Θωμάς Πρελιούμποβιτς, ο «Αλβανοκτόνος»

[taxalataxalasa]

σταματηστε τις χαζομαρες οτι οι ελληνες εγιναν χριστιανοι με την βιτσα

ειναι ηλιθιο που κατανταει πανηλιθιο

αλλο λεμε, αλλο καταλαβες
αλλανταλλων

[Τλαξκαλτέκος]

Μπουαίοι : Αλβανόφωνη οικογένεια της Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας ( 14ος αι. ). Περηφανεύονταν πως κατάγονταν απ' τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου. Παρακλάδια των Μπουαίων ήταν οι Γριβαίοι και οι Σπαταίοι της Ηπείρου και της Στερεάς Ελλάδος.

Νικόλαος Μπούας : Γενάρχης της οικογένειας. Η σημαία του ήταν κίτρινη και έφερε σταυρό και δυο άστρα εκατέρωθεν. Το δε οικόσημό του εικόνιζε 4 φίδια να σφίγγονται από ένα χέρι.

Πέτρος Μπούας : Γιος του Νικολάου. Συνεργάστηκε με τον Σέρβο βασιλιά Στέφανο Δουσάν. Μετά τον θάνατο του Δουσάν έγινε αυτόνομος ηγεμών του Αγγελοκάστρου.

Γκίνος ( Ιωάννης ) Μπούας Σπάτας : Γιος του Πέτρου Μπούα. Διαδέχτηκε τον πατέρα του στην ηγεμονία του Αγγελοκάστρου. Το 1374 κατέλαβε την Άρτα και την έκανε πρωτεύουσά του. Προσπάθησε να καταλάβει και τα Ιωάννινα , αλλά ο ηγεμών τους Θωμάς Πρελούμποβιτς απέκρουσε την επίθεση. Το 1377 αντιμετώπισε με επιτυχία την προσπάθεια του μαγίστρου των Ιπποτών της Ρόδου Χουάν Φερνάντε δε Ερέντια να καταλάβει την Βόνιτσα της Ακαρνανίας , τελευταία κτήση των Ανδεγαυών στην περιοχή. Ο Γκίνος συνέλαβε τον Ερέντια και τον πούλησε στους Τούρκους για να τον εξαγοράσει αργότερα και να τον μεταπωλήσει στους Λατίνους αντί 9.000 φράγκων , τα οποία έδωσε ως προίκα στην κόρη του Ελένη *, που νυμφεύθηκε τον βαρόνο του Μορέως Μαρκεζάνο της Νεαπόλεως ( 1381 ). Το 1380 απέτυχε ξανά να καταλάβει τα Ιωάννινα , γιατί ο δεσπότης τους Θωμάς Πρελούμποβιτς είχε καλέσει σε βοήθεια τους Τούρκους. Οι εχθροπραξίες Γκίνου - Θωμά σταμάτησαν όταν ο πρώτος νυμφεύθηκε την αδελφή του δευτέρου , Ελένη ( 1382 ). Το 1384 οι Τούρκοι σύμμαχοι του Θωμά εισέβαλαν στην Άρτα και λεηλάτησαν την περιοχή. Ο Γκίνος ζήτησε τη σύναψη συμφωνίας κατά των Τούρκων από τον Θωμά και έστειλε για τον σκοπό αυτό στα Ιωάννινα τον μητροπολίτη Άρτας Ματθαίο Β΄( 1381 - 1385 ) , αλλά ο Θωμάς αρνήθηκε. Όταν όμως ο τελευταίος δολοφονήθηκε στις 23/12/1384 , ο Γκίνος πολιόρκησε για τρίτη φορά τα Ιωάννινα ( 1386 ) , αλλά και πάλι απέτυχε να καταλάβει την πόλη , γιατί εν τω μεταξύ η χήρα του Θωμά Πρελούμποβιτς , Μαρία Αγγελίνα Κομηνή Δούκαινα Παλαιολογίνα , είχε παντρευτεί τον Φλωρεντινό ευγενή Ησαύ Μπουοντελμόντι και υποστηρίχθηκε απ' τους Τόκκους της Κεφαλληνίας . Νέα απόπειρα του Γκίνου κατά των Ιωαννίνων ( 1389 ) απέτυχε. Η εισβολή του Τούρκου στρατηγού Εβρενός μπέη στην Ακαρνανία και την Ήπειρο το 1390 οδήγησαν τον Γκίνο σε συμφωνία με τον Ησαύ των Ιωαννίνων , η οποία επισφραγίστηκε με τον γάμο της κόρης του πρώτου Ελένης * - πρώην συζύγου του Μαρκεζάνο του Μορέως - με τον Ησαύ ( 4/1/1396 ) , του οποίου η σύζυγος Μαρία Αγγελίνα Κομηνή Δούκαινα Παλαιολογίνα είχε πεθάνει στις 28/10/1394. Ο Γκίνος Μπούας Σπάτας πέθανε το 1399. Τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Σγούρος και αυτόν ο εγγονός του Γκίνου , Μαυρίκιος ( Δεκέμβριος 1399 ).

