Λαχουρένιος έγραψε:
Τι δε μου αρεσει: οτι ο ορος ''εθνικιστης'' ειναι ο φερετζες του καθε ναζι και χουντικου
Ο ναζισμος στον εθνικισμο ανηκει(=εθνικος σοσιαλισμος).

Λαχουρένιος έγραψε:
Τι δε μου αρεσει: οτι ο ορος ''εθνικιστης'' ειναι ο φερετζες του καθε ναζι και χουντικου

Λουκας έγραψε:Λαχουρένιος έγραψε:
Τι δε μου αρεσει: οτι ο ορος ''εθνικιστης'' ειναι ο φερετζες του καθε ναζι και χουντικου
Ο ναζισμος στον εθνικισμο ανηκει(=εθνικος σοσιαλισμος).

Λουκας έγραψε:fasistario έγραψε: Ο Θεόδοτος ανήκει στο κομμάτι της παραδοσιακής ριζοσπαστικής Δεξιάς
Ειναι αυτος με το ομωνυμο μπλογκ?


Λουκας έγραψε:Λαχουρένιος έγραψε:
Τι δε μου αρεσει: οτι ο ορος ''εθνικιστης'' ειναι ο φερετζες του καθε ναζι και χουντικου
Ο ναζισμος στον εθνικισμο ανηκει(=εθνικος σοσιαλισμος).


