Παλιές ξενες ταινιες

Τα πάντα για το θέατρο, την τηλεόραση και την έβδομη τέχνη.
blackpaint
Basic poster
Basic poster
Δημοσιεύσεις: 559

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό blackpaint » 08 Απρ 2018, 18:31

sys3x έγραψε:
blackpaint έγραψε:συντροφια, ενα δωρο απο μενα, σοβιετικες ταινιες με αγγλικους υποτιτλους, χωρις χρεωση και χωρις δικαιωματα.
https://sovietmoviesonline.com


για καμία δεκαριά από αυτές με θέμα την Οκτωβριανή έχω ελληνικούς υπότιτλους (που δεν υπάρχουν στο opensubtitles).
Έχω αρκετά κομμούνια φίλους, δυστυχώς.

τις βρηκα ψαχνοντας σοβιετικες ταινιες επιστημονικης φαντασιας, το ειδος ειναι πολυ δημοφιλες στη ρωσσια, οπως ηταν στην εσσδ, αλλα και στην προεπαναστατικη ρωσσια.
Μ αρεσει ο σοσιαλιστικος ρετροφουτουρισμος. Τωρα ψαχνω ταινιες για το βππ, εχω δει πολλες αμερικανικες απο το 40 και μετα, αλλα οι σοβιετικες ειναι πληρως αγνωστες.
0 .

Άβαταρ μέλους
Dr Socrates
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 499

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Dr Socrates » 08 Απρ 2018, 19:47

Διάδοχος έγραψε:


Tαινιάρα. Νομίζω είναι και η 1η ταινία στην οποία μίλησαν οι ηθοποιοί.



Σπουδαία ταινία.ηταν μια από τις ταινίες που θεωρούσε από τις κορυφαίες ο Αντρέι Ταρκόφσκι.

Μια και αναφέρθηκα στον Ταρκόφσκι αναφέρω ορισμένες ταινίες τις οποίες θεωρούσε κορυφαίες.ο Ταρκόφσκι ρωτήθηκε το 1972 ποιες θεωρεί κορυφαίες ταινίες. ανέφερε

Persona(1966) του Ίνγκμαρ Μπεργκμαν
Seven Samurai
Winter Light του Ίνγκμαρ Μπεργκμαν,αριστούργημα .
Wild Strawberries του Ι.Μπεργκμαν
Mouchette(1967) του Robert Bresson
Woman of the dunes(1964) του Hiroshi Teshigahara
Diary of a country Priest(1951) του Robert Bresson αριστούργημα.
0 .

Άβαταρ μέλους
Dr Socrates
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 499

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Dr Socrates » 08 Απρ 2018, 23:38

Le Chat(1971) όπου παίζουν ο Jean Gabin και Simone Signoret

Live for Life(1967) του Claude Lelouch πολύ καλή ταινία


Αlphaville(1965) του Godard

Pierrot le fou(1965) άλλη μια καλή ταινία του Godard

Two men in Town(1973) του Jose Giovanni παιζουν Jean Gabin και Alain Delon,ενδιαφέρουσα ταινία

Farewell,friend (1968) εδώ παίζει ο Αlain Delon και ο Charles Bronson


Borsalino(1970) του Jacgues Deray



Death in Venice(1971) του Visconti

Laura(1944) πολύ καλη ταινια,παίζει και ο Vincent Price

The big Sleep(1946) εδώ παίζει ο Humphrey Bogart

Elevators to the Gallows(1958) του Louis Malle πολύ καλή ταινία


The lady from Shanghai(1947) του Orson Wells παίζει η Rita Hayworth
0 .

Άβαταρ μέλους
Διάδοχος
Danchō
Danchō
Δημοσιεύσεις: 13240

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Διάδοχος » 10 Απρ 2018, 16:56




Nosferatu, eine Symphonie des Grauens, του 1922. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του γερμανικού εξπρεσιονισμού που βγάζει τους πρωταγωνιστές έξω από τα στούντιο και συνδυάζει τα επιτηδευμένα οξυκόρυφα σκηνικά με τα φυσικά ντεκόρ. Επίσης πρόκειται για την πρώτη ταινία που εκμεταλλεύτηκε το θρύλο του Δράκουλα και το βιβλίο του Μπραμ Στόκερ.







Το Metropolis είναι γερμανική δραματική, επική ταινία επιστημονικής φαντασίας, του 1927. Το έργο ανήκει στο είδος του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Η ταινία σήμερα θεωρείται πρωτοπόρος τους είδους της επιστημονικής - φαντασίας στις ταινίες, και μάλιστα η πρώτη μεγάλης διάρκειας ταινία τους είδους, που κυκλοφόρησε.

Η ταινία γυρίστηκε κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η πλοκή της λαμβάνει χώρα σε μία μελλοντική αστική δυστοπία, και αφηγείται την ιστορία του γιου του κυβερνήτη, Φέντερ, ο οποίος με μία εργάτρια, τη Μαρία προσπαθούν να εξαλείψουν το χάσμα που χωρίζει την πόλη τους. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το 1925 και η παραγωγή στοίχισε, σχεδόν, 5 εκατομμύρια Reichsmarks. Τα σκηνικά είναι επηρεασμένα από το Μπάουχαους, τον Κυβισμό και τον Φουτουρισμό.

