Κύπρος

[Τλαξκαλτέκος]

η απόφαση για την τουρκική εισβολή αποφασίστηκε ήδη από τις 15 Ιουλίου 1974, μετά το ξέσπασμα του πραξικοπήματος. Η ομιλία του Μακάριου στο ΣΑ του ΟΗΕ έγινε 19 Ιουλίου 1974 στη Νέα Υόρκη, όταν στην Κύπρο κόντευε να ξημερώσει και τα τουρκικά πολεμικά πλοία είχαν ήδη ξεκινήσει για την Κερύνεια.
https://cyprusnews.eu/giorgos-stamatiou ... -1974.html

Η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα και η τουρκική στην Κύπρο πραγματοποιήθηκαν αμφότερες με πρόσχημα την προστασία μουσουλμανικών μειονοτήτων (Τσάμηδες-Τουρκοκύπριοι)

Ναι. Με μια διαφορά. Οι Ιταλοί ήθελαν να καταλάβουν όλη την Ελλάδα. Οι Τούρκοι αρκέστηκαν στο 40 % του νησιού ( ενώ πληθυσμιακά η μειονότητά τους ήταν μόνο το 18 % ).

[Τλαξκαλτέκος]

Στα μνήματα των ηρώων της ΕΟΚΑ γράφει :

Του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται.



Ξέρει κάποιος φίλος ποιανού είναι αυτή η φράση ;

Εδώ https://books.google.gr/books?id=s5HsAA ... AF6BAgIEAI λέει του Παλαμά .

Αλλά δεν μπορώ να το βρω στα γκουγκλοβιβλία. Ξέρει κάποιος σε ποιο έργο του Παλαμά είναι ;

Τα μόνα που βρίσκω στα γκουγκλοβιβλία είναι :

1) Την λαϊκή έκφραση Όπου πεθαίνει με πολλούς , θάνατος δεν λογάται. ( Κουκουλές , Αραβαντινός , Βενιζέλος ) Δηλαδή αν πεθαίνουν πολλοί μαζί , έχεις παρέα και ο θάνατος δεν είναι και τόσο τρομερός.


2) Απ' το ποίημα του Βαλαωρίτη "Ο Δήμος και το Καρυοφύλλι του" , το γνωστό "Εγέρασα, μωρές παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης ... Ο γερο-Δήμος πέθανε , ο γερο-Δήμος πάει" δηλαδή, όπου έχει τον στίχο : Τ’ ανδρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη. ( Και αλλού : Το βλέπεις αν σε σκιάζωμαι. Και ζων και πεθαμένος. Θα να 'μαι ανδρειωμένος. )

Αν δεν βρεθεί στον Παλαμά παίζει να είναι σύνθεση των φράσεων στο 1) και στο 2) ; Κι αν ναι , ποιος έκανε την σύνθεση ;

[Τλαξκαλτέκος]

Το ΑΚΕΛ είχε αρνητική στάση στην αρχή για την ΕΟΚΑ. Το 1957 όμως αναθεώρησε τις απόψεις του περί "τραμπούκων" και "ψευτοδιγενήδων". Ίσως σε αυτό συνέτεινε και η βίαια δράση της ΕΟΚΑ εις βάρος μελών του ΑΚΕΛ. Ομοίως και το ΚΚΕ αντέδρασε . Στις 24/4/1955 , μιλώντας απ' τον ραδιοφωνικό σταθμό "Ελεύθερη Ελλάδα" , ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης καταδίκασε την δράση του Μακαρίου και της ΕΟΚΑ και συνέδεσε την κίνηση με τον Γεώργιο Γρίβα.

Υποτίθεται πως οι Άγγλοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν ποιος ήταν αρχηγός της ΕΟΚΑ και το έμαθαν απ' την ομιλία του Ζαχαριάδη. Αφήνοντας στην άκρη το προφανές , δηλαδή πώς είναι δυνατόν να αγνοούν οι Άγγλοι κάτι που γνωρίζει ένας τύπος σαν τον Ζαχαριάδη , ας δούμε γιατί αυτό το τελευταίο δεν είναι αλήθεια.

Η ραδιοφωνική ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη για την ΕΟΚΑ (24 Απριλίου 1955)
Πέτρος Παπαπολυβίου
https://papapolyviou.com/2015/04/01/i-r ... liou-1955/

Η εμφάνιση της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955 αιφνιδίασε την ηγεσία της Αριστεράς. Την ίδια κιόλας ημέρα, το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ καταδίκασε όσους επέλεξαν την «ατομική τρομοκρατία» ως μέθοδο αγώνα, επιμένοντας στην ανάγκη συγκρότησης «Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου». Η ηγεσία του ΑΚΕΛ επέμεινε και τις επόμενες ημέρες στην καταδίκη της ένοπλης δράσης, ενώ από τις στήλες της κομματικής εφημερίδας, «Νέος Δημοκράτης», με τη βοήθεια των σχολίων της «Ελεύθερης Ελλάδας», του ραδιοσταθμού του ΚΚΕ που εξέπεμπε από το Βουκουρέστι, δόθηκε έμφαση σε δύο ζητήματα: Στην απόκρουση της φημολογίας, που καλλιεργούσαν και οι εκπομπές του ελληνικού κρατικού ραδιοφώνου, ότι στο εσωτερικό του ΑΚΕΛ υπέβοσκε διάσταση απόψεων εξαιτίας της απόφασης του Πολιτικού Γραφείου της 1ης Απριλίου, και στην επίθεση εναντίον της κυβέρνησης Παπάγου, που «είχε καταφύγει στην κυπροκαπηλεία για να αποσπάσει από τις πρωτοπόρες δυνάμεις την πρωτοβουλία στο Κυπριακό για να μπορέσει πιο εύκολα να προχωρήσει στα παζαρέματα για ένα αποικιακό σύνταγμα στην Κύπρο». Στις 20 Απριλίου 1955 ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου που βρισκόταν στο Λονδίνο, σε δηλώσεις του στην «Ελεύθερη Ελλάδα», αναφέρθηκε και αυτός στην «κυπροκαπηλεία», διαψεύδοντας την ύπαρξη διαφωνιών στο κόμμα του.

Τότε ακριβώς, παρενέβη με την πολύκροτη ομιλία του ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης. Το άρθρο «Ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους εθνοπροδότες κυπροκάπηλους. Λεύτερη Κύπρος στη λεύτερη Ελλάδα», μεταδόθηκε από τον ραδιόφωνο της «Ελεύθερης Ελλάδας» το μεσημέρι της Κυριακής 24ης Απριλίου 1955. Εκτενείς περικοπές του δημοσιεύθηκαν στην αθηναϊκή «Αυγή» της 26ης Απριλίου και στον κυπριακό «Νέο Δημοκράτη», στις 30 Απριλίου και την Πρωτομαγιά, και ακολούθησε η δημοσίευση του πλήρους κειμένου στο περιοδικό του ΚΚΕ «Νέος Κόσμος» (Μάιος 1955). Πρόσφατα εντοπίσαμε, σε αρχείο στην Αθήνα, ύστερα από πολυετή αναζήτηση, το πρωτότυπο δακτυλόγραφο κείμενο της ραδιοφωνικής ομιλίας .

Είναι εντυπωσιακό ότι σε ένα άρθρο 2.775 λέξεων επαναλαμβάνονται 17 φορές τύποι του ρήματος προδίδω ή σύνθετες ή παράγωγες λέξεις του, όπως «εθνοπροδότες». Χωρίς να υπολογίζονται συνώνυμα όπως «λακέδες», «προσκυνημένοι», «συνθηκολόγοι», «κυπροκάπηλοι», κ.ο.κ.. Ποιοι ήταν αυτοί; Σύμφωνα με τον Ν. Ζαχαριάδη, στην Αθήνα «η εθνοπροδοσία είχε επικεφαλής τους [color=#0000BF]Παπάγο – Παπανδρέα» και στη Λευκωσία «τη ψεφτοεθναρχία του Μακάριου».[/color]

Σε αρκετά σημεία της ομιλίας του ο ηγέτης του ΚΚΕ χρησιμοποιεί, με το γνωστό του εκρηκτικό ύφος, εντελώς αντισυμβατική γλώσσα. Ένα παράδειγμα: «Είναι ολοφάνερο ότι ένα απ’ τα πιο δύσκολα παλούκια που από καιρό προσπαθεί να πηδήσει ο στρατάρχης [εννοείται ο Παπάγος] και όλη η αμερικανοδουλεία και ο αγγλοπροσκυνισμός είναι το Κυπριακό. Η πλουτοκρατική εθνοπροδοσία και όλο το μπουλούκι των λακέδων της, “βρήκαν, πραγματικά, το διάολό τους” με το Κυπριακό. Πρόκειται για το διάολο της λαϊκής παροιμίας που ούτε όταν τον αφήνεις φέβγει, ούτε όταν τον τραβάς έρχεται. Το αποτέλεσμα απ’ αφτό το άσχημο για το στρατάρχη μπλέξιμο είναι ότι όσο προσπαθεί να το πηδήξει το παλούκι τόσο πιο βαθιά κάθεται πάνω του. Έτσι η παλουκωμένη εθνοπροδοσία και κυπροκαπηλεία μη έχοντας άλλη διέξοδο το ρίχνει στον τυχοδιωκτισμό με τα γνωστά “πασχαλιάτικα” βαρελότα, τις τρακατρούκες και τις στράκες.»

