Αγαπημενος αρχαιος ελληνας ή ρωμαιος φιλοσοφος?

[bizeli]

φιλοσοφία = κάψιμο πολλών εγκεφαλικών κυττάρων

[micro]

Μα ποιος είπε ότι υπάρχει μόνο μία πρέπουσα ή δέουσα συμπεριφορά; Για αυτό ακριβώς έχουν αναπτυχθεί τόσες πολλές και διαφορετικές ηθικές θεωρίες, οι οποίες θεωρίες όλες μαζί ανήκουν σε μια κατηγορία της φιλοσοφίας που την ονομάζουμε "ηθική φιλοσοφία" και η οποία ηθική φιλοσοφία χωρίζεται σε ένα σωρό άλλες υποκατηγορίες ανάλογα τη θεματολογία, την επιχειρηματολογία, τις σχολές και τους εκπροσώπους της, τη μεθοδολογία ... τέλος πάντων βάσει κάποιων κριτηρίων.

Εννοώ πως η κάθε διαφορετική ηθική φιλοσοφία έχει τη δική της μοναδική συμπεριφορά, η οποία αποτελείται από ένα σύνολο, ένα σετ κανόνων, και όσες ηθικές φιλοσοφίες άλλες τόσες συμπεριφορές. Αλλά η κάθε φιλοσοφία, όπως πιστεύει στη δική της μοναδική αλήθεια, έτσι και η ηθική φιλοσοφία πιστεύει στη δική της μοναδική συμπεριφορά.

Να συμφωνήσουμε τότε ότι είναι δύσκολο να δοθεί ένας συγκεκριμένος ορισμός γιατί υπάρχει πολυγνωμία ή αν θες,αφού δεν αποδέχεσαι τον ορισμό, μπορούμε να πούμε ότι είσαι οπαδός του ηθικού σχετικισμού ή της σχολής των σοφιστών που ισχυρίζονταν ότι τα πάντα είναι σχετικά και υποκειμενικά. Και νομίζω οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν σε αυτό. Δεν υπάρχει άσπρο μαύρο.

Είναι δύσκολο να δοθεί ένας συγκεκριμένος ορισμός, γιατί είμαστε μπερδεμένοι, και όχι για κάποιον άλλο λόγο, πιστεύω.

Όχι, δεν είμαι οπαδός του ηθικού σχετικισμού, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει για μένα, ή τουλάχιστον όχι με την έννοια που του δίνεται. Αλλά ακόμη κι έτσι που το λες, γιατί να μη θεωρούμε όλες τις συμπεριφορές ασπρόμαυρες, δηλαδή να ενέχεται τόσο το ηθικό όσο το ανήθικο στοιχείο σε αυτές; Η άποψη πως οτιδήποτε κάνουμε είναι ταυτόχρονα και ηθικό αλλά και ανήθικο συνάμα. Πώς προέκυψε αυτό το δυαδικό μοντέλο στις ηθικές θεωρίες, είτε το ένα είτε το άλλο, και γιατί επικρατεί;

Και πώς διαμορφώνονται γενικότερα αυτές οι συμπεριφορές, με βάση τι; Γιατί παρατηρούμε μια τόσο μεγάλη ποικιλία στις ηθικές κρίσεις (στο τι είναι ηθικό και τι ανήθικο), αλλά και γιατί να υπάρχουν ηθικές κρίσεις εξαρχής, η ύπαρξή τους πώς δικαιολογείται;

Επειδή είναι πολλά και αναπάντητα τα ερωτήματα και πού να κάθομαι να γράφω (λυπήσου με) σε παραπέμπω ή στην απάντηση του Λαχουρ σε κάποιο σημείο έδωσε κάποιες ρεαλιστικές απαντήσεις ή σε αυτόν τον σύνδεσμο που είναι πολύ κατατοπιστικός. Αν δε βαριέσαι, μπορείς να κάτσεις να τον διαβάσεις γιατί απαντάει σε πολλά από τα ερωτήματα που συζητάμε και τα λέει ωραία και κατατοπιστικά.
https://sciencearchives.wordpress.com/2 ... AE-%CE%AE/

Το διάβασα όλο και βρήκα αυτόν τον ορισμό:

"Στο πλαίσιο της φιλοσοφικής ηθικής μπορούμε να ορίσουμε την ηθική υπό την ευρεία έννοια ως κάθε σύνολο βασικών προτάσεων που αποσκοπούν στο να αξιολογήσουν ή να καθορίσουν μορφές συμπεριφοράς και παρουσιάζουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά : είναι καθολικεύσιμες, εφαρμόσιμες, επιτακτικές, απαιτούν από τους δρώντες να καθορίζουν τις ενέργειές τους με τέτοιο τρόπο ώστε να λαμβάνουν υπόψη και τα συμφέροντα όσων επηρεάζονται από αυτές και, τέλος, δικαιολογημένες. Από το σημείο αυτό και εξής, όταν αναφερόμαστε στην ηθική, θα εννοούμε το συγκεκριμένο αυτό ορισμό".

