῖ.
ΘΕΚΛΑ: (Κάνει μιὰ γκριμάτσα). - Αὐτή;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, αὐτή! (Σηκώνεται). Ξέρεις πῶς περιγράφει ὁ Μπρὲτ Χάρτε τὴν
μοιχαλίδα;
ΘΕΚΛΑ: (Χαμογελᾶ). - Ὄχι, δὲν ἔχω διαβάσει ποτὲ τὸν Μπρὲτ Μασίν σου.
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Μιὰ χλωμὴ γυναίκα, ποὺ δὲν κοκκινίζει ποτέ.
ΘΕΚΛΑ: - Ποτέ; Μά, ὅταν συναντᾶ τὸν φίλο της, κοκκινίζει, ὑποθέτω, εἴτε αὐτὸ
τὸ βλέπουν ὁ σύζυγός της ἤ ὁ κ. Μπρὲτ εἴτε ὄχι.
ΑΔΦΟΛΦΟΣ: - Εἶσαι τόσο σίγουρη γι' αὐτό;
ΘΕΚΛΑ: (Ὅπως πρῶτα). - Μάλιστα, ἐφόσον ὁ σύζυγός της εἶναι ἀνίκανος νὰ τῆς
ἀνεβάσει τὸ αἷμα στὸ πρόσωπο, μπορεῖ ποτὲ νὰ ἔχει δεῖ ἕνα τόσο γοητευτικὸ θέα-
μα;
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Μανιασμένος). - Θέκλα!
ΘΕΚΛΑ: - Ὤ, τρελλούτσικο!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Θέκλα!
ΘΕΚΛΑ: - Πές με Πουλαδίτσα καὶ θὰ κοκκινήσω γιὰ χάρη σου, θὰ γίνω κατακόκ-
κινη, ἄν θέλεις. Πές με.
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Ἀφοπλισμένος). - Μὲ θυμώνεις τόσο, ποὺ θὰ σὲ δαγκώσω, ἀγρίμι!
ΘΕΚΛΑ: (Παιγχνιδιάρικα). - Τρέχα λοιπόν, δάγκωσέ με! Ἔλα! (Τοῦ ἁπλώνει τὰ χέρια
της).
ΑΔΟΛΦΟΣ: (Τὴν πιάνει γύρω ἀπ' τὸ λαιμὸ καὶ τὴν φιλᾶ). - Ναί, θὰ σὲ δαγκώσω, θὰ σὲ
πεθάνω.
ΘΕΚΛΑ: (Ἀστειεύοντας). - Προσοχή, μπορεῖ κάποιος νὰ μπεῖ.
ΑΔΦΟΛΦΟΣ: - Καὶ τί μὲ νοιάζει ἐμένα; Τίποτα στὸν κόσμο δὲ μπορεῖ νὰ μ' ἀγγί-
ξει, ἀρκεῖ νὰ σ' ἔχω δική μου.
ΘΕΚΛΑ: - Κι' ὅταν δὲν θὰ μ' ἔχεις δική σου;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Θὰ πεθάνω.
ΘΕΚΛΑ: - Ναί, ἀλλὰ δὲν ἔχεις τίποτα νὰ φοβᾶσαι, ἀφοῦ εἶμαι τόσο γρηὰ καὶ κα-
νένας δὲν μὲ ποθεῖ.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Θέκλα, δὲν ξέχασες! Παίρνω πίσω ὅ,τι εἶπα.
ΘΕΚΛΑ: - Θὰ μποροῦσες νὰ μοῦ ἐξηγήσεις γιατὶ ζηλεύεις καὶ συγχρόνως εἶσαι τό-
σο σίγουρος γιὰ μένα;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὄχι, δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω τίποτα. Ἡ ἰδέα πὼς κάποιος ἄλλος σὲ
εἶχε πρὶν ἀπὸ μένα μ' ἐνοχλεῖ καὶ μάλιστα ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Μερικὲς φορὲς μοῦ
φαίνεται πὼς ὁ ἔρωτάς μας δὲν εἶναι παρὰ ἕνα παραμύθι, μιὰ ἄμυνα, ἕνα πάθος
ποὺ τὸ κάναμε φιλότιμο. Τὸ χειρότερο βάσανο γιὰ μένα εἶναι νὰ σκέφτομαι πὼς
ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ μάθει πὼς εἶμαι δυστυχισμένος. Ἄχ! Δὲν τὸν
ἔχω δεῖ ποτέ μου, ὅμως ἡ σκέψη πὼς ὑπάρχει κάποιος ἄντρας ὁ ὁποῖος στοιχημα-
τίζει πάνω στὴ δυστυχία μου, κάθε μέρα μὲ καταριέται καὶ θὰ ξεσπάσει σὲ γέλοια
ἄν ἐγὼ ἀποτύχω, ἡ σκέψη αὐτὴ μὲ πολιορκεῖ, μὲ σπρώχνει κοντά σου, μὲ μαγεύει
καὶ μὲ παραλύει.
ΘΕΚΛΑ: - Νομίζεις πὼς θά 'θελα νὰ τοῦ δώσω τούτη τὴ χαρά; Νομίζεις πὼς θὰ
δεχόμουν νὰ δῶ νὰ πραγματοποιοῦνται οἱ προβλέψεις του;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὄχι, δὲν θέλω νὰ τὸ πιστεύω.
ΘΕΚΛΑ: - Τί σ' ἐμποδίζει λοιπὸν νὰ εἶσαι ἥσυχος;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἡ κοκετταρία σου, ποὺ δὲν παύει νὰ μ' ἀνησυχεῖ. Γιατί παίζεις αὐ-
τὸ τὸ παιγχνίδι;
ΘΕΚΛΑ: - Δὲν εἶναι παιγχνίδι. Θέλω νὰ ἐρέσω, αὐτὸ εἶν' ὅλο.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Στοὺς ἄντρες μόνο.
ΘΕΚΛΑ: - Ἀσφαλῶς, γιατὶ, ξέρεις, ποτὲ μιὰ γυναίκα δὲν ἀρέσει σὲ μιὰν ἄλλη γυ-
ναίκα!...
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Πές μου! Εἶχες νέα του, τὸν τελευταῖο καιρό;
ΘΕΚΛΑ: - Καθόλου ἐδῶ κι' ἕξη μῆνες.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὸν σκέφτεσαι πότε-πότε;
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι, ὕστερ' ἀπ' τὸν θάνατο τοῦ παιδιοῦ, δὲν εἴχαμε καμίαν ἐπαφή.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Καὶ δὲν τὸν εἶδες πουθενά;
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι. Φαίνεται πὼς μένει στὴ δυτικὴ πλευρά. Μά, γιατί ἀνησυχεῖς
γι' αὐτὰ τώρα;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν ξέρω. Τὶς τελευταῖες μέρες, νά, σὰν βρέθηκα ὁλομόναχος,
σκεφτόμουν ἐκεῖνον. Ἀνατωτιόμουν τί αἰσθανόταν ὅταν καὶ κεῖνος βρέθηκε μό-
νος του.
ΘΕΚΛΑ: - Ἔχεις τύψεις;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί.
ΘΕΚΛΑ: - ...τὸ αἴσθημα πὼς εἶσαι κλεφτης, ἔ;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Περίπου.
ΘΕΚΛΑ: - Πολὺ καλά! Κλέβει κανεὶς μιὰ γυναίκα ὅπως κλέβει κι' ἕνα παιδὶ
ἤ μιὰ κότα! Μὲ θεωρεῖς, μ' ἄλλα λόγια, σὰν ὑλικὸ ἀγαθό σου, σὰν ἰδιοκτησία
σου. Σ' εὐχαριστῶ πολύ!
[Συνεχίζει].
Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
10η συνέχεια.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὄχι, σὲ θεωρῶ γυναίκα μου! Κι' αὐτὸ εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο
ἀπὸ ἕνα ἀντικείμενο τῆς κατοχῆς μας, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντικαταστήσουμε.
ΘΕΚΛΑ: - Μά πῶς, γιατί;! Ἄν τουλάχιστον μάθαινες πὼς ἐκεῖνος ξαναπαντρεύτη-
κε, θὰ λυτρωνόσουν ἀπ' ὅλες αὐτὲς τὶς ἰδέες σου. Ἐσύ, τὸν ἀντικατέστησες μιὰ φορὰ
γιὰ μένα!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὸ λὲς ἀλήθεια; Καὶ τὸν ἀγαποῦσες ἀληθινά;
ΘΕΚΛΑ: - Μά καὶ βέβαια!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τότε;
ΘΕΚΛΑ: - Κουράστηκα μαζύ του!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Κι' ἄν κουραστεῖς καὶ μαζύ μου;
ΘΕΚΛΑ: - Δὲν ὑπάρχει λόγος.
ΑΔΦΟΛΦΟΣ: - Κι' ἄν κάποιος ἆλλος ἔρθει κι' ἔχει τὰ χαρίσματα ποὺ ζητᾶς τώρα
σ' ἕναν ἄντρα; Γιὰ φαντάσου το αὐτό! Θὰ μ' ἐγκαταλείψεις;
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἄν ὅμως σὲ γοητέψει; Σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴ μπορεῖς νὰ τὸν ἀπαρνη-
θεῖς; Θὰ ἀπαρνηθεῖς ἐμένα, φυσικά.
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι. Δὲν εἶπα τέτοιο πρᾶγμα.
ΑΔΦΟΛΦΟΣ: - Μά, τέλος πάντων, δὲν μπορεῖς ν' ἀγαπᾶς δυὸ ἆντρες συγχρόνως!
ΘΕΚΛΑ: - Γιατὶ ὄχι;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν καταλαβαίνω.
ΘΕΚΛΑ: - Συμβαίνουν πράγματα ἀκόμα κι' ὅταν δὲν τὰ καταλαβαίνουμε. Ὅλα
τὰ πλάσματα δὲν εἶναι φτιαγμένα πάνω στὸ ἴδιο καλοῦπι.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἀρχίζω νὰ καταλαβαίνω.
ΘΕΚΛΑ: - Μὴ μοῦ τὸ λές!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Μὴ μοῦ τὸ λές; (Σιωπή. Ὁ Ἀδόλφος φαίνεται νὰ κάνει κάποια προσπάθεια
νὰ θυμηθεῖ κάτι ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ τοῦ διαφεύγει). - Ξέρεις ὅτι ἡ εἰλικρίνειά σου ἀρχίζει
νὰ γίνεται κουραστική;
ΘΕΚΛΑ: - Πάντως, στὰ δικά σου τὰ μάτια ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀρετή. Ἐσὺ μοῦ
τὴν ἔμαθες.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ἀλλὰ μοῦ φαίνεται πὼς τὴν χρησιμοποιεῖς τώρα γιὰ νὰ προ-
σποιεῖσαι.
ΘΕΚΛΑ: - Εἶναι ἡ νέα ταχτική, βλέπεις.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ βρίσκω πὼς ἡ παραμονή μας ἐδῶ γίνεται ὅλο
καὶ πιὸ δυσάρεστη...Ἄν θέλεις, γυρίζουμε στὸ σπίτι, ἀπόψε κιόλας.
ΘΕΚΛΑ: - Τί ὡραῖα ποὺ τὰ λές! Μόλις τώρα ἔφτασα καὶ δὲν ἔχω καμιὰν ἐπιθυμία
νὰ ξαναφύγω.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ἀλλὰ τὸ θέλω ἐγώ.
ΘΕΚΛΑ: - Δὲν μ' ἀπασχολεῖ τὸ τί θέλεις ἐσύ. Γῦρνα μόνος σου.
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Καὶ τώρα, σὲ διατάζω νὰ φύγεις μαζύ μου μὲ τὸ πρῶτο καράβι.
ΘΕΚΛΑ: - "Σὲ διατάζω"! Μωρὲ τί μοῦ λὲς ἐκεῖ;
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Τὸ ξέρεις πὼς εἶσαι γυναίκα μου;
ΘΕΚΛΑ: - Τὸ ξέρεις πὼς εἶσαι ἄντρας μου;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ἀλλὰ δὲν εἶναι καθόλου τὸ ἴδιο πρᾶγμα.
ΘΕΚΛΑ: - Στ' ἀλήθεια, μοῦ μιλᾶς μ' ἕναν τόνο...Δὲν μ' ἀγάπησες ποτέ!
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Ἀλήθεια;
ΘΕΚΛΑ: - Ναί, γιατί ἀγαπῶ σημαίνει δίνω.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἀγαπῶ, γιὰ τὸν ἄντρα σημαίνει δίνω, γιὰ τὴν γυναίκα, παίρνω. Καὶ
γὼ σοῦ ἔδωσα, σοῦ ἔδωσα, σοῦ ἔδωσα.
ΘΕΚΛΑ: - Ὤ! Καὶ τί μοῦ ἔδωσες;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὰ πᾶντα.
ΘΕΚΛΑ: - Τὰ παραλές. Μὰ κι' ἄν παραδεχτοῦμε πὼς εἶναι ἀλήθεια, πῆρα ἐκεῖνο
ποὺ μοῦ πρόσφερες. Μήπως τώρα θὰ μοῦ φέρεις καὶ τὸν λογαριασμὸ τῶν δώρων
σου; Καὶ τάχα, τὸ ποὺ τὰ δέχτηκα, δὲν ἀποδεικνύει πὼς σ' ἀγαποῦσα; Μιὰ γυναίκα
δέχεται δῶρα μόνον ἀπὸ κεῖνον π' ἀγαπάει.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἐκεῖνον π' ἀγαπάει, ναί, εἶναι ἡ σωστὴ ἔκφραση.Ἤμουν ὁ ἄντρας
ποὺ ἀγαποῦσες, ποτὲ δὲν ἤμουν σύζυγός σου.
ΘΕΚΛΑ: - Ἔ, ναί! Δὲν εἶναι πιὸ εὐχάριστο ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμεύεις γιὰ πρόσχημα;
- Μά, ἄν ὁ ρόλος αὐτὸς δὲν σοῦ ταιριάζει, θὰ σοῦ δώσω τὴν ἀπόλυσή σου, δὲν θέλω
σύζυγο ἐγώ.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τό 'χω καταλάβει...Σὲ εἶδα τὸν τελευταῖο καιρὸ νὰ τὸ στρίβεις μπρο-
στά μου σὰν κλέφτρα, γιὰ νὰ πᾶς νὰ βρεῖς τοὺς φίλους σου καὶ νὰ λάμψεις μπροστά
τους μὲ δανεικὰ φτερά, μὲ τὰ κοσμήματα ποὺ βούτηξες ἀπὸ μένα. Τότε θέλησα νὰ
σοῦ θυμίσω τί χρωστοῦσες σὲ μένα. Καὶ ἔγινα ὁ ἀπεχθὴς πιστωτὴς ποὺ εὔχεται κα-
νεὶς νὰ φύγει μακρυά του ὅσο γίνεται περισσότερο. Ἤθελες νὰ ἀκυρώσεις τοὺς λογα-
ριασμούς μας καὶ γιὰ νὰ μὴ μεγαλώνεις τὸ χρέος σου ἀπέναντί μου, ἔπαψες νὰ βου-
τᾶς ἀπὸ τὴν κασετίνα μου, πῆγες καὶ βρῆκες ἄλλους ἆντρες! Ἔγινα σύζυγός σου, εἴ-
τε τὸ θέλεις εἴτε ὄχι, ἐφόσον δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι ὁ ἀγαπημένος σου.
ΘΕΚΛΑ: (Παιγχνιδιάρικα). - Μὴ λὲς ἀνοησίες, κουτούτσικε.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Πρόσεξέ με καλά: εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ φαντάζεσαι ὅτι στὸν κόσμο ὅλοι
εἶναι ἠλίθιοι, ἐκτὸς ἀπὸ σένα.
ΘΕΚΛΑ: - Πάντως λίγο-πολὺ ὅλοι αὐτὸ φαντάζονται.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Κι' ἀρχίζω νὰ ὑποψιάζομαι πὼς ὁ ἆλλος, ὁ πρῶτος ἄντρας σου, δὲν ἦ-
ταν μᾶλλον ἠλίθιος.
ΘΕΚΛΑ: - Ὤ, Θεέ μου! Μπὰς κι' ἀρχίζεις νὰ τὸν συμπαθεῖς;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Μάλιστα, περίπου.
ΘΕΚΛΑ: - Γιὰ ἰδέστε! Μήπως θά 'θελες νὰ τὸν γνωρίσεις κιόλας, νὰ τοῦ ἀνοίξεις τὴν
παραγεμισμένη σου καρδιά;...Γοητευτικὸ ταμπλώ! Ὡστόσο καὶ γὼ ἀρχίζω νὰ αἰσθά-
νομαι πὼς κάτι μὲ τραβάει κοντά του ἀπ' ὅταν ἔπαψα νὰ κάνω τὴ νταντά...
Ἐκεῖνος τουλάχιστον ἦταν ἄντρας μὲ τὰ ὅλα του, μόνο ποὺ εἶχε τὸ σφᾶλμα νὰ εἶναι
δικός μου...
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὅπως βλέπεις...Μὰ μὴ φωνάζεις, θὰ μᾶς ἀκοῦνε.
ΘΕΚΛΑ: - Κι' ἔπειτα; Ἅν εἶναι νὰ μᾶς παίρνουνε γιὰ παντρεμένους;...
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ναί, ἀρχίζεις νὰ γουστάρεις τοὺς ἆντρες μὲ τὰ ὅλα τους καθὼς καὶ
τὰ ἁγνὰ παλληκαράκια...
ΘΕΚΛΑ: - Τὰ γοῦστα μου, ὅπως βλέπεις, δὲν ἔχουνε ὅρια καὶ ἡ καρδιά μου εἶναι διά-
πλατη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, γιὰ μεγάλα καὶ μικρὰ, γιὰ ὡραῖα καὶ γιὰ ἄσχημα, γιὰ
νέα καὶ γιὰ γέρικα. Ἀγαπῶ τὸ σῦμπαν.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ξέρεις τί σημαίνει αὐτό;
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι, δὲν ξέρω τίποτα. Σὲ μένα, ὅλα εἶναι συναίσθημα.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ ἡλικία σου γίνεται αἰσθητή.
ΘΕΚΛΑ: - Πάλι τὰ ἴδια! Πρόσεξε καλά!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Πρόσεξε ἐσύ!
ΘΕΚΛΑ: - Τί;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὴν μαχαιριά.
ΘΕΚΛΑ: (κελαϊδιστά). - Ὁ ἀδελφούλης, δὲν παίζει μὲ πράγματα τόσο
ἐπικίνδυνα.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν παίζω πιά.
[Συνεχίζει].
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
10η συνέχεια.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὄχι, σὲ θεωρῶ γυναίκα μου! Κι' αὐτὸ εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο
ἀπὸ ἕνα ἀντικείμενο τῆς κατοχῆς μας, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντικαταστήσουμε.
ΘΕΚΛΑ: - Μά πῶς, γιατί;! Ἄν τουλάχιστον μάθαινες πὼς ἐκεῖνος ξαναπαντρεύτη-
κε, θὰ λυτρωνόσουν ἀπ' ὅλες αὐτὲς τὶς ἰδέες σου. Ἐσύ, τὸν ἀντικατέστησες μιὰ φορὰ
γιὰ μένα!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὸ λὲς ἀλήθεια; Καὶ τὸν ἀγαποῦσες ἀληθινά;
ΘΕΚΛΑ: - Μά καὶ βέβαια!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τότε;
ΘΕΚΛΑ: - Κουράστηκα μαζύ του!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Κι' ἄν κουραστεῖς καὶ μαζύ μου;
ΘΕΚΛΑ: - Δὲν ὑπάρχει λόγος.
ΑΔΦΟΛΦΟΣ: - Κι' ἄν κάποιος ἆλλος ἔρθει κι' ἔχει τὰ χαρίσματα ποὺ ζητᾶς τώρα
σ' ἕναν ἄντρα; Γιὰ φαντάσου το αὐτό! Θὰ μ' ἐγκαταλείψεις;
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἄν ὅμως σὲ γοητέψει; Σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴ μπορεῖς νὰ τὸν ἀπαρνη-
θεῖς; Θὰ ἀπαρνηθεῖς ἐμένα, φυσικά.
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι. Δὲν εἶπα τέτοιο πρᾶγμα.
ΑΔΦΟΛΦΟΣ: - Μά, τέλος πάντων, δὲν μπορεῖς ν' ἀγαπᾶς δυὸ ἆντρες συγχρόνως!
ΘΕΚΛΑ: - Γιατὶ ὄχι;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν καταλαβαίνω.
ΘΕΚΛΑ: - Συμβαίνουν πράγματα ἀκόμα κι' ὅταν δὲν τὰ καταλαβαίνουμε. Ὅλα
τὰ πλάσματα δὲν εἶναι φτιαγμένα πάνω στὸ ἴδιο καλοῦπι.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἀρχίζω νὰ καταλαβαίνω.
ΘΕΚΛΑ: - Μὴ μοῦ τὸ λές!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Μὴ μοῦ τὸ λές; (Σιωπή. Ὁ Ἀδόλφος φαίνεται νὰ κάνει κάποια προσπάθεια
νὰ θυμηθεῖ κάτι ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ τοῦ διαφεύγει). - Ξέρεις ὅτι ἡ εἰλικρίνειά σου ἀρχίζει
νὰ γίνεται κουραστική;
ΘΕΚΛΑ: - Πάντως, στὰ δικά σου τὰ μάτια ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀρετή. Ἐσὺ μοῦ
τὴν ἔμαθες.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ἀλλὰ μοῦ φαίνεται πὼς τὴν χρησιμοποιεῖς τώρα γιὰ νὰ προ-
σποιεῖσαι.