Αξίζει να προσθέσουμε ότι μετά την καθαίρεση Ζαχαριάδη, στον εκπεσόντα γενικό γραμματέα του ΚΚΕ καταλογίστηκε από το κόμμα του η προσωπική ευθύνη για τη «λαθεμένη γραμμή», «τις συγχύσεις και τα λάθη», και τον «σεχταρισμό» στο Κυπριακό, αλλά και για τους χαρακτηρισμούς για τις «τρακατρούκες» που χαρακτηρίστηκαν «πολιτική τύφλωση».

Ακριβολογώντας, ο Ν. Ζαχαριάδης τον Απρίλιο 1955 δημοσιοποιεί μεν τη σύνδεση του Γ. Γρίβα με την ΕΟΚΑ, αλλά δεν «αποκαλύπτει στους Άγγλους την ταυτότητα του Διγενή», αφού στο άρθρο του μιλά για δύο διαφορετικά πρόσωπα: Τον «αρχιχίτη και αντιστράτηγο (sic) Γρίβα», που «διευθύνει τη δουλειά αυτή», και τον «ψευτοδιγενή», «ένα ψεφτοπαλικαρά αξιωματικό – χίτη του Γρίβα», που τον θεωρεί επικεφαλής της ΕΟΚΑ. Από πού, όμως, έμαθε ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ τη σύνδεση του Γ. Γρίβα με τον «ψευτοδιγενή»; Πιστεύουμε, από την Κύπρο. Όπως έγραφε, μια βδομάδα αργότερα, την Πρωτομαγιά του 1955, ο «Νέος Δημοκράτης», σε σχόλιο εναντίον του «ψευτοδιγενή του αρχιχίτη Γρίβα»: «Το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα που ξεσκέπασε τον αμερικανοαγγλοκίνητο ψευτοδιγενή και έδειξε στο λαό πως τα μάσκουλά του σκοπόν έχουν να συγκαλύψουν την προδοσία του Κυπριακού από μέρους της παπαγικής κυβερνήσεως».

Για το ΑΚΕΛ και το ΚΚΕ το 1955, κάθε κίνηση στο Κυπριακό των «κυπροκάπηλων» Παπάγου και Μακαρίου, ήταν εκ προοιμίου «εθνοπροδοτική». Το πολυσυζητημένο άρθρο του Απριλίου 1955 του Νίκου Ζαχαριάδη, αν και είχε εντελώς διαφορετικό σκοπό, τελικώς «έριξε νερό στο μύλο της αντίδρασης». Πρωτίστως, όμως, εντάσσεται στο πολιτικό κλίμα της εποχής και έτσι πρέπει να εξεταστεί.

Οι Άγγλοι γνώριζαν την ταυτότητα του "Διγενή"
http://mihalismihail.blogspot.com/2015/ ... -post.html
http://mihalismihail.blogspot.com/2015/ ... -post.html
http://mihalismihail.blogspot.com/2015/ ... st_27.html

(...)
Πριν την τελική του κάθοδο στην Κύπρο, ο Γρίβας ήρθε και άλλες φορές στο νησί για να κατοπτεύσει, να καθοδηγήσει και να οργανώσει τα του κινήματος.
Η πρώτη επίσκεψη του έγινε τον Ιούλιο του 1951 - ύστερα από συμφωνία με τον Μακάριο - ώστε να κάνει μια πρώτη αναγνώριση της κατάστασης και να εκτιμήσει τις δυνατότητες ένοπλης δράσης.
Τον Οκτώβρη του 1952 ξαναήρθε και με τη βοήθεια του Μακάριου δημιούργησε από τις εκκλησιαστικές οργανώσεις νεολαίας (Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας και Ορθόδοξη Χριστιανική Ένωση Νεολαίας) τον πρώτο πυρήνα της οργάνωσής του.
Η τρίτη κάθοδος έγινε το Φθινόπωρο του 1954 μέσω Ρόδου . Κι αυτή η κάθοδος θα τελείωνε το 1959.
Φαίνεται ότι με την τελευταία κάθοδο του, που ήταν και η πιο καθοριστική, οι Άγγλοι είχαν εικόνα για το τι ετοιμαζόταν.

(...)
Εκθέσεις Πληροφοριοδοτών. ΠΑΥΛΟΣ Ζ. ΣΤΟΚΚΟΣ, αστυνομικός : Τέλη φθινοπώρου 1954, ειργαζόμην εις το Αρχηγείον της ’Αστυνομίας «Σπέσιαλ Μπράντς» ότε επρόσεξα μίαν εγκύκλιον συμφώνως τη οποία «ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας ευρίσκετο λαθραίως εις Κύπρον, κρυπτόμενος κατά πάσαν πιθανότητα εις Μοναστήριον με σκοπόν «νά οργανώση απελευθερωτικόν Κίνημα»
(...)

Το «Ημερολογιο» του Γρίβα.
13 Φεβρουαρίου 1955 : Κατά εσπερινάς πληροφορίας Νότη η αστυνομία επιτηρεί των χώρον από Τρικώμου μέχρι Μπογαζιού Τρικώμου όπου εγκατεστάθη και τμήμα των Ιντέλλιντζενς Σέρβις. Ασφαλώς με αποζητούν εις τον χώρον τούτο όπου και η γενέτειρά μου.
7 Μαρτίου 1955: Επειδή δε οι Άγγλοι γνωρίζουν ότι ευρίσκομαι εδώ, διαδίδω επιτηδείως ότι απηγοητευμένος από την κατάστασιν αποζητώ να αναχωρήσω κρυφίως εκ Κύπρου.
(...)

Τα πιο πάνω καταρρίπτουν πλήρως τον ισχυρισμό που φέρει τους Άγγλους να μαθαίνουν για πρώτη φορά ποιος κρύβεται πίσω από το όνομα Διγενής.
Ότι τάχα το έμαθαν από το διάγγελμα του τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη από τον ραδιοσταθμό της Ελεύθερης Ελλάδας που έγινε προς τα τέλη του Απρίλη του 1955.
(...)

Διάφοροι επιμένουν ότι οι Άγγλοι έμαθαν για το ποιος κρυβόταν πίσω από το ψευδώνυμο Διγενής από μια ομιλία του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη από τον ραδιοσταθμό της Ελεύθερης Ελλάδας.

Γράφει συγκεκριμένα ο ίδιος ο Γρίβας:
«Και το κακόν δε περιορίσθη μόνον εντός Κύπρου. Ο Αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος Ζαχαριάδης εις ραδιοφωνικήν ομιλίαν του, περί τα μέσα Απριλίου 1955, εκείθεν του παραπετάσματος, μετά το σύνηθες υβρεολόγιον κατά του κινήματος μας αποκαλύπτει διά πρώτην φοράν εις τους Άγγλους την ταυτότητα του Διγενή». (Γ. Γρίβα Διγενή «Απομνημονεύματα» σελ. 50.)

Στην ομιλία του ο Ζαχαριάδης είπε μεταξύ άλλων:
«Πρέπει να ξεσκεπάσουμε τους εθνοπροδότες, κάτω από όποια μάσκα κι αν παρουσιάζονται, κι έτσι να τους απομονώσουμε. Σήμερα πια που τα πασχαλιάτικα βαρελότα σκάσαν κι ο ψευτοδιγενής [size=150]του Γρίβα ξεσκεπάστηκε, μπορούμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Πρόκειται λοιπόν για τα παρακάτω: Τον Οκτώβρη του 1954, αξιωματικός του στρατού της Αθήνας εμφανίστηκε στην Κύπρο, όπου είπε ότι θα αρχίση αντάρτικο και ότι αυτή τη δουλειά τη διευθύνει ο γνωστός αρχιχίτης Γρίβας».[/size]

Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί ότι η δήλωση Ζαχαριάδη διαστρεβλώθηκε.
Τιτλοφορείται «Ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους εθνοπροδότες κυπροκάπηλους. Λεύτερη Κύπρος στη λεύτερη Ελλάδα».
Το κείμενο έχει ημερομηνία 22 Απριλίου 1955. Όμως μεταδόθηκε ραδιοφωνικά στις 3 το μεσημέρι της Κυριακής 24ης Απριλίου 1955, στην εκπομπή που ακουγόταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Ο Ν. Ζαχαριάδης αποκάλυψε τα εξής για τον «Διγενή», τρεις εβδομάδες μετά την έναρξη του αγώνα τη ΕΟΚΑ:
«(…) ο ψευτοδιγενής ΤΟΥ Γρίβα ξεσκεπάστηκε με την προσφορά πολεμικών βάσεων στους Άγγλους (…) Τον Οχτώβρη του 1954 αξιωματικός του στρατού της Αθήνας (…) είπε ότι στην Κύπρο θα αποβιβαστούν κομμάντος, θα μεταφερθούν όπλα, ότι θ’ αρχίσει αντάρτικο και ότι τη δουλειά αφτή τη διεφθύνει ο γνωστός αρχιχίτης και αντιστράτηγος του μοναρχοφασιστικού στρατού Γρίβας.
(…) Η «οργάνωση αφτή [η ΕΟΚΑ] επικεφαλής έχει ένα γνωστό ψεφτοπαλικαρά αξιωματικό Χίτη ΤΟΥ Γρίβα, που μετά τη Βάρκιζα δολοφονούσε πατριώτες και μπροστά στο ΔΣΕ τόκοβε λάσπη!»

