Σοσιαλισμός v/s φιλελεύθερη οικονομία, (Κούβα-Βιετνάμ-Κίνα-Β.Κορέα)

[Pavlos-Παυλος]

Άτοπο γιατί;
Επειδή τα σημερινά ''οικονομικά μοντέλα'' διαφοροποιούνται σε κάτι από αυτά του 19ου αιώνα
σε ό,τι αφορά τη μεθοδολογία παραγωγής υπεραξίας, εκμετάλλευσης της εργασίας και κέρδους;
Δηλαδή τι διαφορετικό έκαναν οι βιομήχανοι του Μάντσεστερ το 1880 από τους σημερινούς
τεχνολογικούς κολοσσούς για να αποκομίσουν υπερκέρδη πέρα από τις εξελιγμένες μορφές
εκμετάλλευσης του 21ου αιώνα;

Εδω δεν μιλάμε για εργασία, ούτε πολύ περισσοτερο για εκμετάλευση.
Στοιχηματα ειναι, αέρα-πατέρα που λένε.
Ιron condor, ή ξερωγώ Straddle για την σημερινή εικόνα των Αγορών.

Αν η συζήτηση γίνεται για την ιστορία της Οικονομικής Θεωρίας, τότε να συμφωνήσω στην ευφυία και διορατικότητα του Μαρξ,
που εντόπισε το προβλημα, το ανέλυσε και πρότεινε λύσεις.
Η εφαρμογή όμως παρουσίασε δυσκολίες.
Γιατί ο Μαρξ παρουσίασε στο εργο του το υποκείμενο-προλετάριο, μέσα στη βιομηχανική κοινωνία,
ενώ η Επανάσταση εγινε στην Ρωσία της αγροτικής οικονομίας, τότε.

Αν πούμε όμως ετσι ασαφώς και αόριστα ο Καπιταλισμός, χωρίς να συγκεκριμενοποιούμε το χωρο, την χρονική περίοδο,
τα ονόματα και τις διευθύνσεις,
τσουβαλιάζουμε τον καπιταλισμό των Περσικών πολέμων, της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και τον σημερινό Κινεζικο καπιταλισμό.
Διαφέρουν οι συνθηκες και οι καταστάσεις, σε κάθε χρονική στιγμή.

Στη σημερινή εποχή, έχουμε τον καπιταλισμό των Αγορών.
Της Μπλακροκ, της Βανγκαρντ και των Παραγώγων.
Το Κράτος έχει γίνει υποχειριο των πολυεθνικών και οι Πρωθυπουργοί εντολοδέκτες. (Κούλης, Μακρόν, Μελόνι).
Το κακό ξεκίνησε με την αρση του νομου Γκλας-Στιγκαλ, και είχαμε την κριση του 2008,
που η Μπλακροκ που τη δημιουργησε (οχι μόνη της), αυτή κριθηκε ικανη (...) να την εξυγειανει.
Too big to fail κι αλλες τέτοιες παπαριές.

Υπαρχει λύση ;
Παντα υπάρχει, αρκει να κατανοησει ο πολυς ο κόσμος το πρόβλημα.
Δηλαδή. Πώς γίνεται το βαρελι το πετρελαιο να εχει πάει στα 58 δολαρια το βαρελι,
κι εμεις να πληρωνουμε το ακριβότερο ρευμα στον πλανήτη ;
Αν δεν μπορεί να καταλάβει ο κοινός νους αυτό το απλό, τότε όχι 11,5 αλλά 100 δισ. πλεονασμα θα βγαλει ο Κουλης.
Κι οι συνθηκες δεν θα ωριμάσουν ποτέ, (θα σκεφτεται η Λιάνα, ενώ αράζει την κωλάρα της στην Εκάλη).

[Ραν ταν πλαν]

Δηλαδή τι διαφορετικό έκαναν οι βιομήχανοι του Μάντσεστερ το 1880 από τους σημερινούς
τεχνολογικούς κολοσσούς για να αποκομίσουν υπερκέρδη πέρα από τις εξελιγμένες μορφές
εκμετάλλευσης του 21ου αιώνα;

Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί επαρκώς είναι :
Τι διαφορετικό κάνει η Κίνα ή το Βιετναμ και έχει αναπτύξει καλύτερο βιοτικό επίπεδο
για μεγάλο μέρος του πληθυσμού από την Κούβα και Β.Κορέα.

