Ο Νιονιος

[pluton]

Πέθανε ο ευπρεπής μουσικός και φιλόσοφος κύριος Διονύσης Σαββόπουλος.

Στην κηδεία του απουσίαζε η αριστερά, φυσικά δεν θα απουσιαζε η αριστερά στον ΖΑΚ η στον Φύσσα αλλά σε ένα σκεπτόμενο ευπρεπή άνθρωπο τι δουλειά έχουν οι αριστεροί;

FB_IMG_1761477422359.jpg

Στις ηχηρές απουσίες, ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης τον οποίο εκπροσώπησε ο Γιάννης Βαρδακαστάνης Γραμματέας ΚΟΕΣ, ο Σωκράτης Φάμελλος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο Αλέξης Χαρίτσης της Νέας Αριστεράς.




Βέβαια ο Νιονιος δεν ήταν μουσικός του επιπέδου του Φύσσα, ίσως γι αυτό απείχαν.


Βεβαίως ήταν εκεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, που εκφώνησε και επικήδειο λόγο και μέλη της κυβέρνησης όπως ο Νίκος Δένδιας, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Γιώργος Γεραπετρίτης, η Λίνα Μενδώνη και η Νίκη Κεραμέως.

[DrSocrates]

Ο Διονύσης Σαββόπουλος και «του 60 οι εκδρομείς»
από Γιώργος Καραμπελιάς 24 Οκτωβρίου 2025
https://ardin-rixi.gr/archives/265131

[pluton]

FB_IMG_1761590535780.jpg

Τιμή για τον Νιονιο που δεν πήγατε, προφανώς είχατε πάει να γράψετε ονόματα στον άγνωστο στρατιώτη.

[Προέλλην]

Νομίζω οι απόψεις μου για τον αριστερό και μη λαϊκισμό είναι γνωστές. Τούτου δοθέντος, καταθέτω και την άποψή μου, ότι ο Σαββόπουλος ήταν μία παραγνωρισμένη μετριότητα σαν καλλιτέχνης (και τότε στην αρχή που ήταν αριστερός και τον είχαν για σύμβολο, και μετά που το γύρισε). Τα τραγούδια του είναι κάτι απλοϊκές μελωδίες με πομπώδη ενορχήστρωση για ρηχά αυτιά, η φωνή του δεν γεμίζει ούτε μία κλίμακα, και οι στίχοι του στομφώδείς αμπελοφιλοσοφίες που απευθύνονται στο ίδιο πανω-κάτω κοινό με αυτό του Παντελίδη.

[pluton]

Ο κ. Δρυμιώτης μιλώντας στον ΣΚΑΪ σήμερα το πρωί είπε χαρακτηριστικά:

«οι άδειες καρέκλες στην κηδεία του Σαββόπουλου πρέπει να προβληματίσουν κάθε σκεπτόμενο Έλληνα. Δηλαδή, πλέον τι να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να σημαίνει - εγώ θα πω - να μην είσαι Έλληνας ».

[pluton]

https://www.facebook.com/share/v/17HLQEKjaC/

[Λαχουρένιος]

Νομίζω οι απόψεις μου για τον αριστερό και μη λαϊκισμό είναι γνωστές. Τούτου δοθέντος, καταθέτω και την άποψή μου, ότι ο Σαββόπουλος ήταν μία παραγνωρισμένη μετριότητα σαν καλλιτέχνης (και τότε στην αρχή που ήταν αριστερός και τον είχαν για σύμβολο, και μετά που το γύρισε). Τα τραγούδια του είναι κάτι απλοϊκές μελωδίες με πομπώδη ενορχήστρωση για ρηχά αυτιά, η φωνή του δεν γεμίζει ούτε μία κλίμακα, και οι στίχοι του στομφώδείς αμπελοφιλοσοφίες που απευθύνονται στο ίδιο πανω-κάτω κοινό με αυτό του Παντελίδη.

Μόλις περιέγραψες το 99% του ελληνικού ''ποιοτικού'' τραγουδιού. Πέρα από κάτι 50άρηδες που έχουν μείνει κολλημένοι στις 2 πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, οι υπόλοιποι δεν νομίζω να θυμόντουσαν καν ότι ζούσε.

[pluton]

Δεν έχει σημασία που δεν συμφωνώ μαζί σας, νομίζω ότι ο Πατριάρχης περιέγραψε σαφέστερα τον Σαββόπουλο.


Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στη μεγάλη συναυλία που πραγματοποίησε στο Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης, την Κυριακή 11 Απριλίου 2010, πριν δεκαπέντε χρόνια” με τον Δημήτρη Σαββόπουλο και τη Σχολή Μαντουλίδου :