Αχ βρε μπιζέλι, εκεί νομίζω πως είναι το πρόβλημα και δε συνεννοούμαστε, με αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο που λες κι εσύ. Ας πούμε, εγώ δε βλέπω την ηθική ως ένα σύνολο βασικών προτάσεων, μα κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό. Μα το βλέπεις κι εσύ πως υπάρχει πρόβλημα έτσι όπως ορίζεται η ηθική, αλλά και πώς εξετάζεται, με όλες αυτές τις ηθικές θεωρίες. Άλλος λέει έτσι, άλλος γιουβέτσι, λέει κάποιος εγώ υιοθετώ την τάδε ηθική θεωρία, άλλος τη δείνα. Και πως προκύπτουν αναμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα τα οποία διαιωνίζονται. Εγώ νομίζω πως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, αλλαγή πλεύσης, αλλαγή οπτικής, που λένε.

Στη σειρά "True Detective", λέει ο ντετέκτιβ:

"Κοίτα, ως νοήμονα κρέατα, όσο απατηλές κι αν είναι οι ταυτότητές μας, τις κατασκευάζουμε, αξιολογώντας πρόσωπα και πράγματα. Όλοι κρίνουν τα πάντα, συνέχεια. Αν μ' αυτό έχεις πρόβλημα, τότε ζεις λάθος ζωή".

Δηλαδή η προσωπικότητα του καθενός από εμάς είναι διαμορφωμένη από τις αξιολογήσεις και τις ηθικές μας κρίσεις. Αν δε, όπως ελέχθη, αυτές οι ηθικές μας κρίσεις έχουν περάσει με κάποιον τρόπο στο υποσυνείδητό μας, τότε αυτό σημαίνει πως δρούμε χωρίς να γνωρίζουμε τον πραγματικό λόγο. Οπότε χρειάζεται μια ενδοσκόπηση, ψυχολογική, αν μη τι άλλο, να δούμε πώς έγινε αυτή η διαμόρφωση. Ε, σαν πραγματικοί ντετέκτιβ που είμαστε ή που θέλουμε να γίνουμε, ως φιλέρευνοι, δε νομίζω πως έχουμε κι άλλη επιλογή.

Αλλά ας πιάσουμε αρχικά τους ορισμούς, γιατί και αυτοί αξιολογικά έχουν διαμορφωθεί μέσα μας. Έχουμε τις εξής έννοιες:

1. Ηθική
2. ηθικό
3. ανήθικο
4. ηθική θεωρία

Πώς τα ορίζεις αυτά;

Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο - όπως είναι ο κόσμος μας τώρα - αλλά όπου οι ηθικές κρίσεις θα ήταν ανύπαρκτες, και πώς θα ήταν αυτός ο κόσμος τότε; Τι είναι εν τέλει το ηθικό; Αυτά νομίζω πως είναι τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν έτσι ώστε να εξεταστεί καλύτερα το πράγμα. Τώρα αν θεωρείς πως σε παγίδεψα ή κάτι άλλο, με συγχωρείς, αλλά δεν είχα τέτοια πρόθεση.

Δε χρειάζεται να τον φανταστείς. Μπορείς να το δοκιμάσεις. Σε κάθε έκφανση της ζωής σου μπορείς να πράττεις σαν οι ηθικές κρίσεις να είναι ανύπαρκτες και μετά έλα να μας πεις πώς θα ήταν αυτός ο κόσμος. Και ακόμα καλύτερα να το δοκιμάσουμε όλοι, γιατί μόνο ένας δε θα κάνει τη διαφορά.
Η ίδια η πραγματικότητα σου δίνει τις απαντήσεις.
Άρα τελικά μήπως το ηθικό έχει να κάνει με την αρμονική συνύπαρξή μας με τους άλλους ανθρώπους και το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε;

