Συνοπτικά, σλάβικοι πληθυσμοί είχαν εγκατασταθεί στον ελλαδικό χώρο ήδη από 1400 χρόνια πριν και στη συνέχεια αφομοιώθηκαν από τον ντόπιο πληθυσμό (ιδίως επί Τουρκοκρατίας, που οι Έλληνες έφυγαν για τα βουνά και είχαν πλέον κοινό εχθρό, τους Τούρκους). Μάλιστα, για κάποιο διάστημα είχαν σχηματίσει και δικά τους αυτόνομα βασίλεια, τις λεγόμενες "Σκλαβηνίες" ή "Σθλαβηνίες". Κυρίως στη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία, περιοχές της Στερεάς και της Πελοποννήσου εντοπίζονται τα σλάβικα τοπωνύμια, γεγονός που μαρτυρά την εγκατάσταση των πληθυσμών αυτών σε αυτές τις περιοχές.
Το νήμα θα ανανεώνεται τακτικά.
Από το σλάβικο vol (= βόδι) προέρχεται η λέξη βολοδέρνω, όπως και το όνομα του Βόλου (πιθανόν να είναι και από το σλαβικό θεό Βόλο).
Στο Βόλο δίπλα υπάρχει ένα μικρό βουνό, η Γορίτσα (όπου και η εκκλησία της Παναγίας Γορίτσας). Το όνομα αυτό προέρχεται από το σλάβικο gora (= βουνό). Η καταληξη -ιτσα είναι και αυτή σλάβικης προέλευσης και σημαίνει "μικρό". Γκορίτσα στα σλάβικα θα πει "βουναλάκι". Από το gora προέρχεται και η Ζαγορά (όπως και τα Ζαγοροχώρια στην Ήπειρο), που σημαίνει "πίσω βουνό" (από το za = πίσω και το gora). Η Ζαγορά είναι στην πίσω πλευρά του Πηλίου (προς το Αιγαίο).
Από το σλάβικο grad (= πόλη) και την κατάληξη -ιτσα προέρχεται το όνομα της Καρδίτσας (Γκραντίτσα). Σημαίνει "μικρή πόλη" δηλαδή.
Το Μέτσοβο προέρχεται από τη λέξη mećava (= χιονοθύελλα). Η Αράχωβα (Οράχοβο) προέρχεται από το orah (= καρυδιά) και σημαίνει "καρυδότοπος".
Ο Κίσσαβος προέρχεται από το σλάβικο kiša (= βροχή), σημαίνει δηλαδή βροχερός τόπος. Το š προφέρεται ως παχύ σίγμα, γι' αυτό και στα ελληνικά το γράφουν με διπλό σίγμα.
Από το starac/starica (= γέρος/γριά) προέρχεται το όνομα της Τσαριτσάνης. Ίσως γιατί εκεί ζούσαν κυρίως ηλικιωμένα άτομα.
Συνεχίζεται...