* ή Ειρήνη

Μαυρίκιος Μπούας Σπάτας : Εγγονός του Γκίνου, ο οποίος μετά τον θάνατο του ηγεμόνα των Ιωαννίνων Ησαύ Μπουοντελμοόντι κατέλαβε την πόλη ( 1403 ) και ηγεμόνευσε μεχρι τον θάνατό του ( 1418 ).

Παύλος Μπούας Σπάτας : Αδελφός του Γκίνου, ηγεμών του Αγγελοκάστρου , το οποίο κατέλαβαν το 1405 οι Τόκκοι της κεφαλληνίας. Το 1407 ο Παύλος πούλησε τη Ναύπακτο στους Βενετούς , ενώ τα παιδιά του Γκίνος και Αλέξιος κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη και πρόσφεραν κατόπιν υπηρεσίες στο δεσποτάτο του Μορέως.

Πέτρος Μπούας : Γιος του Γκίνου Μπούα, γιου του Παύλου Σπάτα Μπούα. Μισθοφόρος στο δεσποτάτο του Μορέως (1454 ). Επικεφαλής των αλβανοφώνων της Πελοποννήσου , οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί εκεί απ' το 1392 όταν δεσπότης του Μορέως ήταν ο Θεόδωρος Παλαιολόγος ( 1383 - 1407 ) , επαναστάτησε εναντίον των δεσποτών Θωμά ( 1432 - 1460 ) και Δημητρίου ( 1449 - 1460 ) Παλαιολόγων. Το 1463 επαναστάτησε κατά των Τούρκων .

Θεόδωρος Μπούας : Αρχηγός στρατιωτικού σώματος στο Ναύπλιο, συνεργάτης του Κροκόδυλου Κλαδά ( τουρκομάχος διοικητής της Μάνης απ' την Χιμάρα της Βορείου Ηπείρου ) και των Βεντών.

Μερκούριος Μπούας : Γιος του Πέτρου ή του Θεοδώρου Μπούα. Έδρασε στον Μοριά στο πλευρό των Βενετών του Ναυπλίου και έπειτα στο πλευρό των Bενετών στην Ιταλία εναντίον των Φλωρεντινών και των Γάλλων και αναδείχθηκε πολέμαρχος σε Ελλάδα και Ιταλία ( 1495 - 1496 ) . Πρόσφερε υπηρεσίες στον δούκα του Μιλάνου , ο οποίος τον ονόμασε ιππότη , στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΒ΄( 1499 - 1515 ) , που τον ονόμασε κόμη του Ακίνου και της Ρόκα Σέκα , και στον αυτοκράτορα της Γερμανίας Μαξιμιλιανό Α΄ ( 1499 - 1519 ). Το 1519 υπηρέτησε εκ νέου τη Βενετία εναντίον των Γερμανών και των Ισπανών του βασιλείου της Νεαπόλεως. Πέθανε στο Τρεβίζο της Ιταλίας το 1560 και τάφηκε στο ναό της Σάντα Μαρία. Ο τάφος του είναι έργο του γλύπτη Αντόνιο Λομπάρντι ( 1562 ).

πηγή : Π-l-Br

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Μπουαίοι : Αλβανόφωνη οικογένεια της Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας ( 14ος αι. ).

Στη σημερινή Αλβανία το επώνυμο εντοπίζεται μόνο στους Δρυμάδες Χειμάρρας, που όμως είναι ελληνόφωνος οικισμός

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Οι αλβανικές φεουδαρχικές ηγεμονίες (14ος αι.)