Ναι, και πώς θα ήταν τελικά, δε μου απάντησες. Αν φερειπείν οποιαδήποτε πράξη είχε την ίδια αξία με το ας πούμε να ρίχνεις ένα βότσαλο στον γυαλό;

Απάντησα (αν θυμάμαι καλά) πάνω σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα από τη ζωή των ανθρώπων που είχες αναφέρει για το ότι η αφαίρεση της ζωής μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις ηθική πχ να έχει ηρωικό χαρακτήρα.
Στο ίδιο ύφος, με αντίστοιχο παράδειγμα από την καθημερινότητά μας, όπως τον ρόλο που παίζουν τα δικαστήρια να απονείμουν δικαιοσύνη, να αποφανθούν δλδ ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος έπραξε ηθικά και ποιος όχι σου απάντησα ότι ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, το δικαστήριο θα εξετάσει τι εναλλακτικές είχε ο θύτης προτού προβεί στην ανθρωποκτονία ηρωικού χαρακτήρα. Γιατί η ανθρωποκτονία, είναι ανθρωποκτονία.

Είχες γράψει: "Επίσης, κάτι άλλο που μας διαφοροποιεί από τα ζώα και αποδεικνύει ότι τα ζώα δεν ενεργούν βάσει ηθικής είναι ότι το ζώο θα σκοτώσει για την επιβίωση του ενώ για τον άνθρωπο αυτό θεωρείται ανήθικο ακόμα κι αν πρόκειται για την επιβίωσή του", και σου έφερα ως παράδειγμα τον Κουφοντίνα που σκότωσε καμιά 10ρια άτομα και οι υποστηρικτές του τον θεωρούν ηθικό γιατί σκότωσε τους "κακούς", τους ανήθικους. Άρα πώς θεωρείται η δολοφονία ανήθικη; Αφού κάποιοι τη θεωρουν ηθική.

Υπογράμμισα κάποιες λέξεις κλειδιά.
Σε όλα αυτά τα παραδείγματα που ανέφερες δεν υπήρχε η άνεση χρόνου, η πολυτέλεια ώριμης και ψύχραιμης σκέψης, απουσία λογικής ... η ηρεμία τέλος πάντων να πάρει κάποιος μια ώριμη και συνειδητοποιημένη απόφαση σκεπτόμενος τις συνέπειες που θα ήταν πιο ωφέλιμες για τον ίδιο και για τους γύρω του.
Άρα ένας ακόμα παράγοντας είναι και ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του το υποκείμενο σε συνδυασμό με την κρισιμότητα της κατάστασης να σκεφτεί κάποιος ορθά.
Εγώ θα σε παραπέμψω στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου που η υπόθεσή του δίχασε την κοινή γνώμη πάνω στο θέμα της ηθικής.
Έχουμε έναν κατά τα φαινόμενα ναρκομανή κλέφτη (παραβατικός και ανήθικος) και έχουμε και τον καταστηματάρχη που κατά τα φαινόμενα πάλι βρισκόταν σε άμυνα και θεώρησε ηθικότερη την προστασία της ίδιας του της ζωής και της περιουσίας του.
Αν ο καταστηματάρχης είχε τον χρόνο να σκεφτεί ψύχραιμα, πιστεύεις ότι θα προέβαινε στις ίδιες πράξεις;
Είχε τον χρόνο να σκεφτεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι σημαντικότερη από οποιαδήποτε περιουσία;
Στην ουσία κι εγώ ένα αντίστοιχο παράδειγμα από την επικαιρότητα έφερα μιας ενστικτώδους αντίδρασης αλλά πιο πολύ για να βάλω κι άλλον έναν παράγοντα στη μέση που παίζει ρόλο αν θα πράξουμε ορθά ή όχι. Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας.

Τι θα έκανε ο καταστηματάρχης αν είχε τον χρόνο να σκεφτεί ψύχραιμα; Ξέρω και γω, μάλλον θα φώναζε την αστυνομία. Αλλά το θέμα μας εδώ είναι με τα ένστικτα, εσύ είχες πει πως η ειδοποιός διαφορά που μας ξεχωρίζει από τα ζώα είναι πως αυτά ενεργούν βάσει ενστίκτων και όχι λογικής, ενώ εδώ φαίνεται πως και ο άνθρωπος, ενίοτε, δρα βάσει ενστίκτων. Και ο χρόνος είναι σχετικός βέβαια. Αλλά με τα ένστικτα είχε ασχοληθεί ο Νίτσε αρκετά, καταλήγοντας πως όλες οι ηθικές κρίσεις του ανθρώπου είναι ενστικτώδεις. Και ο Αριστοτέλης, που λες πιο κάτω, κάτι τέτοιο εννοούσε όταν μίλαγε για ηθική εκπαίδευση του ανθρώπου, να γίνουν δηλαδή οι ηθικές του κρίσεις, αυτό που λέμε, δεύτερη του φύση.