ΘΕΚΛΑ: - Εἶναι ἡ νέα ταχτική, βλέπεις.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ βρίσκω πὼς ἡ παραμονή μας ἐδῶ γίνεται ὅλο
καὶ πιὸ δυσάρεστη...Ἄν θέλεις, γυρίζουμε στὸ σπίτι, ἀπόψε κιόλας.
ΘΕΚΛΑ: - Τί ὡραῖα ποὺ τὰ λές! Μόλις τώρα ἔφτασα καὶ δὲν ἔχω καμιὰν ἐπιθυμία
νὰ ξαναφύγω.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ἀλλὰ τὸ θέλω ἐγώ.
ΘΕΚΛΑ: - Δὲν μ' ἀπασχολεῖ τὸ τί θέλεις ἐσύ. Γῦρνα μόνος σου.
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Καὶ τώρα, σὲ διατάζω νὰ φύγεις μαζύ μου μὲ τὸ πρῶτο καράβι.
ΘΕΚΛΑ: - "Σὲ διατάζω"! Μωρὲ τί μοῦ λὲς ἐκεῖ;
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Τὸ ξέρεις πὼς εἶσαι γυναίκα μου;
ΘΕΚΛΑ: - Τὸ ξέρεις πὼς εἶσαι ἄντρας μου;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ἀλλὰ δὲν εἶναι καθόλου τὸ ἴδιο πρᾶγμα.
ΘΕΚΛΑ: - Στ' ἀλήθεια, μοῦ μιλᾶς μ' ἕναν τόνο...Δὲν μ' ἀγάπησες ποτέ!
ΑΦΟΛΦΟΣ: - Ἀλήθεια;
ΘΕΚΛΑ: - Ναί, γιατί ἀγαπῶ σημαίνει δίνω.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἀγαπῶ, γιὰ τὸν ἄντρα σημαίνει δίνω, γιὰ τὴν γυναίκα, παίρνω. Καὶ
γὼ σοῦ ἔδωσα, σοῦ ἔδωσα, σοῦ ἔδωσα.
ΘΕΚΛΑ: - Ὤ! Καὶ τί μοῦ ἔδωσες;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὰ πᾶντα.
ΘΕΚΛΑ: - Τὰ παραλές. Μὰ κι' ἄν παραδεχτοῦμε πὼς εἶναι ἀλήθεια, πῆρα ἐκεῖνο
ποὺ μοῦ πρόσφερες. Μήπως τώρα θὰ μοῦ φέρεις καὶ τὸν λογαριασμὸ τῶν δώρων
σου; Καὶ τάχα, τὸ ποὺ τὰ δέχτηκα, δὲν ἀποδεικνύει πὼς σ' ἀγαποῦσα; Μιὰ γυναίκα
δέχεται δῶρα μόνον ἀπὸ κεῖνον π' ἀγαπάει.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ἐκεῖνον π' ἀγαπάει, ναί, εἶναι ἡ σωστὴ ἔκφραση.Ἤμουν ὁ ἄντρας
ποὺ ἀγαποῦσες, ποτὲ δὲν ἤμουν σύζυγός σου.
ΘΕΚΛΑ: - Ἔ, ναί! Δὲν εἶναι πιὸ εὐχάριστο ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμεύεις γιὰ πρόσχημα;
- Μά, ἄν ὁ ρόλος αὐτὸς δὲν σοῦ ταιριάζει, θὰ σοῦ δώσω τὴν ἀπόλυσή σου, δὲν θέλω
σύζυγο ἐγώ.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τό 'χω καταλάβει...Σὲ εἶδα τὸν τελευταῖο καιρὸ νὰ τὸ στρίβεις μπρο-
στά μου σὰν κλέφτρα, γιὰ νὰ πᾶς νὰ βρεῖς τοὺς φίλους σου καὶ νὰ λάμψεις μπροστά
τους μὲ δανεικὰ φτερά, μὲ τὰ κοσμήματα ποὺ βούτηξες ἀπὸ μένα. Τότε θέλησα νὰ
σοῦ θυμίσω τί χρωστοῦσες σὲ μένα. Καὶ ἔγινα ὁ ἀπεχθὴς πιστωτὴς ποὺ εὔχεται κα-
νεὶς νὰ φύγει μακρυά του ὅσο γίνεται περισσότερο. Ἤθελες νὰ ἀκυρώσεις τοὺς λογα-
ριασμούς μας καὶ γιὰ νὰ μὴ μεγαλώνεις τὸ χρέος σου ἀπέναντί μου, ἔπαψες νὰ βου-
τᾶς ἀπὸ τὴν κασετίνα μου, πῆγες καὶ βρῆκες ἄλλους ἆντρες! Ἔγινα σύζυγός σου, εἴ-
τε τὸ θέλεις εἴτε ὄχι, ἐφόσον δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι ὁ ἀγαπημένος σου.
ΘΕΚΛΑ: (Παιγχνιδιάρικα). - Μὴ λὲς ἀνοησίες, κουτούτσικε.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Πρόσεξέ με καλά: εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ φαντάζεσαι ὅτι στὸν κόσμο ὅλοι
εἶναι ἠλίθιοι, ἐκτὸς ἀπὸ σένα.
ΘΕΚΛΑ: - Πάντως λίγο-πολὺ ὅλοι αὐτὸ φαντάζονται.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Κι' ἀρχίζω νὰ ὑποψιάζομαι πὼς ὁ ἆλλος, ὁ πρῶτος ἄντρας σου, δὲν ἦ-
ταν μᾶλλον ἠλίθιος.
ΘΕΚΛΑ: - Ὤ, Θεέ μου! Μπὰς κι' ἀρχίζεις νὰ τὸν συμπαθεῖς;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Μάλιστα, περίπου.
ΘΕΚΛΑ: - Γιὰ ἰδέστε! Μήπως θά 'θελες νὰ τὸν γνωρίσεις κιόλας, νὰ τοῦ ἀνοίξεις τὴν
παραγεμισμένη σου καρδιά;...Γοητευτικὸ ταμπλώ! Ὡστόσο καὶ γὼ ἀρχίζω νὰ αἰσθά-
νομαι πὼς κάτι μὲ τραβάει κοντά του ἀπ' ὅταν ἔπαψα νὰ κάνω τὴ νταντά...
Ἐκεῖνος τουλάχιστον ἦταν ἄντρας μὲ τὰ ὅλα του, μόνο ποὺ εἶχε τὸ σφᾶλμα νὰ εἶναι
δικός μου...
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ὅπως βλέπεις...Μὰ μὴ φωνάζεις, θὰ μᾶς ἀκοῦνε.
ΘΕΚΛΑ: - Κι' ἔπειτα; Ἅν εἶναι νὰ μᾶς παίρνουνε γιὰ παντρεμένους;...
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ναί, ναί, ἀρχίζεις νὰ γουστάρεις τοὺς ἆντρες μὲ τὰ ὅλα τους καθὼς καὶ
τὰ ἁγνὰ παλληκαράκια...
ΘΕΚΛΑ: - Τὰ γοῦστα μου, ὅπως βλέπεις, δὲν ἔχουνε ὅρια καὶ ἡ καρδιά μου εἶναι διά-
πλατη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, γιὰ μεγάλα καὶ μικρὰ, γιὰ ὡραῖα καὶ γιὰ ἄσχημα, γιὰ
νέα καὶ γιὰ γέρικα. Ἀγαπῶ τὸ σῦμπαν.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Ξέρεις τί σημαίνει αὐτό;
ΘΕΚΛΑ: - Ὄχι, δὲν ξέρω τίποτα. Σὲ μένα, ὅλα εἶναι συναίσθημα.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ ἡλικία σου γίνεται αἰσθητή.
ΘΕΚΛΑ: - Πάλι τὰ ἴδια! Πρόσεξε καλά!
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Πρόσεξε ἐσύ!
ΘΕΚΛΑ: - Τί;
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Τὴν μαχαιριά.
ΘΕΚΛΑ: (κελαϊδιστά). - Ὁ ἀδελφούλης, δὲν παίζει μὲ πράγματα τόσο
ἐπικίνδυνα.
ΑΔΟΛΦΟΣ: - Δὲν παίζω πιά.
[Συνεχίζει].
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
11η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄ! Τὸ λὲς σοβαρά, ἐντελῶς σοβαρά! Πολὺ καλά! Θὰ σοῦ δείξω ἐγὼ
πὼς εἶσαι ἀπατημένος. Δηλαδὴ ὄχι, δὲν θὰ τὸ δεῖς ποτέ.Ὅλος ὁ κόσμος θὰ τό 'χει
τούμπανο, ἐξὸν ἀπὸ σένα. Μονάχα ὑποψίες θὰ ἔχεις, ἀμφιβολίες καὶ ποτὲ πιὰ δὲν
θὰ ἡσυχάσεις. Θὰ τὸ νιώθεις πὼς εἶσαι ρεντίκολο, σὲ κοροϊδεύουν, ὅμως ποτὲ δὲν
θά 'χεις στὰ χέρια σου τὶς ἀποδείξεις τῆς κακομοιριᾶς σου, ἕνας σύζυγος δὲν τὶς ἔ-
χει ποτέ. Θὰ σοῦ δείξω ἐγώ.
ΑΦΟΛΦΟΣ. - Μὲ σιχαίνεσαι;
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι, δὲν σὲ σιχαίνομαι καὶ θαρρῶ πὼς ποτέ μου δὲν θὰ σὲ σιχαθῶ. Ἴ-
σως γιατὶ εἶσαι παιδαρέλι.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Καλά, καλά, θυμᾶσαι ὅμως τὶς ὧρες ποὺ ἡ θύελλα περνοῦσε ἀπὸ
πάνω μας; Ἤσουν σὰν ἕνα παιδὶ βυζανιάρικο, οὔρλιαζες· καὶ γώ, ἔπρεπε νὰ σὲ
παίρνω στὰ γόνατά μου, νὰ σὲ φιλῶ στὰ μάγουλα, νὰ σὲ κοιμίζω. Ἐγὼ σὲ φρόντι-
ζα, κεῖνον τὸν καιρό· νοιαζόμουνα μὴν τύχει καὶ βγεῖς ἔξω ἀχτένιστη, ἔστελνα τὰ
παπούτσια σου στὸν τσαγκάρη, φρόντιζα νὰ ὑπάρχει κάτι φαγώσιμο στὴν κουζίνα.
Καθόμουν συνέχεια κοντά σου, σοῦ κρατοῦσα ὧρες καὶ ὧρες τὰ χέρια γιὰ νὰ μὴ
φοβᾶσαι, φοβόσουν ὅλους κι' ὅλα, δὲν εἶχες οὔτε ἕναν φίλο. Δὲν ἔνιωθες τότε νὰ
σὲ συντρίβει ἡ κοινὴ γνώμη; Σοῦ μιλοῦσα γιὰ νὰ σοῦ δίνω κουράγιο· ἡ γλώσσα μου
στέγνωνε ἀπὸ τὸ λέγε-λέγε, τὸ κεφάλι μου πονοῦσε. Ἤθελα νὰ πιστεύω πὼς εἶμαι
δυνατός, νὰ πιστεύω στὸ αὔριο καὶ τελικὰ κατάφερα νὰ σοῦ μεταδώσω λίγη ζωή,
τότε ποὺ βρισκόσουν πεσμένη μπροστά μου σὰ νεκρή. Καὶ σὺ μὲ θαύμαζες. Ἔβλε-
πες σὲ μένα τὸν ἄντρα, ὄχι ἕναν ἀθλητὴ σὰν καὶ κεῖνον ποὺ παράτησες, ὅμως μιὰ
ψυχὴ ρωμαλέα, ἕναν μαγνητιστὴ ἱκανὸ νὰ μεταφέρει τὴ δύναμη τῶν νεύρων του
στὰ χαλαρά σου μπρᾶτσα, νὰ φορτίσει τὸν ἄδειο ἐγκέφαλό σου μὲ νέα ἐνέργεια.
Καὶ ὕστερα, σοῦ προμήθευσα φίλους, μιὰν ὁλόκληρη αὐλή. Ἐπικαλέστηκα τὴ φι-
λία τους γιὰ νὰ τοὺς πείσω νὰ σὲ θαυμάζουν, σ' ἔκανα βασίλισσά μου καὶ βασίλισ-
σα τοῦ σπιτιοῦ μου. Σ' ἔβαλα στοὺς πιὸ ὡραίους μου πίνακες, περιτριγυρισμένη
ἀπὸ ραδαλὸ καὶ οὐρανὶ χρῶμα πάνω σὲ χρυσὸ φόντο καὶ δὲν ὑπῆρξε ἔκθεση ποὺ
νὰ μὴν κατεῖχες ἐσὺ τὴν καλλίτερη θέση. Πότε ἤσουν ἡ Ἁγία Καικιλία καὶ πότε ἡ
Μαρία Στούαρτ, ἡ Κάριν Μονσντότερ ἤ ἡ Εὔα Μπράχε. Συγκέντρωσα τὸ κοινὸ ἐν-
διαφέρον ἐπάνω σου, ἀνάγκασα τὸ πόπολο νὰ σὲ κοιτάζει μὲ θαμπωμένα μάτια,
τοῦ ἐπέβαλα τὸ πρόσωπό σου, ὥσπου ἦρθε ἡ μέρα καὶ ἡ συμπάθεια ποὺ θριαμβεύ-
ει πάνω στὸ κάθε τὶ κατέχτησε καὶ σένα - ὁπότε μποροῦσες πιὰ νὰ πετᾶς μὲ τὰ δι-
κά σου φτερά. Ὅταν τελείωσα μ' ὅλην αὐτὴν τὴν προεργασία, ἡ δύναμή μου εἶχε
ἐξαντληθεῖ καὶ σωριάστηκα στὸ πάτωμα ἀπὸ τὴν κούραση. Ἤσουν ἕνα ἀσήκωτο
φορτίο. Ἀρρώστησα. Μά, ἡ ἀρρώστεια μου σὲ νευρίαζε, τώρα ποὺ ἐπιτέλους ἡ ζωὴ
ἄρχιζε νὰ σοῦ χαμογελᾶ. Ἔλεγα μέσα μου πότε-πότε πὼς κάποια κρυφὴ ἐπιθυμία
σ' ἔσπρωχνε νὰ ξεφορτωθεῖς τὸν πιστωτὴ, τὸν μάρτυρα. Ἡ ἀγάπη σου πῆρε σιγὰ-
σιγὰ τὸν χαρακτήρα μιᾶς συγκαταβατικῆς στοργῆς, ἔγινε ἀδελφικὴ ἀγάπη καὶ - μὴ
βρίσκοντας τίποτα καλλίτερο - ἔπρεπε ἐγὼ νὰ συνηθίζω νὰ εἶμαι ὁ "ἀδελφούλης". Ἡ
τρυφερότητά σου ἐξακολουθεῖ, αὐξάνεται μάλιστα, τροφοδοτεῖται ὅμως ἀπὸ τὸν οἶ-
κτο, μέσα στὸν ὁποῖο βρίσκω καὶ μπόλικη περιφρόνηση, ἀκαταδεξιά, τώρα ποὺ τὸ
ταλέντο τὸ δικό μου ξέπεσε, ἐνῶ γιὰ σένα ὁ ἥλιος ἀνατέλει. Μά, τέλος πάντων, νά
ποὺ ἡ πηγὴ τώρα στερεύει, καὶ γὼ δὲν μπορῶ πιὰ νὰ τὴν τροφοδοτήσω ἤ μᾶλλον
τώρα ἐσὺ δὲν ξέρεις πῶς νὰ δείξεις ὅτι δὲν θέλεις πιὰ ν' ἀντλήσεις τίποτ' ἀπ' αὐτήν.
Καὶ βυθιζόμαστε κι' οἱ δυό μας. Καὶ σὺ θέλεις νὰ μπορεῖς νὰ κατηγορεῖς κάποιον,
σοῦ χρειάζεται ἕνας καινούργιος ὑπεύθυνος, γιατὶ σοῦ λείπει ἡ δύναμη νὰ σηκώσεις
τὸ βάρος τοῦ σφάλματός σου καὶ γὼ εἶμαι τὸ ἐξιλαστήριο θύμα ποὺ διάλεξες. Μο-
νάχα ποὺ ὅταν μοῦ ἔκοψες τὰ γόνατα, δὲν σκέφτηκες πὼς ἀκρωτηρίαζες τὸν ἴδιο
τὸν ἑαυτό σου, πὼς μὲ τὰ χρόνια εἴχαμε γίνει δίδυμοι. Ἤμουν τὸ δέντρο καὶ ἤσουν
ἡ παραφυάδα, ἤθελες ὅμως νὰ διαχωρήσεις τὴν παραφυάδα ἀπὸ τὸ δέντρο προτοῦ
ἐκείνη ριζώσει. Καὶ δὲν μπόρεσες ν' ἀναπτυχθεῖς μόνη σου καὶ τὸ δέντρο, δὲν μπο-
ροῦσε νὰ ζήσει κι' αὐτὸ χωρὶς τὸ κλαδί του - ἔτσι πεθάναμε κι' οἱ δυό μας.
ΘΕΚΛΑ. - Κι' ὅλ' αὐτὰ γιὰ νὰ μοῦ πεῖς πὼς ἐσὺ ἔγραψες τὰ βιβλία μου;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὄχι, ἐσὺ τὸ λὲς αὐτό, γιὰ νὰ μὲ κατηγορήσεις ὕστερα ὅτι ψεύδομαι.
Δὲν ἐκφράστηκα τόσο χοντροκομμένα. Μιλῶ συνέχεια πέντε λεπτὰ γιὰ νὰ δώσω ὅ-
λες τὶς ἀποχρώσεις, τὰ ἡμιτόνια καὶ τὶς μεταβάσεις· ἐσύ, ἐσύ, μονάχα μιὰ νότα γνω-
ρίζεις ἀπὸ τὸ ὀργανέτο σου.
ΘΕΚΛΑ. - Ἡ περίληψη ὅλων αὐτῶν εἶναι πὼς ἐσὺ ἔγραψες τὰ βιβλία μου.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ἔ, ὄχι, δὲν ὑπάρχει καμιὰ περίληψη, δὲν μπορεῖς νὰ ἀποδίδεις μιὰ
ὁλόκληρη συμφωνία σὲ μιὰ μονάχα νότα καὶ μ' ἕνα καὶ μόνο νούμερο ἐκεῖνο ποὺ εἶ-
ναι ζωντανὸ καὶ ποικίλο. Δὲν εἶμαι τόσο κουτὸς νὰ λέω πὼς ἔγραψα τὰ βιβλία σου.
ΘΕΚΛΑ. - Καλά, τὸ σκέφτηκες ὅμως!
ΑΔΟΛΦΟΣ. (Ἔξαλλος). - Δὲν τὸ σκέφτηκα.
ΘΕΚΛΑ. - Ναί, ἀλλὰ τὸ ἄθροισμα εἶναι...
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Δὲν ὑπάρχει ἄθροισμα ὅταν δὲν κάνεις τὴν πρόσθεση. Ὑπάρχει ἕνα
πηλίκον, ἕνας ἀτέλειωτος δεκαδικὸς ἀριθμός, ἄπειρος, ὅταν κάνεις μιὰ διαίρεση ποὺ
δὲν εἶναι ἀκριβής. Πρόσθεση δὲν ἔκανα ἐγὼ...
ΘΕΚΛΑ. - Ἐγώ, μπορῶ νὰ τὴν κάνω.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Γι' αὐτὸ εἶμαι βέβαιος, ὅμως ἐγὼ δὲν τὴν ἔκανα.
ΘΕΚΛΑ. - Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἤθελες νὰ τὴν κάνεις.
ΑΔΟΛΦΟΣ. (Χωρὶς δύναμη, κλείνει τὰ μάτια). - Ὄχι, ὄχι, ὄχι, μὴ μου μιλᾶς ἆλλο. Θὰ
πάθω προσβολή! Πᾶψε! ἄφησέ με μονάχο. Μὲ καταστρέφεις μὲ τὶς χοντροειδεῖς τσι-
μπίδες σου καὶ τὰ γαμψὰ νύχια σου βυθίζονται στὶς σκέψεις μου καὶ τὶς ξεσκίζουν.
(Χάνει τὶς αἰσθήσεις του, κοιτάζει καρφωτὰ μπροστά του).
ΘΕΚΛΑ. (Μὲ γλυκύτητα) - Τὶ ἔχεις; Εἶσαι ἄρρωστος; Ἀδόλφε; (Ἐκεῖνος σφαδάζει). - Ἀ-
δόλφε! (Ἐκεῖνος τινάζει τὸ κεφάλι του). - Ἀδόλφε!
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί!
ΘΕΚΛΑ. - Ὁμολογεῖς πὼς ἤσουν ἄδικος μαζύ μου, πρὶν λίγο;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί, ναί, ναί, ναί, ὁμολογῶ.
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ μοῦ ζητᾶς συγγνώμη;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί, ναί, ναί, σοῦ ζητῶ συγγνώμη! Μὰ μὴ μοῦ μιλᾶς.
[Συνεχίζει].
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
11η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄ! Τὸ λὲς σοβαρά, ἐντελῶς σοβαρά! Πολὺ καλά! Θὰ σοῦ δείξω ἐγὼ
πὼς εἶσαι ἀπατημένος. Δηλαδὴ ὄχι, δὲν θὰ τὸ δεῖς ποτέ.Ὅλος ὁ κόσμος θὰ τό 'χει
τούμπανο, ἐξὸν ἀπὸ σένα. Μονάχα ὑποψίες θὰ ἔχεις, ἀμφιβολίες καὶ ποτὲ πιὰ δὲν
θὰ ἡσυχάσεις. Θὰ τὸ νιώθεις πὼς εἶσαι ρεντίκολο, σὲ κοροϊδεύουν, ὅμως ποτὲ δὲν
θά 'χεις στὰ χέρια σου τὶς ἀποδείξεις τῆς κακομοιριᾶς σου, ἕνας σύζυγος δὲν τὶς ἔ-
χει ποτέ. Θὰ σοῦ δείξω ἐγώ.