Η κατάρρευση της Σερβοκρατίας αποτελεί σταθμό στην ιστορία της Αλβανίας. Από την εποχή αυτή ως την τουρκική κατάκτηση καταλύθηκε η ξενοκρατία, αλλά και η κεντρική εξουσία. Την ξένη κυριαρχία αντικατέστησαν μικρές ηγεμονίες-φέουδα, που σχηματίστηκαν επωφελούμενες από το κενό εξουσίας. Παράλληλα τα αστικά κέντρα, όπως το Δυρράχιο, η Σκόδρα κ.α., έγιναν αυτοδιοικούμενες κοινότητες. Έτσι στη θέση μιας κεντρικής διοικήσεως υπάρχουν τώρα δύο μορφές εξουσίας: οι τοπικές ηγεμονίες στην ύπαιθρο χώρα και η κοινοτική αυτοδιοίκηση στις πόλεις. Οι φορείς τους αντιμάχονταν συχνά ο ένας τον άλλο. Τελικά από αυτούς τους αγώνες προήλθαν τρεις κυρίως φεουδαρχικές ηγεμονίες, που εξελίχθηκαν σε μικρά πριγκιπάτα.

Το ένα σχηματίστηκε το 1359 στην κεντρική Αλβανία από τον Κάρολο Τόπια και είχε για κέντρο αρχικά την περιοχή γύρω από το φρούριο Πετρέλα, κοντά στα σημερινά Τίρανα. Ήδη το 1362, ο Τόπια είχε επεκτείνει την κυριαρχία του στις γύρω περιοχές το 1368 κατέλαβε το Δυρράχιο και το 1372 σχημάτισε μια ηγεμονία ισχυρή που εκτεινόταν από τον ποταμό Μάτι ως τον ποταμό Σκούμπι με πρωτεύουσα το Δυρράχιο. Η δύναμή του ήταν μεγάλη και πολλοί τον αποκαλούσαν "ηγεμόνα της Αλβανίας" (princeps Albaniae).

Στα βόρεια η οικογένεια των Μπάλσα, από το χωριό Μπάλες κοντά στη Σκόδρα, μετά την κατάλυση της Σερβοκρατίας, επέβαλε την εξουσία της στο βόρειο τμήμα της Αλβανίας, ακόμη και στο Μαυροβούνιο. Έτσι δημιουργήθηκε μια ισχυρή ηγεμονία με κέντρο τη Σκόδρα, που έκτεινοταν από το Μαυροβούνιο ως το Μάτι και ως την Πριζρένη. Οι Μπάλσα με επιγαμία επέκτειναν την κυριαρχία τους στον Αυλώνα, Κάνινα και Βεράτι, δηλ. στο νότιο τμήμα της Αλβανίας (νοτιότερα από το πριγκιπάτο των Τόπια), από όπου επέβαλαν την κυριαρχία τους στο μικρό φέουδο του Μουζάκι και άλλων μικρών φεουδαρχών. Ο Πάπας και οι Βενετοί ευνοούσαν την επέκταση της ηγεμονίας των Μπάλσα: οι Βενετοί, από εμπορικό ανταγωνισμό προς τους Τόπια, που είχαν φθάσει στην Αδριατική και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν στόλο· ο Πάπας, για να ενισχύσει τη διάδοση του Καθολικισμού, γιατί οι Μπάλσα είχαν προσχωρήσει στον Καθολικισμό από το 1369, ενώ οι Τόπια ήταν ορθόδοξοι.

Η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο δυναστείες ήταν αναπόφευκτη μετά από μια πρώτη αναμέτρηση το 1364 που έγινε με υποκίνηση των Βενετών και έληξε υπέρ των Τόπια, ο πόλεμος άρχισε το 1382, όταν οι Μπάλσα εισέβαλαν στην περιοχή του Δυρραχίου. Επειδή ο Κάρολος Τόπια βρέθηκε χωρίς εξωτερική βοήθεια για να αντιμετωπίσει τον ομοεθνή του αντίπαλο, δεν δίστασε να καλέσει τους αλλόδοξους Τούρκους και με τη βοήθειά τους νίκησε τους Μπάλσα το 1385 και ανέκτησε τα εδάφη του. Οι Τούρκοι, αφού λεηλάτησαν τη χώρα, αποχώρησαν από την Αλβανία, αλλά η τουρκική επέμβαση κατέδειξε στους αντιμαχόμενους το νέο κοινό κίνδυνο άμεσα τους απειλούσε.

