''Το φιλί''

[Γύπας]

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Εντάξει θα το βγάλω Δώσε σήμα ότι το είδες

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Καρπός ελαίου - Ανδρέας Εμπειρίκος

Eπάνω από την δοσοληψία των μιασματικών υδάτων
μιας νόσου που κατεδικάσθη οριστικώς
H άχνα της υγείας μεσουρανεί και μέλπει
H πίστις της περιπετείας δε χαλαρώθηκε
Tα μάτια της είναι πράσινα και κατοπτρίζονται μέσ'
στα νερά της νεότητος
Ένας νέος συναντά μια νέα και τη φιλεί
Aπό τα χείλη τους αναπηδούν οι λέξεις μεθυσμένες
Όλη η ζωή τους μοιάζει με λειβάδι
Eπαύλεις εδώ κ’ εκεί κοσμούν την πρασιά του
Nεότης νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου
Tα χαϊμαλιά σου τα στολίζουν άνθη μυγδαλιάς που ανθεί
σε χώρα πεδινή
Oι θρίαμβοι των καισάρων περνούν καμιά φορά απ’ αυτή
τη χώρα και παρασύρουν τα νερά των κήπων
Oι γυναίκες των κηπουρών γυμνώνουν τα στήθη τους
και τους παρακαλούν
Mια σειρά μαργαριταριών στάζει σε μια χοάνη
Kάθε μαργαριτάρι είναι μια σταγών και κάθε σταγών
είναι ένας δράκος
Tο κάστρο του κατέρρευσε και τώρα παίζουν τα παι-
δάκια μέσ’ στους ίσκιους
Tα θρύψαλλα του καθρέφτη της πυργοδέσποινας είναι
κι’ αυτά πετράδια
Που ρίχνουν στον πετροπόλεμο τα παλληκάρια.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Εντάξει θα το βγάλω Δώσε σήμα ότι το είδες

είσαι γλύκας!
μην το βγάλεις!

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Ερωτική νύχτα - Ναπολέων Λαπαθιώτης


Κλείσε το παράθυρο, μη βλέπουν οι γειτόνοι,
και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.
Η αγκαλιά μου πύρωσε, σαν τη φωτιά, και λιώνει,
για σφιχταγκαλιάσματα κι όλο σε καρτερεί.

Έλα, μη μας βλέπουν λοξά οι ματιές του κόσμου,
δος μου το χειλάκι σου, που είν’ απαλό, νωπό.
Έχω κάτι ολόγλυκο, για σένα, απόψε, φως μου,
έχω κάτι ολόγλυκο, σα μέλι, να σου πω.

Έλα… πέσε πάνω μου και μην κοιτάς με τρόμο.
Το κερί μας έσβησε, δε μας θωρεί κανείς,
ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,
κι έλα να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα… ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Κι όταν σε ρωτήσουνε, τη χαραυγή, οι γειτόνοι,
για ποιο λόγο σφάλισες, -αχ, πες τους, να χαρείς,
πες τους, πως, στην κάμαρα, φοβάσαι σα νυχτώνει,
κι έπεσες και πλάγιασες νωρίς, –τ’ ακούς; Νωρίς!...

[Στύγιος]

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Εντάξει θα το βγάλω Δώσε σήμα ότι το είδες

Τι είδα κι άκουσα ο χριστιανός κι έχει και ζέστη

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Όνειρο μέσα σ΄ όνειρο - Κώστας Ουράνης

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω.
Αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο.
Σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο.

Στέκομαι σ’ άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω.
Τι λίγοι και πως χάνονται απ’ τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο;

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

(Άσμα Ασμάτων)


Κάλεσμα

Θα το νηστέψω το φιλί ώσπου να με φιλήσεις.
Τι να μας κάνει το κρασί, έχουμε τα φιλιά σου.
Χωρίς κρασί θα ζαλιστώ, στα αρώματα θα σβήσω.
Στην αγκαλιά σου βάλε με σένα να μεθύσω.

Θα το νηστέψω το κορμί, μέχρι να ‘ρθεις και πάλι,
να με μεθύσεις άλλη μια. Σε μια αγκαλιά μεγάλη.
Πάρε με στο παλάτι σου, εσύ είσαι βασιλιάς μου.
Γλυκό μου όνομα εσύ. Μύρο είσαι της καρδιάς μου.

Μυρίζεις όμορφα γι’ αυτό σε θέλουν οι κοπέλες
και τρέχουνε κατόπι σου σκλάβες της ευωδιάς σου.
Να με χορτάσεις αγκαλιά, να σε χορτάσω χάδια.
Τι να μας κάνει το κρασί, ανοιξ’ την αγκαλιά σου.

Δώσε μου όλα τα φιλιά που φύλαγες στο στόμα.
Στην αγκαλιά σου βαλε με, να γίνουμε ένα σώμα.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου-Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα


Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.

Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
–είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη–
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ’ άχρηστο κομποσκοίνι
–οι απελπισμένοι έρωτες το’ χαν να ζουν ασκητικά–
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.

Τίποτα δεν ωφέλησε.

Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν’ ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Έλενα Καραγιαννίδου-Ανάσα

Το μπαρ ήταν πολύ σκοτεινό.
Οι προβολείς πέφταν στους μουσικούς.
Κι όμως στο τραπέζι μας
λαμποκοπούσε ο έρωτας.
Η φωταψία αυτή
πήγαζε από το χέρι σου
που άγγιζε τη πλάτη μου σταθερά
με βήμα λύκου και λαγουδίσιο τίναγμα
λες και χρόνια τώρα
γύρευε τροφή
σε αυτό το μονοπάτι.
Μπορεί και να ΄λεγε κανείς
ότι τέτοιο άλικο φως
ίσως ανάβλυζε
από το σύρσιμο των δακτύλων σου
στις γάμπες των ποδιών μου,
απ’ την υποταγή των χειλιών μου
στο πρόσταγμα των δικών σου.
Δύσκολα να φανταστεί κανείς
την πιο ερωτική διαδρομή,
τη διαδρομή μιας ανάσας.
Κι εσύ που ζήτησες μονάχα
την εκπνοή μου να εισπνεύσεις
φυσικά και ήξερες.
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.

Έκτοτε
εντός σου διαμένω.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Νικόλα Βαπτσάροφ-Αποχαιρετιστήριο

Στη γυναίκα μου

Θα ‘ναι φορές που θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου
σαν επισκέπτης μακρινός που δεν τον καρτερείς…
Την πόρτα μας γι’ αυτό μη μανταλώνεις
κι έξω στο δρόμο μη μ’ αφήνεις – να χαρείς.

Θα μπαίνω αθόρυβα, θα κάθομαι αντικρύ σου,
στο σκότος θα καρφώνω τα μάτια στη μορφή σου
κι όταν το βλέμμα μου κοιτώντας σε χορτάσει
φιλώντας σε θα φεύγω το φως μη με προφτάσει.

(μετάφραση Ρίτας Μπούμη-Παπά)






Θανάσης Παπιώτης
Ζευγάρι (Προσχέδιο για το Γαμήλιο παραμύθι και ένα μικρό φιλί στην ομίχλη) , 1985