[nemo]

Γιατι δεν λετε ο καθενας πως του αρεσει το ηθικο ή πως νομιζει οτι ειναι

γιατι υπεκφευγετε σε λογια αλλων ή στα πρεπει γιατι ετσι πρεπει

και γιατι μεταξυ μας οταν μιλαμε για φιλοσοφια την φανταζομαστε σε μια γυαλα
κι την προσεχουμε σαν τα πολυχρωμα ψαρακια;

ή μηπως η φιλοσοφια ειναι στην ουσια κοινωνιολογια;ή δεν ειναι
ή μηπως ειναι πολιτικη; ή παλι μια απλη προθεση

ή παλι σαν τα μοντελα των αυτοκινήτων που το αγοραζουμε αφου το διαλεξουμε
καπως ετσι να ειναι και το ειδος της φ που το γουσταρουμε

βρε micto αποφασισε επιτελους

[Λαχουρένιος]

Γιατι δεν λετε ο καθενας πως του αρεσει το ηθικο ή πως νομιζει οτι ειναι

γιατι υπεκφευγετε σε λογια αλλων ή στα πρεπει γιατι ετσι πρεπει

και γιατι μεταξυ μας οταν μιλαμε για φιλοσοφια την φανταζομαστε σε μια γυαλα
κι την προσεχουμε σαν τα πολυχρωμα ψαρακια;

+1

Ξεφυγατε με τις σεντονιαδες

[bizeli]

@micro τα διάβασα όλα αυτά που έγραψες, τα βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντα και νομίζω ύστερα από 20 σελίδες συζήτησης αρχίζει και ξεκαθαρίζει το τοπίο στο πού διαφωνούμε και πού συμφωνούμε.
Ή τουλάχιστον άρχισα να καταλαβαίνω εγώ τι ακριβώς θες να πεις.
Σε κάποια από αυτά τα ερωτήματα που έθεσες έχω κάποιες απαντήσεις, σε άλλες δεν έχω και σε κάποιες άλλες νομίζω ότι τις έχω απαντήσει ήδη και δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι και να μπλέξουμε σε μια ατέρμονη συζήτηση.

Έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζει σε μια πλάνη τόσο όσον αφορά το πώς πρέπει να ζει τη ζωή του, ποιο το νόημα της ύπαρξής του και όλα αυτά τα φιλοσοφικά ερωτήματα που μπορεί να απασχολούν τον άνθρωπο.
Αν ισχύει ότι ο άνθρωπος ζει σε μια πλάνη το τραγικότερο δεν είναι αυτό. Το τραγικότερο είναι η άγνοια της πλάνης του και η βεβαιότητα ότι υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια για όλα τα πράγματα.

Δε σου κρύβω ότι και σε εμένα μου φαίνεται πιο λειτουργικό και βολικό αυτό και σχεδόν "αυτιστικά" ακολουθώ αυτή τη λογική που μπορεί κάποιες φορές να μη λειτουργεί.