Κατά την περίοδο της κυκλοφορίας του, το έργο έλαβε ανάμικτες κριτικές. Από τη μία οι κριτικοί αντιμετώπισαν θετικά τα ειδικά εφέ της και την όμορφη εικόνα της, όμως, ως επί το πλείστον, κατέληξαν ότι πλοκή της ήταν naiveté (τη χαρακτήριζε αφέλεια). Το έργο, επίσης, δέχτηκε κριτική για τα υποτιθέμενα κομμουνιστικά του μηνύματα. Μετά την πρεμιέρα του κόπηκε μεγάλο μέρος από το αρχικό έργο του Λανγκ.
0 .
«Και η κουτσή Μαρία είναι εθνικιστές. Δηλαδή σε αυτό το επίπεδο; Εμείς είμαστε όλος ο πλανήτης!»

«Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς, οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας, κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς. Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!»

Άβαταρ μέλους
Άχθος Αρούρης
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 93
Τοποθεσία: ἀλλ᾽ ἧμαι παρὰ νηυσὶν ἐτώσιον ἄχθος ἀρούρης

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Άχθος Αρούρης » 10 Απρ 2018, 17:16

Dr. Strangelove (1964)
The Party (1968)
The Pink Panther (1963)
A Shot in the Dark (1964)
Kelly's Heroes (1970)
Where Eagles Dare (1968)
The Dollars Trilogy
12 Angry Men (1957)
0 .

Άβαταρ μέλους
Διάδοχος
Danchō
Danchō
Δημοσιεύσεις: 13240

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Διάδοχος » 10 Απρ 2018, 22:09



Le Voyage dans la Lune, alternately Voyage to the Moon, is a 1902 French black-and-white silent science fiction film. It is based loosely on two popular novels of the time: Jules Verne's From the Earth to the Moon and H. G. Wells' The First Men in the Moon.

The film was written and directed by Georges Méliès, assisted by his brother Gaston. The film runs 14 minutes if projected at 16 frames per second, which was the standard frame rate at the time the film was produced. It was extremely popular at the time of its release, and is the best-known of the hundreds of fantasy films made by Méliès. A Trip to the Moon is the first known science fiction film, and uses innovative animation and special effects, including the well-known image of the spaceship landing in the Moon's eye.

https://en.wikipedia.org/wiki/A_Trip_to_the_Moon
0 .
«Και η κουτσή Μαρία είναι εθνικιστές. Δηλαδή σε αυτό το επίπεδο; Εμείς είμαστε όλος ο πλανήτης!»

«Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς, οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας, κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς. Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!»

Άβαταρ μέλους
Dr Socrates
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 499

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Dr Socrates » 12 Απρ 2018, 18:43

Αποσπάσματα από την κριτική για την ταινία Un flic , που δημοσιεύθηκε στην εφημεριδα Βήμα, 14-1-75

του Βασίλη Ραφαηλίδη


Ο απ’ τον Αύγουστο του 1973 πρόωρα μακαρίτης (στα πενηνταέξι του χρόνια) Ζάν-Πιέρ Μελβίλ/ Jean-Pierre Melville, ο παππούς της νουβέλ βαγκ, από το 1947 που πρωτοεμφανίστηκε σαν σκηνοθέτης με τη Σιωπή της θάλασσας/ Le Silence de la mer του Βερκόρ μέχρι το κύκνειο άσμα του (1972).

Ένας μπασκίνας (έτσι περίπου θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε απ’ τη γαλλική αργκό την ηχοποίητη λέξη fllic, πρώτο μέρος του «φλικ –φλακ» που δείχνει τον ήχο που κάνει το σκαμπίλι ή το γκλοπ, και όχι Ο αστυνόμος όπως θέλει ο Έλληνας εισαγωγέας για λόγους ευνόητους) ήταν ένα πρόβλημα και ένα αίνιγμα. Πρόβλημα γιατί δύσκολα απορρίπτει κανείς έναν κινηματογραφιστή που κουβαλούσε ολόκληρο το σινεμά στο μικρό του τσεπάκι και αίνιγμα διότι ήταν αδύνατον να βρεις στέρεες λαβές στο έργο του: Τα πάντα έχουν ταυτόχρονα δύο και τρεις όψεις, τα πάντα είναι αόριστα και διφορούμενα, τα πάντα κινούνται στην ομίχλη της μεταφυσικής και του ιδεαλισμού. Ο κόσμος του Μελβίλ είναι ένας κόσμος σκιών και φαντασμάτων.

Ο ίδιος δήλωσε κάποτε: «Είμαι δεξιός γιατί είμαι ατομιστής μέχρι το κόκαλο. Όμως ξέρω πως μόνο οι κομμουνιστές μπορούν να μας σώσουν». Έκφραση καίρια του ιδιόμορφου μανιχαϊσμού του, της σύγχυσης αλλά και της ειλικρίνειας του.

