Ερώτηση για τις νεκρικές παραδόσεις

[Perseus1966]

Ανοησιες ,σιγα το θεμα σαν να κανεις παρτυ ειναι και γελαει ο κοσμος και φαι και ποτο υπαρχει.

Με το κουφαρι του γερου διπλα κανατε παρτυ?

Ναι ,τι φοβάσαι μην τον ξυπναγαμε?

[Perseus1966]

Μια αηδία πάντως το ξενύχτισμα, να αναγκάζονται οι συγγενείς να περάσουν τόσες ώρες δίπλα σε ένα κουφάρι. Βαρβαρότητα.

Μάγκες τι μου λέτε τώρα;
Εμένα δε θυμάστε που σας είχα πει ότι ο πατέρας μου πέθανε λίγες μέρες πριν δώσω πανελλήνιες;
Τηρήσαμε το έθιμο κανονικότατα.
Στο σαλόνι ο πατέρας μου με μαζεμένους συγγενείς κι εγώ σε άλλο δωμάτιο να διαβάζω αρχαία.
Υπάρχει πιο βάρβαρο από αυτό;

Και μιλάμε για το 2000 τώρα.

Βαρβαρο ηταν εαν έδινες καμμια χημεια ,αρχαια ταιριάζει

[Λαχουρένιος]

Με το κουφαρι του γερου διπλα κανατε παρτυ?

Ναι ,τι φοβάσαι μην τον ξυπναγαμε?

Πολυ σεβοσασταν τον πεθαμενο

[Perseus1966]

Ναι ,τι φοβάσαι μην τον ξυπναγαμε?

Πολυ σεβοσασταν τον πεθαμενο

Μια χαρα σεβασμος ειναι ,που ειδες εσυ την ελλειψη σεβασμου?

[Ραν ταν πλαν]

Ναι ,τι φοβάσαι μην τον ξυπναγαμε?

Πολυ σεβοσασταν τον πεθαμενο

Έτσι γινόταν ρε σε γενικές γραμμές σε όλη την Ελλάδα στις κηδείες.
Μετά το ξενύχτισμα (αυτό για πρακτικούς λόγους δε γινόταν σε μεγάλο βαθμό μόνο στην Αθήνα) τα μοιρολόγια και το θρήνο στο θάψιμο ακολουθούσε ο καφές της παρηγοριάς που λέμε και κατόπιν τσιμπούσι (αλλού ψαρόσουπες, αλλού κοψίδια, προβατίνες κλπ) με κρασιά που στις περισσότερες περιπτώσεις κατέληγε σε γλέντι.
Αυτός ήταν ο τρόπος που ξόρκιζαν το θάνατο υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι η ζωή συνεχίζεται.
Και συνήθως μέσα από αυτή τη διαδικασία έβρισκε και η χήρα (αν το επέτρεπε η ηλικία της) το σχετικό γκόμενο για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Αν δεν τον έβρισκε στο γλέντι υπήρχαν αργότερα και τα μνημόσυνα και αν δεν της καθόταν και τότε τον έβρισκε σίγουρα αργότερα αφού επί τούτου ξημεροβραδιαζόταν στο νεκροταφείο μήπως και σβήσει το καντήλι του συγχωρεμένου.
Ε έμπα έβγα κάθε μέρα στο νεκροταφείο όλο και θα βρισκόταν ο καλόψυχος να την παρηγορήσει και η χήρα άλλο που δεν ήθελε.

[bizeli]

Αντικειμενικα καλα εκανες αλλα δεν ειναι κατι που θα μπορουσαν να κανουν οι πιο πολλοι

Ίσως.
Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις έχεις δυο επιλογές.
Ή τα παρατάς ή συνεχίζεις.
Ήμουν λίγο πριν τη γραμμή τερματισμού.
Είχα πολύ συγκεκριμένο χρόνο για διάβασμα ειδικά όταν έχεις να δώσεις 14 μαθήματα. Ήταν κάποια πράγματα από την ύλη που κυριολεκτικά έπρεπε να βγάλω μέχρι και την τελευταία στιγμή για να αισθανθώ έτοιμη.
Τουλάχιστον εγώ. Δεν ξέρω οι υπόλοιποι πώς διαχειρίστηκαν το διάβασμά τους.

Αν αποτύχαινα μετά θα είχα να διαχειριστώ δυο άσχημες καταστάσεις. Και την απώλεια του πατέρα μου και το γεγονός ότι θα χρειαζόταν να ξαναδώσω ενδεχομένως. Και πιθανώς να μην είχα κουράγιο να το ξανακάνω. Θα ήταν χειρότερο.
Ήθελα να ξεμπερδεύω τουλάχιστον με το ένα.

Πάντως να σου θυμίσω και την περίπτωση του πιτσιρικά που έχασε και τους δυο γονείς του από κορονοιό λίγο πριν τις εξετάσεις και έκανε και αυτός το ίδιο. Συνέχισε να διαβάζει και πέρασε ιατρική στο τέλος. Και φαντάσου ότι αυτός είχε και τους γονείς του στο νοσοκομείο πόσο διάστημα.

Γενικά Λαχουρένιε υπάρχουν πολλά παιδιά που διαβάζουν για πανελλήνιες κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες.

[Προέλλην]

Ανοησιες ,σιγα το θεμα σαν να κανεις παρτυ ειναι και γελαει ο κοσμος και φαι και ποτο υπαρχει.