ΑΦΟΛΦΟΣ. - Μὲ σιχαίνεσαι;
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι, δὲν σὲ σιχαίνομαι καὶ θαρρῶ πὼς ποτέ μου δὲν θὰ σὲ σιχαθῶ. Ἴ-
σως γιατὶ εἶσαι παιδαρέλι.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Καλά, καλά, θυμᾶσαι ὅμως τὶς ὧρες ποὺ ἡ θύελλα περνοῦσε ἀπὸ
πάνω μας; Ἤσουν σὰν ἕνα παιδὶ βυζανιάρικο, οὔρλιαζες· καὶ γώ, ἔπρεπε νὰ σὲ
παίρνω στὰ γόνατά μου, νὰ σὲ φιλῶ στὰ μάγουλα, νὰ σὲ κοιμίζω. Ἐγὼ σὲ φρόντι-
ζα, κεῖνον τὸν καιρό· νοιαζόμουνα μὴν τύχει καὶ βγεῖς ἔξω ἀχτένιστη, ἔστελνα τὰ
παπούτσια σου στὸν τσαγκάρη, φρόντιζα νὰ ὑπάρχει κάτι φαγώσιμο στὴν κουζίνα.
Καθόμουν συνέχεια κοντά σου, σοῦ κρατοῦσα ὧρες καὶ ὧρες τὰ χέρια γιὰ νὰ μὴ
φοβᾶσαι, φοβόσουν ὅλους κι' ὅλα, δὲν εἶχες οὔτε ἕναν φίλο. Δὲν ἔνιωθες τότε νὰ
σὲ συντρίβει ἡ κοινὴ γνώμη; Σοῦ μιλοῦσα γιὰ νὰ σοῦ δίνω κουράγιο· ἡ γλώσσα μου
στέγνωνε ἀπὸ τὸ λέγε-λέγε, τὸ κεφάλι μου πονοῦσε. Ἤθελα νὰ πιστεύω πὼς εἶμαι
δυνατός, νὰ πιστεύω στὸ αὔριο καὶ τελικὰ κατάφερα νὰ σοῦ μεταδώσω λίγη ζωή,
τότε ποὺ βρισκόσουν πεσμένη μπροστά μου σὰ νεκρή. Καὶ σὺ μὲ θαύμαζες. Ἔβλε-
πες σὲ μένα τὸν ἄντρα, ὄχι ἕναν ἀθλητὴ σὰν καὶ κεῖνον ποὺ παράτησες, ὅμως μιὰ
ψυχὴ ρωμαλέα, ἕναν μαγνητιστὴ ἱκανὸ νὰ μεταφέρει τὴ δύναμη τῶν νεύρων του
στὰ χαλαρά σου μπρᾶτσα, νὰ φορτίσει τὸν ἄδειο ἐγκέφαλό σου μὲ νέα ἐνέργεια.
Καὶ ὕστερα, σοῦ προμήθευσα φίλους, μιὰν ὁλόκληρη αὐλή. Ἐπικαλέστηκα τὴ φι-
λία τους γιὰ νὰ τοὺς πείσω νὰ σὲ θαυμάζουν, σ' ἔκανα βασίλισσά μου καὶ βασίλισ-
σα τοῦ σπιτιοῦ μου. Σ' ἔβαλα στοὺς πιὸ ὡραίους μου πίνακες, περιτριγυρισμένη
ἀπὸ ραδαλὸ καὶ οὐρανὶ χρῶμα πάνω σὲ χρυσὸ φόντο καὶ δὲν ὑπῆρξε ἔκθεση ποὺ
νὰ μὴν κατεῖχες ἐσὺ τὴν καλλίτερη θέση. Πότε ἤσουν ἡ Ἁγία Καικιλία καὶ πότε ἡ
Μαρία Στούαρτ, ἡ Κάριν Μονσντότερ ἤ ἡ Εὔα Μπράχε. Συγκέντρωσα τὸ κοινὸ ἐν-
διαφέρον ἐπάνω σου, ἀνάγκασα τὸ πόπολο νὰ σὲ κοιτάζει μὲ θαμπωμένα μάτια,
τοῦ ἐπέβαλα τὸ πρόσωπό σου, ὥσπου ἦρθε ἡ μέρα καὶ ἡ συμπάθεια ποὺ θριαμβεύ-
ει πάνω στὸ κάθε τὶ κατέχτησε καὶ σένα - ὁπότε μποροῦσες πιὰ νὰ πετᾶς μὲ τὰ δι-
κά σου φτερά. Ὅταν τελείωσα μ' ὅλην αὐτὴν τὴν προεργασία, ἡ δύναμή μου εἶχε
ἐξαντληθεῖ καὶ σωριάστηκα στὸ πάτωμα ἀπὸ τὴν κούραση. Ἤσουν ἕνα ἀσήκωτο
φορτίο. Ἀρρώστησα. Μά, ἡ ἀρρώστεια μου σὲ νευρίαζε, τώρα ποὺ ἐπιτέλους ἡ ζωὴ
ἄρχιζε νὰ σοῦ χαμογελᾶ. Ἔλεγα μέσα μου πότε-πότε πὼς κάποια κρυφὴ ἐπιθυμία
σ' ἔσπρωχνε νὰ ξεφορτωθεῖς τὸν πιστωτὴ, τὸν μάρτυρα. Ἡ ἀγάπη σου πῆρε σιγὰ-
σιγὰ τὸν χαρακτήρα μιᾶς συγκαταβατικῆς στοργῆς, ἔγινε ἀδελφικὴ ἀγάπη καὶ - μὴ
βρίσκοντας τίποτα καλλίτερο - ἔπρεπε ἐγὼ νὰ συνηθίζω νὰ εἶμαι ὁ "ἀδελφούλης". Ἡ
τρυφερότητά σου ἐξακολουθεῖ, αὐξάνεται μάλιστα, τροφοδοτεῖται ὅμως ἀπὸ τὸν οἶ-
κτο, μέσα στὸν ὁποῖο βρίσκω καὶ μπόλικη περιφρόνηση, ἀκαταδεξιά, τώρα ποὺ τὸ
ταλέντο τὸ δικό μου ξέπεσε, ἐνῶ γιὰ σένα ὁ ἥλιος ἀνατέλει. Μά, τέλος πάντων, νά
ποὺ ἡ πηγὴ τώρα στερεύει, καὶ γὼ δὲν μπορῶ πιὰ νὰ τὴν τροφοδοτήσω ἤ μᾶλλον
τώρα ἐσὺ δὲν ξέρεις πῶς νὰ δείξεις ὅτι δὲν θέλεις πιὰ ν' ἀντλήσεις τίποτ' ἀπ' αὐτήν.
Καὶ βυθιζόμαστε κι' οἱ δυό μας. Καὶ σὺ θέλεις νὰ μπορεῖς νὰ κατηγορεῖς κάποιον,
σοῦ χρειάζεται ἕνας καινούργιος ὑπεύθυνος, γιατὶ σοῦ λείπει ἡ δύναμη νὰ σηκώσεις
τὸ βάρος τοῦ σφάλματός σου καὶ γὼ εἶμαι τὸ ἐξιλαστήριο θύμα ποὺ διάλεξες. Μο-
νάχα ποὺ ὅταν μοῦ ἔκοψες τὰ γόνατα, δὲν σκέφτηκες πὼς ἀκρωτηρίαζες τὸν ἴδιο
τὸν ἑαυτό σου, πὼς μὲ τὰ χρόνια εἴχαμε γίνει δίδυμοι. Ἤμουν τὸ δέντρο καὶ ἤσουν
ἡ παραφυάδα, ἤθελες ὅμως νὰ διαχωρήσεις τὴν παραφυάδα ἀπὸ τὸ δέντρο προτοῦ
ἐκείνη ριζώσει. Καὶ δὲν μπόρεσες ν' ἀναπτυχθεῖς μόνη σου καὶ τὸ δέντρο, δὲν μπο-
ροῦσε νὰ ζήσει κι' αὐτὸ χωρὶς τὸ κλαδί του - ἔτσι πεθάναμε κι' οἱ δυό μας.
ΘΕΚΛΑ. - Κι' ὅλ' αὐτὰ γιὰ νὰ μοῦ πεῖς πὼς ἐσὺ ἔγραψες τὰ βιβλία μου;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὄχι, ἐσὺ τὸ λὲς αὐτό, γιὰ νὰ μὲ κατηγορήσεις ὕστερα ὅτι ψεύδομαι.
Δὲν ἐκφράστηκα τόσο χοντροκομμένα. Μιλῶ συνέχεια πέντε λεπτὰ γιὰ νὰ δώσω ὅ-
λες τὶς ἀποχρώσεις, τὰ ἡμιτόνια καὶ τὶς μεταβάσεις· ἐσύ, ἐσύ, μονάχα μιὰ νότα γνω-
ρίζεις ἀπὸ τὸ ὀργανέτο σου.
ΘΕΚΛΑ. - Ἡ περίληψη ὅλων αὐτῶν εἶναι πὼς ἐσὺ ἔγραψες τὰ βιβλία μου.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ἔ, ὄχι, δὲν ὑπάρχει καμιὰ περίληψη, δὲν μπορεῖς νὰ ἀποδίδεις μιὰ
ὁλόκληρη συμφωνία σὲ μιὰ μονάχα νότα καὶ μ' ἕνα καὶ μόνο νούμερο ἐκεῖνο ποὺ εἶ-
ναι ζωντανὸ καὶ ποικίλο. Δὲν εἶμαι τόσο κουτὸς νὰ λέω πὼς ἔγραψα τὰ βιβλία σου.
ΘΕΚΛΑ. - Καλά, τὸ σκέφτηκες ὅμως!
ΑΔΟΛΦΟΣ. (Ἔξαλλος). - Δὲν τὸ σκέφτηκα.
ΘΕΚΛΑ. - Ναί, ἀλλὰ τὸ ἄθροισμα εἶναι...
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Δὲν ὑπάρχει ἄθροισμα ὅταν δὲν κάνεις τὴν πρόσθεση. Ὑπάρχει ἕνα
πηλίκον, ἕνας ἀτέλειωτος δεκαδικὸς ἀριθμός, ἄπειρος, ὅταν κάνεις μιὰ διαίρεση ποὺ
δὲν εἶναι ἀκριβής. Πρόσθεση δὲν ἔκανα ἐγὼ...
ΘΕΚΛΑ. - Ἐγώ, μπορῶ νὰ τὴν κάνω.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Γι' αὐτὸ εἶμαι βέβαιος, ὅμως ἐγὼ δὲν τὴν ἔκανα.
ΘΕΚΛΑ. - Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἤθελες νὰ τὴν κάνεις.
ΑΔΟΛΦΟΣ. (Χωρὶς δύναμη, κλείνει τὰ μάτια). - Ὄχι, ὄχι, ὄχι, μὴ μου μιλᾶς ἆλλο. Θὰ
πάθω προσβολή! Πᾶψε! ἄφησέ με μονάχο. Μὲ καταστρέφεις μὲ τὶς χοντροειδεῖς τσι-
μπίδες σου καὶ τὰ γαμψὰ νύχια σου βυθίζονται στὶς σκέψεις μου καὶ τὶς ξεσκίζουν.
(Χάνει τὶς αἰσθήσεις του, κοιτάζει καρφωτὰ μπροστά του).
ΘΕΚΛΑ. (Μὲ γλυκύτητα) - Τὶ ἔχεις; Εἶσαι ἄρρωστος; Ἀδόλφε; (Ἐκεῖνος σφαδάζει). - Ἀ-
δόλφε! (Ἐκεῖνος τινάζει τὸ κεφάλι του). - Ἀδόλφε!
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί!
ΘΕΚΛΑ. - Ὁμολογεῖς πὼς ἤσουν ἄδικος μαζύ μου, πρὶν λίγο;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί, ναί, ναί, ναί, ὁμολογῶ.
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ μοῦ ζητᾶς συγγνώμη;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί, ναί, ναί, σοῦ ζητῶ συγγνώμη! Μὰ μὴ μοῦ μιλᾶς.
[Συνεχίζει].
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
~
* Τὸ θεατράκι μας.
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
12η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Τώρα νὰ βγεῖς νὰ πάρεις λίγον ἀέρα, πρὶν τὸ φαγητό.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί, ἔχω μεγάλη ἀνάγκη...Ὕστερα, θὰ φτιάξουμε τὶς βα-
λίτσες μας καὶ θὰ φύγουμε.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι.
ΑΔΟΛΦΟΣ. (Σηκώνεται). - Γιατί; Ἔχεις κανέναν λόγο;
ΘΕΚΛΑ. - Ὁ λόγος εἶναι πὼς ὑποσχέθηκα νὰ παρευρεθῶ σὲ μιὰν ἑσπερί-
δα μετὰ τὸ φαγητό.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ἄ, καλά, αὐτὸ εἶναι!
ΘΕΚΛΑ. - Αὐτό. Καὶ ὑποσχέθηκα νὰ πάω.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὑποσχέθηκες! Εἶπες ἴσως ὅτι σκεφτόσουν νὰ πᾶς, πρᾶγμα
ποὺ δὲν σ' ἐμποδίζει νὰ πεῖς τώρα πὼς σκέφτεσαι νὰ μὴν πᾶς.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι, ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν καὶ σένα, ὅ,τι λέω δὲν τὸ ξελέω.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὅταν ὑποσχόμαστε, πρέπει νὰ κρατᾶμε τὸ λόγο μας, ὅμως
αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς πρέπει νὰ δενόμαστε μὲ κάθε λέξη ποὺ λέμε. Μή-
πως σὲ ἀνάγκασε κάποιος νὰ ὑποσχεθεῖς πὼς θὰ πᾶς;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὡραῖα, ζήτησέ του νὰ σ' ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ὑπόσχεσή σου
ἐπειδὴ ὁ σύζυγός σου εἶναι ἄρρωστος.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι, δὲν θέλω καὶ δὲν εἶσαι τόσο ἄρρωστος ποὺ νὰ μὴ μπορεῖς
νά 'ρθεις καὶ σύ.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Γιατὶ πᾶντα θέλεις νὰ σὲ συνοδεύω; Μήπως αἰσθάνεσαι πιὸ
ἥσυχη ὅταν εἶμαι παρών;
ΘΕΚΛΑ. - Δὲν καταλαβαίνω τὶ θέλεις νὰ πεῖς.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Αὐτὸ μοῦ ἀποκρίνεσαι πάντα ὅταν ξέρεις πὼς ἐκεῖνο ποὺ θέ-
λω νὰ πῶ δὲν σοῦ εἶναι εὐχάριστο.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄ, μπά! Καὶ τί 'ν' αὐτὸ ποὺ δὲν θὰ μ' ἄρεσε αὐτὴ τὴ στιγμή;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ἀρκετά, ἀρκετά, μὴν ξαναρχίζεις, ὤ ρεβουάρ. Καὶ σκέψου
τί πᾶς νὰ κάνεις. (Βγαίνει ἀπὸ τὴν πόρτα στὸ βάθος καὶ στρίβει δεξιά. Ἡ Θέκλα μέ-
νει μόνη).
ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ.
(...Ἀμέσως μετά, μπαίνει ὁ Γουσταῦος. Πάει κατ' εὐθείαν στὸ τραπέζι νὰ πάρει ἐφημερί-
δα, κάνει πὼς δὲν βλέπει τὴν Θέκλα).
ΘΕΚΛΑ. (Κάνει κάποιαν ἀντίδραση ἀλλὰ κυριαρχεῖται). - Ἐσύ;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, ἐγὼ...Συγγνώμη.
ΘΕΚΛΑ. - Ἀπὸ ποῦ ἦρθες;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀπὸ τὸν δρόμο! Μά, δὲν θὰ μείνω ἐδῶ, ἐφόσον...
ΘΕΚΛΑ. - Μά, ὄχι, μεῖνε! Χμ! Πάει τόσος καιρός!...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τόσος καιρός.
ΘΕΚΛΑ. - Ἔχεις ἀλλάξει πολύ.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ σύ, εἶσαι γοητευτικὴ ὅπως ἄλλοτε: θά 'λεγα μοιάζεις
πιὸ νέα. Ὅμως, συγχώρεσέ με, δὲν θέλω νὰ φαρμακώσω τὴν εὐτυχία σου
μὲ τὴν παρουσία μου! Ἄν ἤξερα πὼς εἶσαι δῶ, ποτὲ δὲν θὰ...
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ γώ, σοῦ ζητῶ νὰ μείνεις...ἐκτὸς ἄν τὸ βρίσκεις ἄτοπο...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀπὸ δικῆς μου πλευρᾶς, καμιὰ ἀντίρρηση, θαρρῶ ὅμως...
Ἄχ, ὅ,τι κι' ἄν πῶ, θὰ σὲ πληγώσω, σίγουρα!
ΘΕΚΛΑ. - Κάθισε μιὰ στιγμή· ὄχι, δὲν μὲ πληγώνεις καθόλου. Δὲν ἔχεις
πᾶντα τὸ σπάνιο προσὸν νὰ εἶσαι ἄνθρωπος μὲ τάκτ, μὲ εὐγένεια;...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Εἶσαι πολὺ καλή. Μά, τίποτα δὲν μᾶς λέει ὅτι καὶ ὁ...σύ-
ζυγός σου θὰ εἶναι τὸ ἴδιο ἐπιεικὴς μὲ τὰ προσόντα μου.
ΘΕΚΛΑ. - Κάθε ἆλλο, μόλις τώρα μοῦ μιλοῦσε γιὰ σένα μὲ πολλὴ συμπά-
θεια.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, ὅλα σβήνουν μὲ τὸν καιρό, ὅπως ὅταν γράφεις τ' ὄνο-
μά σου πάνω σ' ἕνα δέντρο. Ἀκόμα καὶ τὸ μίσος δὲν διαρκεῖ μέσα στὰ πνεύ-
ματα.
ΘΕΚΛΑ. - Πῶς νὰ εἶχε μίσος γιὰ σένα ἀφοῦ δὲν σὲ εἶδε ποτέ; Ἐγὼ ὀνειρευ-
όμουν πάντοτε νὰ σᾶς δῶ γιὰ μιὰ στιγμὴ φίλους ἤ τουλάχιστον νὰ συναντη-
θεῖτε κάποια μέρα μπροστά μου, νὰ σφίξετε τὰ χέρια καὶ ν' ἀποχωριστεῖτε.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κι' ἐγὼ ἄλλωστε ἔτρεφα ἀνέκαθεν τὴν κρυφὴ ἐπιθυμία νὰ
δῶ ἐκείνην π' ἀγαποῦσα περισσότερο κι' ἀπὸ τὴν ζωή μου...μ' ἕναν σύζυγο ἀ-
ληθινὰ καλό. Χωρὶς ἀμφιβολία ἔχω ἀκούσει πολλὰ καλὰ γι' αὐτόν, γνωρίζω
τὰ ἔργα του, ὅμως θά 'θελα καὶ γώ, προτοῦ γεράσω, νὰ τοῦ σφίξω τὸ χέρι, νὰ
τὸν κοιτάξω μὲς τὰ μάτια, νὰ τοῦ ζητήσω νὰ φροντίζει καλὰ τὸν θησαυρὸ ποὺ
ἡ θεία Πρόνοια ἔβαλε στὰ χέρια του. Ἔτσι, θὰ ἔσβηνε τὸ ἄθελο μίσος ποὺ
μπορεῖ νὰ ἔχω στὴν καρδιά μου καὶ θὰ πραγματοποιόταν ἡ εὐχή μου νὰ ξα-
ναβρῶ τελικὰ στὴ θλιβερὴ ζωή μου τὴ γαλήνη καὶ τὴν ταπεινότητα τῆς καρ-
διᾶς.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶπες ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ σκεφτόμουν καὶ γὼ νὰ πῶ. Μὲ καταλα-
βαίνεις. Σ' εὐχαριστῶ.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἄ! Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς σημασία. Παραήμουν ἀσή-
μαντος γιὰ νὰ σὲ προστατεύω. Ἡ μονότονη ζωή μου, τὰ μεροδούλια μου, ὁ
στενὸς κῦκλος ὅπου ζοῦσα δὲν μποροῦσαν νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀχόρταγη
ψυχή σου γιὰ ἐλευθερία. Τὸ ξέρω. Μά, καταλαβαίνεις - ἐσὺ ποὺ ἐξερεύνησες
τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ - τί μοῦ στοίχισε ἐμένα νὰ κάνω τούτη τὴν εὐχή.
ΘΕΚΛΑ. - Ὑπάρχει εὐγένεια, μεγαλεῖο, στὸ ν' ἀναγνωρίζει κανένας τὶς ἀδυ-
ναμίες του· πολὺ λίγοι εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ κάνουν. (Ἀναστενάζει). - Ὅμως
πᾶντα ἐσὺ ἤσουν ἄνθρωπος τίμιος, πιστός, ἄξιος ἐμπιστοσύνης...σ' ἐκτιμοῦ-
σα...ἀλλὰ...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὄχι, δὲν ἤμουνα τίποτ' ἀπ' ὅλ' αὐτά, δὲν ἤμουνα ἀκόμα
τότε. Ὅμως ἡ δυστυχία μᾶς ἐξαγνίζει, τὸ μαράζι μᾶς ἐξευγενίζει καὶ γὼ...
ὑπόφερα.