Παράλληλα, όπως είδαμε, διαμορφώνεται μια φεουδαρχική κοινωνία και κυρίως στις ακτές και στις κοιλάδες των ποταμών: Η οικογένεια των Τόπια, του Ανδρέα Μουζάκι με κέντρο το Βεράτι, οι Ντουκατζίνι με κέντρο το Αλέσιο, οι Μπάλσα, οι Καστριότι κ.α. Από τα μικρά αυτά φέουδα ξεπήδησαν οι αυτόνομες ηγεμονίες του 14ου αιώνα. Αντίθετα, στις ορεινές περιοχές οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, δεν αναγνωρίζουν τις περισσότερες φορές καμιά εξουσία, ζουν ελεύθεροι και συχνά, επειδή είναι πολύ φτωχοί, επιδίδονται σε επιδρομές και ξεσπούν σε εξεγέρσεις. Στις ορεινές περιοχές αναπτύχθηκε σε υποτυπώδη μορφή ο κοινοτικός βίος.

Αλλά η τουρκική προέλαση θα διασπάσει σε σύντομο χρόνο τις μικρές αλβανικές ηγεμονίες. Οι Τούρκοι μετά την πρώτη επέμβασή τους το 1385 στο πλευρό των Τόπια, εισέβαλαν το 1388 στην Αλβανία και, χωρίς να επιδιώξουν τη μόνιμη εγκατάσταση στην περιοχή, λεηλάτησαν και λήστεψαν τη χώρα. Στη μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, Αλβανοί με αρχηγούς τον Γεώργιο Β ́ Μπάλσα και τον Θεόδωρο Μουζάκι πολέμησαν με τα χριστιανικά στρατεύματα εναντίον των Τούρκων. Η ήττα όμως των χριστιανών άνοιξε το δρόμο στους Τούρκους για την κατάκτηση των Βαλκανίων.

Παράλληλα η Βενετία, για να αποτρέψει την κατάληψη αλβανικών πόλεων της Αδριατικής από τους Τούρκους –πράγμα που θα αποτελούσε άμεσο κίνδυνο για την οικονομία της–, προσπάθησε με υποσχέσεις, απειλές και εσωτερική υποκίνηση να αποσπάσει τμήματα από τις αλβανικές ηγεμονίες, κυρίως στα παράλια. Οι Βενετοί είχαν κατορθώσει τότε να σχηματίσουν μια αλυσίδα από οικονομικά κέντρα και καίριες οχυρές θέσεις από τη Δαλματία ως την Πελοπόννησο, που τους εξασφάλισε την απρόσκοπτη διενέργεια εμπορίου στην περιοχή.

Κάτω από τη διπλή πίεση Τούρκων και Βενετών οι αλβανικές ηγεμονίες διαλύονται και διασπώνται σε μικρά φέουδα. Οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται αυτή την αποσύνθεση και κατορθώνουν να καταλάβουν αλβανικά εδάφη και να φθάσουν ως τις ακτές της Αδριατικής. Εξάλλου η πολιτική των Βενετών διευκόλυνε τη βενετική διείσδυση. Οι Βενετοί, μετά την εγκατάστασή τους στις αλβανικές περιοχές, επέβαλαν στο λαό βαριά φορολογία, που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των Αλβανών και τους έσπρωξε να έλθουν σε συνεννόηση με τους Τούρκους. Έτσι αναγνώρισαν την επικυριαρχία του σουλτάνου, που τους επέτρεψε να διατηρήσουν τα φέουδά τους με μόνη την υποχρέωση να καταβάλλουν ετήσιο φόρο και να μετέχουν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Τούρκων.

