bizeli έγραψε:micro έγραψε:Δε γνωρίζω, αλλά ρέπω πως το πρώτο που είπα, δηλαδή πως εμείς δίνουμε αξία στα διάφορα.
Τέλος πάντων, υπάρχει αυτό το θέμα, τι γίνεται, τι σκατά παίζει με τις αξίες!
Το άλλο είναι το κατά πόσο έχουν αυτές οι αξίες σχέση με τη λογική: το αν προσδιορίζονται και αξιολογούνται με βάση τη λογική, δηλαδή αν το ποια θα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη αξία είναι προϊον λογικής σκέψης, που σημαίνει πως αν κάτσουμε να σκεφτούμε πάρα πολύ λογικά, τότε θα βρούμε την ανώτερη αξία, το ηθικότερο σύστημα σαν να λέγαμε.
Συμφωνώ ότι είναι και αυτή μια παράμετρος αλλά αισθάνομαι ότι η συζήτηση είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Δε φτάνεις ποτέ πουθενά.
χαχα, κουράστηκες bizeli ε; Τι να κάνουμε, έτσι κουραστικά και ενίοτε βαρετά είναι αυτά τα θέματα. Άμα ήταν ευχάριστα τότε όλοι θα ασχολούνταν.
Λαχουρένιος έγραψε:micro έγραψε:Να συμφωνήσω πως όντως δίνουμε μεγάλη αξία στην ευτυχία, αλλά όχι πως αυτή είναι η πηγή απ' όπου βρίσκουμε και τις υπόλοιπες: γιατί αν βάλεις την ευτυχία στο επίκεντρο, από κει μπορείς να προσδιορίσεις και όλες τις υπόλοιπες αξίες, πχ για να είμαστε ευτυχισμένοι θέλουμε και φίλους, οπότε δίνουμε μεγάλη αξία και στη φιλία, διότι η φιλία θα μας κάνει ευτυχισμένους. Ή για την υγεία, την οικογένεια, την ειρήνη, την αρμονία κλπ. Αλλά εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι το αντικειμενικό στο πώς αξιολογούμε τα πράγματα, κάποιο κοινό κριτήριο δηλαδή.
Η ευτυχια ειναι ο σκοπος, τα υπολοιπα ειναι το μεσο. Αρα απο την ευτυχια ξεκινουν ολα. Ακομα και οσοι πιστευουν σε καποιου ειδους θρησκεια το ιδιο κανουν, απλα η ευτυχια τους διαμεσολαβειται απο το θειο και δεν την ψαχνουν στο Εντευθεν.
Το αν είναι έτσι όπως τα λες, δεν ξέρω, αλλά πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός όπως η ευτυχία.
Αλλά πως υπάρχουν διάφορες αξίες οι οποίες ενίοτε συμπορεύονται και άλλες φορές τραβούν διαφορετικούς δρόμους, είναι σε σύγκρουση. Και από αυτή την αλληλεπίδρασή τους προκύπτει η ηθική του ανθρώπου. Δηλαδή το σύστημα είναι αρκετά δυναμικό και νεφελώδες. Που μας φέρνει στο ερώτημα που έκανα στο μπιζέλι παραπάνω.
Λέει λοιπόν η θεωρία που ασπάζομαι: χε, είναι περισσότερο γλωσσολογικό και φιλολογικό το θέμα παρά φιλοσοφικό, θα το εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ.
Ο κόσμος μας διέπεται από αυτό που λέμε λογική, και αυτή η λογική αποτυπώνεται στη γλώσσα, σαν η λογική να είναι ένας γιγάντιος καθρέφτης και η γλώσσα που χρησιμοποιούμε να την αντικατοπτρίζει. Κάθε γλώσσα έχει κάποια λογική δομή, με το συντακτικό και τη γραμματική της, κάποιους λογικούς κανόνες οι οποίοι απεικονίζουν τους νόμους της λογικής, κι εμείς, ως λογικά όντα που είμαστε, μπορούμε να τους καταλάβουμε χωρίς ιδιαίτερη επεξήγηση, διότι είμαστε εμποτισμένοι με τη λογική που διέπει τα πάντα. Ή μάλλον σχεδόν τα πάντα, γιατί όπως φαίνεται δεν μπορεί να ρυθμίσει το ηθικό στοιχείο: οι αξίες του ανθρώπου δεν μπορούν να περιγραφούν με τη γλώσσα και τον λόγο, πώς ακριβώς ας πούμε μπορεί να αποτυπωθεί με λόγο ένα πολύ όμορφο θέαμα, ή η αξία της ελευθερίας, της ευτυχίας, ή η αξία που δίνουμε σε ένα φιλικό μας πρόσωπο, ή αυτή που χάθηκε για εμάς όταν χάσαμε έναν αγαπημένο μας; Συνήθως για όλα αυτά χρησιμοποιείται εσκεμμένα ο λόγος ο ποιητικός, σαν να σου λέει: "θα προσπαθήσω να περιγράψω με λόγο αυτό που δεν περιγράφεται, το ανείπωτο, το άρρητο". Η ποίηση αυτό κάνει, πηγαίνει έξω από τα όρια της γλώσσας για να έρθει σε επαφή με τις αξίες του ανθρώπου.