ΘΕΚΛΑ. - Φτωχέ μου Γουσταῦε! Μπορεῖς νὰ μὲ συγχωρήσεις; Πές μου, μπο-
ρεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Νὰ σὲ συγχωρήσω; Γιὰ τί πρᾶγμα; Ἐγὼ πρέπει νὰ σοῦ ζη-
τήσω συγγνώμη.
ΘΕΚΛΑ. (Σὲ ἆλλον τόνο). - Φαίνεται πὼς θὰ κλάψουμε κι' οἱ δυό μας - σὰν
δυὸ γεροντάκια...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Ἀλλάζει τόνο μὲ προφύλαξη). - Δυὸ γεροντάκια! Ναί, ἐγὼ εἶμαι
γέρος, ὅμως ἐσὺ δὲν παύεις νὰ ξανανιώνεις. (Κάθεται χωρὶς νὰ ἑλκύει τὴν προσοχὴ
στὴν καρέκλα ἀριστερά, ἡ Θάλεια στὴ σαίζ-λόνγκ).
ΘΕΚΛΑ. - Βρίσκεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ πῶς ξέρεις καὶ ντύνεσαι!
ΘΕΚΛΑ. - Σὲ σένα τὸ χρωστῶ! Θυμᾶσαι ποὺ ἐσὺ βρῆκες ποιά χρώματα μοῦ
πηγαίνουν;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὄχι.
ΘΕΚΛΑ. - Μά, βέβαια! Δὲν τὸ θυμᾶσαι; Χμ...Θυμᾶμαι, ἔφτανες στὸ σημεῖο
νὰ ἐξαγριώνεσαι ἄν κάποια μέρα δὲν εἶχα πάνω μου κάτι κόκκινο σὰν παπα-
ρούνα.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν ἐξαγριονόμουν, ποτὲ δὲν ἀγρίεψα μαζύ σου.
ΘΕΚΛΑ. - Ἔλα τώρα! Καὶ ὅταν μοῦ μάθαινες πῶς νὰ σκέφτομαι; αὐτὸ δὲν
τὸ θυμᾶσαι; - γιατὶ βέβαια ἤμουν ὁλότελα ἀνίκανη νὰ σκεφτῶ...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν εἶναι ἀλήθεια, ἤσουν ἱκανὴ νὰ σκέφτεσαι! Ὅλοι οἱ ἄν-
θρωποι εἶναι ἱκανοὶ νὰ σκέφτονται. Καὶ τώρα δείχνεις μοναδικὴ ὀξύτητα σκέ-
ψεων, τουλάχιστον στὰ βιβλία σου.
ΘΕΚΛΑ. (Ἐνοχλημένη, μιλᾶ γρήγορα). - Ναί, ἀκριβέ μου Γουσταῦο. Ὅπως κι'
ἄν ἔχει τὸ πρᾶγμα, πραγματικὰ εἶμαι εὐτυχισμένη ποὺ σὲ ξαναβλέπω καὶ σὲ
συνθῆκες τόσο γαλήνιες.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὤ! Δὲν μ' ἄρεσε ποτὲ νὰ κάνω ἱστορίες... Δὲν ἤσουν πᾶντα
πολὺ ἥσυχη μαζύ μου;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί, ναί, κάτι παραπάνω μάλιστα.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πῶς!... Καὶ γὼ ποὺ νόμιζα ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς ἤθελες... Αὐτὸ
ἄλλωστε θὰ νόμιζε κι' ὁ καθένας τὸν καιρὸ ποὺ ἤμασταν ἀρραβωνιασμένοι.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄχ! Σάμπως ξέρουμε ποτὲ τί θέλουμε κάθε στιγμή; Κι' ἡ μητέρα
μου, μοῦ ἔκανε συστάσεις, νὰ δείχνω ὅσο γίνεται πιὸ βολικιά...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πάντως τώρα ἔχεις ἕναν ἐντελῶς ἆλλον ἀέρα! Ἡ καλλιτεχνι-
κὴ ζωὴ ἔχει κάτι πικάντικο καὶ μποέμικο κι' ὁ ἄντρας σου δὲν μοιάζει γιὰ πο-
λὺ κοιμισμένος.
ΘΕΚΛΑ. - Πάντως βαριέται κανένας καὶ τὶς τελειότητες.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Ἀλλάζοντας θέμα). - Ὤ! Μοῦ φαίνεται πὼς ἀκόμα φορᾶς τὰ
σκουλαρήκια ποὺ σοῦ χάρισα...
ΘΕΚΛΑ. (Ἐνοχλημένη). - Γιατί νὰ μὴν τὰ φορῶ; Δὲν ὑπήρξαμε ποτέ μας ἐχθροί.
Νόμιζα πὼς φορῶντας τα, θὰ ἦταν μιὰ ἀπόδειξη καὶ μιὰ ἀνάμνηση - ἀπόδειξη
πὼς δὲν τσακωθήκαμε. Κι' ἐξάλλου, ξέρεις πὼς δὲν βρίσκονται πιὰ ἆλλα σὰν
αὐτὰ στὸ ἐμπόριο; (Βγάζει ἕνα σκουλαρῆκι).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, ὅλ' αὐτὰ εἶναι ὡραῖα καὶ καλά, ὅμως τί λέει ὁ ἄντρας σου;
ΘΕΚΛΑ. - Μπὰς καὶ μ' ἀπασχολεῖ τὸ τί λέει ἐκεῖνος;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν σ' ἀπασχολεῖ! Μά, αὐτὸ εἶναι δυσάρεστο γιὰ κεῖνον, τὸν
κάνει νὰ φαίνεται γελοῖος.
ΘΕΚΛΑ. (Γρήγορα, σὰ νὰ τὸ λέει κατὰ μέρος). - Λὲς καὶ δὲν εἶναι ἔτσι κι' ἀλλοιῶς.
[Συνεχίζει].
* Τὸ θεατράκι μας.
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
12η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Τώρα νὰ βγεῖς νὰ πάρεις λίγον ἀέρα, πρὶν τὸ φαγητό.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ναί, ἔχω μεγάλη ἀνάγκη...Ὕστερα, θὰ φτιάξουμε τὶς βα-
λίτσες μας καὶ θὰ φύγουμε.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι.
ΑΔΟΛΦΟΣ. (Σηκώνεται). - Γιατί; Ἔχεις κανέναν λόγο;
ΘΕΚΛΑ. - Ὁ λόγος εἶναι πὼς ὑποσχέθηκα νὰ παρευρεθῶ σὲ μιὰν ἑσπερί-
δα μετὰ τὸ φαγητό.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ἄ, καλά, αὐτὸ εἶναι!
ΘΕΚΛΑ. - Αὐτό. Καὶ ὑποσχέθηκα νὰ πάω.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὑποσχέθηκες! Εἶπες ἴσως ὅτι σκεφτόσουν νὰ πᾶς, πρᾶγμα
ποὺ δὲν σ' ἐμποδίζει νὰ πεῖς τώρα πὼς σκέφτεσαι νὰ μὴν πᾶς.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι, ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν καὶ σένα, ὅ,τι λέω δὲν τὸ ξελέω.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὅταν ὑποσχόμαστε, πρέπει νὰ κρατᾶμε τὸ λόγο μας, ὅμως
αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς πρέπει νὰ δενόμαστε μὲ κάθε λέξη ποὺ λέμε. Μή-
πως σὲ ἀνάγκασε κάποιος νὰ ὑποσχεθεῖς πὼς θὰ πᾶς;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ὡραῖα, ζήτησέ του νὰ σ' ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ὑπόσχεσή σου
ἐπειδὴ ὁ σύζυγός σου εἶναι ἄρρωστος.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι, δὲν θέλω καὶ δὲν εἶσαι τόσο ἄρρωστος ποὺ νὰ μὴ μπορεῖς
νά 'ρθεις καὶ σύ.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Γιατὶ πᾶντα θέλεις νὰ σὲ συνοδεύω; Μήπως αἰσθάνεσαι πιὸ
ἥσυχη ὅταν εἶμαι παρών;
ΘΕΚΛΑ. - Δὲν καταλαβαίνω τὶ θέλεις νὰ πεῖς.
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Αὐτὸ μοῦ ἀποκρίνεσαι πάντα ὅταν ξέρεις πὼς ἐκεῖνο ποὺ θέ-
λω νὰ πῶ δὲν σοῦ εἶναι εὐχάριστο.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄ, μπά! Καὶ τί 'ν' αὐτὸ ποὺ δὲν θὰ μ' ἄρεσε αὐτὴ τὴ στιγμή;
ΑΔΟΛΦΟΣ. - Ἀρκετά, ἀρκετά, μὴν ξαναρχίζεις, ὤ ρεβουάρ. Καὶ σκέψου
τί πᾶς νὰ κάνεις. (Βγαίνει ἀπὸ τὴν πόρτα στὸ βάθος καὶ στρίβει δεξιά. Ἡ Θέκλα μέ-
νει μόνη).
ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ.
(...Ἀμέσως μετά, μπαίνει ὁ Γουσταῦος. Πάει κατ' εὐθείαν στὸ τραπέζι νὰ πάρει ἐφημερί-
δα, κάνει πὼς δὲν βλέπει τὴν Θέκλα).
ΘΕΚΛΑ. (Κάνει κάποιαν ἀντίδραση ἀλλὰ κυριαρχεῖται). - Ἐσύ;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, ἐγὼ...Συγγνώμη.
ΘΕΚΛΑ. - Ἀπὸ ποῦ ἦρθες;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀπὸ τὸν δρόμο! Μά, δὲν θὰ μείνω ἐδῶ, ἐφόσον...
ΘΕΚΛΑ. - Μά, ὄχι, μεῖνε! Χμ! Πάει τόσος καιρός!...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τόσος καιρός.
ΘΕΚΛΑ. - Ἔχεις ἀλλάξει πολύ.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ σύ, εἶσαι γοητευτικὴ ὅπως ἄλλοτε: θά 'λεγα μοιάζεις
πιὸ νέα. Ὅμως, συγχώρεσέ με, δὲν θέλω νὰ φαρμακώσω τὴν εὐτυχία σου
μὲ τὴν παρουσία μου! Ἄν ἤξερα πὼς εἶσαι δῶ, ποτὲ δὲν θὰ...
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ γώ, σοῦ ζητῶ νὰ μείνεις...ἐκτὸς ἄν τὸ βρίσκεις ἄτοπο...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀπὸ δικῆς μου πλευρᾶς, καμιὰ ἀντίρρηση, θαρρῶ ὅμως...
Ἄχ, ὅ,τι κι' ἄν πῶ, θὰ σὲ πληγώσω, σίγουρα!
ΘΕΚΛΑ. - Κάθισε μιὰ στιγμή· ὄχι, δὲν μὲ πληγώνεις καθόλου. Δὲν ἔχεις
πᾶντα τὸ σπάνιο προσὸν νὰ εἶσαι ἄνθρωπος μὲ τάκτ, μὲ εὐγένεια;...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Εἶσαι πολὺ καλή. Μά, τίποτα δὲν μᾶς λέει ὅτι καὶ ὁ...σύ-
ζυγός σου θὰ εἶναι τὸ ἴδιο ἐπιεικὴς μὲ τὰ προσόντα μου.
ΘΕΚΛΑ. - Κάθε ἆλλο, μόλις τώρα μοῦ μιλοῦσε γιὰ σένα μὲ πολλὴ συμπά-
θεια.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, ὅλα σβήνουν μὲ τὸν καιρό, ὅπως ὅταν γράφεις τ' ὄνο-
μά σου πάνω σ' ἕνα δέντρο. Ἀκόμα καὶ τὸ μίσος δὲν διαρκεῖ μέσα στὰ πνεύ-
ματα.
ΘΕΚΛΑ. - Πῶς νὰ εἶχε μίσος γιὰ σένα ἀφοῦ δὲν σὲ εἶδε ποτέ; Ἐγὼ ὀνειρευ-
όμουν πάντοτε νὰ σᾶς δῶ γιὰ μιὰ στιγμὴ φίλους ἤ τουλάχιστον νὰ συναντη-
θεῖτε κάποια μέρα μπροστά μου, νὰ σφίξετε τὰ χέρια καὶ ν' ἀποχωριστεῖτε.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κι' ἐγὼ ἄλλωστε ἔτρεφα ἀνέκαθεν τὴν κρυφὴ ἐπιθυμία νὰ
δῶ ἐκείνην π' ἀγαποῦσα περισσότερο κι' ἀπὸ τὴν ζωή μου...μ' ἕναν σύζυγο ἀ-
ληθινὰ καλό. Χωρὶς ἀμφιβολία ἔχω ἀκούσει πολλὰ καλὰ γι' αὐτόν, γνωρίζω
τὰ ἔργα του, ὅμως θά 'θελα καὶ γώ, προτοῦ γεράσω, νὰ τοῦ σφίξω τὸ χέρι, νὰ
τὸν κοιτάξω μὲς τὰ μάτια, νὰ τοῦ ζητήσω νὰ φροντίζει καλὰ τὸν θησαυρὸ ποὺ
ἡ θεία Πρόνοια ἔβαλε στὰ χέρια του. Ἔτσι, θὰ ἔσβηνε τὸ ἄθελο μίσος ποὺ
μπορεῖ νὰ ἔχω στὴν καρδιά μου καὶ θὰ πραγματοποιόταν ἡ εὐχή μου νὰ ξα-
ναβρῶ τελικὰ στὴ θλιβερὴ ζωή μου τὴ γαλήνη καὶ τὴν ταπεινότητα τῆς καρ-
διᾶς.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶπες ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ σκεφτόμουν καὶ γὼ νὰ πῶ. Μὲ καταλα-
βαίνεις. Σ' εὐχαριστῶ.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἄ! Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς σημασία. Παραήμουν ἀσή-
μαντος γιὰ νὰ σὲ προστατεύω. Ἡ μονότονη ζωή μου, τὰ μεροδούλια μου, ὁ
στενὸς κῦκλος ὅπου ζοῦσα δὲν μποροῦσαν νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀχόρταγη
ψυχή σου γιὰ ἐλευθερία. Τὸ ξέρω. Μά, καταλαβαίνεις - ἐσὺ ποὺ ἐξερεύνησες
τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ - τί μοῦ στοίχισε ἐμένα νὰ κάνω τούτη τὴν εὐχή.
ΘΕΚΛΑ. - Ὑπάρχει εὐγένεια, μεγαλεῖο, στὸ ν' ἀναγνωρίζει κανένας τὶς ἀδυ-
ναμίες του· πολὺ λίγοι εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ κάνουν. (Ἀναστενάζει). - Ὅμως
πᾶντα ἐσὺ ἤσουν ἄνθρωπος τίμιος, πιστός, ἄξιος ἐμπιστοσύνης...σ' ἐκτιμοῦ-
σα...ἀλλὰ...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὄχι, δὲν ἤμουνα τίποτ' ἀπ' ὅλ' αὐτά, δὲν ἤμουνα ἀκόμα
τότε. Ὅμως ἡ δυστυχία μᾶς ἐξαγνίζει, τὸ μαράζι μᾶς ἐξευγενίζει καὶ γὼ...
ὑπόφερα.
ΘΕΚΛΑ. - Φτωχέ μου Γουσταῦε! Μπορεῖς νὰ μὲ συγχωρήσεις; Πές μου, μπο-
ρεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Νὰ σὲ συγχωρήσω; Γιὰ τί πρᾶγμα; Ἐγὼ πρέπει νὰ σοῦ ζη-
τήσω συγγνώμη.
ΘΕΚΛΑ. (Σὲ ἆλλον τόνο). - Φαίνεται πὼς θὰ κλάψουμε κι' οἱ δυό μας - σὰν
δυὸ γεροντάκια...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Ἀλλάζει τόνο μὲ προφύλαξη). - Δυὸ γεροντάκια! Ναί, ἐγὼ εἶμαι
γέρος, ὅμως ἐσὺ δὲν παύεις νὰ ξανανιώνεις. (Κάθεται χωρὶς νὰ ἑλκύει τὴν προσοχὴ
στὴν καρέκλα ἀριστερά, ἡ Θάλεια στὴ σαίζ-λόνγκ).
ΘΕΚΛΑ. - Βρίσκεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ πῶς ξέρεις καὶ ντύνεσαι!
ΘΕΚΛΑ. - Σὲ σένα τὸ χρωστῶ! Θυμᾶσαι ποὺ ἐσὺ βρῆκες ποιά χρώματα μοῦ
πηγαίνουν;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὄχι.
ΘΕΚΛΑ. - Μά, βέβαια! Δὲν τὸ θυμᾶσαι; Χμ...Θυμᾶμαι, ἔφτανες στὸ σημεῖο
νὰ ἐξαγριώνεσαι ἄν κάποια μέρα δὲν εἶχα πάνω μου κάτι κόκκινο σὰν παπα-
ρούνα.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν ἐξαγριονόμουν, ποτὲ δὲν ἀγρίεψα μαζύ σου.
ΘΕΚΛΑ. - Ἔλα τώρα! Καὶ ὅταν μοῦ μάθαινες πῶς νὰ σκέφτομαι; αὐτὸ δὲν
τὸ θυμᾶσαι; - γιατὶ βέβαια ἤμουν ὁλότελα ἀνίκανη νὰ σκεφτῶ...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν εἶναι ἀλήθεια, ἤσουν ἱκανὴ νὰ σκέφτεσαι! Ὅλοι οἱ ἄν-
θρωποι εἶναι ἱκανοὶ νὰ σκέφτονται. Καὶ τώρα δείχνεις μοναδικὴ ὀξύτητα σκέ-
ψεων, τουλάχιστον στὰ βιβλία σου.
ΘΕΚΛΑ. (Ἐνοχλημένη, μιλᾶ γρήγορα). - Ναί, ἀκριβέ μου Γουσταῦο. Ὅπως κι'
ἄν ἔχει τὸ πρᾶγμα, πραγματικὰ εἶμαι εὐτυχισμένη ποὺ σὲ ξαναβλέπω καὶ σὲ
συνθῆκες τόσο γαλήνιες.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὤ! Δὲν μ' ἄρεσε ποτὲ νὰ κάνω ἱστορίες... Δὲν ἤσουν πᾶντα
πολὺ ἥσυχη μαζύ μου;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί, ναί, κάτι παραπάνω μάλιστα.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πῶς!... Καὶ γὼ ποὺ νόμιζα ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς ἤθελες... Αὐτὸ
ἄλλωστε θὰ νόμιζε κι' ὁ καθένας τὸν καιρὸ ποὺ ἤμασταν ἀρραβωνιασμένοι.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄχ! Σάμπως ξέρουμε ποτὲ τί θέλουμε κάθε στιγμή; Κι' ἡ μητέρα
μου, μοῦ ἔκανε συστάσεις, νὰ δείχνω ὅσο γίνεται πιὸ βολικιά...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πάντως τώρα ἔχεις ἕναν ἐντελῶς ἆλλον ἀέρα! Ἡ καλλιτεχνι-
κὴ ζωὴ ἔχει κάτι πικάντικο καὶ μποέμικο κι' ὁ ἄντρας σου δὲν μοιάζει γιὰ πο-
λὺ κοιμισμένος.
ΘΕΚΛΑ. - Πάντως βαριέται κανένας καὶ τὶς τελειότητες.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Ἀλλάζοντας θέμα). - Ὤ! Μοῦ φαίνεται πὼς ἀκόμα φορᾶς τὰ
σκουλαρήκια ποὺ σοῦ χάρισα...
ΘΕΚΛΑ. (Ἐνοχλημένη). - Γιατί νὰ μὴν τὰ φορῶ; Δὲν ὑπήρξαμε ποτέ μας ἐχθροί.
Νόμιζα πὼς φορῶντας τα, θὰ ἦταν μιὰ ἀπόδειξη καὶ μιὰ ἀνάμνηση - ἀπόδειξη
πὼς δὲν τσακωθήκαμε. Κι' ἐξάλλου, ξέρεις πὼς δὲν βρίσκονται πιὰ ἆλλα σὰν
αὐτὰ στὸ ἐμπόριο; (Βγάζει ἕνα σκουλαρῆκι).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, ὅλ' αὐτὰ εἶναι ὡραῖα καὶ καλά, ὅμως τί λέει ὁ ἄντρας σου;
ΘΕΚΛΑ. - Μπὰς καὶ μ' ἀπασχολεῖ τὸ τί λέει ἐκεῖνος;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν σ' ἀπασχολεῖ! Μά, αὐτὸ εἶναι δυσάρεστο γιὰ κεῖνον, τὸν
κάνει νὰ φαίνεται γελοῖος.
ΘΕΚΛΑ. (Γρήγορα, σὰ νὰ τὸ λέει κατὰ μέρος). - Λὲς καὶ δὲν εἶναι ἔτσι κι' ἀλλοιῶς.
[Συνεχίζει].
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
13η συνέχεια.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Βλέπει ὅτι ἡ Θέκλα δὲν κατορθώνει νὰ ξαναβάλει τὸ σκουλαρῆ-
κι της· σηκώνεται). - Νὰ σὲ βοηθήσω;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί, εὐχαριστῶ.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Τὸ μαγκώνει στὸ ἀφτί της). Τὸ ἀφτάκι σου! Σκέψου, λέει,
νὰ μᾶς ἔβλεπε ὁ ἄντρας σου αὐτὴ τὴ στιγμή!
ΘΕΚΛΑ. - Μάλιστα, ὁποία συναυλία δακρύων!!!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δηλαδὴ ζηλεύει;
ΘΕΚΛΑ. - Ἄν ζηλεύει, λέει; Καὶ πῶς!