Μετά την ήττα των Τούρκων από τον Ταμερλάνο στη μάχη της Άγκυρας (1402), οι Αλβανοί, επωφελούμενοι από την κάμψη της τουρκικής δυνάμεως, αποσπώνται από την τουρκική επικυριαρχία. Παράλληλα στρέφονται εναντίον της Βενετίας προσπαθώντας να ανακτήσουν τα εδάφη τους, ενώ οι τοπικοί αρχηγοί αλληλοσυγκρούονται για την επικράτηση του ενός σε βάρος του άλλου. Έτσι δημιουργείται γενική αναρχία, που θα κάνει πιο εύκολη την επιχείρηση των Τούρκων για την οριστική κατάκτηση της χώρας. Ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Α ́ μέσα σε τέσσερα χρόνια (1415-1419) κατέλαβε όλη την Αλβανία σχεδόν χωρίς αντίσταση. Η Αλβανία έγινε σαντζάκι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η αντίσταση των Αλβανών θα αρχίσει λίγο αργότερα, με τον Γεώργιο Καστριώτη (1405-1468), τον λεγόμενο Σκεντέρμπεη. Ο Σκεντέρμπεης κήρυξε το 1443 στην Κροία την Αλβανία ανεξάρτητη, ξεσήκωσε τους συμπατριώτες του εναντίον του κατακτητή, πολέμησε τους Τούρκους και αγωνίστηκε ως το θάνατό του για την ελευθερία της πατρίδας του. Ο Σκεντέρμπεης είναι ο εθνικός ήρωας των Αλβανών η προσφορά του δεν βρίσκεται μόνο στο γεγονός ότι πολέμησε με γενναιότητα τους Τούρκους και έτσι καθυστέρησε –αν και δεν απέτρεψε– την Οθωμανική κατάκτηση, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι έδωσε για πρώτη φορά πολιτική ενότητα στην Αλβανία και έτσι έθεσε τις βάσεις για τη διαμόρφωση μιας εθνικής συνείδησης.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Εσωτερική κατάσταση της Αλβανίας (11ος-14ος αι.). Οικονομία, κοινωνία και μεταναστεύσεις πληθυσμών

Η Αλβανία ήταν κυρίως χώρα ποιμενική. Ωστόσο από τον 12ο αι. αρχίζει να αναπτύσσεται η γεωργία και η καλλιέργεια της γης, που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη του εσωτερικού εμπορίου. Η μεταβολή αυτή στην οικονομία της χώρας θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αστικών κέντρων. Παλαιές πόλεις, όπως το Δυρράχιο, η Σκόδρα, ο Αυλώνας και το Βεράτι, αναπτύσσονται και παράλληλα ιδρύονται νέες, όπως η Κρόια, η Κάνινα κ.α.

Οι πόλεις της Αλβανίας με κέντρο το Δυρράχιο (που είχε το 14ο αι. πληθυσμό 25.000 κατοίκων) άρχισαν να διεξάγουν εξωτερικό εμπόριο με πόλεις κ.α. της ̓Ιταλίας και της Δαλματίας, όπως τη Βενετία, τη Ραγούζα κ.α. Από τις πρώτες μαρτυρίες γι ̓ αυτή την εμπορική δραστηριότητα με το εξωτερικό είναι η εμπορική συμφωνία του άρχοντα της Κρόιας Δημητρίου με τη Ραγούζα. Αυτή την εποχή δημιουργούνται νέα εμπορικά κέντρα κυρίως στις εκβολές των ποταμών, όπως ο Άγιος Ιωάννης της Μέδουας, και τα παλαιά λιμάνια αναπτύσσονται, όπως το Ντουλτσίνο, ο Αυλώνας, το Αλέσιο. Η ανάπτυξη του εσωτερικού εμπορίου είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική άνθηση και τη δημιουργία μιας μικροαστικής κοινωνίας κυρίως από εμπόρους και βιοτέχνες. Η ανάπτυξη της βιοτεχνίας θα οδηγήσει στη δημιουργία συντεχνιών, που δεν είχαν βέβαια τη δύναμη και δραστηριότητα των ελληνικών συντεχνιών, αποτελούσαν όμως ένα σημαντικό κοινωνικό πυρήνα. Ο 14ος αι. είναι γενικά μια εποχή οικονομικής ακμής της χώρας, που εκφράζεται με την αύξηση της αγροτικής παραγωγής, την ανάπτυξη των πόλεων ως κέντρων βιοτεχνίας και τις εμπορικές συναλλαγές.