Στην «Αυγή» της 26-4-1955, η πρόταση «Η «οργάνωση» αφτή επικεφαλής έχει ένα γνωστό ψευτοπαλικαρά αξιωματικό χίτη του Γρίβα», μετατράπηκε σε: «[η] ΕΟΚΑ με επικεφαλής ένα ψευτοπαλικαρά, τον Γρίβα, τον ψευδοδιγενή».

Εάν δεχθούμε ότι το κείμενο που εκφωνήθηκε από την «Ελεύθερη Ελλάδα» δημοσιεύθηκε αυτούσιο στο «Νέο Κόσμο», οφείλουμε να υποδείξουμε ακριβολογώντας, ότι ο Ν. Ζαχαριάδης τον Απρίλιο 1955 δημοσιοποίησε μεν τη σύνδεση του Γ. Γρίβα με την ΕΟΚΑ, αλλά δεν «αποκάλυψε στους Άγγλους την ταυτότητα του Διγενή» πιθανότατα γιατί δεν την γνώριζε ούτε ο ίδιος .

Διαβάζοντας με προσοχή τις αναφορές διαπιστώνουμε ότι ο Ζαχαριάδης κάνει αναφορά σε δύο πρόσωπα και όχι σε ένα, όπως υποβάλλουν διάφοροι.

1. Στην πρώτη των περιπτώσεων ο Ζαχαριάδης είπε:
«Σήμερα πια όταν τα «πασχαλιάτικα βαρελότα» σκάσαν, χωρίς όμως και να σπάσει μύτη και ο ψευτοδιγενής ΤΟΥ Γρίβα ξεσκεπάστηκε με την προσφορά πολεμικών βάσεων στους άγγλους».

Οι γνωρίζοντες απλά ελληνικά αντιλαμβάνονται ότι δεν γίνεται αναφορά στον ίδιο τον Γρίβα και ότι ως επικεφαλής αναφέρεται κάποιος αξιωματικός του Γρίβα.

2. Στη δεύτερη περίπτωση αναφέρεται στον «αρχιχίτη και αντιστράτηγο Γρίβα», που «διευθύνει τη δουλειά αφτή».
Γράφει συγκεκριμένα ο Ζαχαριάδης:
«Τον Οχτώβρη του 1954 αξιωματικός του στρατού της Αθήνας εμφανίστηκε στην Κύπρο όπου έκανε το ξεκομμένο μέλος του ΚΚΕ, είπε ότι στην Κύπρο θ’ αποβιβαστούν κομάντος, θα μεταφερθούν όπλα, ότι θα αρχίσει αντάρτικο και ότι τη δουλειά αφτή τη διευθύνει ο γνωστός αρχιχίτης και αντιστράτηγος του μοναρχοφασιστικού στρατού Γρίβας».

Αναφέρεται σε αξιωματικό του στρατού που παρίστανε το ξεκομμένο μέλος του ΚΚΕ και το οποίο είπε ότι όσα θα γίνουν θα τα διευθύνει από την Ελλάδα ο Γρίβας.
(...)

3. Στην τρίτη περίπτωση αναφέρει:
«Η «οργάνωση» αφτή έχει επικεφαλής ένα γνωστό ψεφτοπαλικαρά αξιωματικό χίτη ΤΟΥ Γρίβα, που μετά τη Βάρκιζα δολοφονούσε πατριώτες και μπροστά στο ΔΣΕ τόκοβε λάσπη! Πρόκειται για τον ψεφτοδιγενή που οι άγγλοι τον «κυνηγάν» μα δεν τον πιάνουν…».

Ο ψευτοδιγενής, λοιπόν, δεν είναι ο Γρίβας αλλά ένας αξιωματικός του.
(...)

4. Η τέταρτη αναφορά έχει ως ακολούθως:
«Ιδιαίτερη προσοχή να συγκεντρώσουμε στη μαθητική νεολαία, όπου ο βαρελότος ψεφτοδιγενής κατάφερε να καταχτήσει κάποια επιρροή, να αποχτήσει κάποια αίγλη».

Ούτε κι εδώ δεν γίνεται αναφορά στον Γρίβα και είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται περί δύο ξεχωριστών προσώπων.

(...)
O Ζαχαριάδης διασύνδεσε τον Γρίβα με την ΕΟΚΑ αλλά δεν τον καθόρισε ως τον επικεφαλής στην Κύπρο και το ΑΚΕΛ μέσω του εκφραστικού του οργάνου απέφυγε να κάνει αναφορά στις σχετικές αναφορές του Ζαχαριάδη.
(...)

Oι Άγγλοι δεν είχαν ανάγκη κανένα Ζαχαριάδη για να μάθουν ποιος ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ.
Το έμαθαν από μόνοι τους μέσω των δικών τους μυστικών υπηρεσιών, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Γρίβας και σύμφωνα και με τη μαρτυρία του αστυνομικού Παύλου Στόκκου.
(...)
Η «αποκάλυψη» Ζαχαριάδη δεν περιελήφθη αμέσως στις κατηγορίες εναντίον της Αριστεράς. Προστέθηκε αργότερα.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Γρίβας, στο Ημερολόγιο του (που το έγραφε την ώρα που γίνονταν τα γεγονότα), δεν καταγράφει τίποτε περί Ζαχαριάδη. Αντίθετα το περιλαμβάνει στα Απομνημονεύματα του που εκδόθηκαν το 1961.
(...)
Ο ίδιος ο Γρίβας καυχάται στο Ημερολόγιο του (δύο μήνες μετά την έναρξη της δράσης):
2 Ιουνίου 1955: «Αι αρχαί δεν φαίνεται να αντελήφθησαν ακόμα την ενταύθα παρουσίαν μου και αναζητούν τις είναι ο Διγενής».
Την ίδια περίοδο ο Μακάριος δήλωνε ότι «Το όνομα «Διγενής» είναι αίνιγμα για τους Άγγλους και συγχρόνως θρύλος».
Πώς γίνεται να αποκάλυψε το όνομα του Διγενή ο Ζαχαριάδης μέσα στον Απρίλιο, να το έμαθαν οι Άγγλοι αλλά Γρίβας και Μακάριος να καυχώνται δύο μήνες μετά ότι το όνομα εξακολουθεί να αποτελεί αίνιγμα;

Η ομιλία Ν. Ζαχαριάδη για τον Διγενή (Το πλήρες κείμενο)
http://mihalismihail.blogspot.com/2016/ ... -post.html
(...)
Η ομιλία Ζαχαριάδη μεταδόθηκε από τον ραδιοσταθμό της «Ελεύθερης Ελλάδας» στις 3 το μεσημέρι της 24ης Απριλίου 1955.
Η ομιλία Ζαχαριάδη είναι δημοσιευμένη ως άρθρο στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» (τεύχος Μαΐου του 1955) με ένδειξη 22 Απριλίου 1955.
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα αποσπάσματα που είναι γνωστά δημοσιεύθηκαν τότε στην «Αυγή» των Αθηνών της 26ης Απριλίου 1955.
Αποσπάσματα δημοσιεύθηκαν επίσης και στην εφημερίδα του ΑΚΕΛ «Νέος Δημοκράτης» στις εκδόσεις της 30ης Απριλίου και της Πρωτομαγιάς του 1955.
Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι ο «Νέος Δημοκράτης» στην έκδοση της 30ης Απριλίου 1955 λογόκρινε την ομιλία Ζαχαριάδη και δεν δημοσίευσε τις αναφορές στον Γρίβα.
Η εντύπωση ότι ο Ζαχαριάδης αποκάλυπτε την ταυτότητα του Γρίβα προκλήθηκε από το δημοσίευμα της «Αυγής».
Γράφει λανθασμένα η Αυγή :

... ο ψευτοδιγενής Γρίβας ξεσκεπάστηκε ... Η Οργάνωση αυτή, έχει επικεφαλής της ένα γνωστό ψευτοπαλικαρά, αξιωματικό Χίτη, το Γρίβα... τη δουλειά τη διευθύνει ο γνωστός αρχιχίτης Γρίβας

Tα σωστά είναι :

... ο ψευτοδιγενής ΤΟΥ Γρίβα ξεσκεπάστηκε ... τη δουλειά αφτή τη διευθύνει ο γνωστός αρχιχίτης και αντιστράτηγος του μοναρχοφασιστικού στρατού Γρίβας... Η «οργάνωση» αφτή έχει επικεφαλής ένα γνωστό ψεφτοπαλικαρά αξιωματικό χίτη ΤΟΥ Γρίβα...

Αν θεωρήσουμε ότι η ομιλία έγινε ακριβώς όπως καταγράφεται στο κείμενο, τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ο Ζαχαριάδης κατέδωσε τον Γρίβα.
Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι τον διασύνδεε με το κίνημα της ΕΟΚΑ αλλά δεν τον κατονόμαζε ως αρχηγό της ΕΟΚΑ.
Κι αυτό προκύπτει από την αναφορά ότι η «οργάνωση» αφτή επικεφαλής έχει ένα γνωστό ψευτοπαλικαρά αξιωματικό χίτη του Γρίβα» και όχι ότι έχει επικεφαλής τον Γρίβα.