Έχοντας λοιπόν υπόψιν αυτό, παρατηρούμε πως πολλοί φιλόσοφοι του παρελθόντος ηθικολόγησαν με βάση τη λογική, καταλήγοντας σε ένα σετ προτάσεων ή κατηγορήματα. Τα οποία βέβαια είμαστε αναγκασμένοι να τα απορρίψουμε όλα, καθώς η ηθική δεν είναι ένα σύνολο βασικών προτάσεων, καμιά πρόταση δεν μπορεί να ορίσει το ηθικό στοιχείο. Ούτε βέβαια είναι μετρήσιμα αυτά, ούτε πράξεις μπορείς να κάνεις πάνω τους, συνεπώς λέμε πως οι ηθικολόγοι, και όχι μόνο, έκαναν κακή χρήση της γλώσσας, ξεπερνώντας ανύποπτα τα όρια της, όπως κάνουν οι θεολόγοι και οι θρησκείες. Η φιλοσοφία γίνεται λοιπόν, από εκεί που ήταν η περιγραφή του όλου και κάποια φιλοσοφική θεωρία, μια κριτική στη γλώσσα, ο διαχωρισμός μεταξύ αυτών που μπορείς να ορθώσεις με λόγο και αυτών που δεν μπορείς, καθώς και ο εντοπισμός των οποιοδήποτε παρανοήσεων στα φιλοσοφικά κείμενα. Η ανάλυση αυτή δείχνει πως πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα, δεν ήταν καν ερωτήματα εξαρχής, αλλά κακώς διατυπωμένες προτάσεις, της μορφής αν το Όμορφο είναι το ίδιο με το Αγαθόν, ή το Ηθικόν με την Αλήθεια, πράγματα για τα οποία ο λόγος δεν μπορεί να μιλήσει. Και χρειάστηκαν κάποιοι φιλόλογοι, φίλοι του λόγου δηλαδή για να θέσουν τα όριά του, όταν αυτός τα ξεπερνά, είτε να το καταλαβαίνει είτε να αυτοπεριορίζεται. Οπότε είναι σαν τον γόρδιο δεσμό που πολλοί προσπάθησαν μάταια να λύσουν με έναν λογικό τρόπο αλλά απέτυχαν, ενώ η μόνη λύση ήταν αυτός ο ανορθόδοξος τρόπος, ταιριαστός με τη φύση του δεσμού. Έτσι λοιπόν λέμε πως τα περισσότερα προβλήματα της φιλοσοφίας και δη της ηθικής είναι ψευδοπροβλήματα, ανορθόδοξα, ανορθολογικά φτιαγμένα, και αυτό που επιθυμούμε δεν είναι η λύση τους, αλλά η διάλυση ή κατάλυση τους. Ο συλλογιζόμενος αυτά τα προβλήματα, και μετά από αυτήν τη διαπίστωση και διάλυση, δε θα μπορεί να πει πού ακριβώς βρισκόταν το νόημά τους, τι σήμαιναν, θα τα βλέπει ως α-νόητα.
Είναι σαν την ψηφιοποίηση όπου το αναλογικό σήμα μετατρέπεται σε ψηφιακό έτσι ώστε να γίνει επεξεργάσιμο, αλλά όσο καλή και να είναι η ψηφιοποίηση δε θα μπορεί ποτέ να αναπαραστήσει απόλυτα το αναλογικό σήμα, εκτός και αν η δειγματοληψία του απειριστεί, αλλά το άπειρο είναι ιδιότητα του αναλογικού σήματος και όχι του ψηφιακού.
Έτσι έχουμε κάποιους αναλογικούς τύπους να ζούνε σε έναν ψηφιακό κόσμο, χεχε
.gif "Laughing")