(Μεγάλος θόρυβος στὸ δεξιὸ δωμάτιο).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μά, ποιός μένει ἐκεῖ μέσα;
ΘΕΚΛΑ. - Δὲν ξέρω...Λοιπόν, γιὰ πές μου, ποῦ βρίσκεσαι τώρα, τί κά-
νεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πές μου καλλίτερα ἐσύ. (Ἡ Θέκλα, σὲ δύσκολη κατάσταση,
σηκώνει μηχανικὰ τὸ σκέπασμα τοῦ ἀγάλματος). - Ὄχι; Μά, ποιά εἶν' αὐτή; Ἔ;
Ἐσύ;
ΘΕΚΛΑ. - Δὲ νομίζω.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Σοῦ μοιάσει πάντως.
ΘΕΚΛΑ. (Κυνική). - Βρίσκεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τώρα μοῦ θύμησες τὸ ἀνέκδοτο: Πῶς ἡ Μεγαλειότης Σας
ἀντελήφθη τοιοῦτον τί;!
ΘΕΚΛΑ. (Ξεσπάει σὲ γέλοια). - Πᾶντα γοῦστο ἔχεις ἐσύ! Ξέρεις τίποτα νέα ἀν-
έκδοτα;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἄ, μπά! Σὺ ὅμως σίγουρα θὰ ξέρεις.
ΘΕΚΛΑ. - Τώρα πιά, δὲν ἀκούω ἔξυπνα ἀνέκδοτα πουθενά.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Εἶναι ντροπαλός;
ΘΕΚΛΑ. - Ὤ, ναί. Μὲ τὰ λόγια.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀλλοιῶς, ὄχι;
ΘΕΚΛΑ. - Εἶναι τόσο ἄρρωστος τώρα!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τὸν φουκαρά! Ἀλλὰ καὶ γιατί ὁ ἀδελφούλης μας νὰ χώνει
τὴ μύτη του σὲ ξένη σφηκοφωληά;
ΘΕΚΛΑ. (Γελᾶ). - Πᾶντα τρελλούτσικος θὰ εἶσαι σύ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μείναμε σὲ τοῦτο τὸ δωμάτιο ὅταν ἤμασταν νιόπαντροι...
- θυμᾶσαι; Ἦταν ἐπιπλωμένο διαφορετικά. Ἐδῶ εἶχε ἕνα γραφεῖο, κοντὰ στὴν
κολώνα, καὶ τὸ κρεβάτι βρισκόταν ἐκεῖ.
ΘΕΚΛΑ. - Σούτ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κοίταξέ με!
ΘΕΚΛΑ - Καὶ βέβαια, γιατί ὄχι;
(Κοιτάζονται).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πιστεύεις ὅτι ξεχνιέται κάτι ποὺ μᾶς ἄφησε τόσην ἐντύπωση;
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι! Καὶ ἡ δύναμη τῶν ἀναμνήσεων εἶναι μεγάλη. Προπαντὸς ὅταν
εἶναι ἀναμνήσεις τῆς νειότης.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Θυμᾶσαι τὴν πρώτη φορὰ ποὺ σὲ εἶδα; Ἤσουν ἕνα κοριτσόπου-
λο, χαριτωμένο, μιὰ μικρὴ πλάκα ποὺ πάνω της, οἱ γονεῖς σου καὶ ἡ γκουβερνάν-
τα σου εἶχαν κακογράψει κάτι ὀρνιθοσκαλίσματα, ποὺ ἐγὼ ὅμως πῆρα τὸ σφουγ-
γάρι καὶ τὰ ἔσβησα. Καὶ πάνω στὴν πλάκα ἔγραψα κάποια ἄλλα κείμενα, σύμφω-
να μὲ τὶς δικές μου ἰδέες, ὥς τὴν ἡμέρα ποὺ κατάλαβες ὅτι εἶχα γεμίσει ὅλη τὴν
πλάκα. Γι' αὐτὸ τὸν λόγο, βλέπεις, δὲν θὰ ἤθελα νὰ εἶμαι στὴ θέση τοῦ ἄντρα σου
- τέλος πάντων, δικός του λογαριασμός - ἀλλὰ γιὰ τὸν ἴδιο πάλι λόγο εἶναι ἡδονικὸ
ποὺ σὲ ξαναβλέπω. Οἱ δυὸ σκέψεις μας πᾶνε νὰ συναντήσουν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη. Ὅ-
ταν κουβεντιάζω ἐδῶ μαζύ σου, ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ξαναβρίσκω κάποιο παληὸ
κρασὶ ποὺ ὁ ἴδιος τὸ εἶχα μποτιλιάρει! Εἶναι πράγματι τὸ δικό μου κρασί, μόνο ποὺ
πῆρε σήμερα καὶ ἄρωμα. Καὶ τώρα, γιὰ νὰ ξαναπαντρευτῶ, διάλεξα ἐπίτηδες μιὰ
νέα κοπέλλα γιὰ νὰ τὴν διαμορφώσω ὅπως μ' ἀρέσει, ἐπειδὴ, βλέπεις, ἡ γυναίκα
εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ ἄντρα, εἰδαλολιῶς ὁ ἄντρας γίνεται τὸ παιδὶ τῆς γυναίκας καὶ τό-
τε ὁ κόσμος γύρισε πάνω-κάτω.
ΘΕΚΛΑ. - Θὰ ξαναπαντρευτεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, θέλω νὰ δοκιμάσω ξανὰ τὴν τύχη μου, πάντως αὐτὴ τὴ φορὰ
θὰ σφίξω καλλίτερα τὰ λουριὰ τοῦ ζευγᾶ, γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε παρατράγουδα.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶναι ὄμορφη;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Γιὰ τὰ δικά μου γοῦστα, ναί! Μά, μπορεῖ νὰ εἶμαι καὶ πολὺ γέρος!
Καί, δὲς τί παράξενο, τώρα ποὺ ἡ τύχη μοῦ ἐπέτρεψε νὰ σὲ ξαναδῶ, ἀναρωτιέμαι
ἄν εἶναι δυνατὸ νὰ ξαναρχίσω τὸ ἴδιο παιγχνίδι.
ΘΕΚΛΑ. - Τὶ θέλεις νὰ πεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ: - Οἱ ρίζες μου, τὸ αἰσθάνομαι, βυθίζονται ἀκόμα μὲς τὸ εἶναι σου καὶ
οἱ παληὲς πληγὲς ξανανοίγουν. Εἶσαι γυναίκα ἐπικίνδυνη, Θέκλα.
ΘΕΚΛΑ. - Μπά! Ὅσο γιὰ τὸ νεαρὸ σύζυγό μου, δηλώνει πὼς δὲν μπορῶ πιὰ νὰ ἔχω
κατακτήσεις!...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔπαψε νὰ σ' ἀγαπάει.
ΘΕΚΛΑ. - Τί ἐννοεῖ ἐκεῖνος μὲ τὸ σ' ἀγαπῶ του, δὲν τὸ ξερω καὶ θά 'θελα νὰ τὸ μά-
θω.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Παίξατε τὸ κρυφτοῦλι τόσον καιρὸ ὥστε τώρα πιὰ δὲν μπορεῖτε νὰ
ξαναβρεῖτε ὁ ἕνας τὸν ἆλλο. Κάτι ποὺ συμβαίνει. Ἔπαιξες γιὰ σένα τόσο τὴν ἀθώα,
ὥστε ἐκεῖνος δὲν τολμάει νὰ κάνει τίποτα. Ναί, καθὼς βλέπεις, εἶναι πολλὰ τὰ δυσ-
άρεστα ποὺ πρέπει ν' ἀλλάξουν. Πολλὰ δυσάρεστα.
ΘΕΚΛΑ. - Μὲ κατακρίνεις...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κάθε ἆλλο! Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἔπρεπε ἀπαραίτητα νὰ συμβεῖ· ἄν
δὲν εἶχε συμβεῖ, θὰ ἦταν κάτι ἄλλο, ὅμως ἔχει συμβεῖ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ τίποτ' ἄλλο.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶσαι ἄνθρωπος καλλιεργημένος, σίγουρα. Καὶ δὲν ἔχω βρεῖ κανέναν ἆλ-
λον νὰ μ' ἀρέσει ν' ἀνταλλάζω ἰδέες μαζύ του. Δὲν σκέφτεσαι νὰ ἠθικολογήσεις οὔ-
τε καὶ νὰ κάνεις κηρύγματα, ἀπαιτεῖς δὲ τόσα λίγα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ποὺ αἰσθάνε-
ται κανεὶς ἐλεύθερα μαζύ σου. Ξέρεις ὅτι ζηλεύω τὴ μέλλουσα γυναίκα σου;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ σύ, ξέρεις ὅτι ζηλεύω τὸν ἄντρα σου;
ΘΕΚΛΑ. (Σηκώνεται). - Τώρα, πρέπει νὰ ἀποχωριστοῦμε.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, πρέπει ν' ἀποχωριστοῦμε. Μά, ὄχι, χωρὶς νὰ γιορτάσουμε τὸν
ἀποχαιρετισμό μας.
ΘΕΚΛΑ. (Ἀνήσυχη). - Μή!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Τὴν ἀκολουθεῖ). - Ναί, θὰ γιορτάσουμε τὸν ἀποχαιρε-
τισμό μας! Θὰ πνίξουμε τὶς ἀναμνήσεις μας σὲ μιὰ μέθη τόσο βαρειὰ ποὺ ὅταν ξυ-
πνήσουμε θὰ ἔχουμε χάσει κάθε μνήμη... Ὑπάρχει τέτοιο μεθύσι, σὲ βεβαιώνω. (Τὴν
πιάνει γύρ' ἀπὸ τὴ μέση). - Σ' ἔχει ξαναφέρει στὴ γῆ ἕνα ἀρρωστημένο πνεῦμα ποὺ σοῦ
μεταδίδει τὴν ἀδυναμία του. Θὰ σοῦ ἐμφυσήσω καινούργια ζωὴ καὶ θὰ κάνω νὰ ξαναν-
θίσει τὸ τελέντο σου σὰν φθινοπωρινὸ τριαντάφυλλο. Θὰ σοῦ...
ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ.
(Δυὸ κυρίες μὲ ἐκδρομικὰ ροῦχα φαίνονται στὴν πόρτα τῆς βεράντας· ἔκπληκτες, δείχνουν τὸ ζευ-
γάρι μὲ τὸ δάχτυλο, βάζουν τὰ γέλοια καὶ ἀπομακρύνονται).
ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ.
ΘΕΚΛΑ. (Τραβιέται). - Ποιός ἦταν;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κάτι τουρίστες.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄφησέ με, σὲ φοβᾶμαι.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Γιατί;
ΘΕΚΛΑ. - Μοῦ παίρνεις τὴν ψυχή.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ σοῦ δίνω τὴ δική μου σ' ἀντάλλαγμα. Ἄλλωστε, ἐσὺ δὲν ἔχεις
ψυχή. Εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνον μιὰ ψευδαίσθηση.
ΘΕΚΛΑ. - Ἔχεις ἕναν τρόπο νὰ λὲς τὶς αὐθάδειές σου!... Δὲ μπορεῖ κανεὶς νὰ σοῦ
κρατήσει κακία.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀσφαλῶς. Ξεχνᾶς πὼς ἔχω τὰ πρῶτα δικαιώματα; Λοιπόν, ποῦ; Καὶ
πότε;
[Συνεχίζει].
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
13η συνέχεια.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Βλέπει ὅτι ἡ Θέκλα δὲν κατορθώνει νὰ ξαναβάλει τὸ σκουλαρῆ-
κι της· σηκώνεται). - Νὰ σὲ βοηθήσω;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί, εὐχαριστῶ.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Τὸ μαγκώνει στὸ ἀφτί της). Τὸ ἀφτάκι σου! Σκέψου, λέει,
νὰ μᾶς ἔβλεπε ὁ ἄντρας σου αὐτὴ τὴ στιγμή!
ΘΕΚΛΑ. - Μάλιστα, ὁποία συναυλία δακρύων!!!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δηλαδὴ ζηλεύει;
ΘΕΚΛΑ. - Ἄν ζηλεύει, λέει; Καὶ πῶς!
(Μεγάλος θόρυβος στὸ δεξιὸ δωμάτιο).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μά, ποιός μένει ἐκεῖ μέσα;
ΘΕΚΛΑ. - Δὲν ξέρω...Λοιπόν, γιὰ πές μου, ποῦ βρίσκεσαι τώρα, τί κά-
νεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πές μου καλλίτερα ἐσύ. (Ἡ Θέκλα, σὲ δύσκολη κατάσταση,
σηκώνει μηχανικὰ τὸ σκέπασμα τοῦ ἀγάλματος). - Ὄχι; Μά, ποιά εἶν' αὐτή; Ἔ;
Ἐσύ;
ΘΕΚΛΑ. - Δὲ νομίζω.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Σοῦ μοιάσει πάντως.
ΘΕΚΛΑ. (Κυνική). - Βρίσκεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τώρα μοῦ θύμησες τὸ ἀνέκδοτο: Πῶς ἡ Μεγαλειότης Σας
ἀντελήφθη τοιοῦτον τί;!
ΘΕΚΛΑ. (Ξεσπάει σὲ γέλοια). - Πᾶντα γοῦστο ἔχεις ἐσύ! Ξέρεις τίποτα νέα ἀν-
έκδοτα;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἄ, μπά! Σὺ ὅμως σίγουρα θὰ ξέρεις.
ΘΕΚΛΑ. - Τώρα πιά, δὲν ἀκούω ἔξυπνα ἀνέκδοτα πουθενά.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Εἶναι ντροπαλός;
ΘΕΚΛΑ. - Ὤ, ναί. Μὲ τὰ λόγια.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀλλοιῶς, ὄχι;
ΘΕΚΛΑ. - Εἶναι τόσο ἄρρωστος τώρα!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τὸν φουκαρά! Ἀλλὰ καὶ γιατί ὁ ἀδελφούλης μας νὰ χώνει
τὴ μύτη του σὲ ξένη σφηκοφωληά;
ΘΕΚΛΑ. (Γελᾶ). - Πᾶντα τρελλούτσικος θὰ εἶσαι σύ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μείναμε σὲ τοῦτο τὸ δωμάτιο ὅταν ἤμασταν νιόπαντροι...
- θυμᾶσαι; Ἦταν ἐπιπλωμένο διαφορετικά. Ἐδῶ εἶχε ἕνα γραφεῖο, κοντὰ στὴν
κολώνα, καὶ τὸ κρεβάτι βρισκόταν ἐκεῖ.
ΘΕΚΛΑ. - Σούτ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κοίταξέ με!
ΘΕΚΛΑ - Καὶ βέβαια, γιατί ὄχι;
(Κοιτάζονται).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πιστεύεις ὅτι ξεχνιέται κάτι ποὺ μᾶς ἄφησε τόσην ἐντύπωση;
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι! Καὶ ἡ δύναμη τῶν ἀναμνήσεων εἶναι μεγάλη. Προπαντὸς ὅταν
εἶναι ἀναμνήσεις τῆς νειότης.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Θυμᾶσαι τὴν πρώτη φορὰ ποὺ σὲ εἶδα; Ἤσουν ἕνα κοριτσόπου-
λο, χαριτωμένο, μιὰ μικρὴ πλάκα ποὺ πάνω της, οἱ γονεῖς σου καὶ ἡ γκουβερνάν-
τα σου εἶχαν κακογράψει κάτι ὀρνιθοσκαλίσματα, ποὺ ἐγὼ ὅμως πῆρα τὸ σφουγ-
γάρι καὶ τὰ ἔσβησα. Καὶ πάνω στὴν πλάκα ἔγραψα κάποια ἄλλα κείμενα, σύμφω-
να μὲ τὶς δικές μου ἰδέες, ὥς τὴν ἡμέρα ποὺ κατάλαβες ὅτι εἶχα γεμίσει ὅλη τὴν
πλάκα. Γι' αὐτὸ τὸν λόγο, βλέπεις, δὲν θὰ ἤθελα νὰ εἶμαι στὴ θέση τοῦ ἄντρα σου
- τέλος πάντων, δικός του λογαριασμός - ἀλλὰ γιὰ τὸν ἴδιο πάλι λόγο εἶναι ἡδονικὸ
ποὺ σὲ ξαναβλέπω. Οἱ δυὸ σκέψεις μας πᾶνε νὰ συναντήσουν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη. Ὅ-
ταν κουβεντιάζω ἐδῶ μαζύ σου, ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ξαναβρίσκω κάποιο παληὸ
κρασὶ ποὺ ὁ ἴδιος τὸ εἶχα μποτιλιάρει! Εἶναι πράγματι τὸ δικό μου κρασί, μόνο ποὺ
πῆρε σήμερα καὶ ἄρωμα. Καὶ τώρα, γιὰ νὰ ξαναπαντρευτῶ, διάλεξα ἐπίτηδες μιὰ
νέα κοπέλλα γιὰ νὰ τὴν διαμορφώσω ὅπως μ' ἀρέσει, ἐπειδὴ, βλέπεις, ἡ γυναίκα
εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ ἄντρα, εἰδαλολιῶς ὁ ἄντρας γίνεται τὸ παιδὶ τῆς γυναίκας καὶ τό-
τε ὁ κόσμος γύρισε πάνω-κάτω.
ΘΕΚΛΑ. - Θὰ ξαναπαντρευτεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, θέλω νὰ δοκιμάσω ξανὰ τὴν τύχη μου, πάντως αὐτὴ τὴ φορὰ
θὰ σφίξω καλλίτερα τὰ λουριὰ τοῦ ζευγᾶ, γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε παρατράγουδα.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶναι ὄμορφη;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Γιὰ τὰ δικά μου γοῦστα, ναί! Μά, μπορεῖ νὰ εἶμαι καὶ πολὺ γέρος!
Καί, δὲς τί παράξενο, τώρα ποὺ ἡ τύχη μοῦ ἐπέτρεψε νὰ σὲ ξαναδῶ, ἀναρωτιέμαι
ἄν εἶναι δυνατὸ νὰ ξαναρχίσω τὸ ἴδιο παιγχνίδι.
ΘΕΚΛΑ. - Τὶ θέλεις νὰ πεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ: - Οἱ ρίζες μου, τὸ αἰσθάνομαι, βυθίζονται ἀκόμα μὲς τὸ εἶναι σου καὶ
οἱ παληὲς πληγὲς ξανανοίγουν. Εἶσαι γυναίκα ἐπικίνδυνη, Θέκλα.
ΘΕΚΛΑ. - Μπά! Ὅσο γιὰ τὸ νεαρὸ σύζυγό μου, δηλώνει πὼς δὲν μπορῶ πιὰ νὰ ἔχω
κατακτήσεις!...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔπαψε νὰ σ' ἀγαπάει.
ΘΕΚΛΑ. - Τί ἐννοεῖ ἐκεῖνος μὲ τὸ σ' ἀγαπῶ του, δὲν τὸ ξερω καὶ θά 'θελα νὰ τὸ μά-
θω.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Παίξατε τὸ κρυφτοῦλι τόσον καιρὸ ὥστε τώρα πιὰ δὲν μπορεῖτε νὰ
ξαναβρεῖτε ὁ ἕνας τὸν ἆλλο. Κάτι ποὺ συμβαίνει. Ἔπαιξες γιὰ σένα τόσο τὴν ἀθώα,
ὥστε ἐκεῖνος δὲν τολμάει νὰ κάνει τίποτα. Ναί, καθὼς βλέπεις, εἶναι πολλὰ τὰ δυσ-
άρεστα ποὺ πρέπει ν' ἀλλάξουν. Πολλὰ δυσάρεστα.
ΘΕΚΛΑ. - Μὲ κατακρίνεις...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κάθε ἆλλο! Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἔπρεπε ἀπαραίτητα νὰ συμβεῖ· ἄν
δὲν εἶχε συμβεῖ, θὰ ἦταν κάτι ἄλλο, ὅμως ἔχει συμβεῖ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ τίποτ' ἄλλο.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶσαι ἄνθρωπος καλλιεργημένος, σίγουρα. Καὶ δὲν ἔχω βρεῖ κανέναν ἆλ-
λον νὰ μ' ἀρέσει ν' ἀνταλλάζω ἰδέες μαζύ του. Δὲν σκέφτεσαι νὰ ἠθικολογήσεις οὔ-
τε καὶ νὰ κάνεις κηρύγματα, ἀπαιτεῖς δὲ τόσα λίγα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ποὺ αἰσθάνε-
ται κανεὶς ἐλεύθερα μαζύ σου. Ξέρεις ὅτι ζηλεύω τὴ μέλλουσα γυναίκα σου;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ σύ, ξέρεις ὅτι ζηλεύω τὸν ἄντρα σου;
ΘΕΚΛΑ. (Σηκώνεται). - Τώρα, πρέπει νὰ ἀποχωριστοῦμε.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, πρέπει ν' ἀποχωριστοῦμε. Μά, ὄχι, χωρὶς νὰ γιορτάσουμε τὸν
ἀποχαιρετισμό μας.
ΘΕΚΛΑ. (Ἀνήσυχη). - Μή!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Τὴν ἀκολουθεῖ). - Ναί, θὰ γιορτάσουμε τὸν ἀποχαιρε-
τισμό μας! Θὰ πνίξουμε τὶς ἀναμνήσεις μας σὲ μιὰ μέθη τόσο βαρειὰ ποὺ ὅταν ξυ-
πνήσουμε θὰ ἔχουμε χάσει κάθε μνήμη... Ὑπάρχει τέτοιο μεθύσι, σὲ βεβαιώνω. (Τὴν
πιάνει γύρ' ἀπὸ τὴ μέση). - Σ' ἔχει ξαναφέρει στὴ γῆ ἕνα ἀρρωστημένο πνεῦμα ποὺ σοῦ
μεταδίδει τὴν ἀδυναμία του. Θὰ σοῦ ἐμφυσήσω καινούργια ζωὴ καὶ θὰ κάνω νὰ ξαναν-
θίσει τὸ τελέντο σου σὰν φθινοπωρινὸ τριαντάφυλλο. Θὰ σοῦ...
ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ.
(Δυὸ κυρίες μὲ ἐκδρομικὰ ροῦχα φαίνονται στὴν πόρτα τῆς βεράντας· ἔκπληκτες, δείχνουν τὸ ζευ-
γάρι μὲ τὸ δάχτυλο, βάζουν τὰ γέλοια καὶ ἀπομακρύνονται).
ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ.
ΘΕΚΛΑ. (Τραβιέται). - Ποιός ἦταν;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Κάτι τουρίστες.
ΘΕΚΛΑ. - Ἄφησέ με, σὲ φοβᾶμαι.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Γιατί;
ΘΕΚΛΑ. - Μοῦ παίρνεις τὴν ψυχή.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καὶ σοῦ δίνω τὴ δική μου σ' ἀντάλλαγμα. Ἄλλωστε, ἐσὺ δὲν ἔχεις
ψυχή. Εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνον μιὰ ψευδαίσθηση.
ΘΕΚΛΑ. - Ἔχεις ἕναν τρόπο νὰ λὲς τὶς αὐθάδειές σου!... Δὲ μπορεῖ κανεὶς νὰ σοῦ
κρατήσει κακία.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἀσφαλῶς. Ξεχνᾶς πὼς ἔχω τὰ πρῶτα δικαιώματα; Λοιπόν, ποῦ; Καὶ
πότε;
[Συνεχίζει].
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
~
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
14η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Μή! Λυπήσου τον! Σίγουρα μ' ἀγαπάει ἀκόμα καὶ δὲν θέλω νὰ τὸν
κάνω νὰ ὑποφέρει.
ΓΟΥΣΤΑΟΣ. - Δὲν σ' ἀγαπάει! Θέλεις ἀποδείξεις;
ΘΕΚΛΑ. - Πῶς μπορεῖς νὰ τὶς δώσεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ: (μαζεύει ἀπὸ χάμω τὰ κομμάτια τῆς φωτογραφίας). - Ὁρίστε, δές.
ΘΕΚΛΑ. - Ὤ! Τί ντροπή!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μπορεῖς νὰ τὸ δεῖς μὲ τὰ ἴδια σου τὰ μάτια. Λοιπόν, πότε;...
Καὶ ποῦ;
ΘΕΚΛΑ. - Τὸν ἄθλιο τὸν ψεύτη!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πότε;
ΘΕΚΛΑ. - Φεύγει ἀπόψε μὲ τὸ πλοῖο τῶν ὀκτώ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Λοιπόν;...
ΘΕΚΛΑ: - Στὶς ἐννιά. (Μεγάλος πάταγος στὸ δεξὶ δωμάτιο). - Μὰ ποιός τέλος πάν-
των βρίσκεται σ' αὐτὸ τὸ δωμάτιο καὶ κάνει τόσο θόρυβο;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Πάει καὶ βλέπει ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπα). - Βλέπω ἕνα ἀναποδογυρι-
σμένο τραπεζάκι καὶ μιὰ σπασμένη καράφα στὸ πάτωμα. Τίποτ' ἆλλο. Σίγουρα
ἔχουνε κλείσει μέσα κανένα σκυλί. Λοιπόν, στὶς ἐννιά;
ΘΕΚΛΑ. - Ἔγινε! Καὶ τὸ κρίμα νά 'ναι δικό του! Φανταζεσαι μιὰ τέτοια ὑποκρι-
σία, προπαντὸς ἀπὸ ἕνα πλᾶσμα ποὺ ἔκανε κήρυγμα εἰλικρίνειας καὶ μοῦ ἔκανε
μαθήματα νὰ μὴ λέω ψέματα; Μά, γιὰ στάσου! Πῶς ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα;
Μὲ ὑποδέχτηκε σχεδὸν ψυχρά. Δὲν ἦρθε στὴν προκυμαία.Ὕστερα μοῦ μίλησε
γιὰ τοὺς νεαροὺς ποὺ βρῆκα στὸ καράβι - κουβέντα ποὺ προσποιήθηκα πὼς δὲν
τὴν καταλάβαινα. Κι' ἐξάλλου, πῶς μποροῦσε ἐκεῖνος νὰ τὸ ξέρει; Στάσου...Ὕστε-
ρα, βάλθηκε νὰ φιλολογεῖ γιὰ τὴ γυναίκα, μίλησε γιὰ σένα σὰ νὰ ἤσουν βρυκόλα-
κας, τέλος εἶπε πὼς ἤθελε νὰ γίνει γλύπτης ἐπειδὴ ἡ γλυπτικὴ εἶναι, λέει, ἡ τέχνη
τοῦ μέλλοντος - ἀκριβῶς ὅπως ἔλεγες καὶ σὺ ἄλλοτε.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μὴ μοῦ τὸ λές!
ΘΕΚΛΑ. - Μὴ μοῦ τὸ λές; Ἄχ, τώρα καταλαβαίνω! Ἀρχίζω νὰ βλέπω τὶ ἄθλιος
κι' ἀχρεῖος εἶσαι!Ἦρθες ἐδῶ καὶ τὸν ξέσχισες μὲ τ' ἀγριόνυχά σου. Ἐσὺ κάθησες
στὴ σαὶζ-λόνγκ. Ἐσὺ ἔκανες τὸν ἄντρα μου νὰ πιστέψει πὼς εἶναι ἐπιληπτικὸς, πὼς
πρέπει νὰ μείνει ἐγκρατὴς γιὰ καιρό, νὰ φερθεῖ σὰν ἄντρας καὶ νὰ ἐπαναστατήσει
ἐνάντια στὴ γυναίκα του. Ναί, ἐσύ! Ἀπὸ πότε εἶσαι δῶ;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὀχτὼ μέρες!
ΘΕΚΛΑ. - Δηλαδή, ἐσένα εἶχα δεῖ στὸ πλοῖο;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἐμένα.
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ θάρρεψες πὼς θὰ μὲ ξανακερδίσεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τὸ πέτυχα κιόλας.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι ἀκόμα!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Οὔ! καλὰ εἶσαι!
ΘΕΚΛΑ. - Ἦρθες σὰν λύκος κοντὰ στὸ φτωχό μου πρόβατο. Ἦρθες μὲ τὸ πρόστυ-
χο σχέδιο νὰ καταστρέψεις τὴν εὐτυχία μου καὶ τὰ κατάφερες τέλεια ὥς τὴ στιγμὴ
ὅμως ποὺ ἐγὼ εἶδα ξεκάθαρα...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι ὅπως τὰ λές. Ὁρίστε τί συνέβη στ' ἀλήθεια.
Τὴ δυστυχία σας, ἀσφαλῶς τὴν ἐπιθυμοῦσα κρυφά. Ὡστόσο, δὲν ἤμουν περίπου σί-
γουρος πὼς δὲν θὰ μποροῦσα ν' ἀνακατευτῶ στὰ δικά σας. Ἄλλωστε, εἶχα τόσα πράγ-
ματα νὰ ταχτοποιήσω καὶ δὲν μοῦ ἔμενε καιρὸς νὰ καταστρώνω σχέδια. Ὅμως, ἀφοῦ
ἔτυχε νὰ βρεθῶ σὲ περίπατο, ἔτσι ἄσκοπα, καὶ νὰ σὲ δῶ, τυχαῖα πᾶντα, μὲ τοὺς νεα-
ροὺς στὸ καράβι, σκέφτηκα πὼς ἦταν καιρὸς νὰ δῶ λιγάκι τί γίνεστε.Ἦρθα ἐδῶ καὶ
τὸ φτωχό πρόβατό σου ἔπεσε μεμιᾶς κάτω ἀπ' τὸ ποδάρι τοῦ λύκου. Κέρδισα τὴ συμ-
πάθειά του προκαλῶντας μέσα του ἀντανακλαστικὰ ποὺ δὲν θὰ ἔχω τὸ θράσος νὰ σοῦ
τὰ ἀναφέρω. Στὴν ἀρχὴ ἔνιωσα οἶκτο γι' αὐτόν, ἐπειδὴ βρισκότανε στὴν ἴδια κατάστα-
ση μὲ μένα, πρὶν κάμποσα χρόνια. Μά, τόλμησε τότε νὰ σκαλίσει τὴν παληὰ πληγή
μου - μὲ τὸ βιβλίο σου, ξέρεις!...καὶ μὲ τὸν ἠλίθιο...Τότε μὲ κυρίεψε ἡ ἐπιθυμία νὰ τὸν
συντρίψω, νὰ τὸν κάνω κομματάκια καὶ ὕστερα νὰ τ' ἀνακατέψω ἔτσι ποὺ ποὺ νά 'ναι
ἀδύνατο νὰ τὰ ξανασυνδιάσει κανεὶς - καὶ τὰ κατάφερα χάρη στὴν προεργασία ποὺ
ἐσὺ εἶχες κάνει ἐπάνω του. Ἔπειτα, μοῦ ἔμενε ν' ἀναλάβω καὶ σένα. Δὲν ἤσουν τάχα
τὸ ἐλατήριο τοῦ μηχανισμοῦ ποὺ ἔπρεπε νὰ διαταράξω; Ἤδη τὸν ἄκουγα νὰ ξεχαρβα-
λώνεται μὲ βόμβο. Καθὼς ἔμπαινα στὸ σπιτικό σου, δὲν ἤξερα καλὰ-καλὰ τὶ ἔμελλε νὰ
πῶ. Εἶχα βέβαια μιὰ ὁλόκληρη σειρὰ ἀπὸ σχέδια, σὰν τὸν παίχτη στὸ σκάκι, ὅμως ἡ
τροπὴ τοῦ παιγχνιδιοῦ ἐξαρτιόταν κατὰ πολὺ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐσὺ θὰ ξεκινοῦσες τὰ
πιόνια σου. Τὸ ἕνα διάβημα φέρνει τ' ἆλλο. Ἡ τύχη μοῦ παραστάθηκε καὶ τελικὰ ξα-
ναβρῆκα τὰ δίχτυα μου.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, πιάστηκες! Γιατί συνέβει ὅ,τι φοβόσουν περισσότερο.Ὁ κόσμος
- ποὺ τὸν ἀντιπροσωπεύουν οἱ δυὸ τουρίστριες, ποὺ ἐγὼ πάντως δὲν τὶς ἔβαλα ξεπίτη-
δες, γιατὶ δὲν ἤμουν ραδιοῦργος - ὁ κόσμος εἶδε μὲ τί τρόπο ξανασυμφιλιώθηκες μὲ τὸν
πρῶτο σου ἄντρα, μὲ τί τρόπο ξαναγύρισες μετανιωμένη στὰ πατζάκια του! Δὲν εἶναι
ἀρκετὸ αὐτό;
[Συνεχίζει].
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ.
«Οἱ πιστωτές»
"Fordringsägare", 1889.
κωμικὴ τραγωδία.
~
Μετάφραση: Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
1η δημοσίευση: Ἐκδόσεις Μαρῆ, Ἀθήνα 1978.
~
14η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Μή! Λυπήσου τον! Σίγουρα μ' ἀγαπάει ἀκόμα καὶ δὲν θέλω νὰ τὸν
κάνω νὰ ὑποφέρει.
ΓΟΥΣΤΑΟΣ. - Δὲν σ' ἀγαπάει! Θέλεις ἀποδείξεις;
ΘΕΚΛΑ. - Πῶς μπορεῖς νὰ τὶς δώσεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ: (μαζεύει ἀπὸ χάμω τὰ κομμάτια τῆς φωτογραφίας). - Ὁρίστε, δές.
ΘΕΚΛΑ. - Ὤ! Τί ντροπή!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μπορεῖς νὰ τὸ δεῖς μὲ τὰ ἴδια σου τὰ μάτια. Λοιπόν, πότε;...
Καὶ ποῦ;
ΘΕΚΛΑ. - Τὸν ἄθλιο τὸν ψεύτη!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Πότε;
ΘΕΚΛΑ. - Φεύγει ἀπόψε μὲ τὸ πλοῖο τῶν ὀκτώ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Λοιπόν;...
ΘΕΚΛΑ: - Στὶς ἐννιά. (Μεγάλος πάταγος στὸ δεξὶ δωμάτιο). - Μὰ ποιός τέλος πάν-
των βρίσκεται σ' αὐτὸ τὸ δωμάτιο καὶ κάνει τόσο θόρυβο;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Πάει καὶ βλέπει ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπα). - Βλέπω ἕνα ἀναποδογυρι-
σμένο τραπεζάκι καὶ μιὰ σπασμένη καράφα στὸ πάτωμα. Τίποτ' ἆλλο. Σίγουρα
ἔχουνε κλείσει μέσα κανένα σκυλί. Λοιπόν, στὶς ἐννιά;
ΘΕΚΛΑ. - Ἔγινε! Καὶ τὸ κρίμα νά 'ναι δικό του! Φανταζεσαι μιὰ τέτοια ὑποκρι-
σία, προπαντὸς ἀπὸ ἕνα πλᾶσμα ποὺ ἔκανε κήρυγμα εἰλικρίνειας καὶ μοῦ ἔκανε
μαθήματα νὰ μὴ λέω ψέματα; Μά, γιὰ στάσου! Πῶς ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα;
Μὲ ὑποδέχτηκε σχεδὸν ψυχρά. Δὲν ἦρθε στὴν προκυμαία.Ὕστερα μοῦ μίλησε
γιὰ τοὺς νεαροὺς ποὺ βρῆκα στὸ καράβι - κουβέντα ποὺ προσποιήθηκα πὼς δὲν
τὴν καταλάβαινα. Κι' ἐξάλλου, πῶς μποροῦσε ἐκεῖνος νὰ τὸ ξέρει; Στάσου...Ὕστε-
ρα, βάλθηκε νὰ φιλολογεῖ γιὰ τὴ γυναίκα, μίλησε γιὰ σένα σὰ νὰ ἤσουν βρυκόλα-
κας, τέλος εἶπε πὼς ἤθελε νὰ γίνει γλύπτης ἐπειδὴ ἡ γλυπτικὴ εἶναι, λέει, ἡ τέχνη
τοῦ μέλλοντος - ἀκριβῶς ὅπως ἔλεγες καὶ σὺ ἄλλοτε.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μὴ μοῦ τὸ λές!
ΘΕΚΛΑ. - Μὴ μοῦ τὸ λές; Ἄχ, τώρα καταλαβαίνω! Ἀρχίζω νὰ βλέπω τὶ ἄθλιος
κι' ἀχρεῖος εἶσαι!Ἦρθες ἐδῶ καὶ τὸν ξέσχισες μὲ τ' ἀγριόνυχά σου. Ἐσὺ κάθησες
στὴ σαὶζ-λόνγκ. Ἐσὺ ἔκανες τὸν ἄντρα μου νὰ πιστέψει πὼς εἶναι ἐπιληπτικὸς, πὼς
πρέπει νὰ μείνει ἐγκρατὴς γιὰ καιρό, νὰ φερθεῖ σὰν ἄντρας καὶ νὰ ἐπαναστατήσει
ἐνάντια στὴ γυναίκα του. Ναί, ἐσύ! Ἀπὸ πότε εἶσαι δῶ;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὀχτὼ μέρες!
ΘΕΚΛΑ. - Δηλαδή, ἐσένα εἶχα δεῖ στὸ πλοῖο;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἐμένα.
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ θάρρεψες πὼς θὰ μὲ ξανακερδίσεις;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τὸ πέτυχα κιόλας.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι ἀκόμα!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Οὔ! καλὰ εἶσαι!
ΘΕΚΛΑ. - Ἦρθες σὰν λύκος κοντὰ στὸ φτωχό μου πρόβατο. Ἦρθες μὲ τὸ πρόστυ-
χο σχέδιο νὰ καταστρέψεις τὴν εὐτυχία μου καὶ τὰ κατάφερες τέλεια ὥς τὴ στιγμὴ
ὅμως ποὺ ἐγὼ εἶδα ξεκάθαρα...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι ὅπως τὰ λές. Ὁρίστε τί συνέβη στ' ἀλήθεια.
Τὴ δυστυχία σας, ἀσφαλῶς τὴν ἐπιθυμοῦσα κρυφά. Ὡστόσο, δὲν ἤμουν περίπου σί-
γουρος πὼς δὲν θὰ μποροῦσα ν' ἀνακατευτῶ στὰ δικά σας. Ἄλλωστε, εἶχα τόσα πράγ-
ματα νὰ ταχτοποιήσω καὶ δὲν μοῦ ἔμενε καιρὸς νὰ καταστρώνω σχέδια. Ὅμως, ἀφοῦ
ἔτυχε νὰ βρεθῶ σὲ περίπατο, ἔτσι ἄσκοπα, καὶ νὰ σὲ δῶ, τυχαῖα πᾶντα, μὲ τοὺς νεα-
ροὺς στὸ καράβι, σκέφτηκα πὼς ἦταν καιρὸς νὰ δῶ λιγάκι τί γίνεστε.Ἦρθα ἐδῶ καὶ
τὸ φτωχό πρόβατό σου ἔπεσε μεμιᾶς κάτω ἀπ' τὸ ποδάρι τοῦ λύκου. Κέρδισα τὴ συμ-
πάθειά του προκαλῶντας μέσα του ἀντανακλαστικὰ ποὺ δὲν θὰ ἔχω τὸ θράσος νὰ σοῦ
τὰ ἀναφέρω. Στὴν ἀρχὴ ἔνιωσα οἶκτο γι' αὐτόν, ἐπειδὴ βρισκότανε στὴν ἴδια κατάστα-
ση μὲ μένα, πρὶν κάμποσα χρόνια. Μά, τόλμησε τότε νὰ σκαλίσει τὴν παληὰ πληγή
μου - μὲ τὸ βιβλίο σου, ξέρεις!...καὶ μὲ τὸν ἠλίθιο...Τότε μὲ κυρίεψε ἡ ἐπιθυμία νὰ τὸν
συντρίψω, νὰ τὸν κάνω κομματάκια καὶ ὕστερα νὰ τ' ἀνακατέψω ἔτσι ποὺ ποὺ νά 'ναι
ἀδύνατο νὰ τὰ ξανασυνδιάσει κανεὶς - καὶ τὰ κατάφερα χάρη στὴν προεργασία ποὺ
ἐσὺ εἶχες κάνει ἐπάνω του. Ἔπειτα, μοῦ ἔμενε ν' ἀναλάβω καὶ σένα. Δὲν ἤσουν τάχα
τὸ ἐλατήριο τοῦ μηχανισμοῦ ποὺ ἔπρεπε νὰ διαταράξω; Ἤδη τὸν ἄκουγα νὰ ξεχαρβα-
λώνεται μὲ βόμβο. Καθὼς ἔμπαινα στὸ σπιτικό σου, δὲν ἤξερα καλὰ-καλὰ τὶ ἔμελλε νὰ
πῶ. Εἶχα βέβαια μιὰ ὁλόκληρη σειρὰ ἀπὸ σχέδια, σὰν τὸν παίχτη στὸ σκάκι, ὅμως ἡ
τροπὴ τοῦ παιγχνιδιοῦ ἐξαρτιόταν κατὰ πολὺ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐσὺ θὰ ξεκινοῦσες τὰ
πιόνια σου. Τὸ ἕνα διάβημα φέρνει τ' ἆλλο. Ἡ τύχη μοῦ παραστάθηκε καὶ τελικὰ ξα-
ναβρῆκα τὰ δίχτυα μου.
ΘΕΚΛΑ. - Ὄχι.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ναί, πιάστηκες! Γιατί συνέβει ὅ,τι φοβόσουν περισσότερο.Ὁ κόσμος
- ποὺ τὸν ἀντιπροσωπεύουν οἱ δυὸ τουρίστριες, ποὺ ἐγὼ πάντως δὲν τὶς ἔβαλα ξεπίτη-
δες, γιατὶ δὲν ἤμουν ραδιοῦργος - ὁ κόσμος εἶδε μὲ τί τρόπο ξανασυμφιλιώθηκες μὲ τὸν
πρῶτο σου ἄντρα, μὲ τί τρόπο ξαναγύρισες μετανιωμένη στὰ πατζάκια του! Δὲν εἶναι
ἀρκετὸ αὐτό;
[Συνεχίζει].
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
~
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ:
" Οἱ Πιστωτές ".
"Fordringsägare", 1889.
Κωμικὴ τραγωδία.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
15η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Πραγματικά, θὰ μποροῦσε νά 'ναι ἀρκετὸ γιὰ τὴν ἐκδίκησή σου. Ὅμως,
γιὰ πές μου, ἐφόσον εἶσαι ἡ ἐξυπνάδα καὶ ἡ δικαιοσύνη, πῶς γίνεται καὶ ἐσύ, ποὺ θε-
ωρεῖς πὼς ὅλα ὅσα συμβαίνουν, συμβαίνουν ἀναγκαστικά, πὼς δὲν εἴμαστε ἐλεύθεροι
στὶς ἐνέργειές μας...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Διορθώνει). - Ὄχι ἐλεύθεροι ὥς κάποιο σημεῖο.
ΘΕΚΛΑ. - Τὸ ἴδιο κάνει.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καθόλου.