Το δικό μου σκεπτικό θα στο αναφέρω με ένα παράδειγμα: Δεν ξέρω αν ταιριάζει ή αν θα γίνω κατανοητή αλλά ήταν πάλι άλλη μια αφορμή να σκεφτώ αν λειτουργούμε ηθικά ή ανήθικα σε σχέση με τη μια και μόνο μοναδική αλήθεια εφόσον αυτή υφίσταται:
Πραγματικό γεγονός αυτό που θα σου αναφέρω.
Οδηγώ σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης. Εγώ στη λωρίδα μου. Από το αντίθετο ρεύμα έρχεται άλλο αμάξι και μπαίνει στη δική μου λωρίδα και μου "τρώει" τον αριστερό καθρέφτη. Για την ακρίβεια χτυπάνε οι καθρέφτες μας και παθαίνουν φθορά και των δυο μας. Κοινώς διαλύθηκαν.
Η υπαιτιότητα ήταν καθαρά του απέναντι οδηγού. Το συμβάν έγινε έτσι όπως το λέω.
Ο οδηγός αλλαξοδρόμησε και μπήκε στη δική μου λωρίδα κι έπεσε πάνω μου.
Αυτό το επιβεβαίωσε και μάρτυρας που οδηγούσε πίσω από μένα.
Ωραία ως εδώ; Έχουμε ένα αντικειμενικό γεγονός; Μία και μοναδική αλήθεια; (θεωρώ δεδομένο ότι με πιστεύεις ότι τα πράγματα έγιναν έτσι όπως τα λέω).
Πάμε παρακάτω.Τι έγινε στη συνέχεια.
Σταματήσαμε και οι δύο τα αυτοκίνητα στην άκρη. Στο σημείο παρέμεινε και ο μάρτυρας που οδηγούσε πίσω από μένα (άγνωστος μάρτυρας, δεν τον ήξερα) και πήρε το μέρος μου. Γιατί είδε τι έγινε.
Με το που κατεβαίνουμε από το αμάξι και οι δύο οδηγοί (γυναίκα και η άλλη) της λέω αυθόρμητα: "Τι κάνεις;"
Δλδ πας καλά; Θα σκοτωθούμε. Μπήκες στο αντίθετο ρεύμα. Πρόσεχε πώς οδηγείς. Δλδ ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι το λάθος ήταν δικό της και φαντάστηκα ότι θα το παραδεχθεί.
Και όντως το παραδέχθηκε λέγοντάς μου τα εξής: "Πω πω με συγχωρείς, εγώ φταίω, γυρνάω από κηδεία και είχα δύσκολη μέρα... κτλ"
Και οι δύο αντιδράσαμε ενστικτωδώς με τις παραπάνω αντιδράσεις.
Εγώ εκνευρισμένη και αυτή να παραδέχεται το λάθος της.
Λοιπόν, εγώ παρά τη δική της υπαιτιότητα κατανόησα την κατάστασή της και μάλιστα όχι απλά την κατανόησα, αισθάνθηκα και άσχημα που της φώναξα μιας και είχε γυρίσει από κηδεία και μπλα και μπλα μπλα...
Κι εκεί που ήμασταν έτοιμοι να τα βρούμε εμφανίζεται από το πουθενά ένας βαρύμαγκας και αρχίζει να με τραμπουκίζει και να με κατηγορεί ότι εγώ έφταιγα και να φωνάζει και να ωρύεται και σχεδόν να απειλεί και τη σωματική μου ακεραιότητα.
Τα αίματα άναψαν. Ο άλλος μάρτυρας (ο υπέρ μου) προσπαθούσε να επέμβει και να του λέμε και οι δύο ότι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα και αυτός να επιμένει να μας αμφισβητεί και να παίρνει το μέρος της άλλης οδηγού.
Σε κάποια φάση τον ρωτάω: "Συγγνώμη, κύριε, εσείς ποιος είστε και μπλέκεστε;"
Δλδ πραγματικά εμφανίστηκε από το πουθενά.
Τελικά ήταν ο σύζυγος της άλλης οδηγού που έφταιγε και που οδηγούσε από πίσω της (ντεμέκ) και ούτε καν είχε δει το συμβάν απλά έτυχε να φτάσει λίγα λεπτά αργότερα και να μας δει που είχαμε ακινητοποιήσει τα αμάξια μας μετά το τρακάρισμα.