Προφανώς ο Ζαχαριάδης είχε συγχύσει πρόσωπα και καταστάσεις. Διότι:
- Ο Ν.Ζ. λέει ότι ο ψευδοδιγενής του Γρίβα (που ξεσκεπάστηκε) πρόσφερε πολεμικές Βάσεις στους Άγγλους.
Είναι γνωστό ότι ο Γρίβας όχι μόνο δεν πρότεινε Βάσεις, αλλά ούτε είχε εξουσία να προτείνει κάτι τέτοιο. Όπως αναφέρει στο κείμενο, τις Βάσεις τις πρότεινε ο Μακάριος. Άρα το σημείο αυτό δεν αφορά τον Γρίβα αλλά τον Μακάριο.
«Και ο συνθηκολόγος και διασπαστής του εθνικού αγώνα Μακάριος δεν ντράπηκε και στο Μπαντούγκ ακόμα όπου πήγε να διεκδικήσει τάχα λεφτεριά για την Κύπρο, να προσφέρει στρατηγικές βάσεις στους άγγλους σαν αντάλλαγμα για τη δήθεν αφτοδιάθεση της Κύπρου. Πάει έτσι να εξεβμενίσει ο Μακάριος, όπως και ο ψεφτοδιγενής, τους καταχτητές και να τους σπρώξει έτσι πιο δραστήρια να «ξεπαστρέψουν» το ΑΚΕΛ!»

- Ο Ν.Ζ. αναφέρει ότι «τη δουλειά αφτή τη διευθύνει ο γνωστός αρχιχίτης και αντιστράτηγος του μοναρχοφασιστικού στρατού Γρίβας».
Ο Γρίβας όμως τότε δεν είχε τον βαθμό του αντιστράτηγου αλλά του αντισυνταγματάρχη. Πήρε το αξίωμα του στρατηγού μετά τη λήξη του αγώνα.
(Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι όλως παραδόξως ο βρετανικός τύπος τον αποκαλούσε στρατηγό από τα μέσα της περιόδου δράσης της ΕΟΚΑ).
(...)
Όπως σημειώνει και ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Πέτρος Παπαπολυβίου:
«Οφείλουμε να υποδείξουμε ακριβολογώντας, ότι ο Ν. Ζαχαριάδης τον Απρίλιο 1955 δημοσιοποίησε μεν τη σύνδεση του Γ. Γρίβα με την ΕΟΚΑ, αλλά δεν «αποκάλυψε στους Άγγλους την ταυτότητα του Διγενή» πιθανότατα γιατί δεν την γνώριζε ούτε ο ίδιος.
Στο κείμενο του «Νέου Κόσμου», γίνεται λόγος για δύο διαφορετικά πρόσωπα: Τον «αρχιχίτη και αντιστράτηγο (sic) Γρίβα», που «διευθύνει τη δουλειά αφτή» και τον «ψευτοδιγενή», «ένα ψευτοπαλικαρά αξιωματικό χίτη του Γρίβα» που θεωρείται ο επικεφαλής της ΕΟΚΑ.
Τα πράγματα περιπλέχθηκαν από τη λανθασμένη μεταφορά των αποσπασμάτων του άρθρου του Ζαχαριάδη στην «Αυγή», που δημιούργησαν την εντύπωση που επικράτησε έκτοτε.
Δεν αποκλείεται, βέβαια, τα κρίσιμα τμήματα του κειμένου, όπως δημοσιεύθηκαν στον «Νέο Κόσμο», να είχαν εκφωνηθεί διαφορετικά στη ραδιοφωνική μετάδοση της «Ελεύθερης Ελλάδας».

Με λίγα λόγια ο Ζαχαριάδης γνώριζε ότι ο Γρίβας είναι ο αρχηγός της ΕΟΚΑ , αλλά δεν γνώριζε πώς ακριβώς σχετιζόταν ενεργά μαζί της. Δεν γνώριζε πως αυτός είναι ο Διγενής. Νόμιζε πως ο Διγενής ήταν άνθρωπος του Γρίβα. Αλλά οι Άγγλοι δεν περίμεναν έναν Ζαχαριάδη για να μάθουν.

[Τλαξκαλτέκος]

Κύπρος - Ελλάς - Β΄Π.Π.

Όσο διαρκούσε η ιταλική επίθεση, δεν τέθηκε το ζήτημα της Κύπρου από την ελληνική πλευρά. Η πρώτη αναφορά έγινε μόλις το Μάρτιο του 1941, λίγο πριν την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου κατά των Γερμανών. Η παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα διατυπώθηκε ως αίτημα του Έλληνα πρωθυπουργού Κορυζή προς τον Eden προκειμένου να αναπτερωθεί το ηθικό του ελληνικού λαού, ο οποίος θα ικανοποιούταν από τη γενναιοδωρία των Βρετανών. Ο Κορυζής τόνισε βέβαια ότι το έθεσε ως «ιδέαν προς μελέτην» και δεν περίμενε κάποια απάντηση άμεσα. Ο Eden από την άλλη μεριά προσπέρασε το ζήτημα ισχυριζόμενος ότι είναι εκτός των αρμοδιοτήτων του .

Ο Κορυζής, ο οποίος στην πραγματικότητα ακολουθούσε τις οδηγίες του Γεωργίου Β΄, δε διαπραγματεύτηκε αποτελεσματικά με τους Βρετανούς την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο. Κατά τη φάση αυτή η Αθήνα μπορούσε να θέσει διεκδικήσεις και να αποσπάσει τη συναίνεση της Μ. Βρετανίας, επειδή η τελευταία χρειαζόταν τη στρατιωτική αρωγή της πρώτης. Ο Eden επισκέφθηκε την Αθήνα τρεις φορές τους πρώτους μήνες του 1941 προκειμένου να διαπραγματευτεί με την ελληνική πλευρά τη βοήθεια που θα παρεχόταν στην Ελλάδα, έτσι ώστε να καταφέρει η δεύτερη να αντιμετωπίσει τη γερμανική επίθεση. Στην πρώτη ελληνοβρετανική συνάντηση, στις 22 Φεβρουαρίου, ο Κορυζής δεν έκανε αναφορά σε καμία από τις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις. Αντίθετα, προέβη στην απερίφραστη δήλωση «…θα πολεμήσουμε τους Γερμανούς σε κάθε περίπτωση». Από την ελληνική πλευρά δεν επιδιώχθηκε η σύναψη συμφωνίας, με την οποία θα μπορούσαν να κατοχυρωθούν οι ελληνικές διεκδικήσεις. Για τη Μ. Βρετανία η Ελλάδα ήταν μία δεδηλωμένη σύμμαχος, την οποία δε χρειάστηκε να κερδίσει με την παροχή εδαφικών ή άλλων ανταλλαγμάτων.

Στη δεύτερη συνάντηση, της 4ης Μαρτίου, ο Κορυζής έθεσε «παρακλητικά» προς τον Eden το αίτημα της παραχώρησης της Κύπρου, όπως αναφέρθηκε πριν. Ο Eden όμως αρνήθηκε να δεσμευτεί για ένα θέμα τόσο μεγάλης σημασίας. Στο τέλος του ίδιου μήνα ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών επέστρεψε στην Ελλάδα κι ο Κορυζής αναφέρθηκε εκ νέου στο αίτημα της περασμένης συνάντησης. Αυτή τη φορά όμως ζήτησε από τους Βρετανούς να εξετάσουν το αίτημα, δίνοντας έμφαση στην πολιτική σημασία του. Η Κύπρος θα μπορούσε να γίνει ο μελλοντικός τόπος εγκατάστασης του Έλληνα βασιλιά, ο οποίος με τον τρόπο αυτό θα συνέχιζε να ασκεί τα καθήκοντά του σε ελεύθερο ελληνικό έδαφος. Δυστυχώς, η στάση του Eden ήταν αποθαρρυντική, καθώς ερμήνευσε τις προτάσεις του Κορυζή ως επιδίωξη προσάρτησης εδαφών.

Η κυβέρνηση της Αθήνας, ωστόσο, πιεζόμενη από τις εξελίξεις εξαιτίας της γερμανικής επίθεσης έθεσε στα μέσα Απριλίου για πολλοστή φορά το ζήτημα της παραχώρησης της Κύπρου. Τόσο ο Γεώργιος Β΄ στην Αθήνα, όσο κι ο Έλληνας πρεσβευτής στο Λονδίνο επανήλθαν στο αίτημα για εγκατάσταση της ελληνικής κυβέρνησης σε ελεύθερο ελληνικό έδαφος, εννοώντας βεβαίως την Κύπρο. Ο Γεώργιος ζήτησε από τον Palairet «να θεωρηθεί έστω και προσωρινά» ένα τμήμα της Κύπρου ελληνικό, όπου θα μπορούσε να φιλοξενηθεί η ελληνική κυβέρνηση. Το ίδιο αίτημα απεύθυνε και ο Σιμόπουλος προς τον Eden στο Λονδίνο .