Σε διαφορετικό μέγεθος αλλά ακριβώς το ίδιο που κάνει και ο κυρίαρχος στην Ελλάδα νεο-φιλελευθερισμός.

[Λαχουρένιος]

Θα ήταν και καταστροφικό αν ο μέσος άνθρωπος είχε έλεγχο στην παραγωγή.
Εγώ δεν θέλω τέτοιους μπελάδες και ούτε πρόκειται να με βοηθήσουν σε κάτι.
Θέλω να πάω στην αγορά να βρω πατάτες κρεμμύδια και ότι άλλο μου λείπει σε προσιτές τιμές.
Θέλω τον Μάιο να με απασχολεί πότε και που και για πόσο θα πάω διακοπές.
Θέλω προς Οκτώβριο να με απασχολεί ποιο θα είναι το καινούργιο μου αυτοκίνητο
και πόση απόλαυση στην οδήγηση θα μου προσφέρει.
Αυτή η χούφτα των μετόχων, και ένα ταπεινός εργάτης μεροκαματιάρης θα μπορούσε
να γίνει μικρομέτοχος αν θέλει.

Άρα δεν σε ενοχλεί να ελέγχουν λίγα άτομα την παραγωγή μιας χώρας αλλά το ποια θα είναι αυτά τα άτομα.

Πολύ κακώς, αυτό είναι σοσιαλισμός, και μάλιστα στην πιο χυδαία έκφανσή του.
Το κράτος οφείλει να ελέγχει ιδιωτικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, χρηματιστήρια,
ώστε να εγγυάται πως τα χρήματα που εισπράττουν από τους καταναλωτές,
διαχειρίζονται με ασφαλή τρόπο και δεν δημιουργούν τοξικά προϊόντα.

Έχουμε όντως σοσιαλισμό (εντός πολλών εισαγωγικών) σε ό,τι αφορά της ζημιές τους Στα κέρδη παραμένει ο καπιταλισμός.

Στη σημερινή εποχή, έχουμε τον καπιταλισμό των Αγορών.
Της Μπλακροκ, της Βανγκαρντ και των Παραγώγων.
Το Κράτος έχει γίνει υποχειριο των πολυεθνικών και οι Πρωθυπουργοί εντολοδέκτες. (Κούλης, Μακρόν, Μελόνι).
Το κακό ξεκίνησε με την αρση του νομου Γκλας-Στιγκαλ, και είχαμε την κριση του 2008,
που η Μπλακροκ που τη δημιουργησε (οχι μόνη της), αυτή κριθηκε ικανη (...) να την εξυγειανει.
Too big to fail κι αλλες τέτοιες παπαριές.

Και πως θα τους αντιμετωπίσεις αυτούς ρε Παύλο αν τους αφήσεις να διατηρήσουν την οικονομική, άρα και την πολιτική τους ισχύ? Όσο το οικονομικό σύστημα επιτρέπει την συσσώρευση πλούτου σε ελάχιστους, τότε θα έχουμε συνέχεια τις ίδιες καταστάσεις με διαφορετικά ονόματα. Το αν θα λέγονται οι ολιγάρχες Μπλακροκ ή Βουλκανιζατέρ ο Μπάμπης είναι δευτερεύον.

[Λαχουρένιος]

Ο (σοσιαλιστικός) κρατικός καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη τον ιδιωτικό τομέα αφού τον αντικαθιστά ισάξια
στην απομύζηση της υπεραξίας.
Όπου δεν εφαρμόζονται οι βασικές σοσιαλιστικές αρχές ειδικά αυτή της σοσιαλιστικής αυτοδιοίκησης
και αυτοδιαχείρισης μαζί με αυτές τις αιρετότητας και της συμμετοχής στο σχεδιασμό της παραγωγής
και παράλληλα βρίσκει εφαρμογή, σε έδαφος σοσιαλισμού εικονικού ή όχι, ο νόμος της αξίας
έχεις de facto κρατικό καπιταλισμό.

Υπήρχαν όμως οι αντικειμενικές προυποθέσεις στην Ρωσία του '17 ή την Κίνα του '49 για να εξαλειφθεί εντελώς ο ιδιωτικός τομέας και να πάμε σε εργατική αυτοδιαχείριση? Καλά καλά σήμερα δεν υπάρχουν, αν και η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από τότε. Η κατάργηση του νόμου της αξίας δεν είναι καθαρά πολιτική απόφαση, αλλά εξαρτάται και από το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων. Άρα να υποθέσω ότι θεωρείς οτι η ΕΣΣΔ είχε κρατικό καπιταλισμό εξ αρχής και δεν είχε ποτέ σοσιαλισμό?