Διότι την ώρα που τρακάραμε δεν ακολουθούσε το αμάξι της κανένα άλλο αυτοκίνητο ακριβώς από πίσω της όπως σε εμένα.
Και αυτός ισχυριζόταν ότι ήταν ακριβώς από πίσω και είδε τι έγινε ενώ ήταν ψέμα. Έφτασε πολλά λεπτά αργότερα στο σημείο και αποκλείεται να είχε δει το συμβάν.
Αρχίζει να φωτογραφίζει το αμάξι μου ο τύπος, να παίρνει τις πινακίδες μου και να ωρύεται.
Λέω "τι κάνεις; γιατί φωτογραφίζεις το αυτοκίνητό μου; με ποια δικαιοδοσία;".
Γίναμε κουλουβάχατα εξαιτίας του τύπου αυτού, ενώ ήμασταν έτοιμοι να τα βρούμε οι δυο οδηγοί εξαρχής.
Λέω έτσι είσαι;
Παίρνω την τροχαία, αυτός έγινε πυρ και μανία που κάλεσα τροχαία.Η τροχαία ήρθε και απλά κατέγραψε το συμβάν. Δεν πρόσφερε τίποτε άλλο. Παρεμπιπτόντως, η άλλη οδηγός άλλαξε την κατάθεσή της στην τροχαία μπροστά και τα παρουσίασε αλλιώς χωρίς να αναλαμβάνει καμιά ευθύνη. Η τροχαία απλά κατέγραψε τι είπα εγώ, τι είπε αυτή, βάλτε μια υπογραφή κι έφυγε. Να πάρουμε τις ασφαλιστικές μας τηλ και κάτι τέτοια.
Ήρθαν και πραγματογνώμονες από τις ασφαλιστικές μας εταιρείες στο σημείο. Φωτογράφισαν τις υλικές ζημιές, τέσπα τελειώσαμε με τα γραφειοκρατικά και φύγαμε.
Θα τα έβρισκαν οι ασφαλιστικές μας.
Λοιπόν, η κυρία αυτή εφόσον είχε το αμάξι της ασφαλισμένο θα μπορούσε απλά να παραδεχθεί το λάθος της, να υποστηρίξει την αλήθεια, τη μια και μοναδική, την οποία και η ίδια παραδέχθηκε στην αρχή και να πράξει ηθικά. Δλδ να μην πει ψέματα. Στο κάτω κάτω η ασφαλιστική της θα κάλυπτε τη ζημιά στο δικό μου αμάξι και αυτή δεν θα έβαζε τίποτα από την τσέπη της. Παρόλα αυτά δεν το έκανε. Δεν έπραξε ηθικά. Δεν την ένοιαξε η αλήθεια η μια και μοναδική.
Έπραξε βάσει συμφέροντος.
Από τη στιγμή που έπαθε και αυτή ζημιά ήθελε να αποζημιωθεί και αυτή.
Έτσι, λοιπόν, τις επόμενες ημέρες η ασφαλιστική της πρότεινε συνυπαιτιότητα.
Τώρα θα μου πεις όλα αυτά για έναν γαμημένο καθρέφτη;
Από την πλευρά μου, όχι για τον γαμημένο καθρέφτη αλλά που είπε ψέματα.
Να επιμένω στην ασφαλιστική μου ότι δεν έφταιγα εγώ (έτσι για το γαμώτο, μου την είχε βαρέσει), υπάρχει και μάρτυρας και μπλα., μπλα, μπλα...
Μου λέει τότε έχεις δυο επιλογές:
α. Ή αποδέχεσαι την συνυπαιτιότητα και αποζημιώνεστε και οι δύο στα μισά χρήματα (Δλδ αν το κόστος του καθρέφτη είναι 80 ευρώ, η ασφαλιστική θα σου καλύψει τα μισά. Το ίδιο και στην άλλη οδηγό. Που προφανώς αυτό ήθελε να πετύχει και η άλλη οδηγός να αποζημιωθεί και να βγει κερδισμένη και αυτή, ενώ ήξερε ότι έλεγε ψέματα. Αν παραδεχόταν την αλήθεια θα αποζημιωνόμουν μόνο εγώ πληρώνοντας όλο το κόστος της ζημιάς του καθρέφτη μου αλλά όχι τον δικό της.)
β. Πας δικαστικά.