Μετά από τις επανειλημμένες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και τις εισηγήσεις του Βρετανού πρεσβευτή στην Αθήνα και λαμβάνοντας υπ’ όψη τις εξελίξεις στο ελληνικό μέτωπο κατά των Γερμανών, η βρετανική κυβέρνηση άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά το ενδεχόμενο εγκατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης στην Κύπρο. Παρόλα αυτά δεν είχε την πρόθεση να παραχωρήσει την κυριαρχία της μεγαλονήσου στην Ελλάδα. Η εγκατάσταση των Ελλήνων εκεί θα πραγματοποιούταν «υφ’ ας συνθήκας και οι ενταύθα (ενν. στο Λονδίνο) διαμένοντες ξένοι Αρχηγοί Κρατών» .

Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την πρόταση αυτή, παρόλο που στο μέλλον ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να της φανεί χρήσιμο.

Ο Eden βέβαια ήταν διστακτικός στο να διατυπώσει την κατηγορηματική άρνηση της Μ. Βρετανίας στο ελληνικό αίτημα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να εγκαταλείψει την εδαφική επικράτειά της και να αναζητήσει άλλον τόπο εγκατάστασης. Εντελώς αντίθετη ήταν από την άλλη μεριά η αντίδραση ορισμένων στελεχών του βρετανικού υπουργείου Αποικιών, οι οποίοι θεωρούσαν ότι, επειδή ένα κομμάτι του κυπριακού λαού επιθυμούσε την ένωση με την Ελλάδα, σε περίπτωση εγκατάστασης του Έλληνα βασιλιά στην Κύπρο, η θέση του Βρετανού Κυβερνήτη θα γινόταν πολύ δύσκολη. Προτάθηκε λοιπόν η μεταφορά του Έλληνα βασιλιά στην Κρήτη, με την υπόσχεση να εξετασθεί η περίπτωση
μεταφοράς του στην Κύπρο, αν προέκυπτε ανάγκη.

Ο αντικαταστάτης του Κορυζή στο πρωθυπουργικό αξίωμα, ο Τσουδερός, ακολουθώντας την πολιτική του προκατόχου του, παρότρυνε τους Βρετανούς, το Μάιο του 1941, να προβούν στην παραχώρηση της Κύπρου «ως δώρον προσωπικόν εις τον βασιλέα Γεώργιον Β΄». Ως προς τη διοίκηση του νησιού πρότεινε να διατηρηθούν στη διάρκεια του πολέμου οι αγγλικές υπηρεσίες και, αν χρειαζόταν κάποια μεταβολή, να γίνει από τους Βρετανούς. Μετά τον πόλεμο ο βασιλιάς θα αποκτούσε το δικαίωμα να διοικήσει το νησί, διορίζοντας ο ίδιος ελληνικό προσωπικό. Με τον
τρόπο αυτό όχι μόνο θα επιτυγχανόταν η ικανοποίηση του εθνικού αισθήματος των Ελλήνων, αλλά και θα υπήρχε τόπος προορισμού για τον Έλληνα βασιλιά, στην περίπτωση που χρειαζόταν να εγκαταλείψει την Κρήτη .Ο Eden, ωστόσο, θεωρούσε αφενός ότι η Κύπρος δεν ήταν ασφαλής για την εγκατάσταση του βασιλιά, αφετέρου ότι οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες «…για να εξεταστεί η παράδοσις του Νησιού στην Ελλάδα».

Πιο απόλυτη στάση κράτησε ο Βρετανός πρωθυπουργός, ο οποίος, αφενός αρνήθηκε την παραχώρηση «έστω και μιας ίντσας βρετανικού εδάφους» πριν από τη λήξη του πολέμου, αφετέρου δεν ήθελε να δυσαρεστεί την τουρκική μειονότητα στην Κύπρο, η οποία μέχρι τότε κρατούσε άψογη στάση.

Καθοριστικά για την τελική απόφαση των Βρετανών ήταν τα δύο μνημόνια που συντάχθηκαν το ένα από τον υπουργό Εξωτερικών και το άλλο από τον υπουργό Αποικιών, οι οποίοι εξέτασαν το ζήτημα από στρατηγική, πολιτική και οικονομική σκοπιά. Από πολιτική άποψη υπήρχαν παράγοντες που συνηγορούσαν στην παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα. Τα αυξανόμενα εθνικιστικά αισθήματα των Ελλήνων Κυπρίων δυσχέραιναν τις βρετανικές αρχές. Άλλωστε ήταν αντίθετο στην παράδοση της Μ. Βρετανίας «…to keep in political subjugation a people whose social and cultural level justifies the claim to self-determination». Σε επίπεδο στρατηγικής όμως οι απόψεις ήταν διιστάμενες. Οι Βρετανοί ενδιαφέρονταν να κρατήσουν το νησί υπό τον έλεγχό τους και να εμποδίσουν την κατάληψη από οποιαδήποτε εχθρική δύναμη. Συνεπώς η παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα δε θα έθιγε τα βρετανικά συμφέροντα, υπό την προϋπόθεση ότι θα διατηρούσε αεροπορικές και ναυτικές βάσεις στο νησί. Επίσης σε κάθε περίπτωση έπρεπε να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας και τις στρατηγικές βλέψεις του τουρκικού κράτους.

Ο Τσουδερός ευελπιστούσε ότι στην περίπτωση της Κύπρου θα επαναλαμβανόταν ό, τι συνέβη με τα Ιόνια νησιά, τα οποία παραχωρήθηκαν στο
Γεώργιο Α΄ από τη Μ. Βρετανία. Ο Βρετανός πρεσβευτής, ενώ στην αρχή υποσχέθηκε να διαβιβάσει στην κυβέρνησή του το ελληνικό αίτημα, στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι το ζήτημα της Κύπρου δε μπορούσε να συζητηθεί τη δεδομένη χρονική στιγμή και ότι η μεταφορά της ελληνικής κυβέρνησης εκεί θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή γερμανικής επίθεσης κατά του νησιού. Κατά τη γνώμη του Έλληνα πρωθυπουργού ο ισχυρισμός του Βρετανού πρεσβευτή ήταν αναληθής και στόχευε στη συγκάλυψη βαθύτερων λόγων, τους οποίους η βρετανική κυβέρνηση
ήθελε να αποκρύψει από την ελληνική.

Ο Τσουδερός παράλληλα φρόντισε να στείλει επιστολή στον Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο, στην οποία τον προέτρεπε να θέτει το ζήτημα της Κύπρου κάθε φορά που του δινόταν η ευκαιρία. Αναφέρθηκε αναλυτικά στα επιχειρήματα υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, τα κυριότερα των οποίων ήταν η ικανοποίηση του κυπριακού και του ελληνικού λαού, η ενίσχυση της δημοτικότητας του Έλληνα βασιλιά και η εξασφάλιση τόπου εγκατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης με το πέρας της εγκατάστασης στην Κρήτη . Τα επιχειρήματα όμως
αυτά, όπως είχε ήδη φανεί, δεν ήταν πειστικά για τη βρετανική κυβέρνηση, η οποία απέφευγε να αναμιχθεί σε μία δύσκολη κατάσταση. Στην απάντησή του ο Σιμόπουλος προσπάθησε να διαφωτίσει τον Έλληνα πρωθυπουργό σε σχέση με τους λόγους για τους οποίους αντιμετωπιζόταν το ζήτημα της Κύπρου με δισταγμό από τη Μ. Βρετανία. . Θεωρούσε ότι υπήρχαν επιφυλάξεις, επειδή θα απαιτούνταν η λήψη ειδικής νομοθετικής ρύθμισης, η οποία δε θα γινόταν εύκολα αποδεκτή από το βρετανικό κοινοβούλιο και μάλιστα σε μία περίοδο που απειλούταν η παγκόσμια ισορροπία. Επιπλέον η βρετανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα δεν είχε προσδιοριστεί με σαφήνεια και δεν επρόκειτο να προσδιοριστεί, παρά μόνο εάν προέκυπτε κάποιο σοβαρό ζήτημα στη διάρκεια του πολέμου. Ο Warner, προϊστάμενος του Southern Department, είχε υποστηρίξει ότι θα μπορούσε αργότερα, κατά τη διάρκεια απόρρητων και μη δεσμευτικών διαπραγματεύσεων, να εξεταστεί το ενδεχόμενο εγκατάστασης βρετανικών στρατιωτικών βάσεων σε ελληνικό έδαφος με αντάλλαγμα την παραχώρηση της Κύπρου και τη βρετανική υποστήριξη του ελληνικού αιτήματος για την απόκτηση των Δωδεκανήσων και της Νοτίου Αλβανίας.