Από την άλλη κρατικό καπιταλισμό μετεξελιγμένο σε μονοπωλιακό έχουμε και σε συνθήκες
καπιταλισμού.
Σήμερα σε όλο το δυτικό κόσμο το αστικό κράτος κυριαρχεί στην ιδιωτική παραγωγή μέσω των
κρατικών επιδοτήσεων, των γενικών παραγγελιών και του ελέγχου της χρηματοδότησης των κάθε μορφής
ιδιωτικών επιχειρήσεων από την κεντρική τράπεζα και γενικά ολόκληρη η πολιτική του μέσα από το
νομοθετικό του έργο, τη γενική φορολόγηση και την αναδιανομή του πλεονάσματος με τη μορφή
επιδοτήσεων προς τη βιομηχανία έχει μοναδικό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών
κεφαλαίων.
Δηλαδή αστικό κράτος και κεφάλαιο κώλος και βρακί που το ένα βασίζει την ύπαρξη του στο άλλο.
Κατά τα άλλα στη Δύση λειτουργεί απρόσκοπτα ο ''καθαρός και ανόθευτος'' καπιταλισμός, υπέρ του
οποίου κάποιοι κόβουν φλέβα, αλλά δε μας λένε τότε προς τι η κρατική παρέμβαση στον καθορισμό
των μισθών και του χρόνου εργασίας, αφήνουμε στην άκρη τα υπόλοιπα και τις επιδοτήσεις
δισεκατομμυρίων προς το κεφάλαιο, αφού αυτά υποθετικά τα καθορίζει με έναν μαγικό τρόπο και
προς όφελος όλων η αγία φιλ-ελεύθερη αγορά.
Από όλα τα παραπάνω εξαιρείται η Ελλάδα που έχει ξεπεράσει κάθε στάδιο ανάπτυξης του
καπιταλισμού φτάνοντας τον στο επίπεδο του απόλυτου παρασιτισμού.

Συμφωνώ. Ήδη η καπιταλιστική παραγωγή έχει ''κομμουνιστικοποιηθεί'' σε μεγάλο βαθμό από την άποψη της συγχώνευσης κεφαλαίου και κράτους και από το γεγονός ότι η παραγωγή έχει περισσότερο από ποτέ κοινωνικό χαρακτήρα και Επειδή όμως παραμένουν τα ΜΠ σε ιδιωτικά χέρια, η παραγωγή και η κρατική παρέμβαση συνεχίζουν λειτουργούν προς όφελος μιας μικρής κλίκας καπιταλιστών. Το επόμενο λογικό βήμα είναι να λυθεί αυτή η αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνικότητα της παραγωγής και στην ατομική ιδιοποίηση με το να κοινωνικοποιηθεί η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

[Esperos]

Άρα δεν σε ενοχλεί να ελέγχουν λίγα άτομα την παραγωγή μιας χώρας αλλά το ποια θα είναι αυτά τα άτομα.

Μια οικονομία, αποτελείτε από πάρα πολλές εταιρίες, δραστηριότητες, εργοστάσια κλπ.
Είναι πρακτικά αδύνατο κάποιοι "λίγοι" να ελέγχουν την παραγωγή και ο έλεγχός τους
να είναι προς το όφελος της παραγωγής της οικονομίας και της κοινωνίας.

Εργάζεσαι σε ένα εργοστάσιο υποδημάτων. Πως ακριβώς θα "ελέγξεις" την παραγωγή
του εργοστασίου και την παραγωγή της χώρας; Θα ψηφίζεις αν πρέπει να δώσουν με πίστωση
εμπόρευμα στον πελάτη Μπιστολόπουλο; Θα βάζεις βέτο αν πρέπει το εργοστάσιο να
κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου;

Με ενοχλεί όταν δεν μπορώ να υποβάλω παραίτηση από την εταιρία όπου δεν μου αρέσει
το κλίμα διότι θα δυσκολευτώ να θα βρω εύκολα αλλού κάτι καλύτερο.
Επίσης θέλω, αυτός που ελέγχει, να υφίσταται τις επιπτώσεις των αποφάσεών του.