Μα την παναγία αν είχα τον χρόνο και το κουράγιο να μπλέξω με δικαστήρια .... μα την παναγία θα το έκανα. Δεν ήταν οικονομικό το θέμα για εμένα αλλά καθαρά ηθικής φύσης. Δεν μπορούσα να διανοηθώ το αίσθημα της αδικίας και του ψέματος.
Διάλεξα, όμως, την α επιλογή γιατί δεν ήθελα να μπλέξω με δικαστήρια.
Αλλά αισθάνθηκα σαν ένας αθώος άνθρωπος να είναι στη φυλακή για κάτι που δεν έκανε και που δεν μπορεί να αποδείξει την αθωότητά του και ο δικηγόρος του του προτείνει να αποδεχθεί την ενοχή (ακόμα κι αν είναι αθώος) για να έχει μειωμένη ποινή από το δικαστήριο.
Μα την παναγία έτσι αισθανόμουν.

Καταλήγοντας, αυτό που θέλω να πω είναι μήπως η ηθική μας ορίζεται από τη μια και μοναδική αλήθεια εφόσον αυτή υπάρχει;

[bizeli]

Γιατι δεν λετε ο καθενας πως του αρεσει το ηθικο ή πως νομιζει οτι ειναι

Εμένα, nemo, έτσι όπως το θέτεις, δύο πράγματα με απασχολούν
α. το δίκαιο
β. η αλήθεια

Ακόμα κι αν αυτά είναι εις βάρος μου.
Αυτά τα δύο προσπαθώ να υποστηρίζω στη ζωή μου.

[micro]

...
Αλλά αισθάνθηκα σαν ένας αθώος άνθρωπος να είναι στη φυλακή για κάτι που δεν έκανε και που δεν μπορεί να αποδείξει την αθωότητά του και ο δικηγόρος του του προτείνει να αποδεχθεί την ενοχή (ακόμα κι αν είναι αθώος) για να έχει μειωμένη ποινή από το δικαστήριο.
Μα την παναγία έτσι αισθανόμουν.

Ναι, καταλαβαίνω πως σε έπνιξε το δίκιο, που λέμε, και ήθελες να το υπερασπιστείς σαν να ήσουν υπέρμαχός του, της έννοιας του δικαίου εννοώ, και σου την έδωσε που τελικά αναγκάστηκες να κάνεις πίσω.

Καταλήγοντας, αυτό που θέλω να πω είναι μήπως η ηθική μας ορίζεται από τη μια και μοναδική αλήθεια εφόσον αυτή υπάρχει;

Πώς δηλαδή; Σαν, ας πούμε, να υπάρχει αυτό που λέμε αλήθεια, ευρισκομένη στο επίκεντρο, κι εμείς να είμαστε σε διαρκή κίνηση γύρω της, όπως κάνουν τα ηλεκτρόνια που γυρίζουν γύρω από τον πυρήνα του ατόμου, και να προσδιοριζόμαστε με βάσει αυτήν και αυτό το κέντρο; Γιατί αν θεωρήσουμε ορθή την παράδοση που εξετάζει ετυμολογικά τη λέξη "αλήθεια", πως δηλαδή αυτή παράγεται από τη λήθη και το στερητικό α-, τότε θα λέγαμε πως ο άνθρωπος έχει λησμονήσει το κέντρο του, αλλά είναι σε τροχιά γύρω του, με άλλες φορές να είναι πολύ απομακρυσμένος και άλλοτε να το πλησιάζει αρκετά, μα ποτέ να το ακουμπά. Αλλά τι να σου πω, δεν ξέρω, δε νομίζω πάντως πως η ηθική έχει να κάνει με την αλήθεια, γιατί αυτή προϋποθέτει τη γνώση, ενώ εγώ πιστεύω πως το θέμα της ηθικής δεν είναι γνωσιολογικό.

[bizeli]

Ναι, καταλαβαίνω πως σε έπνιξε το δίκιο, που λέμε, και ήθελες να το υπερασπιστείς σαν να ήσουν υπέρμαχός του, της έννοιας του δικαίου εννοώ, και σου την έδωσε που τελικά αναγκάστηκες να κάνεις πίσω.

Φίλε, εκείνο το διάστημα δεχόμουν όλο κάτι τέτοια απανωτά χτυπήματα (και ειδικά ένα που με διέλυσε στην κυριολεξία - η αδικία που σας ανέφερα στην αρχή - αλλά δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο για αυτό το θέμα, γιατί είναι πολύ προσωπικό) κι επειδή είμαι ένα άτομο που μου αρέσει να παρατηρώ την ανθρώπινη συμπεριφορά ... είδα ότι υπάρχει πολλή αδικία γύρω μου- ήταν εκείνη η περίοδος που αποφάσισα να διαβάσω και την απολογία του Σωκράτη.

Πώς δηλαδή; Σαν, ας πούμε, να υπάρχει αυτό που λέμε αλήθεια, ευρισκομένη στο επίκεντρο, κι εμείς να είμαστε σε διαρκή κίνηση γύρω της, όπως κάνουν τα ηλεκτρόνια που γυρίζουν γύρω από τον πυρήνα του ατόμου, και να προσδιοριζόμαστε με βάσει αυτήν και αυτό το κέντρο; Γιατί αν θεωρήσουμε ορθή την παράδοση που εξετάζει ετυμολογικά τη λέξη "αλήθεια", πως δηλαδή αυτή παράγεται από τη λήθη και το στερητικό α-, τότε θα λέγαμε πως ο άνθρωπος έχει λησμονήσει το κέντρο του, αλλά είναι σε τροχιά γύρω του, με άλλες φορές να είναι πολύ απομακρυσμένος και άλλοτε να το πλησιάζει αρκετά, μα ποτέ να το ακουμπά. Αλλά τι να σου πω, δεν ξέρω, δε νομίζω πάντως πως η ηθική έχει να κάνει με την αλήθεια, γιατί αυτή προϋποθέτει τη γνώση, ενώ εγώ πιστεύω πως το θέμα της ηθικής δεν είναι γνωσιολογικό.