Το ζήτημα της Κύπρου συμπεριλήφθηκε επίσης στο μνημόνιο που συνέταξε ο Τσουδερός στις 4 Ιουλίου 1941, αν και επρόκειτο μόνο για μία σύντομη αναφορά. Υποστήριξε ότι για την Κύπρο «εκτός της γνωστής προσφοράς της νήσου προς την Κυβέρνησιν Ζαΐμη το 1915», υπήρχε και ρητή διάταξη στη συνθήκη των Σεβρών της 10ης Αυγούστου 1920 «…περί μελλοντικής παραχωρήσεως της Κύπρου εις την Ελλάδα, όποτε θα υπεχρεούτο και η Ιταλία να παραδώση την Ρόδον κατόπιν δημοψηφίσματος» . Η παραχώρηση δηλαδή της Κύπρου θα μπορούσε να γίνει μόνο ως αντάλλαγμα προς τη ελληνική πλευρά για σημαντικά προνόμια που θα παραχωρούσε στη Μ. Βρετανία. Λίγο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1941, το αίτημα για μελλοντική παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα συμπεριελήφθη στο υπόμνημα το οποίο υποβλήθηκε στο Foreign Office, αν και δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στα Δωδεκάνησα και στη Β. Ήπειρο. Το ζήτημα της Κύπρου επαναλήφθηκε και στο μνημόνιο της 12ης Ιουνίου 1942, το οποίο επιδόθηκε από το Γεώργιο Β΄ στον πρόεδρο Roosevelt.


Στόχος της βρετανικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν να αποφεύγονται με κάθε τρόπο κινήσεις που στόχο θα είχαν την αλλαγή του εδαφικού καθεστώτος. Για το λόγο αυτό ο λόγος του Τσουδερού στην ελληνική κοινότητα του Λονδίνου το Νοεμβρίου του 1941, στον οποίο αναφέρθηκε και στην Κύπρο, προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στη Μ. Βρετανία. Ο λόγος του Τσουδερού, όπως ήταν αναμενόμενο, πυροδότησε φιλενωτικές εκδηλώσεις στο νησί2. Ο Eden επισήμανε στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι ήταν δυσαρεστημένος «…διότι μου εκάματε μίαν επανάστασιν εις ένα τμήμα της Αυτοκρατορίας…». Ο Τσουδερός εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία ανέπτυξε τα ελληνικά επιχειρήματα για την Κύπρο. Ο συνομιλητής του, ωστόσο, ήταν ανένδοτος, καθώς δεν ήταν διατεθειμένος να προβεί σε κάποια δέσμευση για το εν λόγω ζήτημα πριν τη λήξη του πολέμου.

Από την άλλη μεριά στην Κύπρο ο ενθουσιασμός του ελληνοκυπριακού λαού με τις δηλώσεις του Τσουδερού προκάλεσε δημοσιεύματα σε τουρκική εφημερίδα, σύμφωνα με τα οποία ζητούταν η απόδοση της Κύπρου στην Τουρκία. Η βρετανική κυπριακή ηγεσία αναγκάστηκε να δηλώσει δημόσια ότι δε γίνονταν διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Μ. Βρετανίας για το μεταπολεμικό καθεστώς της Κύπρου και «…κατά συνέπειαν, ζήτημα παραχωρήσεως Κύπρου εις την Ελλάδα μετά τον πόλεμον, δεν υφίσταται υπό μελέτην».


Στις αρχές Ιανουαρίου 1942 ο Τσουδερός παρέστη σε πρόγευμα που είχε οργανώσει προς τιμήν του η Anglo-Hellenic Parliamentary Committee. Εκεί είχε την ευκαιρία να συζητήσει με Βρετανούς αξιωματούχους θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της Κύπρου. Το ζήτημα αυτό παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες, όπως επισημάνθηκε από τους προέδρους της επιτροπής N. Baker και H. Nicholson. Μόνο ο N. Baker είπε απερίφραστα ότι, αν εξαρτιόταν από τον ίδιο, θα παραχωρούσε αμέσως την Κύπρο στην Ελλάδα, πράξη που θα συνήδε άλλωστε με τη συμφωνία του Ατλαντικού. Ο H. Nicholson όμως απέφυγε να σχολιάσει το ζήτημα. Η στάση του δεύτερου συνήδε με τις αρχές της
βρετανικής κυβέρνησης.

Η αλλαγή της στάσης του Τσουδερού φάνηκε στη συνάντηση του με τον Eden το Φεβρουάριο του 1942, όταν ο δεύτερος επέστρεψε από τη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο Τσουδερός υποστήριξε ότι τα Δωδεκάνησα και η Β. Ήπειρος αγγίζουν συναισθηματικά όλους τους Έλληνες. Τότε ο Eden αναρωτήθηκε αν ίσχυε το ίδιο για την Κύπρο. Ο Τσουδερός απάντησε καταφατικά, σημείωσε όμως ότι για τα Δωδεκάνησα και τη Β. Ήπειρο «…έχομεν και τίτλους πολεμικούς και άλλους». Στο παρελθόν είχε επικαλεστεί τη Συνθήκη των Σεβρών για την υποστήριξη των ελληνικών δικαιωμάτων στην Κύπρο, την οποία στην εν λόγω συζήτηση με τον Eden τεχνηέντως παρέλειψε, για να μη φέρει το Βρετανό υπουργό στη δύσκολη θέση να δικαιολογήσει τη θέση της κυβέρνησής του απέναντι στο ζήτημα . Ο Έλληνας πρωθυπουργός περιόρισε έκτοτε τις αναφορές
στην Κύπρο και το ζήτημα ήρθε σε δεύτερη μοίρα στο πλαίσιο των ελληνοβρετανικών συναντήσεων.

(...)

Το ζήτημα της Κύπρου, εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς του, απασχόλησε και το βρετανικό κοινοβούλιο στις 31 Μαρτίου 1943. Δυστυχώς συζητήθηκε με εντελώς αρνητικό πνεύμα. Ο λόρδος Farringdon υποστήριξε ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες και δε θα λάβουν καμία ωφέλεια από την ένωση με την Ελλάδα, αφού παράγουν τα ίδια προϊόντα. Επιπλέον θα έπρεπε, κατά τη γνώμη του, να ληφθούν υπ’ όψη και τα δικαιώματα της τουρκικής μειονότητας, που αποτελεί «το εν τρίτον του πληθυσμού». Προέβη μάλιστα σε πρόταση για ίδρυση αυτόνομου κυπριακού κράτους εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια ο δούκας Devonshire,
υφυπουργός Εξωτερικών για τις αποικίες, υποσχέθηκε την προώθηση φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στο νησί, χωρίς καμία νύξη για εκχώρηση στην Ελλάδα.

http://ikee.lib.auth.gr/record/113793/files/113793.pdf

[Τλαξκαλτέκος]

Διακοινοτικές Συγκρούσεις και δράση του Σαμψών στην Ομορφίτα

Με την έναρξη των Διακοινοτικών Συγκρούσεων τα Χριστούγεννα του 1963, ο Σαμψών ηγήθηκε του δικού του ένοπλου τμήματος με υπαρχηγό τον Νεοπτόλεμο Γεωργίου-Λεφτή. Διεδραμάτισε μάλιστα σπουδαίο ρόλο στις συγκρούσεις στην Ομορφίτα, οι οποίες ξέσπασαν όταν οι Ελληνοκύπριοι που κατοικούσαν στο στρατηγικής σημασίας προάστιο της Λευκωσίας, το οποίο κατοικείτο κυρίως από Τουρκοκύπριους, δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από τουρκοκυπριακές ένοπλες δυνάμεις.
Ο Σαμψών και η διλοχία του , που αποτελείτο από περίπου 60 άνδρες, χάρη και στην ενίσχυση από τους άνδρες του Βάσου Λυσσαρίδη και του Ρένου Κυριακίδη ανέλαβαν το κύριο βάρος της επίθεσης επιτυγχάνοντας να καταλάβουν τις αντίπαλες θέσεις και να εκκαθαρίσουν έπειτα από σκληρή μάχη το προάστιο από τους Τουρκοκύπριους ενόπλους . Ακολούθως, γύρω στα 800 γυναικόπαιδα της τουρκοκυπριακής κοινότητας απομακρύνθηκαν από την πεδίο των μαχών, παραδόθηκαν στις αρχές και φιλοξενήθηκαν εντός ελληνικού σχολείου (κατ' άλλη εκδοχή, κρατήθηκαν εκεί ως όμηροι ) για να παραδοθούν στη συνέχεια στον Ερυθρό Σταυρό και να μεταφερθούν με ασφάλεια στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας. Η δράση του αποσπάσματος Σαμψών στην Ομορφίτα και η καθοριστική συμβολή του στην έκβαση της μάχης είχε ως αποτέλεσμα την αποθέωση του ιδίου και των ανδρών του από τον ελλαδικό και κυπριακό τύπο . Αντιθέτως, λόγω των ιδίων γεγονότων, ο Σαμψών εξελίχθηκε σε μισητή προσωπικότητα για τους Τούρκους . Σε αυτό, πέραν της καθοριστικής συμβολής του στην έκβαση της μάχης , διαδραμάτισε ρόλο το ότι η ομάδα Σαμψών θεωρείτο η πιο εξτρεμιστική από όλες τις κυπριακές παραστρατιωτικές ομάδες, ενώ διάφοροι συγγραφείς κάνουν λόγο για δράση και κατά αμάχων . Μάλιστα, η τουρκική πλευρά εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τις φήμες αυτές κατά του Σαμψών, στον οποίο και απέδωσε το προσωνύμιο «ο χασάπης της Ομορφίτας», ενώ ξένα περιοδικά όπως το «Newsweek», τον παρουσίαζαν ως «φονιά με την αθώα παιδική μορφή» .