[Ραν ταν πλαν]

Ο (σοσιαλιστικός) κρατικός καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη τον ιδιωτικό τομέα αφού τον αντικαθιστά ισάξια
στην απομύζηση της υπεραξίας.
Όπου δεν εφαρμόζονται οι βασικές σοσιαλιστικές αρχές ειδικά αυτή της σοσιαλιστικής αυτοδιοίκησης
και αυτοδιαχείρισης μαζί με αυτές τις αιρετότητας και της συμμετοχής στο σχεδιασμό της παραγωγής
και παράλληλα βρίσκει εφαρμογή, σε έδαφος σοσιαλισμού εικονικού ή όχι, ο νόμος της αξίας
έχεις de facto κρατικό καπιταλισμό.

Υπήρχαν όμως οι αντικειμενικές προυποθέσεις στην Ρωσία του '17 ή την Κίνα του '49 για να εξαλειφθεί εντελώς ο ιδιωτικός τομέας και να πάμε σε εργατική αυτοδιαχείριση? Καλά καλά σήμερα δεν υπάρχουν, αν και η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από τότε. Η κατάργηση του νόμου της αξίας δεν είναι καθαρά πολιτική απόφαση, αλλά εξαρτάται και από το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων. Άρα να υποθέσω ότι θεωρείς οτι η ΕΣΣΔ είχε κρατικό καπιταλισμό εξ αρχής και δεν είχε ποτέ σοσιαλισμό?

Όχι δεν υπήρχαν.
Γι' αυτό και η λενιστική ΝΕΠ θεωρήθηκε τότε ότι ήταν το ειρηνικό βήμα, μετά τον πολεμικό κομμουνισμό του
εμφυλίου, που μέσα από τον κρατικό καπιταλισμό θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις της σοσιαλιστικής
οικονομίας μεσοπρόθεσμα.
Αλλά η ΝΕΠ ενώ έλυσε εν μέρει το ζήτημα της βιομηχανικής παραγωγής στην αγροτική παραγωγή τα
προβλήματα παραγωγής και διάθεσης τροφίμων όλο και διογκώνονταν γιατί οι κουλάκοι (ειδικά οι Ουκρανοί)
δημιουργούσαν τεχνητές ελλείψεις τροφίμων ώστε να πέσει η σοβιετική εξουσία κάτω από την απειλή της
πείνας.
Οι καθαρά σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής μπήκαν με την κολεκτιβοποίηση και
την ολοκληρωτική διάλυση των κουλάκων ως κοινωνική τάξη και η ΕΣΣΔ μεγαλούργησε για 25 χρόνια
ως το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία.
Αλλά αποδείχτηκε ότι τα 25 χρόνια δεν είναι αρκετά για να μετασχηματιστεί σοσιαλιστικά μια κοινωνία
γιατί ενώ παύει να υφίσταται πολιτικά η εκμεταλλεύτρια τάξη (στη βιομηχανία και τον αγροτικό τομέα),
τα εναπομείναντα σταγονίδια μπορούν πάντα να σου κάνουν τη ζημιά αν τους δώσεις τη δυνατότητα
να αλώσουν το κόμμα της εργατικής τάξης.

Από την άλλη κρατικό καπιταλισμό μετεξελιγμένο σε μονοπωλιακό έχουμε και σε συνθήκες
καπιταλισμού.
Σήμερα σε όλο το δυτικό κόσμο το αστικό κράτος κυριαρχεί στην ιδιωτική παραγωγή μέσω των
κρατικών επιδοτήσεων, των γενικών παραγγελιών και του ελέγχου της χρηματοδότησης των κάθε μορφής
ιδιωτικών επιχειρήσεων από την κεντρική τράπεζα και γενικά ολόκληρη η πολιτική του μέσα από το
νομοθετικό του έργο, τη γενική φορολόγηση και την αναδιανομή του πλεονάσματος με τη μορφή
επιδοτήσεων προς τη βιομηχανία έχει μοναδικό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών
κεφαλαίων.
Δηλαδή αστικό κράτος και κεφάλαιο κώλος και βρακί που το ένα βασίζει την ύπαρξη του στο άλλο.
Κατά τα άλλα στη Δύση λειτουργεί απρόσκοπτα ο ''καθαρός και ανόθευτος'' καπιταλισμός, υπέρ του
οποίου κάποιοι κόβουν φλέβα, αλλά δε μας λένε τότε προς τι η κρατική παρέμβαση στον καθορισμό
των μισθών και του χρόνου εργασίας, αφήνουμε στην άκρη τα υπόλοιπα και τις επιδοτήσεις
δισεκατομμυρίων προς το κεφάλαιο, αφού αυτά υποθετικά τα καθορίζει με έναν μαγικό τρόπο και
προς όφελος όλων η αγία φιλ-ελεύθερη αγορά.
Από όλα τα παραπάνω εξαιρείται η Ελλάδα που έχει ξεπεράσει κάθε στάδιο ανάπτυξης του
καπιταλισμού φτάνοντας τον στο επίπεδο του απόλυτου παρασιτισμού.