Ναι ρε φίλε, θα μπορούσες να το πεις κι έτσι.
Πιστεύω πολύ στην ύπαρξη μιας και μοναδικής αλήθειας την οποία οι άνθρωποι προσπαθούν ή δεν προσπαθούν να προσεγγίσουν άλλοτε υποκινούμενοι κάποιας ηθικής αρετής, άλλοτε βάσει συμφέροντος, άλλοτε λόγω άγνοιας και άλλοτε λόγω πλάνης.

Γενικά όσον αφορά τη σύλληψη της πραγματικότητας γύρω μας είμαι λίγο δογματική.
Η πραγματικότητα "είναι" αυτή που είναι.
Το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται, προσεγγίζει και αντιδρά απέναντι στο "είναι" επηρεάζεται από άλλους παράγοντες που μπορεί να τον αποπροσανατολίσουν από αυτό το "είναι".
Αλλά το "είναι" σε όλα τα πράγματα... σε όλες τις καταστάσεις ... σε όλα τα γεγονότα της ζωής μας είναι εκεί.
Ή το βλέπουμε το "είναι" όπως είναι ... ή ο καθένας το βλέπει διαφορετικά .... ή δεν το βλέπει και καθόλου.
Κάτι σαν την παρμενίδειο οντολογία.
Είμαι οπαδός του "είναι".

[bizeli]

[micro]

Φίλε, εκείνο το διάστημα δεχόμουν όλο κάτι τέτοια απανωτά χτυπήματα (και ειδικά ένα που με διέλυσε στην κυριολεξία - η αδικία που σας ανέφερα στην αρχή - αλλά δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο για αυτό το θέμα, γιατί είναι πολύ προσωπικό) κι επειδή είμαι ένα άτομο που μου αρέσει να παρατηρώ την ανθρώπινη συμπεριφορά ... είδα ότι υπάρχει πολλή αδικία γύρω μου- ήταν εκείνη η περίοδος που αποφάσισα να διαβάσω και την απολογία του Σωκράτη.

χε, σε βρήκανε καλή μου φαίνεται και σε εκμεταλλεύτηκαν!

Ναι ρε φίλε, θα μπορούσες να το πεις κι έτσι.
Πιστεύω πολύ στην ύπαρξη μιας και μοναδικής αλήθειας την οποία οι άνθρωποι προσπαθούν ή δεν προσπαθούν να προσεγγίσουν άλλοτε υποκινούμενοι κάποιας ηθικής αρετής, άλλοτε βάσει συμφέροντος, άλλοτε λόγω άγνοιας και άλλοτε λόγω πλάνης.

Γενικά όσον αφορά τη σύλληψη της πραγματικότητας γύρω μας είμαι λίγο δογματική.
Η πραγματικότητα "είναι" αυτή που είναι.
Το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται, προσεγγίζει και αντιδρά απέναντι στο "είναι" επηρεάζεται από άλλους παράγοντες που μπορεί να τον αποπροσανατολίσουν από αυτό το "είναι".
Αλλά το "είναι" σε όλα τα πράγματα... σε όλες τις καταστάσεις ... σε όλα τα γεγονότα της ζωής μας είναι εκεί.
Ή το βλέπουμε το "είναι" όπως είναι ... ή ο καθένας το βλέπει διαφορετικά .... ή δεν το βλέπει και καθόλου.
Κάτι σαν την παρμενίδειο οντολογία.
Είμαι οπαδός του "είναι".

Α ναι, ε εγώ είμαι οπαδός του "μη-είναι".

Λοιπόν bizeli, νομίζω σου βρήκα μια εργασία σχετικά με αυτά που σου είπα (και δε σου είπα). Ίσως θέλει είσοδο με facebook ή gmail.

https://www.academia.edu/3825876/%CE%A4%CE%BF_%CE%86%CF%81%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%BF_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B7_%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%97%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1

Τα λέει σχετικά απλά, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα έχεις απορίες, οπότε τα ξαναλέμε!