Αντίθετα, στις ορεινές περιοχές οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, δεν αναγνωρίζουν τις περισσότερες φορές καμιά εξουσία, ζουν ελεύθεροι και συχνά, επειδή είναι πολύ φτωχοί, επιδίδονται σε επιδρομές και ξεσπούν σε εξεγέρσεις. Στις ορεινές περιοχές αναπτύχθηκε σε υποτυπώδη μορφή ο κοινοτικός βίος.

Το πρώτο μισό του 14ου αι. χαρακτηρίζεται από ομαδικές εξεγέρσεις των χωρικών των ορέων. Οι εξεγέρσεις αυτές έχουν τον κοινωνικό χαρακτήρα κινημάτων που στρέφονται εναντίον των ξένων κυριάρχων και των Αλβανών φεουδαρχών. Οι μεγάλες μετακινήσεις των Αλβανών χωρικών προς τα νότια έχουν ακριβώς τις ρίζες τους σ ̓ αυτά τα κινήματα. Πραγματικά στα μέσα του 14ου αιώνα, κυρίως κατά την εποχή της Σερβοκρατίας, παρατηρείται μια ομαδική έξοδος των αλβανικών ορεινών πληθυσμών. Η κίνηση αυτή γίνεται ταυτόχρονα προς δύο κατευθύνσεις, προς το βορρά και προς το νότο. Στα βόρεια οι Αλβανοί μετανάστες έφθασαν ως τη Ραγούζα και τον Δούναβη, όπου αφομοιώθηκαν με τους σλαβικούς πληθυσμούς και δεν άφησαν κατάλοιπα της εγκαταστάσεώς τους. Στα νότια, οι Αλβανοί κατευθύνθηκαν προς την Ήπειρο και τη Θεσσαλία και ακόμη νοτιότερα προς την Εύβοια, την Αττική, την Πελοπόννησο. Στην Πελοπόννησο έφθασαν στις αρχές του 15ου αι. 10.000 περίπου Αλβανοί με τις οικογένειές τους, και ο δεσπότης του Μορέως τους επέτρεψε να εγκατασταθούν στην περιοχή της Κορινθίας με την υποχρέωση να φυλάνε τον ̓Ισθμό. Αργότερα, από την Πελοπόννησο θα περάσουν στα κοντινά νησιά, Ύδρα, Σπέτσες, Πόρο και σε νησιά του Αιγαίου.

[Τλαξκαλτέκος]

Ο σερβικής καταγωγής οικουμενικός πατριάρχης Ραφαήλ

Στιγμιότυπο οθόνης 2023-08-02 123237.png

Στιγμιότυπο οθόνης 2023-08-02 123333.png

Ελισάβετ Α. Ζαχαριάδου , ΔΕΚΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (1483-1567)

[Προέλλην]

Εσωτερική κατάσταση της Αλβανίας (11ος-14ος αι.). Οικονομία, κοινωνία και μεταναστεύσεις πληθυσμών

Η Αλβανία ήταν κυρίως χώρα ποιμενική. Ωστόσο από τον 12ο αι. αρχίζει να αναπτύσσεται η γεωργία και η καλλιέργεια της γης, που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη του εσωτερικού εμπορίου. Η μεταβολή αυτή στην οικονομία της χώρας θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αστικών κέντρων. Παλαιές πόλεις, όπως το Δυρράχιο, η Σκόδρα, ο Αυλώνας και το Βεράτι, αναπτύσσονται και παράλληλα ιδρύονται νέες, όπως η Κρόια, η Κάνινα κ.α.