" Ο πολύμουσος κ. Σαββόπουλος και κορυφαίoς Έλλην «μελωδός», ήγουν «ερμηνευτής των δικών του στιχηρών ιδιομέλων», παλαιόθεν μας συγκινεί με το «φορτηγό» του, το «περιβόλι του τρελλού», το «κούρεμα», τον «Μπάλλο», το «Βρώμικο ψωμί», τα «τραγούδια που έγραψε για φίλους», τον «Καραγκιόζη» του, το «Σαββόραμα», τις «Πρεσθλάβες» του και τα άλλα υπέροχα έργα του, τα οποία είναι διαποτισμένα με πολλή ανθρωπιά, με πολλή ευθύνη έναντι της ιστορίας του Γένους και της σημερινής πραγματικότητός του, με πολλή ευαισθησία δια την αγωνίαν και τους προβληματισμούς των νέων, με πολλή «Ρωμηοσύνη»! "Ενθυμούμεθα με ιδιαιτέραν συγκίνησιν τας ευχάς που μας έδιδεν εις τις «Ακτίνες του Βορρά», ολίγον μετά την εκλογήν ημών εις τον μαρτυρικόν Πατριαρχικόν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως, ψάλλων: «Της καρδιάς σου η βασίλισσα υπάρχει και αιχμάλωτη στέκει στα μάτια σου εμπρός, σαν τον Θρόνον του νέου Πατριάρχη∙ ο Θεός να του δίνη δύναμη και φως». Ευχαριστούμεν από καρδίας, αγαπητέ κ. Σαββόπουλε, δια τας ωραίας εκείνας ευχάς. Πάντοτε χρειαζόμεθα «δύναμιν και φως» παρά Θεού, δια να βαστάζωμεν τον σταυρόν της ιστορίας, δια να πηδαλιουχώμεν ασφαλώς το ιερόν σκάφος της Εκκλησίας, δια να στηρίζωμεν την δοκιμαζομένην Ομογένειαν, δια να δίδωμεν ελπίδα εις τους νέους και δια να κρατούμεν άσβεστον το «Φανάρι» της Ορθοδοξίας, να τηλαυγίζη το φως του Χριστού και την ευγένειαν του Γένους εις τα πέρατα της οικουμένης! Καλώς μας ήλθατε «στο θείο Βυζάντιο», όπου και σήμερον, παρά τας περιπετείας και τας τραγωδίας που εζήσαμε δια των αιώνων, «το αυγό του αετού δυό κεφαλές πετάει»!


....μέσα από την κάλπη τη εκλογικη
Μας κοιτάζει ο Χάρος
και του τρέχουνε τα σάλια

Και μόνο από αυτό τον φιλοσοφημένο στίχο πιάνει στόχο στην αποτυχημένη μεταπολιτευτική δημοκρατία που καταστρέφει τον τόπο.

[Προέλλην]

Νομίζω οι απόψεις μου για τον αριστερό και μη λαϊκισμό είναι γνωστές. Τούτου δοθέντος, καταθέτω και την άποψή μου, ότι ο Σαββόπουλος ήταν μία παραγνωρισμένη μετριότητα σαν καλλιτέχνης (και τότε στην αρχή που ήταν αριστερός και τον είχαν για σύμβολο, και μετά που το γύρισε). Τα τραγούδια του είναι κάτι απλοϊκές μελωδίες με πομπώδη ενορχήστρωση για ρηχά αυτιά, η φωνή του δεν γεμίζει ούτε μία κλίμακα, και οι στίχοι του στομφώδείς αμπελοφιλοσοφίες που απευθύνονται στο ίδιο πανω-κάτω κοινό με αυτό του Παντελίδη.

Μόλις περιέγραψες το 99% του ελληνικού ''ποιοτικού'' τραγουδιού. Πέρα από κάτι 50άρηδες που έχουν μείνει κολλημένοι στις 2 πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, οι υπόλοιποι δεν νομίζω να θυμόντουσαν καν ότι ζούσε.

Mλκ, έχει τύχει να παίζω ΕΛ "έντεχνα" (σουρωμένος ) και ακούει η γυναίκα και με ρωτάει αθώα και ειλικρινά: "γιατί σε όλα τα τραγούδια μουγκανίζει 5 το πολύ νότες ο ίδιος τραγουδιστής;"

Αν το δείς λίγο αντικειμενικά, σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι λίγο φθηνιάρικο feeling που δημιουργεί μια απλοϊκή επαναλαμβανόμενη μελωδία και μια στομφώδης φωνή που λέει κάτι δήθεν ψαγμένο.

[pluton]

Μόλις περιέγραψες το 99% του ελληνικού ''ποιοτικού'' τραγουδιού. Πέρα από κάτι 50άρηδες που έχουν μείνει κολλημένοι στις 2 πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, οι υπόλοιποι δεν νομίζω να θυμόντουσαν καν ότι ζούσε.

Mλκ, έχει τύχει να παίζω ΕΛ "έντεχνα" (σουρωμένος ) και ακούει η γυναίκα και με ρωτάει αθώα και ειλικρινά: "γιατί σε όλα τα τραγούδια μουγκανίζει 5 το πολύ νότες ο ίδιος τραγουδιστής;"

Αν το δείς λίγο αντικειμενικά, σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι λίγο φθηνιάρικο feeling που δημιουργεί μια απλοϊκή επαναλαμβανόμενη μελωδία και μια στομφώδης φωνή που λέει κάτι δήθεν ψαγμένο.

Μα τραγούδια είναι δεν είναι κλασική μουσική και τα πιο έντεχνα τραγούδια σε τρεις τέσσερεις στίχους εστιάζουν και φυσικά το μοτίβο της μουσικής δεν έχει περιθώρια εναλλαγής στα δύο λεπτά που διαρκεί το τραγούδι....

Και φυσικά αυτό ισχύει και σε σπουδαίες διεθνείς εκτελέσεις πχ ο γαλάζιος Δούναβης σε ένα ταραμ τατάμ τατάμ εστιάζει πόσο μάλλον ένα τραγούδι διαμαρτυρίας όπως είναι ο Καραγκιόζης η το με αεροπλάνα και βαπόρια.