Με το κουφαρι του γερου διπλα κανατε παρτυ?

Αν είναι τίποτε 80+ είναι στ @@ τους όλοι. Αν μάλιστα ήταν και κανένας κατάκοιτος, μη σου πω χαίρονται κιόλας.

Αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Μικρός έτυχε να με σύρουν να χαιρετήσουμε το πτώμα απο μια μακρινή ξαδέρφη γύρω στα 18 που σκοτώθηκε σε ατύχημα. Την είχαν ντυμένη νύφη με νυφικό στο φέρετρο (τους ανύπαντρους η παράδοση καλεί να τους ντύνουν γαμπρούς και νύφες) φάση ταινία τρόμου με βρυκόλακες.

Επειδή ήταν πολύ νέα ο θάνατός της υπήρξε πλήγμα για την οικογένεια, οι γονείς και η αδελφή της ήταν σε άλλη φάση, νομίζω ο γιατρός του πότισε με βαριά ηρεμιστικά. Κλαίγανε, ουρλιάζανε, καταρρέαν, αυτά όλο το βράδι, επί ώρες βασανιστήριο. Όσο ήμουν εκεί τριγύρω, δεν άκουσα ούτε ένα πηγαδάκι ατόμων να γελάνε, να ρωτάνε τι κάνουν τα παιδιά κτλ, υπήρχε βουβαμάρα και ξενερωμένες φάτσες μόνο.

Αυτά τα πράγματα κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύονται δια νόμου. Δημιουργούν ψυχικά τραύματα και αφαιρούν την αξιοπρέπεια ανθρώπων. Πρόκειται για ατόφια τριτοκοσμική βαρβαρότητα.

[Προέλλην]

Μια αηδία πάντως το ξενύχτισμα, να αναγκάζονται οι συγγενείς να περάσουν τόσες ώρες δίπλα σε ένα κουφάρι. Βαρβαρότητα.

Μάγκες τι μου λέτε τώρα;
Εμένα δε θυμάστε που σας είχα πει ότι ο πατέρας μου πέθανε λίγες μέρες πριν δώσω πανελλήνιες;
Τηρήσαμε το έθιμο κανονικότατα.
Στο σαλόνι ο πατέρας μου με μαζεμένους συγγενείς κι εγώ σε άλλο δωμάτιο να διαβάζω αρχαία.
Υπάρχει πιο βάρβαρο από αυτό;

Και μιλάμε για το 2000 τώρα.

Μόλις είδα μπροστά μου το Μπιζέλι να μπαίνει στο πιο άγριο τμήμα ΕΠΑΛ και να λέει στον εκεί χειρότερο ανήλικο εγκληματία:

[Λαχουρένιος]

Αν είναι τίποτε 80+ είναι στ @@ τους όλοι. Αν μάλιστα ήταν και κανένας κατάκοιτος, μη σου πω χαίρονται κιόλας.

Αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Μικρός έτυχε να με σύρουν να χαιρετήσουμε το πτώμα απο μια μακρινή ξαδέρφη γύρω στα 18 που σκοτώθηκε σε ατύχημα. Την είχαν ντυμένη νύφη με νυφικό στο φέρετρο (τους ανύπαντρους η παράδοση καλεί να τους ντύνουν γαμπρούς και νύφες) φάση ταινία τρόμου με βρυκόλακες.

Επειδή ήταν πολύ νέα ο θάνατός της υπήρξε πλήγμα για την οικογένεια, οι γονείς και η αδελφή της ήταν σε άλλη φάση, νομίζω ο γιατρός του πότισε με βαριά ηρεμιστικά. Κλαίγανε, ουρλιάζανε, καταρρέαν, αυτά όλο το βράδι, επί ώρες βασανιστήριο. Όσο ήμουν εκεί τριγύρω, δεν άκουσα ούτε ένα πηγαδάκι ατόμων να γελάνε, να ρωτάνε τι κάνουν τα παιδιά κτλ, υπήρχε βουβαμάρα και ξενερωμένες φάτσες μόνο.

Αυτά τα πράγματα κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύονται δια νόμου. Δημιουργούν ψυχικά τραύματα και αφαιρούν την αξιοπρέπεια ανθρώπων. Πρόκειται για ατόφια τριτοκοσμική βαρβαρότητα.

Ελα ρε, πολυ χοντρο. Και μονο που το ακουω ανατριχιαζω. Περιμενα στην Θεσ/νικη να ειναι οπως στην Αθηνα πανω κατω.

[Ραν ταν πλαν]

Πάντως όλα τα λεφτά στις κηδείες είναι οι χήρες.
Πάει το σκούξιμο γόνατο, το δάκρυ ποτάμι, σκίζουν τα ρούχα τους, τσουρομαδιώνται, πάνε και καλά να πέσουν μέσα στον τάφο για να πάνε μαζί με το μακαρίτη (απ' όσο ξέρω ποτέ καμία δεν έπεσε) και να τα ''πού μ' αφήνεις Μήτσο μου'' και τα ''δεν έπαιρνες εμένα θε μου'' ρίχνοντας ταυτόχρονα κλεφτές ματιές στον κουμπάρο με απολογητικό ύφος σε φάση ''τι να κάνω μωρό μου, θέλεις να με παρεξηγήσουν;''.
Το ότι όσο ζούσε ο μακαρίτης το κέρατο πήγαινε κι ερχόταν δεν επηρεάζει ποτέ τις υποκριτικές τους ικανότητες.