Οι πόλεις της Αλβανίας με κέντρο το Δυρράχιο (που είχε το 14ο αι. πληθυσμό 25.000 κατοίκων) άρχισαν να διεξάγουν εξωτερικό εμπόριο με πόλεις κ.α. της ̓Ιταλίας και της Δαλματίας, όπως τη Βενετία, τη Ραγούζα κ.α. Από τις πρώτες μαρτυρίες γι ̓ αυτή την εμπορική δραστηριότητα με το εξωτερικό είναι η εμπορική συμφωνία του άρχοντα της Κρόιας Δημητρίου με τη Ραγούζα. Αυτή την εποχή δημιουργούνται νέα εμπορικά κέντρα κυρίως στις εκβολές των ποταμών, όπως ο Άγιος Ιωάννης της Μέδουας, και τα παλαιά λιμάνια αναπτύσσονται, όπως το Ντουλτσίνο, ο Αυλώνας, το Αλέσιο. Η ανάπτυξη του εσωτερικού εμπορίου είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική άνθηση και τη δημιουργία μιας μικροαστικής κοινωνίας κυρίως από εμπόρους και βιοτέχνες. Η ανάπτυξη της βιοτεχνίας θα οδηγήσει στη δημιουργία συντεχνιών, που δεν είχαν βέβαια τη δύναμη και δραστηριότητα των ελληνικών συντεχνιών, αποτελούσαν όμως ένα σημαντικό κοινωνικό πυρήνα. Ο 14ος αι. είναι γενικά μια εποχή οικονομικής ακμής της χώρας, που εκφράζεται με την αύξηση της αγροτικής παραγωγής, την ανάπτυξη των πόλεων ως κέντρων βιοτεχνίας και τις εμπορικές συναλλαγές.

Αντίθετα, στις ορεινές περιοχές οι κάτοικοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία, δεν αναγνωρίζουν τις περισσότερες φορές καμιά εξουσία, ζουν ελεύθεροι και συχνά, επειδή είναι πολύ φτωχοί, επιδίδονται σε επιδρομές και ξεσπούν σε εξεγέρσεις. Στις ορεινές περιοχές αναπτύχθηκε σε υποτυπώδη μορφή ο κοινοτικός βίος.

Το πρώτο μισό του 14ου αι. χαρακτηρίζεται από ομαδικές εξεγέρσεις των χωρικών των ορέων. Οι εξεγέρσεις αυτές έχουν τον κοινωνικό χαρακτήρα κινημάτων που στρέφονται εναντίον των ξένων κυριάρχων και των Αλβανών φεουδαρχών. Οι μεγάλες μετακινήσεις των Αλβανών χωρικών προς τα νότια έχουν ακριβώς τις ρίζες τους σ ̓ αυτά τα κινήματα. Πραγματικά στα μέσα του 14ου αιώνα, κυρίως κατά την εποχή της Σερβοκρατίας, παρατηρείται μια ομαδική έξοδος των αλβανικών ορεινών πληθυσμών. Η κίνηση αυτή γίνεται ταυτόχρονα προς δύο κατευθύνσεις, προς το βορρά και προς το νότο. Στα βόρεια οι Αλβανοί μετανάστες έφθασαν ως τη Ραγούζα και τον Δούναβη, όπου αφομοιώθηκαν με τους σλαβικούς πληθυσμούς και δεν άφησαν κατάλοιπα της εγκαταστάσεώς τους. Στα νότια, οι Αλβανοί κατευθύνθηκαν προς την Ήπειρο και τη Θεσσαλία και ακόμη νοτιότερα προς την Εύβοια, την Αττική, την Πελοπόννησο. Στην Πελοπόννησο έφθασαν στις αρχές του 15ου αι. 10.000 περίπου Αλβανοί με τις οικογένειές τους, και ο δεσπότης του Μορέως τους επέτρεψε να εγκατασταθούν στην περιοχή της Κορινθίας με την υποχρέωση να φυλάνε τον ̓Ισθμό. Αργότερα, από την Πελοπόννησο θα περάσουν στα κοντινά νησιά, Ύδρα, Σπέτσες, Πόρο και σε νησιά του Αιγαίου.

Aυτοί οι Αλβανοί δεν ειναι που σήμερα αποτελούν σημαντικό ποσοστό του νεοελληνικού πληθυσμού και το παίζουν απόγονοι των αρχαιοελλήνων;

[Τλαξκαλτέκος]

Aυτοί οι Αλβανοί δεν ειναι που σήμερα αποτελούν σημαντικό ποσοστό του νεοελληνικού πληθυσμού και το παίζουν απόγονοι των αρχαιοελλήνων;

Κι αυτοί απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων ήταν , αφού η Αλβανία ήταν γεμάτη Ελ αποικίες και οι Αλβανοί πήγαν στην Αλβανία μετά τους Έλληνες.

[Προέλλην]

Μπα. Αλβανοί ήταν.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Aυτοί οι Αλβανοί δεν ειναι που σήμερα αποτελούν σημαντικό ποσοστό του νεοελληνικού πληθυσμού και το παίζουν απόγονοι των αρχαιοελλήνων;