Συμφωνώ. Ήδη η καπιταλιστική παραγωγή έχει ''κομμουνιστικοποιηθεί'' σε μεγάλο βαθμό από την άποψη της συγχώνευσης κεφαλαίου και κράτους και από το γεγονός ότι η παραγωγή έχει περισσότερο από ποτέ κοινωνικό χαρακτήρα και Επειδή όμως παραμένουν τα ΜΠ σε ιδιωτικά χέρια, η παραγωγή και η κρατική παρέμβαση συνεχίζουν λειτουργούν προς όφελος μιας μικρής κλίκας καπιταλιστών. Το επόμενο λογικό βήμα είναι να λυθεί αυτή η αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνικότητα της παραγωγής και στην ατομική ιδιοποίηση με το να κοινωνικοποιηθεί η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Τη βασική καπιταλιστική αντίφαση θα τη λύσει η αναγκαιότητα πρόσβασης όλων στον παραγόμενο πλούτο.
Τα οικονομικά συστήματα δεν είναι ''ελέω θεού'' αιώνια και όταν παύουν να εξυπηρετούν συγκεκριμένες
οικονομικο-πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες αντικαθίστανται με άλλα τα οποία αναδιανέμουν τα
παραγόμενα προϊόντα με δικαιότερο τρόπο.
Πριν 300 χρόνια ο καπιταλισμός εν τη γενέσει του, μπροστά στη φεουδαρχία, ήταν το δικαιότερο οικονομικό
σύστημα παραγωγής και διανομής αλλά όσο η παραγωγή αποκτά όλο και περισσότερο κοινωνικό
χαρακτήρα μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης είναι κι αυτός καταδικασμένος να αντικατασταθεί από
άλλο δικαιότερο κοινωνικό σύστημα ειρηνικά ή επαναστατικά.
Το ότι σήμερα ο καπιταλισμός φαντάζει ιστορικά κυρίαρχος αυτό δε σημαίνει ότι το τρένο της εξέλιξης
της ανθρώπινης ιστορίας έπαψε να κυλά σε ''ματωμένες ράγες'' και ότι όταν φτάσει στο σημείο κορεσμού
του δε θα τον παρασύρει όπως έκανε με όλα τα προηγούμενα οικονομικο-πολιτικά και κοινωνικά
συστήματα.

[Λαχουρένιος]

Μια οικονομία, αποτελείτε από πάρα πολλές εταιρίες, δραστηριότητες, εργοστάσια κλπ.
Είναι πρακτικά αδύνατο κάποιοι "λίγοι" να ελέγχουν την παραγωγή και ο έλεγχός τους
να είναι προς το όφελος της παραγωγής της οικονομίας και της κοινωνίας.

Ήδη συμβαίνει αυτό στους κυριότερους κλάδους των οικονομιών των χωρών λόγω υπέρμετρης συγκεντροποίησης του πλούτου μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών.

Όχι δεν υπήρχαν.
Γι' αυτό και η λενιστική ΝΕΠ θεωρήθηκε τότε ότι ήταν το ειρηνικό βήμα, μετά τον πολεμικό κομμουνισμό του
εμφυλίου, που μέσα από τον κρατικό καπιταλισμό θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις της σοσιαλιστικής
οικονομίας μεσοπρόθεσμα.
Αλλά η ΝΕΠ ενώ έλυσε εν μέρει το ζήτημα της βιομηχανικής παραγωγής στην αγροτική παραγωγή τα
προβλήματα παραγωγής και διάθεσης τροφίμων όλο και διογκώνονταν γιατί οι κουλάκοι (ειδικά οι Ουκρανοί)
δημιουργούσαν τεχνητές ελλείψεις τροφίμων ώστε να πέσει η σοβιετική εξουσία κάτω από την απειλή της
πείνας.
Οι καθαρά σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής μπήκαν με την κολεκτιβοποίηση και
την ολοκληρωτική διάλυση των κουλάκων ως κοινωνική τάξη και η ΕΣΣΔ μεγαλούργησε για 25 χρόνια
ως το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία.
Αλλά αποδείχτηκε ότι τα 25 χρόνια δεν είναι αρκετά για να μετασχηματιστεί σοσιαλιστικά μια κοινωνία
γιατί ενώ παύει να υφίσταται πολιτικά η εκμεταλλεύτρια τάξη (στη βιομηχανία και τον αγροτικό τομέα),
τα εναπομείναντα σταγονίδια μπορούν πάντα να σου κάνουν τη ζημιά αν τους δώσεις τη δυνατότητα
να αλώσουν το κόμμα της εργατικής τάξης.