Το πιο γνωστό έγκλημα κατά αμάχων που έχει αποδοθεί στον Σαμψών και τους άνδρες του είναι η κατηγορία για τη δολοφονία της γυναίκας και των παιδιών του στρατιωτικού ιατρού της ΤΟΥΡΔΥΚ, Νιχάτ Ιλχάν συνοδευόμενη και από φωτογραφία .

Από την πλευρά της, η κυπριακή πλευρά αντικρούει τον ισχυρισμό αυτό επικαλούμενη μαρτυρία του φωτογράφου της περίφημης εικόνας που έκανε το γύρο του κόσμου, Αχμέτ Μπαράν, στον δημοσιογράφο Κώστα Γεννάρη. Σύμφωνα με τον Μπαράν, το έγκλημα αυτό διαπράχτηκε από τον ευρισκόμενο σε κατάσταση αμόκ Νιχάτ Ιλχάν. Μάλιστα, ο τόπος του εγκλήματος δεν ήταν η Ομορφίτα όπως υποστήριζε η τουρκική πλευρά, αλλά το κέντρο της τουρκικής συνοικίας της Λευκωσίας, σημείο στο οποίο δεν μπορούσαν να πλησιάσουν οι Ελληνοκύπριοι ένοπλοι .https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%88%CF%8E%CE%BD

Η παρακάτω φωτογραφία έκανε τον γύρω του κόσμου. Οι Τούρκοι οργίστηκαν. Ο Σαμψών κρατάει λάφυρο την τούρκικη σημαία , ενώ πίσω του είναι τα γυναικόπαιδα των Τουρκοκυπρίων.


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Κύπριος γέροντας αγρότης υποδέχεται γονατιστός τα πρώτα τμήματα της ΕΛΔΥΚ στην Αμμόχωστο τον Αύγουστο του 1960.

[Τλαξκαλτέκος]

Μπραγκαντίν Μάρκος Αντώνιος : ( Βραγαδίνος Μαρκαντώνιος , Bragadin Marcantonio , 1527 - 1571 ). Βενετός ο οποίος υπερασπίστηκε για 10 μήνες το φρούριο της Αμμοχώστου της Κύπρου κατά των Οθωμανών. Αναγκάστηκε να παραδώσει το φρούριο έπειτα από συμφωνία. Οι Τούρκοι δεν τήρησαν την συμφωνία , προέβησαν σε σφαγές αμάχων , συνέλαβαν τον Μπραγκαντίν , τον βασάνισαν φρικτά και τέλος τον έγδαραν ζωντανό.

[Τλαξκαλτέκος]

Ο ενωτικός αγώνας

Οι Κύπριοι ζητούσαν την ένωσή τους με την Ελλάδα απ' το 1889. Το 1931 ο αγώνας τους πήρε ακόμη μεγαλύτερη ένταση . Ο Βενιζέλος όμως αρνήθηκε να τους στηρίξει. Έλεγε :

Ο ακοίμητος Εθνικός πόθος των Ελλήνων της Κύπρου, μη συγκρατηθείς από τους πολιτικούς άνδρας της μεγαλονήσου, ως ώφειλεν, εντός των ορίων των νομίμων εκδηλώσεων, ήγαγεν εις παρεκτροπάς, αι οποίες δεν είναι προωρισμέναι προφανώς να εξυπηρετήσουν τον επιδιωκόμενον σκοπόν. (...) Η εν Κύπρω κίνησις ήτο φυσικόν να έχη βαθυτάτην και συμπαθεστάτην απήχησιν εις την ψυχήν ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους. Κατά των εκδηλώσεων δε της συμπαθείας ταύτης κανείς δεν θα είχε να αντείπη, εφόσον, ιδίως από σοβαρά όργανα του Αγγλικού Τύπρου, ετέθη υπό αμφισβήτησιν, όxι απλώς η ειλικρίνεια των εθνικών αισθημάτων των Ελλήνων της Κύπρου αλλά και η ανταπόκρισης την οποίαν τα αισθήματα ταύτα ευρίσκουν γενικώς εις την Ελληνικήν ψυχήν. Ατυχώς αι εκδηλώσεις της συμπαθείας ταύτης δεν ετηρήθησαν εντός του προσήκοντος μέτρου … Αλλ’ επιλαμβάνομαι της ευκαιρίας ταύτης διά να δηλώσω επισημότερον ποία είναι η αντίληψις της παρούσης Κυβερνήσεως, εν σχέσει προς τας εθνικάς διεκδικήσεις όχι μόνον των Κυπρίων αλλά και των Δωδεκανησιωτών. Όσον βαθεία και αν είναι η απήχησις που ευρίσκουν εις την Ελληνικήν ψυχήν οι εθνικοί πόθοι των Ελλήνων κατοίκων των νήσων τούτων, είναι αδύνατον το Ελληνικόν Κράτος να αναλάβη την υποστήριξιν της πραγματοποιήσεως αυτών… Έχομεν μάλιστα δικαίωμα, από τους Έλληνας το γένος κατοίκους αυτών, να ζητήσωμεν να είναι ολιγώτερον εγωισταί. Οφείλουν να πεισθούν ότι επιζητούντες να διαταράξουν τας φιλικάς και αρμονικάς σχέσεις Ελλάδος προς την Μεγάλην Βρετανίαν και την Ιταλίαν με την παράλογον ελπίδα, ότι θα υποβοηθήσουν ούτω την πραγματοποίησιν των εθνικών των πόθων, τούτους μεν ουδέ κατά κεραίαν θα προαγάγουν, ηδύναντο όμως να προκαλέσουν συμφοράν διά την Ελλάδα με την οποίαν ζητούν να ταυτίσουν την τύχην των …

Απευθυνόμενος προς τους Άγγλους :

Είμαι περισσότερον αγανακτισμένος κατά της ανοήτου πολιτείας των πολιτευομένων της Κύπρου, διότι αύτη δεν μου επιτρέπει ουδέ να διανοηθώ να ζητήσω σήμερον την Κύπρον αφού πρέπει να παρέλθουν έτη πολλά διά να λησμονηθούν αι τελευταίαι ταραχαί και να μη παρασχεθή η εντύπωσις ότι η Αγγλία υπέκυψε εις την επαναστατικήν πίεσιν των Κυπρίων...

Κύπριοι εθελοντές πολέμησαν στην Επανάσταση του '21 , στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 , στους Βαλκανικούς , στον Α΄ΠΠ , στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Ελληνοϊταλικό του 1940 -41.

Την "ρεαλιστική" πολιτική του Βενιζέλου αρνήθηκε να ακολουθήσει ο Αλέξανδρος Παπάγος ( 1883 - 1955 ) όταν πήρε την εξουσία της Ελλάδας στα χέρια του. Ο Παπάγος είναι ο μόνος Έλληνας στρατιωτικός που έχει τιμηθεί με τον βαθμό του στρατάρχη. Πολέμησε στους Βαλκανικούς. Το 1917 εξορίστηκε απ' τους βενιζελικούς ως βασιλόφρων. Επανήλθε το 1920 μετά την ήττα του βενιζέλου στις εκλογές. Πολέμησε στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Το 1940 -41 ήταν αρχηγός του Ελληνικού Στρατού. Στην Κατοχή ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση Στρατιωτική Ιεραρχία. . Συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Επέστρεψε με την απελευθέρωση και ανέλαβε αρχηγός του Εθνικού Στρατού κατά του Δημοκρατικού Στρατού ( 1949 ). Το 1951 πολιτεύθηκε και έγινε πρωθυπουργός καταλαμβάνοντας 247 έδρες στις 300 του Κοινοβουλίου. Οι τελευταία εθνική του προσφορά ήταν η συνεργασία του με την Κυπριακή Εκκλησία και τον Γρίβα για την ένωση Κύπρου και Ελλάδος.

Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Μακάριος και στρατιωτικός αρχηγός ο Γρίβας.

Ο Γεώργιος Γρίβας ( "Διγενής" ) ( Τρίκωμο Κύπρου 1898 - Λεμεσός 1974 ) πολέμησε στην Μικρασιατική Εκστρατεία και στον πόλεμο του 1940 - 41. Στην Κατοχή ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση Χ που διακρίθηκε κυρίως για τις συγκρούσεις της με το κομμουνιστικό ΕΑΜ. Το ΕΑΜ κατηγόρησε τον Γρίβα και την Χ για συνεργασία με τους κατακτητές , αφού βρέθηκε να έχει στα χέρια της ιταλικό και γερμανικό οπλισμό. Κατά την αντίθετη άποψη ο οπλισμός αυτός έφτανε στα χέρια της Χ μέσω της αντιστασιακής οδού ( υφαρπαγή , παράνομη αγοραπωλησία , αγγλική διοχέτευση ). Όπως και να 'χει ο Γρίβας παραδεχόταν πως δεν είχε να επιδείξει μεγάλες μάχες με τους Γερμανούς , παρά μόνο με τους Εαμικούς. Υπήρξαν όμως γερμανικές διώξεις κατά Χιτών και η Χ τροφοδότησε με άνδρες τον ΕΔΕΣ.
Μετακατοχικά ο Γρίβας ίδρυσε το Κόμμα Χιτών και πολιτεύθηκε ανεπιτυχώς στις εκλογές του 1946 και 1950. Το 1954 - 55 ίδρυσε την ΕΟΚΑ με σκοπό την αποτίναξη του βρετανικού αποικιοκρατικού ζυγού από την Κύπρο και την ένωση του νησιού με την μητέρα Ελλάδα.. Το 1971 ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ που είχε ως σκοπό την ανατροπή της "ρεαλιστικής" πολιτικής του Μακαρίου για μια ανεξάρτητη Κύπρο και την επίτευξη του αρχικού σκοπού της ΕΟΚΑ για Ένωση. Ο Γρίβας πέθανε τον Ιανουάριο του '74 , δηλαδή 6 μήνες πριν το πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη κατά του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή.

Οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες προσπάθησαν πολλές φορές να δολοφονήσουν τον Γρίβα ( 1955 - 59 ) , αλλά αυτός κατάφερνε πάντα να ξεφεύγει. Μετά την υπογραφή των συμφωνιών της Ζυρίχης ( 12/2/1959 ) και του Λονδίνου ( 19/2/1959 ) , όταν ο Γρίβας αποχωρούσε θριαμβευτής από την Κύπρο ( 17/3/1959 ) , μέλη των αγγλικών υπηρεσιών περίμεναν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας για να δούνε από κοντά τον θρυλικό πρώην στόχο τους , τον οποίο δεν είχαν καταφέρει να εξοντώσουν μετά από ανελέητο κυνηγητό 4 ετών.

Η μορφή του Γρίβα με τις μουστάκες έφερνε σε κάτι από αγωνιστή του '21. Παρακάτω ο Γρίβας νεκρός τυλιγμένος με την βασιλική σημαία ( μια εποχή που η χούντα είχε καταργήσει την βασιλεία ).


Θα συνεχίσω με ορισμένα στατιστικά και άλλα στοιχεία. Η πηγή των περισσοτέρων πληροφοριών είναι από μια μονογραφία του Παντελή Καρύκα για την ΕΟΚΑ. Ένα άρθρο του μπορείτε να διαβάσετε εδώ viewtopic.php?f=20&t=12323#p306532

[Τλαξκαλτέκος]

Κατά τον αγώνα της ΕΟΚΑ ( 1955 - 59 ) οι Άγγλοι είχαν 111 νεκρούς .
Οι φιλοβρετανοί Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί και υπάλληλοι που εκτελέστηκαν απ' την ΕΟΚΑ ήταν 205. Δηλαδή αυτό που κατηγορούν το ΕΑΜ ότι σκότωσε περισσότερους Έλληνες από Γερμανούς , ισχύει και για την ΕΟΚΑ. Έτσι είναι όλα τα αντάρτικα φαίνεται.
Η ΕΟΚΑ είχε 86 μαχητές νεκρούς , έχασε δηλαδή περίπου το 1/3 των δυνάμεών της.
Συνολικά η ΕΟΚΑ είχε 4 μέτωπα : τους Άγγλους , τους φιλοβρετανούς Κύπριους που ήταν ενεργά όργανα των Άγγλων , τους Τουρκοκύπριους ( οι Άγγλοι επάνδρωσαν την κυπριακή αστυνομία με πολλούς Τουρκοκύπριους γιατί δεν εμπιστεύονταν τους Έλληνες ) και τους κομμουνιστές ( ΑΚΕΛ ) που ήταν αντίθετοι με τον αντικομμουνιστή Γρίβα.
Ένα πέμπτο μέτωπο ήταν η τουρκοκυπριακή παραστρατιωτική οργάνωση Τουρκική Οργάνωση Άμυνας ( TMT ) . Οι Άγγλοι τυπικά αποστρέφονταν την ΤΜΤ . Στην πραγματικότητα όμως χρησιμοποιούσαν την ΤΜΤ και τους Τουρκοκυπρίους ως αντίβαρο της ΕΟΚΑ και των Ελληνοκυπρίων.

Η ΕΟΚΑ ( 1955 - 1959 ) διέθετε συνολικά 300 μαχητές περίπου. Αυτοί είχαν να αντιμετωπίσουν 40.000 Άγγλους στρατιώτες.

Η Εκκλησία συμμετείχε ενεργά στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Μοναστήρια της Κύπρου λειτούργησαν ως πρόχειρα νοσοκομεία , καταφύγια , κέντρα εκπαίδευσης και αποθήκες οπλισμού για τους αγωνιστές.

Κατά τη Μάχη της Κύπρου ( 1974 ) οι 11.000 - 14.000 Κύπριοι και Ελλαδίτες μαχητές είχαν να αντιμετωπίσουν πολυαριμθότερες και ισχυρότερες τουρκικές δυνάμεις . Κατά την εισβολή τους οι Τούρκοι παράταξαν :
40.000 Τούρκους στρατιώτες
20.000 Τουρκοκύπριους μαχητές και άνδρες της ΤΟΥΡΔΥΚ
160 - 200 άρματα
130 αεροσκάφη όλων των ειδών ( μαχητικά κ.α. ).

[Τλαξκαλτέκος]

Μορφές της ΕΟΚΑ

Μάτσης Κυριάκος : ( 1926 - 1958 ). Το 1956 συνελήφθη απ' τους Άγγλους , βασανίστηκε , φυλακίστηκε και τελικά απέδρασε. Κατόπιν προδοσίας περικυκλώθηκε από αγγλικό απόσπασμα και σκοτώθηκε κατά τη σύγκρουση ( 1958 ). Ετών 32.


Δράκος Μάρκος : ( 1932 - 1956 ) Συνελήφθη , αλλά απέδρασε. Σκοτώθηκε σε σύγκρουση με τους Άγγλους. Ετών 24.



Επιφανίου Ανδρέας : ( 1938 - 1957 ) Σκοτώθηκε από Αριστερούς Κυπρίους. Οι Άγγλοι φυγάδευσαν τον κομμουνιστή δολοφόνο του στην Αγγλία. Ετών 19.


Δημητρίου Ανδρέας ( 1934 - 1956 ) και Καραολής Μιχαλάκης( 1933 - 1956 ) : Απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους στις 10/5/1956. Ετών 22 και 23 αντίστοιχα.



Πατάτσος Ιάκωβος : ( 1934 - 1956 ) Απαγχονίστηκε από τους Άγγλους. Ετών 22.


Παλληκαρίδης Ευαγόρας : ( 1938 ή 1940 - 1957 ). Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ το '55. Συνελήφθη απ' τους Άγγλους το '56. Φυλακίστηκε , βασανίστηκε από Άγγλους και Τουρκοκύπριους αστυνομικούς και καταδικάστηκε σε θάνατο. Παρά την αντίθεση της παγκόσμιας κοινής γνώμης οι Άγγλοι τον απαγχόνισαν σε ηλικία 17 ( ή 19 ) ετών. Ήταν ο πιο νέος απ' τους νεκρούς της ΕΟΚΑ.


Αυξεντίου Γρηγόρης : ( 1928 - 1957 ). Ετών 29. Υπαρχηγός της ΕΟΚΑ. Μεταμφιεσμένος σε ιερέα :

Περικυκλώθηκε στις 3/3/1957 αυτός και 4 συμπολεμιστές του απ' τους Άγγλους σε μια σπηλιά που κρύβονταν. Ο Αυξεντίου είπε στους 4 συντρόφους του να παραδοθούν. Αυτοί το έπραξαν. Οι Άγγλοι κάλεσαν τους δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν την επικείμενη σύλληψη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ. Ο Αυξεντίου όμως δεν παραδιδόταν. Οι Άγγλοι τότε του πέταξαν χειροβομβίδα μέσα στην σπηλιά , πληγώνοντάς τον στο λαιμό και στο πόδι. Έπειτα έστειλαν έναν από τους παραδοθέντες συντρόφους του να σύρει το πτώμα του Αυξεντίου έξω. Όμως ο Αυξεντίου ζούσε και μαζί με τον συμπολεμιστή του ενώθηκαν και άρχισαν και οι δύο μαζί να βάλλουν κατά των Άγγλων. Ένα ολόκληρο αγγλικό σύνταγμα περικύκλωσε τους δυο αγωνιστές , αλλά δεν μπορούσαν να τους καταβάλλουν . Έχυσαν λοιπόν βενζίνη στη σπηλιά και έριξαν χειροβομβίδα. Το κρησφύγετο των δύο αγωνιστών άρχισε να καίγεται. Ο σύντροφος του Αυξεντίου βγήκε έξω μισοκαμένος και παραδόθηκε. O Αυξεντίου , καιγόμενος , πετάχτηκε έξω με το αυτόματο στο ένα χέρι και μια χειροβομβίδα στο άλλο. Ήταν σαν φλεγόμενος πυρσός. Το ένα του πόδι είχε κοπεί. Οι Άγγλοι τον ξάπλωσαν κάτω με πυρά.

[Adminović]

Μάθετε μπαλίτσα πώς γίνονται οι καλές οι αποβιβ....εεε.... αποβάσεις.

Διότι τις νίκες τις κανονίζει ο πρόεδρος.