ΘΕΚΛΑ. - Πῶς γίνεται, ἐσύ, ποὺ μὲ θεωρεῖς ἀθώα, ἐφόσον ἡ φύση καὶ οἱ περιστάσεις
μὲ ὤθησαν νὰ πράξω ὅπως ἔπραξα, πῶς γίνεται νὰ ξιπάζεσαι τὸ δικαίωμα νὰ ἐκδικηθεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μά, γιὰ τὸν ἴδιον ἀκριβῶς λόγο, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἡ φύση μου καὶ οἱ
περιστάσεις μὲ ὤθησαν νὰ ἐκδικηθῶ. Δὲν εἶναι ὡραῖο παιγχνίδι; Καὶ ξέρεις γιατί ἤρθατε
ἀπὸ κάτω καὶ οἱ δυό σας σὲ τούτη τὴν πάλη; (Ἡ Θέκλα παίρνει ὕφος περιφρόνησης). - Γιατί
πιαστήκατε στὴ φάκα μου; Ἐπειδὴ ἐγὼ ἤμουν πιὸ δυνατὸς ἀπὸ σᾶς καὶ πιὸ ἔξυπνος. Ἐ-
σὺ ἤσουν ἡ ἠλίθια - καὶ κεῖνος. Θὰ μάθεις τώρα πὼς μπορεῖ κανένας νὰ μὴ γράφει μυθι-
στορήματα καὶ νὰ μὴ ζωγραφίζει χωρὶς ἀναγκαστικὰ νὰ εἶναι ἠλίθιος; Προσπάθησε νὰ
μὴν τὸ ξεχάσεις ποτὲ αὐτό.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶσαι ἄκαρδος. Τελείως.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τελείως. Μά, γιὰ ρεβάνς, καθὼς βλέπεις, εἶμαι ἱκανὸς νὰ σκέφτομαι,
τὸ ἀντιλήφθηκες αὐτό, καὶ νὰ ἐνεργῶ, καθὼς κι' αὐτὸ τὸ ἀντιλήφθηκες.
ΘΕΚΛΑ. - Κι' ὅλ' αὐτὰ ἐπειδὴ πλήγωσα τὸν ἐγωισμό σου...!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὄχι μόνον! Πάντως ν' ἀποφεύγεις νὰ πληγώνεις τὸν ἐγωισμὸ τοῦ πλη-
σίον σου. Εἶναι πᾶντα ἕνα εὐαίσθητο σημεῖο.
ΘΕΚΛΑ. - Ἕνας ἀχρεῖος γεμάτος μνησικακία. Πούφ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μιὰ ἀχρεία ἐλαφρόμυαλη. Πούφ!
ΘΕΚΛΑ. - Εἶναι ἡ φύση μου!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Εἶναι ἡ φύση μου... Πρέπει νὰ μελετᾶμε πᾶντα τὴν φύση τῶν ἄλλων
πρὶν δώσουμε τὸ ἐλεύθερο στὴ δική μας. Διαφορετικά, τὰ πᾶντα καταστρέφονται κι' ἔρ-
χονται κλάματα καὶ τριξίματα δοντιῶν.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶσαι ἀνίκανος νὰ συγχωρέσεις!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Γιατί; Σὲ συγχώρεσα!
ΘΕΚΛΑ. - Ἐσύ;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Βέβαια. Σήκωσα τὸ χέρι πάνω σας ὅλα τοῦτα τὰ χρόνια; Ὄχι! Σὰν ὅ-
μως ἦρθα νὰ δῶ πῶς τὰ περνᾶτε, ἁπλῶς καὶ μόνον αὐτό, ὁ σύνδεσμός σας ἀμέσως ἐξερά-
γει. Σᾶς γκρίνιαξα ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο; Μίλησα γιὰ ἠθικὴ καὶ γιὰ ὅρκους; Ὄχι! Ἀ-
στειεύτηκα λιγάκι μὲ τὸν σύζυγό σου καὶ δὲν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο γιὰ νὰ κα-
ταρρεύσει. Νὰ ποὺ σήμερα δικαιώνομαι, ἐγὼ ποὺ εἶχα φύγει σὰν πολιτισμένος!...Θέκλα,
δὲν ἔχεις τίποτα νὰ κατηγορήσεις στὸν ἑαυτό σου;
ΘΕΚΛΑ. - Τίποτα ἀπολύτως! Οἱ χριστιανοὶ λένε πὼς ἡ θεία Πρόνοια διευθύνει τὶς πρά-
ξεις μας, ἆλλοι λένε τὸ πεπρωμένο. Ἐμεῖς, δὲν εἴμαστε λοιπὸν ἀθῶοι;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὥς ἕνα θαθμό, ναί, πέρα ὅμως ἀπ' αὐτὸν ὑπάρχει μιὰ οὔγια στὸ ὕφα-
σμα: πάνω σ' αὐτὴ τὴν οὔγια κρύβεται ὅλο τὸ δικό μας σφᾶλμα, τὸ χρέος καὶ οἱ πιστω-
τὲς παρουσιάζονται κάποτε, ἀργὰ ἤ γρήγορα. Εἴμαστε ἀθῶοι ἀλλὰ ὑπεύθυνοι. Ἀθῶοι
μπροστὰ στὸ Θεό, ποὺ δὲν ὑπάρχει πιά, ὑπεύθυνοι μπροστὰ στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στοὺς
ὅμοιούς μας.
ΘΕΚΛΑ. - Κι' ἔτσι, ἔρχεσαι νὰ παρουσιάσεις τὶς πιστώσεις σου;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἔρχομαι νὰ ξαναπάρω ἐκεῖνα ποὺ μοῦ ἔκλεψες καὶ ὄχι ἐκεῖνα ποὺ σοῦ
χάρισα. Ἔκλεψες τὴν τιμή μου καὶ δὲν μποροῦσα νὰ τὴν ξαναβρῶ παρὰ μόνον ἀφαιρῶν-
τας τὴ δική σου. Δίκηο δὲν εἶχα;
ΘΕΚΛΑ. - Τὴν τιμή, χμ!...Καὶ τώρα, εἶσαι εὐχαριστημένος;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τώρα, εἶμαι εὐχαριστημένος.
(Χτυπᾶ τὸ κουδοῦνι γιὰ νά 'ρθει τὸ γκαρσόνι).
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ ξαναγυρίζεις στὴν ἀρραβωνιαστικιά σου;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν ἔχω ἀρραβωνιαστικιὰ κι' οὔτε θά 'χω ποτέ. Δὲν γυρίζω στὸ σπιτικό
μου, γιατί δὲν ἔχω σπιτικὸ κι' οὔτε θέλω νά 'χω.
ΣΚΗΝΗ ΕΚΤΗ.
(Μπαίνει τὸ γκαρσόνι).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἑτοιμᾶστε μου τὸν λογαριασμό, παίρνω τὸ καράβι τῶν ὀκτώ.
(Τὸ γκαρσόνι ὑποκλίνεται καὶ βγαίνει).
ΣΚΗΝΗ ΕΒΔΟΜΗ.
ΘΕΚΛΑ. - Δίχως νὰ συμφιλιωθοῦμε;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Νὰ συμφιλιωθοῦμε! Μεταχειρίζεσαι τόσες λέξεις ποὺ ἔχουν χάσει τὸ νόη-
μά τους! Νὰ συμφιλιωθοῦμε; Θέλεις νὰ ζοῦμε καὶ οἱ τρεῖς μαζύ; Ἐ σ ύ δὲν ἔπρεπε νὰ φέρεις
κάποια συμφιλίωση ἐπανορθώνοντας; Δὲν εἶσαι ὅμως σὲ θέση νὰ τὸ κάνεις. Τὸ μόνο ποὺ ἤξε-
ρες εἶναι νὰ παίρνεις καὶ ὅσα πῆρες τὰ διασκόρπισες. Τί θὰ μποροῦσες ἐσὺ νὰ ἐπιστρέψεις;
Θὰ εἶσαι ἱκανοποιημένη, ἄν σοῦ πῶ: συγχώρεσέ με ποὺ μοῦ ξέσχισες τὴν καρδιά· συγχώρεσέ
με ποὺ μὲ ἀτίμασες· συγχώρεσέ με ποὺ ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια ἤμουν ὁ περίγελως τῶν μαθη-
τῶν μου· ποὺ σὲ γλύτωσα ἀπὸ τὰ πέδικλα τῆς ἀμάθειας καὶ τῆς δεισιδαιμονίας, ποὺ σ' ἔβαλα
κορώνα τοῦ σπιτιοῦ μου, σοῦ ἔδωσα θέση καὶ ἄνετη ζωή, σ' ἔκανα γυναίκα ἐνῶ ἤσουν παιδί;
Συγχώρεσέ με ὅπως σὲ συγχωρῶ. Ἀκυρώνω τοὺς λογαριασμούς μας. Πήγαινε τώρα νὰ κάνεις
τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸν ἆλλον.
ΘΕΚΛΑ. - Τί τοῦ ἔχεις κάνει; Ἀρχίζω νὰ ὑποψιάζομαι κάτι φριχτό.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τί τοῦ ἔκανα; Τὸν ἀγαπᾶς λοιπὸν ἀκόμα;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ:.- Κι' ἀγαποῦσες καὶ μένα, πρὶν λίγο; Ἤσουν εἰλικρινής;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί. Ἤμουν εἰλικρινής.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Λοιπόν, ξέρεις τί εἶσαι σύ;
ΘΕΚΛΑ. - Μὲ περιφρονεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Σὲ λυπᾶμαι. Εἶναι μιὰ εἰδικὴ περίπτωση, δὲν λέω σφᾶλμα, μὰ εἰδικὴ περί-
πτωση ἀληθινὰ δυσάρεστη, ἄν κρίνουμε ἀπὸ τὰ ἐπακόλουθά της. Καημένη Θέκλα! Δὲν ξέρω,
ἄν καὶ ἀθῶος, μοῦ φαίνεται πὼς μετανιώνω σχεδὸν... ὅπως ἐσύ! Μὰ θὰ σὲ ὠφελήσει ἴσως νὰ
νιώσεις ὅπως ἔνιωθα ἐγὼ πρὶν μερικὰ χρόνια. Ξέρεις ποῦ βρίσκεται ὁ ἄντρας σου;
ΘΕΚΛΑ. - Θαρρῶ πὼς τὸ ξέρω τώρα! Εἶναι σ' αὐτὸ τὸ δωμάτιο, δῖπλα. Καὶ τ' ἄκουσε ὅλα.
Τὰ εἶδε ὅλα. Κι' ὅποιος ἔχει δεῖ κατὰ πρόσωπο τὸ πεπρωμένο του, σίγουρα πεθαίνει.
ΣΚΗΝΗ ΟΓΔΟΗ.
(Ὁ Ἀδόλφος παρουσιάζεται στὴν πόρτα τῆς βεράντας, ὠχρὸς σὰν πεθαμένος, αἷμα κυλάει ἀπὸ τὴ μύτη στὸ μά-
γουλό του, στέκει ἀκίνητος, τὰ μάτια του εἶναι ἀνέκφραστα, ἔχει σάλια στὸ στόμα).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Ἀναπηδᾶ). - Νά τος! Λογαριάσου τώρα μαζύ του, θὰ δεῖς ἄν εἶναι τόσο γενναιό-
δωρος ὅσο ἐγώ. Ἀντίο.
(Φεύγει πρὸς τὰ δεξιὰ ἀλλὰ στέκεται).
ΘΕΚΛΑ. (Βλέποντας τὸν Ἀδόλφο, μ' ἀνοιγμένα τὰ χέρια). - Ἀδόλφο! (Ἐκεῖνος σωριάζεται κοντὰ στὴν πόρ-
τα. Ἡ Θέκλα πέφτει ἐπάνω του, τὸν χαϊδεύει). - Ἀδόλφο! Λατρεμένο μου παιδί! Εἶσαι ζωντανός; Μί-
λησέ μου, πές μου! Συγχώρεσε τὴν κακιὰ Θέκλα. Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη! Ἀπάντησέ
μου, ἀδελφούλη, μ' ἀκοῦς; Μὰ ὄχι, Θεέ μου, δὲν ἀκούει! Πέθανε, θεούλη μου, Θεέ μου, βόηθα,
βοήθησέ μας.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μμ! Λόγῳ τιμῆς, τὸν ἀγαπάει κι' αὐτόν! Καημένη γυναίκα!
~~
Υ.Γ.
Τελευταῖα λόγια ἐπ' αὐτοῦ ὅλου.
Ὅταν ἔφτιαχνα τὴν μετάφραση, ἄκουγα τὶς δύο φωνὲς:
τοῦ Δημήτρη Ἰωάννου (Γουσταῦος)
καὶ
τὴν δική μου (Ἀδόλφος)
καὶ ὀνειρευόμουν μιὰ Θέκλα ἀνάμεσα
στὴν Βέρα Ζαβιτσιάνου
καὶ
τὴν Κάκια Ἀναλυτῆ.
Κάτι σπάνιο γιὰ μένα: δὲν τὸ εἶχα ἀφιερώσει σὲ...κανέναν!
Τώρα, μὲ τὴν 3η δημοσίευσή του, καθὼς τὸ ἔζησα ξανὰ μὲ ὅλη τὴν μαγευτικὴ δύναμη τῆς λογο-
τεχνίας καὶ τοῦ θεάτρου, εἰδικά,
ναί, τὸ ἀριερώνω, ξέροντας πολὺ καλὰ γιατί τὸ κάνω:
* στὸν Σπύρο,
* στὴν Ζωὴ
* καὶ σὲ ὅσους εἶναι ἱκανοὶ πηγαίνοντας στὸ θέατρο νὰ ἐξαγνίζονται.
Μὲ δάκρυα,
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Ἄουγκουστ Στρίντμπεργκ:
" Οἱ Πιστωτές ".
"Fordringsägare", 1889.
Κωμικὴ τραγωδία.
Μετάφραση: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
15η συνέχεια.
ΘΕΚΛΑ. - Πραγματικά, θὰ μποροῦσε νά 'ναι ἀρκετὸ γιὰ τὴν ἐκδίκησή σου. Ὅμως,
γιὰ πές μου, ἐφόσον εἶσαι ἡ ἐξυπνάδα καὶ ἡ δικαιοσύνη, πῶς γίνεται καὶ ἐσύ, ποὺ θε-
ωρεῖς πὼς ὅλα ὅσα συμβαίνουν, συμβαίνουν ἀναγκαστικά, πὼς δὲν εἴμαστε ἐλεύθεροι
στὶς ἐνέργειές μας...
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Διορθώνει). - Ὄχι ἐλεύθεροι ὥς κάποιο σημεῖο.
ΘΕΚΛΑ. - Τὸ ἴδιο κάνει.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Καθόλου.
ΘΕΚΛΑ. - Πῶς γίνεται, ἐσύ, ποὺ μὲ θεωρεῖς ἀθώα, ἐφόσον ἡ φύση καὶ οἱ περιστάσεις
μὲ ὤθησαν νὰ πράξω ὅπως ἔπραξα, πῶς γίνεται νὰ ξιπάζεσαι τὸ δικαίωμα νὰ ἐκδικηθεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μά, γιὰ τὸν ἴδιον ἀκριβῶς λόγο, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἡ φύση μου καὶ οἱ
περιστάσεις μὲ ὤθησαν νὰ ἐκδικηθῶ. Δὲν εἶναι ὡραῖο παιγχνίδι; Καὶ ξέρεις γιατί ἤρθατε
ἀπὸ κάτω καὶ οἱ δυό σας σὲ τούτη τὴν πάλη; (Ἡ Θέκλα παίρνει ὕφος περιφρόνησης). - Γιατί
πιαστήκατε στὴ φάκα μου; Ἐπειδὴ ἐγὼ ἤμουν πιὸ δυνατὸς ἀπὸ σᾶς καὶ πιὸ ἔξυπνος. Ἐ-
σὺ ἤσουν ἡ ἠλίθια - καὶ κεῖνος. Θὰ μάθεις τώρα πὼς μπορεῖ κανένας νὰ μὴ γράφει μυθι-
στορήματα καὶ νὰ μὴ ζωγραφίζει χωρὶς ἀναγκαστικὰ νὰ εἶναι ἠλίθιος; Προσπάθησε νὰ
μὴν τὸ ξεχάσεις ποτὲ αὐτό.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶσαι ἄκαρδος. Τελείως.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τελείως. Μά, γιὰ ρεβάνς, καθὼς βλέπεις, εἶμαι ἱκανὸς νὰ σκέφτομαι,
τὸ ἀντιλήφθηκες αὐτό, καὶ νὰ ἐνεργῶ, καθὼς κι' αὐτὸ τὸ ἀντιλήφθηκες.
ΘΕΚΛΑ. - Κι' ὅλ' αὐτὰ ἐπειδὴ πλήγωσα τὸν ἐγωισμό σου...!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὄχι μόνον! Πάντως ν' ἀποφεύγεις νὰ πληγώνεις τὸν ἐγωισμὸ τοῦ πλη-
σίον σου. Εἶναι πᾶντα ἕνα εὐαίσθητο σημεῖο.
ΘΕΚΛΑ. - Ἕνας ἀχρεῖος γεμάτος μνησικακία. Πούφ!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μιὰ ἀχρεία ἐλαφρόμυαλη. Πούφ!
ΘΕΚΛΑ. - Εἶναι ἡ φύση μου!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Εἶναι ἡ φύση μου... Πρέπει νὰ μελετᾶμε πᾶντα τὴν φύση τῶν ἄλλων
πρὶν δώσουμε τὸ ἐλεύθερο στὴ δική μας. Διαφορετικά, τὰ πᾶντα καταστρέφονται κι' ἔρ-
χονται κλάματα καὶ τριξίματα δοντιῶν.
ΘΕΚΛΑ. - Εἶσαι ἀνίκανος νὰ συγχωρέσεις!
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Γιατί; Σὲ συγχώρεσα!
ΘΕΚΛΑ. - Ἐσύ;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Βέβαια. Σήκωσα τὸ χέρι πάνω σας ὅλα τοῦτα τὰ χρόνια; Ὄχι! Σὰν ὅ-
μως ἦρθα νὰ δῶ πῶς τὰ περνᾶτε, ἁπλῶς καὶ μόνον αὐτό, ὁ σύνδεσμός σας ἀμέσως ἐξερά-
γει. Σᾶς γκρίνιαξα ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο; Μίλησα γιὰ ἠθικὴ καὶ γιὰ ὅρκους; Ὄχι! Ἀ-
στειεύτηκα λιγάκι μὲ τὸν σύζυγό σου καὶ δὲν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο γιὰ νὰ κα-
ταρρεύσει. Νὰ ποὺ σήμερα δικαιώνομαι, ἐγὼ ποὺ εἶχα φύγει σὰν πολιτισμένος!...Θέκλα,
δὲν ἔχεις τίποτα νὰ κατηγορήσεις στὸν ἑαυτό σου;
ΘΕΚΛΑ. - Τίποτα ἀπολύτως! Οἱ χριστιανοὶ λένε πὼς ἡ θεία Πρόνοια διευθύνει τὶς πρά-
ξεις μας, ἆλλοι λένε τὸ πεπρωμένο. Ἐμεῖς, δὲν εἴμαστε λοιπὸν ἀθῶοι;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ὥς ἕνα θαθμό, ναί, πέρα ὅμως ἀπ' αὐτὸν ὑπάρχει μιὰ οὔγια στὸ ὕφα-
σμα: πάνω σ' αὐτὴ τὴν οὔγια κρύβεται ὅλο τὸ δικό μας σφᾶλμα, τὸ χρέος καὶ οἱ πιστω-
τὲς παρουσιάζονται κάποτε, ἀργὰ ἤ γρήγορα. Εἴμαστε ἀθῶοι ἀλλὰ ὑπεύθυνοι. Ἀθῶοι
μπροστὰ στὸ Θεό, ποὺ δὲν ὑπάρχει πιά, ὑπεύθυνοι μπροστὰ στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στοὺς
ὅμοιούς μας.
ΘΕΚΛΑ. - Κι' ἔτσι, ἔρχεσαι νὰ παρουσιάσεις τὶς πιστώσεις σου;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἔρχομαι νὰ ξαναπάρω ἐκεῖνα ποὺ μοῦ ἔκλεψες καὶ ὄχι ἐκεῖνα ποὺ σοῦ
χάρισα. Ἔκλεψες τὴν τιμή μου καὶ δὲν μποροῦσα νὰ τὴν ξαναβρῶ παρὰ μόνον ἀφαιρῶν-
τας τὴ δική σου. Δίκηο δὲν εἶχα;
ΘΕΚΛΑ. - Τὴν τιμή, χμ!...Καὶ τώρα, εἶσαι εὐχαριστημένος;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τώρα, εἶμαι εὐχαριστημένος.
(Χτυπᾶ τὸ κουδοῦνι γιὰ νά 'ρθει τὸ γκαρσόνι).
ΘΕΚΛΑ. - Καὶ ξαναγυρίζεις στὴν ἀρραβωνιαστικιά σου;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Δὲν ἔχω ἀρραβωνιαστικιὰ κι' οὔτε θά 'χω ποτέ. Δὲν γυρίζω στὸ σπιτικό
μου, γιατί δὲν ἔχω σπιτικὸ κι' οὔτε θέλω νά 'χω.
ΣΚΗΝΗ ΕΚΤΗ.
(Μπαίνει τὸ γκαρσόνι).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Ἑτοιμᾶστε μου τὸν λογαριασμό, παίρνω τὸ καράβι τῶν ὀκτώ.
(Τὸ γκαρσόνι ὑποκλίνεται καὶ βγαίνει).
ΣΚΗΝΗ ΕΒΔΟΜΗ.