Μετά το '30, μπορεί να καταργήθηκε η ιδιωτική οικονομία, αλλά δεν είχαμε εργατική αυτοδιαχείριση, που σύμφωνα με τα προηγούμενα σου ποστ αποτελεί ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον κρατικό καπιταλισμό.

[Pavlos-Παυλος]

Και πως θα τους αντιμετωπίσεις αυτούς ρε Παύλο αν τους αφήσεις να διατηρήσουν την οικονομική, άρα και την πολιτική τους ισχύ? Όσο το οικονομικό σύστημα επιτρέπει την συσσώρευση πλούτου σε ελάχιστους, τότε θα έχουμε συνέχεια τις ίδιες καταστάσεις με διαφορετικά ονόματα. Το αν θα λέγονται οι ολιγάρχες Μπλακροκ ή Βουλκανιζατέρ ο Μπάμπης είναι δευτερεύον.

Ολα μπορεις να τα διορθώσεις, αρκεί να έχεις πολιτική βούληση.
Το '15 που βγήκε ο Συριζα, ειχε σαφή εντολή να σταματήσει τα μνημόνια. Δεν το έκανε.
Στο Δημοψήφισμα του Ιουλίου του ΄15, ξαναπήρε την εντολή από το Λαό. Ούτε τότε το έκανε.

Από τότε μεχρι σήμερα, ο Κούλης τα εχει κάνει πουτάνα-όλα,
αλλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν μπορούν να εκμεταλευτούν τα εγκληματα του Κούλη.
Γιατί είναι ολα υπόλογα και συνυπευθυνα με τον Κούλη.

Μόλις ξεπεταχτεί κάποιος πολιτικός φορέας, με ξεκάθαρα μηνύματα και πολιτική σκέψη,
ωστε να πείσει την πλατια μάζα του κόσμου,
μόνο τότε θα μπορεις να ξεφορτωθείς αυτά τα λαμόγια.
Η λύση είναι Σεισαχθεια και αλλάγή του Συντάγματος, ωστε να καταργηθουν ασυλίες και λοιπά τεχνάσματα.
Αυτό απαιτεί ομως πολίτες ενημερωμενους και αποφασισμένους.

Οσο για την Μπλακροκ και τα λοιπά ευαγη ιδρυματα, σαφώς και υπάρχει διαφορά στην εκμετάλευση,
απ΄ ό,τι στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου.
Τα τρόφιμα που ψωνίζεις, το ιντερνετ, η βενζίνη, τα ενδύματα-υποδήματα,
ολα αυτά τα χρηματα που δινεις για να τα αποκτησεις,
πηγαινουν σε πολυεθνικές, κι από κει στο μεγάλο πορτοφόλι της Μπλακροκ.
Υπάρχει ποιοτική διαφορά στον σημερινό καπιταλισμο, απ΄αυτόν του ΄50, που παπαγαλίζει το ΚΚΕ. Α.Ε.

Ερώτηση-Ασκηση.
Το Μετα-φέισμπουκ, σου δίνει ελευθερία προσβασης και συμμετοχής στις πλατφόρμες του.
Ειναι πολυεθνική, με χρηματιστηριακη αξία περιπου 1,6 τρισ. δολλαρια.
Από που κάνει λεφτά και ποιά ειναι τα μέσα παραγωγής ;

[Ραν ταν πλαν]

Μετά το '30, μπορεί να καταργήθηκε η ιδιωτική οικονομία, αλλά δεν είχαμε εργατική αυτοδιαχείριση, που σύμφωνα με τα προηγούμενα σου ποστ αποτελεί ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον κρατικό καπιταλισμό.