fasistario έγραψε:Για να τα πιάσουμε ένα προς ένα: Όσον αφορά την οικονομικά διαχείριση, ακόμα και η ελευθεριακή προσέγγιση (είτε από τα δεξιά με τους libertarians είτε από αριστερά με αναρχία) βρίσκει θέση ανάμεσα σε εθνικιστικές εκφράσεις.
Ο "σοσιαλισμός" που προκρίνεται ως βάση του εθνικισμού όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, δεν είναι μαρξιστικός, αλλά προνεωτερικός, με την έννοια της πολιτικής υπέρ όλων των τάξεων, και κυρίως των αδυνάμων, και αντικαπιταλιστικός στο πλαίσιο της αντίθεσης με το διεθνοποιημένο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει δλδ ελευθερία διακίνησης του κεφαλαίου στον εθνικισμό, από την άποψη πως δεν δύναται ο Α επιχειρηματίας αύριο ξαφνικά να πάρει τα χρήματά του και τις επενδύσεις του από την Ελλάδα και να τα πάει στο Μπαγκλαντές για πιο φθηνά.
Όλη η πολιτική υποτάσσεται στην έννοια της διαταξικής κοινωνίας-θεωρητικά δεν υπάρχουν ευνοούμενες τάξεις.
Στην πραγματικότητα, ο ριζοσπαστικός εθνικισμός είναι η ριζοσπαστικοποίηση των μικροαστών.
Αναφέρεσαι σε εμφάνισή του κατά τον 19ο αιώνα. Ακόμα κι εκεί πατά το διττό των εκφάνσεων του εθνικισμού και ο διαχωρισμός του σε ριζοσπαστικό και αστικό. Ο Εθνικισμός πχ πολεμήθηκε από την παραδοσιοκρατία και την προνεωτερική Δεξιά, ως αντίθετος με την "αυτοκρατορική λογική" που ταύτιζε έθνος και κράτος με την αριστοκρατία και τους κυβερνώντες, και ταυτίστηκε με την ανερχόμενη αστική λογική, που επαναχρησιμοποίησε την προνεωτερική έννοια του Εθνικισμού, δίδοντάς του μια "αστική/φιλελεύθερη" προσέγγιση.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα όμως, ίσως και λίγο νωρίτερα, έχουμε τους εθνικοσυνδικαλιστές στην Γαλλία, και λίγο πιο μετά τους Επίστρατους στην Ελλάδα, οι οποίες εκφάνσεις ήταν "πρωτοφασιστικές", δηλαδή ένωσαν την αντίδραση (τόσο παραδοσιοκρατική, όσο και του αντιδραστικού μοντερνισμού), με την προνεωτερική έννοια του Εθνικισμού. Εκεί άρχισε να αποκρυσταλλώνεται, τουλάχιστον η μεσοπολεμική έκφανση του ριζοσπαστικού Εθνικισμού, όπως εκφράστηκε από τους Εθνικοσοσιαλιστές, τους Φασίστες, τους Φαλαγγίτες ή της Σιδηράς Φρουράς. Το αρνητικό αποτέλεσμα της ανόδου αυτών των κινημάτων, αλλά και της στρατιωτικής τους ήττας στον Β' ΠΠ (από δυνάμεις που ταυτίζονταν όμως με τον αστικό εθνικισμό), είναι τόσο η περιθωριοποίησή τους (γνωρίζαμε γι' αυτά κυρίως από την κριτική των αντιπάλων τους, δεν είχαμε εντρυφήσει στην ουσία τους), όσο και η προσκόλληση σε αυτά τα μοντέλα. Πήξαμε στους σύγχρονους αναβιωτές λύσεων που δημιουργήθηκαν για τον προηγούμενο αιώνα....
Για το σήμερα, υπάρχει το εξής, όπως διαφαίνεται και στην Ευρώπη.
Υπάρχει μια άνοδος του Αστικού Εθνικισμού, του civic nationalism. Αυτό είναι, και το AfD, και το Φροντ Νασιονάλ στην Γαλλία, και τα αντίστοιχα κόμματα σε Αυστρία ή Ολλανδία. Μιλάμε για αστικό Εθνικισμό, αντίστοιχο σχετικά με τον Τραμπ στις ΗΠΑ, όπου κυρίαρχο ρόλο έχει η ταύτιση του πολίτη με το κράτος, υπό την έννοια της συμμετοχής στα αστικά δικαιώματα. Δεν υπάρχει βιολογική εθνοτική ταύτιση- τυπικό παράδειγμα η Γαλλία και αυτό το συνοθύλευμα που βλέπουμε ως εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της.
Ταυτόχρονα, ακριβώς επειδή υπάρχει μια τεράστια πολεμική εις βάρος αυτών των κομμάτων, και η συνεχιζόμενη κατηγοριοποίησή τους ως "ακροδεξιοί", "φασίστες" κλπ (που δεν έχουν καμία σχέση οι άνθρωποι, είναι κατ' εξοχήν συνεχιστές του αστικού φιλελεύθερου εθνικισμού- δεν τοποθετούνται πολιτικά στην άκρα Δεξιά), υπάρχει και μια δυναμική στην ριζοσπαστική πλευρά του Εθνικισμού, και η αποκρυσταλλοποίηση μιας σύγχρονης θέασης, που επιτέλους ξεφεύγει από τα φετιχιστικά στερεότυπα. Πλέον, οι φετιχιστές του ναζισμού ή οι κολλημένοι σκίνχεντς αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία.
Και κλείνοντας, μιας και έχει ενδιαφέρον το παράδειγμα που χρησιμοποίησες, για μας, εσωτερικά, μπορείς να πεις πως Ιδεάπολις και Θεόδοτος αποτελούν τις δύο διαμετρικά αντίθετες εκφράσεις της "Αντίδρασης". Ο Θεόδοτος ανήκει στο κομμάτι της παραδοσιακής ριζοσπαστικής Δεξιάς, ενώ το Ιδεάπολις ξεκίνησε και προχώρησε με την ελπίδα πως θα δημιουργούσαμε μια σύγχρονη φωνή εθνικιστικής αντιδραστικής διανόησης, ξεφεύγοντας από την παραδοσιοκρατία και φλερτάροντας με την φουτουριστική τάση.

Λαχουρένιος έγραψε:Οταν λες παραδοσιοκρατικη αντιδραση και αντιδραστικο μοντερνισμο τι εννοεις? Το πρωτο οπως το καταλαβαινω ειναι η αντιδραση τυπου Ancien Regime εναντιον της συγχρονης κοινωνιας γενικα, το δευτερο η αντιδραση των αστων απεναντι στον κομμουνισμο.
Το AfD, το FN κλπ σιγουρα δεν ειναι φυλετιστες οπως οι ναζι, αλλα απευθυνονται στους γηγενεις κατοικους των χωρων τους και οχι στους μεταναστες 2ης, 3ης κοκ γενιας. Δηλαδη υπαρχει ενα φυλετικος διαχωρισμος εστω και πιο λαιτ.
Ο φουτουρισμος δεν ξερω τι ειναι, ειχα κατεβασει ενα βιβλιο που ειχες αναφερει αλλα δεν το εχω διαβασει ακομα. Εχω προσεξει οτι ο Θ. ειναι νοσταλγος του μεσαιωνα και ενδιαφερεται πολυ για την θρησκεια (ανακατευει συνομωσιες για τους γνωστικους στα πιο πολλα αρθρα) ενω εσεις ειστε πιο γειωμενοι στο σημερα.