ΘΕΚΛΑ. - Δίχως νὰ συμφιλιωθοῦμε;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Νὰ συμφιλιωθοῦμε! Μεταχειρίζεσαι τόσες λέξεις ποὺ ἔχουν χάσει τὸ νόη-
μά τους! Νὰ συμφιλιωθοῦμε; Θέλεις νὰ ζοῦμε καὶ οἱ τρεῖς μαζύ; Ἐ σ ύ δὲν ἔπρεπε νὰ φέρεις
κάποια συμφιλίωση ἐπανορθώνοντας; Δὲν εἶσαι ὅμως σὲ θέση νὰ τὸ κάνεις. Τὸ μόνο ποὺ ἤξε-
ρες εἶναι νὰ παίρνεις καὶ ὅσα πῆρες τὰ διασκόρπισες. Τί θὰ μποροῦσες ἐσὺ νὰ ἐπιστρέψεις;
Θὰ εἶσαι ἱκανοποιημένη, ἄν σοῦ πῶ: συγχώρεσέ με ποὺ μοῦ ξέσχισες τὴν καρδιά· συγχώρεσέ
με ποὺ μὲ ἀτίμασες· συγχώρεσέ με ποὺ ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια ἤμουν ὁ περίγελως τῶν μαθη-
τῶν μου· ποὺ σὲ γλύτωσα ἀπὸ τὰ πέδικλα τῆς ἀμάθειας καὶ τῆς δεισιδαιμονίας, ποὺ σ' ἔβαλα
κορώνα τοῦ σπιτιοῦ μου, σοῦ ἔδωσα θέση καὶ ἄνετη ζωή, σ' ἔκανα γυναίκα ἐνῶ ἤσουν παιδί;
Συγχώρεσέ με ὅπως σὲ συγχωρῶ. Ἀκυρώνω τοὺς λογαριασμούς μας. Πήγαινε τώρα νὰ κάνεις
τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸν ἆλλον.
ΘΕΚΛΑ. - Τί τοῦ ἔχεις κάνει; Ἀρχίζω νὰ ὑποψιάζομαι κάτι φριχτό.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Τί τοῦ ἔκανα; Τὸν ἀγαπᾶς λοιπὸν ἀκόμα;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ:.- Κι' ἀγαποῦσες καὶ μένα, πρὶν λίγο; Ἤσουν εἰλικρινής;
ΘΕΚΛΑ. - Ναί. Ἤμουν εἰλικρινής.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Λοιπόν, ξέρεις τί εἶσαι σύ;
ΘΕΚΛΑ. - Μὲ περιφρονεῖς;
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Σὲ λυπᾶμαι. Εἶναι μιὰ εἰδικὴ περίπτωση, δὲν λέω σφᾶλμα, μὰ εἰδικὴ περί-
πτωση ἀληθινὰ δυσάρεστη, ἄν κρίνουμε ἀπὸ τὰ ἐπακόλουθά της. Καημένη Θέκλα! Δὲν ξέρω,
ἄν καὶ ἀθῶος, μοῦ φαίνεται πὼς μετανιώνω σχεδὸν... ὅπως ἐσύ! Μὰ θὰ σὲ ὠφελήσει ἴσως νὰ
νιώσεις ὅπως ἔνιωθα ἐγὼ πρὶν μερικὰ χρόνια. Ξέρεις ποῦ βρίσκεται ὁ ἄντρας σου;
ΘΕΚΛΑ. - Θαρρῶ πὼς τὸ ξέρω τώρα! Εἶναι σ' αὐτὸ τὸ δωμάτιο, δῖπλα. Καὶ τ' ἄκουσε ὅλα.
Τὰ εἶδε ὅλα. Κι' ὅποιος ἔχει δεῖ κατὰ πρόσωπο τὸ πεπρωμένο του, σίγουρα πεθαίνει.
ΣΚΗΝΗ ΟΓΔΟΗ.
(Ὁ Ἀδόλφος παρουσιάζεται στὴν πόρτα τῆς βεράντας, ὠχρὸς σὰν πεθαμένος, αἷμα κυλάει ἀπὸ τὴ μύτη στὸ μά-
γουλό του, στέκει ἀκίνητος, τὰ μάτια του εἶναι ἀνέκφραστα, ἔχει σάλια στὸ στόμα).
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. (Ἀναπηδᾶ). - Νά τος! Λογαριάσου τώρα μαζύ του, θὰ δεῖς ἄν εἶναι τόσο γενναιό-
δωρος ὅσο ἐγώ. Ἀντίο.
(Φεύγει πρὸς τὰ δεξιὰ ἀλλὰ στέκεται).
ΘΕΚΛΑ. (Βλέποντας τὸν Ἀδόλφο, μ' ἀνοιγμένα τὰ χέρια). - Ἀδόλφο! (Ἐκεῖνος σωριάζεται κοντὰ στὴν πόρ-
τα. Ἡ Θέκλα πέφτει ἐπάνω του, τὸν χαϊδεύει). - Ἀδόλφο! Λατρεμένο μου παιδί! Εἶσαι ζωντανός; Μί-
λησέ μου, πές μου! Συγχώρεσε τὴν κακιὰ Θέκλα. Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη! Ἀπάντησέ
μου, ἀδελφούλη, μ' ἀκοῦς; Μὰ ὄχι, Θεέ μου, δὲν ἀκούει! Πέθανε, θεούλη μου, Θεέ μου, βόηθα,
βοήθησέ μας.
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ. - Μμ! Λόγῳ τιμῆς, τὸν ἀγαπάει κι' αὐτόν! Καημένη γυναίκα!
~~
Υ.Γ.
Τελευταῖα λόγια ἐπ' αὐτοῦ ὅλου.
Ὅταν ἔφτιαχνα τὴν μετάφραση, ἄκουγα τὶς δύο φωνὲς:
τοῦ Δημήτρη Ἰωάννου (Γουσταῦος)
καὶ
τὴν δική μου (Ἀδόλφος)
καὶ ὀνειρευόμουν μιὰ Θέκλα ἀνάμεσα
στὴν Βέρα Ζαβιτσιάνου
καὶ
τὴν Κάκια Ἀναλυτῆ.
Κάτι σπάνιο γιὰ μένα: δὲν τὸ εἶχα ἀφιερώσει σὲ...κανέναν!
Τώρα, μὲ τὴν 3η δημοσίευσή του, καθὼς τὸ ἔζησα ξανὰ μὲ ὅλη τὴν μαγευτικὴ δύναμη τῆς λογο-
τεχνίας καὶ τοῦ θεάτρου, εἰδικά,
ναί, τὸ ἀριερώνω, ξέροντας πολὺ καλὰ γιατί τὸ κάνω:
* στὸν Σπύρο,
* στὴν Ζωὴ
* καὶ σὲ ὅσους εἶναι ἱκανοὶ πηγαίνοντας στὸ θέατρο νὰ ἐξαγνίζονται.
Μὲ δάκρυα,
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
~
Δεῖτε το. https://www.youtube.com/watch?v=4ETboOM ... aZUp5DKZhE
Αἰσχύλου: " Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας ", Γιάννης Τσαρούχης.
Δεῖτε το. https://www.youtube.com/watch?v=4ETboOM ... aZUp5DKZhE
Αἰσχύλου: " Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας ", Γιάννης Τσαρούχης.
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
Διασωθὲν ἀπὸ τὸ Φόρουμ.γκρ,
3 Ἰουλίου 2014, ὥρα 7:01 π.μ.
Νὰ ἤμουν τώρα Ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
~~
Πάλι Κλινοσοσφιστὴς θὰ περιφερόμουν στὴν Ἀγορά. Χωρὶς Σχολή δική μου.
~~
Mία ἀπὸ τὶς πρῶτες σελίδες τοῦ βιβλίου τοῦ Χρήστου Μαλεβίτση: "Προοπτικές",
ἐκδόσεις Δωδώνη, Ἀθήνα 1972.
.......... Π ρ ο ο ί μ ι ο.
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ τὸν συνθέτουν δύο ὑλικά: ἡ Σιωπὴ καὶ τὸ Σκότος - τὰ ἔσχατα μυστικὰ τοῦ σύμπαντος.
Ἐκεῖ μέσα τελεῖ ἔγκλειστη ἡ ἀρχέγονη οὐσία μας. Ἀλλὰ τὴν σιωπὴ τὴν ἀκυρώνει ἡ εὐδοκία τοῦ λό-
γου, καὶ τὸ σκότος ἐκτρίβεται σὲ θάλπος φωτός.
Λόγος καὶ Φῶς· τὰ εὐφρόσυνα ἀγγέλματα τῆς ζωῆς ἐπάνω ἀπὸ τὴν ἐρημία τῶν τελεσίδικων θανάτων·
φτενὲς σχεδίες ποὺ μεταφέρουν τὰ μηνύματα τοῦ Θεοῦ, διαπλέοντας τοὺς ὠκεανοὺς τὴς σιγῆς καὶ τοῦ
ἐρέβους.
Ὁ ΛΟΓΟΣ ὁ πλήρης προκύπτει ἀπὸ τὴν πύκνωση τῆς σιωπῆς, πέρα ἀπὸ τὸ κρίσιμο σημεῖο. Ὥστε
μόλις ἀρθρωθῆ, δονεῖται σύμπασα ἡ σιωπὴ ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ βάθους τοῦ νοήματός της.
Ὁ λόγος ὁ αὐθεντικὸς ἐγκυμονεῖται ἐπὶ αἰῶνες· ἡ ὀδυνηρὴ κυοφορία του φορτίζει τὰ χάη. Καὶ τέλος ἐκ-
σπᾶ σὰν ἀστραπὴ καὶ πλήσσει τὰ σύμπαντα μὲ ἐμβολὲς ἀθανασίας.
ΗΡΘΑΜΕ στὸν κόσμο μὲ μόνη μας ἀποσκευὴ τὸ Λόγο. Δὲν διαθέτουμε τίποτε ἄλλο πέραν αὐτοῦ. Εἶ-
ναι τὸ μόνο στοιχεῖο ἁγιότητος μέσα στὸ ἐχθρικὸ σύμπαν. Ἡ ἔκπτωση τοῦ Λόγου σὲ βραχύπνοη φλυ-
αρία τεμαχίζει τὴν οὐσία μας σὲ ἀθρόα περιτρίμματα φθόγγων. Ἡ ἔξαρση τοῦ Λόγου σὲ ἔμπνοα ἀνύ-
σματα ὑπερβάσεως ἐξανασταίνει τὴν ἀρχαία ἐπαγγελία γιὰ αἰωνιότητα.
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ τὸν ἀνασυνθέτουν δύο ὑλικά: ὁ Λόγος καὶ τὸ Φῶς· - αἰφνίδια ἐξαγγέλματα ἀθανασίας
ἐπάνω ἀπὸ τὰ βασίλεια τῶν
θανάτων.
Φιλοθέη, Ἰούλιος 1965.
3 Ἰουλίου 2014, ὥρα 7:01 π.μ.
Νὰ ἤμουν τώρα Ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
~~
Πάλι Κλινοσοσφιστὴς θὰ περιφερόμουν στὴν Ἀγορά. Χωρὶς Σχολή δική μου.
~~
Mία ἀπὸ τὶς πρῶτες σελίδες τοῦ βιβλίου τοῦ Χρήστου Μαλεβίτση: "Προοπτικές",
ἐκδόσεις Δωδώνη, Ἀθήνα 1972.
.......... Π ρ ο ο ί μ ι ο.
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ τὸν συνθέτουν δύο ὑλικά: ἡ Σιωπὴ καὶ τὸ Σκότος - τὰ ἔσχατα μυστικὰ τοῦ σύμπαντος.
Ἐκεῖ μέσα τελεῖ ἔγκλειστη ἡ ἀρχέγονη οὐσία μας. Ἀλλὰ τὴν σιωπὴ τὴν ἀκυρώνει ἡ εὐδοκία τοῦ λό-
γου, καὶ τὸ σκότος ἐκτρίβεται σὲ θάλπος φωτός.
Λόγος καὶ Φῶς· τὰ εὐφρόσυνα ἀγγέλματα τῆς ζωῆς ἐπάνω ἀπὸ τὴν ἐρημία τῶν τελεσίδικων θανάτων·
φτενὲς σχεδίες ποὺ μεταφέρουν τὰ μηνύματα τοῦ Θεοῦ, διαπλέοντας τοὺς ὠκεανοὺς τὴς σιγῆς καὶ τοῦ
ἐρέβους.
Ὁ ΛΟΓΟΣ ὁ πλήρης προκύπτει ἀπὸ τὴν πύκνωση τῆς σιωπῆς, πέρα ἀπὸ τὸ κρίσιμο σημεῖο. Ὥστε
μόλις ἀρθρωθῆ, δονεῖται σύμπασα ἡ σιωπὴ ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ βάθους τοῦ νοήματός της.
Ὁ λόγος ὁ αὐθεντικὸς ἐγκυμονεῖται ἐπὶ αἰῶνες· ἡ ὀδυνηρὴ κυοφορία του φορτίζει τὰ χάη. Καὶ τέλος ἐκ-
σπᾶ σὰν ἀστραπὴ καὶ πλήσσει τὰ σύμπαντα μὲ ἐμβολὲς ἀθανασίας.
ΗΡΘΑΜΕ στὸν κόσμο μὲ μόνη μας ἀποσκευὴ τὸ Λόγο. Δὲν διαθέτουμε τίποτε ἄλλο πέραν αὐτοῦ. Εἶ-
ναι τὸ μόνο στοιχεῖο ἁγιότητος μέσα στὸ ἐχθρικὸ σύμπαν. Ἡ ἔκπτωση τοῦ Λόγου σὲ βραχύπνοη φλυ-
αρία τεμαχίζει τὴν οὐσία μας σὲ ἀθρόα περιτρίμματα φθόγγων. Ἡ ἔξαρση τοῦ Λόγου σὲ ἔμπνοα ἀνύ-
σματα ὑπερβάσεως ἐξανασταίνει τὴν ἀρχαία ἐπαγγελία γιὰ αἰωνιότητα.
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ τὸν ἀνασυνθέτουν δύο ὑλικά: ὁ Λόγος καὶ τὸ Φῶς· - αἰφνίδια ἐξαγγέλματα ἀθανασίας
ἐπάνω ἀπὸ τὰ βασίλεια τῶν
θανάτων.
Φιλοθέη, Ἰούλιος 1965.
0 .
-
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ
- Basic poster
- Δημοσιεύσεις: 921
- Τοποθεσία: Ἀθήνα
Re: Πρὸς τὸν ἀσυμβίβαστον Κλινοσοφιστήν.
Κλινοσοφιστεῖες.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Νὰ πῶ: ἆνδρες καὶ ἆνδρες;
Ποιός φταίει γι' αὐτό;
.................................................καὶ ξάπλωσα γυμνούλης, μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀηδιάζω ὅποτε ἀκούω (ἄθελά μου) καὶ βλέπω (ἄθελά μου) Ἕλληνες
- καὶ μόνον Ἕλληνες - ἠθοποιοὺς νὰ εὐτελίζουν, γελοιοποιοῦν τὶς "ἀδερφές". Ὑποδύονται,
λένε, τὸν ὁμοφυλόφιλο. Δὲν θέλω νὰ ξεράσω εὐκοιλιότητα.
Αὐτὸ ποὺ "ὑποδύονται" (ἄν εἶναι σὲ θέση νὰ ὑποδυθοῦν κάτι) εἶναι τὸ ντεμοντὲ δηλητήριο
ποὺ ἀμολάει ἡ "ἠθικὴ τάξη" σὲ ὅσους δὲν ὑποκρίνονται ὅτι ἀκολουθοῦν τὰ προστάγματα τῶν
"κανόνων ἠθικοῦ ἐρωτικοῦ βίοι". Αὐτοὶ οἱ ἀτάλαντοι ἐπὶ σκηνῆς, ταλαντοῦχοι τῶν παρασκη-
νίων", ἠθοποιοὶ (στὸ τέλος θὰ τὴν ξεράσω τὴν διάρροια, δὲν τὴν γλυτώνω...) ἐξασκοῦν τὸ
ἐπάγγελμα τοῦ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ στὶς ἁπάσης φύσεως οἰκογενειακὲς δυστυχίες, τραγωδίες
ἀναφορικὰ μὲ τὰ γοῦστα...
Εἶναι οἱ κουκουλοφόροι στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἠθικοῦ νόμου.
* Ὁμοφυλόφιλος θὰ πεῖ, σκέτα, ὁμοφυλόφιλος. Ἡ λέξη μιλάει μόνη της. Πρόσθετη ἑρμηνεία
σημαίνει πλατειασμός.
Ἐκ τοῦ μακρόθεν, παρακολουθῶ θαμῶνες κάποιων μπάρ. Στὸ Γκάζι. Ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι.
Μιὰ χαρὰ ἄνθρωποι.
Καὶ δὲν ἔχω οὔτε κἄν ἕναν φίλο ἐκεῖ νὰ ὑποστηρίξω. Καὶ...τὸ καρφί μου: ἄνθρωποι, ποὺ ὑπο-
τίθεται "μάχονται" στὸ πλευρὸ τῶν "διαφορετικῶν", πιστεύουν ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν εἶναι
ἆνδρες (καὶ μετὰ βρίζω τοὺς "ἠθοποιούς"...!)
Ὅταν κάποτε, ἐνώπιος ἐνωπίοις, (σὲ ὁμοφυλόφιλο κοινὸ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν), εἶπα ἁπλὰ
καὶ μόνον:
«Εἶμαι ἄνδρας, δὲν χρειάζεται νὰ τὸ λέεω καὶ νὰ τὸ τονίζω», ἔλαβα τὴν ἑξῆς ἀπάντηση "ἡγε-
τικοῦ τους ἀτόμου": «Προσέξτε, αὐτὸ ποὺ λέτε σᾶς ἐκθέτει». Τὸ εἶπε καὶ δεύτερη φορά.
Οὐδέποτε ἀμφέβαλα ὅτι εἶμαι αὐθεντικός, ἄρα τολμῶ καὶ ἐκτίθεμαι.
.................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.
--------
Πρώτη δημοσίευση, ἐφημερίδα Ἀνωχύρωτη Πόλη, τεῦχος 14, 16 Ἰουνίου 2007.
Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
Νὰ πῶ: ἆνδρες καὶ ἆνδρες; Ποιός φταίει γι' αὐτό;
.................................................καὶ ξάπλωσα γυμνούλης, μὲ τὸ χέρι ἐκεῖ. Ὁπότε θυμήθηκα:
Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀηδιάζω ὅποτε ἀκούω (ἄθελά μου) καὶ βλέπω (ἄθελά μου) Ἕλληνες
- καὶ μόνον Ἕλληνες - ἠθοποιοὺς νὰ εὐτελίζουν, γελοιοποιοῦν τὶς "ἀδερφές". Ὑποδύονται,
λένε, τὸν ὁμοφυλόφιλο. Δὲν θέλω νὰ ξεράσω εὐκοιλιότητα.
Αὐτὸ ποὺ "ὑποδύονται" (ἄν εἶναι σὲ θέση νὰ ὑποδυθοῦν κάτι) εἶναι τὸ ντεμοντὲ δηλητήριο
ποὺ ἀμολάει ἡ "ἠθικὴ τάξη" σὲ ὅσους δὲν ὑποκρίνονται ὅτι ἀκολουθοῦν τὰ προστάγματα τῶν
"κανόνων ἠθικοῦ ἐρωτικοῦ βίοι". Αὐτοὶ οἱ ἀτάλαντοι ἐπὶ σκηνῆς, ταλαντοῦχοι τῶν παρασκη-
νίων", ἠθοποιοὶ (στὸ τέλος θὰ τὴν ξεράσω τὴν διάρροια, δὲν τὴν γλυτώνω...) ἐξασκοῦν τὸ
ἐπάγγελμα τοῦ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ στὶς ἁπάσης φύσεως οἰκογενειακὲς δυστυχίες, τραγωδίες
ἀναφορικὰ μὲ τὰ γοῦστα...
Εἶναι οἱ κουκουλοφόροι στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἠθικοῦ νόμου.
* Ὁμοφυλόφιλος θὰ πεῖ, σκέτα, ὁμοφυλόφιλος. Ἡ λέξη μιλάει μόνη της. Πρόσθετη ἑρμηνεία
σημαίνει πλατειασμός.
Ἐκ τοῦ μακρόθεν, παρακολουθῶ θαμῶνες κάποιων μπάρ. Στὸ Γκάζι. Ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι.
Μιὰ χαρὰ ἄνθρωποι.
Καὶ δὲν ἔχω οὔτε κἄν ἕναν φίλο ἐκεῖ νὰ ὑποστηρίξω. Καὶ...τὸ καρφί μου: ἄνθρωποι, ποὺ ὑπο-
τίθεται "μάχονται" στὸ πλευρὸ τῶν "διαφορετικῶν", πιστεύουν ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν εἶναι
ἆνδρες (καὶ μετὰ βρίζω τοὺς "ἠθοποιούς"...!)
Ὅταν κάποτε, ἐνώπιος ἐνωπίοις, (σὲ ὁμοφυλόφιλο κοινὸ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν), εἶπα ἁπλὰ
καὶ μόνον:
«Εἶμαι ἄνδρας, δὲν χρειάζεται νὰ τὸ λέεω καὶ νὰ τὸ τονίζω», ἔλαβα τὴν ἑξῆς ἀπάντηση "ἡγε-
τικοῦ τους ἀτόμου": «Προσέξτε, αὐτὸ ποὺ λέτε σᾶς ἐκθέτει». Τὸ εἶπε καὶ δεύτερη φορά.
Οὐδέποτε ἀμφέβαλα ὅτι εἶμαι αὐθεντικός, ἄρα τολμῶ καὶ ἐκτίθεμαι.
.................................................μὲ χοὲς στοὺς νεκροὺς ἔρωτες.
--------
Πρώτη δημοσίευση, ἐφημερίδα Ἀνωχύρωτη Πόλη, τεῦχος 14, 16 Ἰουνίου 2007.
0 .