Η μόνη ιστορική περίοδος που εφαρμόστηκε στην πράξη η ουσία της αυτοδιαχείρισης άρχισε με τη
σοβιετική κολεκτιβοποίηση και τελείωσε με το θάνατο του Στάλιν.
Τότε πραγματικά η σοβιετική κοινωνία διαχειρίστηκε μόνη της τον εαυτό της, την καθημερινότητα της
και το μέλλον της.
Ήταν η περίοδος κατά την οποία η εργατική τάξη, με την ευρύτερη έννοια του όρου, είχε τη δυνατότητα
να διαχειριστεί τις συνθήκες εργασίας της, να καταργήσει κάθε κοινωνική ανισότητα, να ασκεί κριτική στην
εξουσία και να έχει πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα της, να μορφώνεται και να έχει αποκλειστικό
δικαίωμα στον καθορισμό της ζωής της γενικά και ειδικά.
Και αυτό γιατί η αυτοδιαχείριση της υπήρξε απόρροια της ταξικής πάλης, μέσα στα πλαίσια του
αποκεντρωμένου σοβιετικού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και κεντρικού σχεδιασμού της
οικονομίας, πράγμα που έκανε εφικτό μέσα από την εργασία της να ωφελείται η ίδια η
εργατική τάξη από το αποτέλεσμα της.
Και μέσα από τη σοσιαλιστική αρχή του ένας εργαζόμενος μια ισότιμη ψήφος, που εφαρμόστηκε
αρχικά σε επίπεδο επιχείρησης και έφτασε στο σημείο της συμμετοχής στο συνολικό κοινωνικο-οικονομικό
σχεδιασμό της παραγωγής, λίγο πριν το θάνατο του Στάλιν ο Σοβιετικός σοσιαλισμός ελάχιστα απείχε από
την αποδυνάμωση και την τελική απονέκρωση της κεντρικής εξουσίας.
Όλοι οι υπόλοιποι ''σοσιαλισμοί'' (και ο σοβιετικός σοσιαλισμός της μετασταλινικής μεριόδου) βασίστηκαν
ναι μεν στην αρχή της αυτοδιαχείρισης αλλά ποτέ δεν ξέφυγαν, μεταξύ άλλων, από την καπιταλιστική
νοοτροπία του ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων με αποτέλεσμα οι ''αυτοδιαχειριζόμενοι'' να αποκτούν
αργά αλλά σταθερά συνείδηση μικροκαπιταλιστή που λειτουργεί με βάση τα δικά του στενά μικροσυμφέροντα
αγνοώντας το γενικό κοινωνικό συμφέρον.
Πρώτο παράδειγμα ο σοσιαλισμός γιουγκοσλαβικού τύπου και έπεται ο σοβιετικός μετασταλινικός.
Σε αυτού του τύπου τους σοσιαλισμούς καλλιεργήθηκε στην εργατική τάξη ο ατομισμός, η ψυχολογία
του κέρδους μέσα από την εργασία και το αποτέλεσμα της, πράγμα που συνέβαλε στη δημιουργία
αυτοδιαχειριζόμενων συνεταιριστών (όπως αυτοί που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν και μέσα στο
καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής) που στο τέλος απέκτησαν συνείδηση καπιταλιστή οπότε και η μετάβαση
από τη σοσιαλιστική οικονομία σε αυτή της ελεύθερης αγοράς ήταν περίπου ''φυσική'' εξέλιξη.
Και για να ξέρουμε για ποιο πράγμα ακριβώς μιλάμε η μορφή της σοσιαλιστικής αυτοδιοίκησης και
αυτοδιαχείρισης στο σημερινό επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο μεγαλύτερος γρίφος που
καλείται να λύσει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

[nemo]

ηταν η περιοδος της πιστης του οραματος οτι το οραμα επιτελους αρχισε να εδραιωνεται
μετα ξυπνησαν απο το ονειρο -και δεν ειχε σχεση ο θανατος του σταλιν γιατι ηδη
οι ελπιδες λιγοστευαν και αρχιζε η συνειδητοποιηση της πραγματικοτητας

και καλως ηρθε το μελος ραν μας ελειψαν οι βαθυστοχαστες αναλυσεις

και επειδη κατι θα βρει να πει για να πει ...θα του πω ας εχει την δυναμη του σταλιν
και ο πιο χαζος πολιτικος ελληνας και να δουμε πως θα τρεχουν τα προγραμματα