Για τον Μελβίλ δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί». Υπάρχουν μόνο κατάγυμνοι, άνθρωποι, «πέραν του καλού και του κακού» που διασχίζουν τις ταινίες του χωρίς να υποστούν την παραμικρή ηθική ή ψυχολογική διαφοροποίηση στη διάρκεια των τεκταινομένων. Το μόνο που καταφέρνουν να προκαλέσουν είναι μια διαταραχή της ισορροπίας του γύρω κόσμου, που ωστόσο αποκαθίσταται με το θάνατο τους: Το απαθές Σύμπαν αδιαφορεί για τα μικρόβια που το μολύνουν πάντα πρόσκαιρα και πότε ανεπανόρθωτα.

Έτσι, ο Μελβίλ, χωρίς να το καταλάβει καλά καλά, καταργεί τον ψυχολογισμό -κατάργηση που θα γίνει μόνιμο αίτημα του μοντέρνου σινεμά. Όμως, στη θέση του δεν βάζει καμιά ιδέα, καμιά προσωπική άποψη: Τα πάντα για τον Μελβίλ είναι ένας συμπαγής, απροσπέλαστος και μυστηριώδης όγκος.

Σίγουρα ο Μελβίλ έχει μια θέση δίπλα στον Μπέκετ- κι ας είναι πριμιτίφ. Ο φίλος του ο Γκοντάρ πρέπει να το γνώριζε καλά όταν στο Με κομμένη την ανάσα (όπου κρατάει το μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο ενός συγγραφέα) τον βάζει ν’ απαντάει στην ερώτηση «ποία είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία σας»: Να γίνω αθάνατος κι ύστερα να πεθάνω! Η αξία του Μελβίλ βρίσκεται σ’ αυτήν ακριβώς την πλήρη και παράλογη συνεχή αντιστροφή, όπου δεν υπάρχει δεξιό και αριστερό, πάνω και κάτω, μέσα και έξω. Δηλαδή, χάος απόλυτο. Ο Μελβίλ το περιγράφει με σπάνια χαοτική «ακρίβεια» και γι’ αυτό ακριβώς αδυνατεί να το ερμηνεύσει. Είναι, οπωσδήποτε, ένας άνθρωπος του καιρού μας, που η μόνη τάξη που γνωρίζει είναι η αισθητική: Αρπάζεται απ’ τη φόρμα όπως ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του. (Επιτέλους, η φόρμα είναι ο μόνος τρόπος να επιβάλει κανείς, ολομόναχος, τάξη στο άτακτο Σύμπαν).

(…) Μια σημείωση: Σε πείσμα της μεταφυσικής και του ιδεαλισμού του, αγαπούμε τούτον τον μεγάλο κινηματογραφιστή. Γιατί υπήρξε μάστορας αφοσιωμένος στη δουλειά του μέχρι θανάτου (πέθανε γράφοντας το σενάριο της 14ης ταινίας του) και διότι ας διατελούσε «εν πλήρει συγχύσει αθώος». Κι ακόμα γιατί ήταν ένας άνθρωπος σπαραχτικά τίμιος και ειλικρινής, που δεν δίστασε να πει σε μια απ’ τις συχνές εκρήξεις του παθολογικού του εγωισμού. «Ο γαλλικός κινηματογράφος είμαι εγώ»! Θα έλεγε αλήθεια αν δεν ξεχνούσε (σκόπιμα) να βάλει ένα «και» ανάμεσα στο «είμαι» και στο «εγώ».

(αποσπάσματα από μια κριτική για την ταινία Un flic , που δημοσιεύθηκε στην Βήμα, 14-1-75.) πηγή: cinephilia.gr
0 .

Άβαταρ μέλους
Dr Socrates
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 499

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Dr Socrates » 15 Απρ 2018, 17:40

Το "Rashomon" του Ακίρα Κουροσάβα, είναι μία ταινία σταθμός για τον παγκόσμιο κινηματογράφο έχοντας γράψει ιστορία και όντας η πρώτη ιαπωνική ταινία που κυκλοφόρησε με τόσο επιτυχημένο τρόπο εκτός συνόρων, ενώ παράλληλα τιμήθηκε, τόσο με τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία το 1950, όσο και με το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Πέρα από τα βραβεία όμως, ο Κουροσάβα παρουσίασε εδώ έναν νέο τρόπο σύνθετης κινηματογραφικής αφήγησης. Βλέποντας μέσω flash backs, τέσσερις φορές το ίδιο γεγονός από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ο θεατής γίνεται μάρτυρας των φόβων, των κινήτρων και των παραγόντων που ορίζουν την υποκειμενική ιστορία του καθενός από τους ήρωες μας.

Κάθε ήρωας, μπορεί τελικά να σκότωσε τον σαμουράι, μπορεί όμως και ο ίδιος να αυτοκτόνησε. Έτσι λοιπόν ο Κουροσάβα μας μιλά για την άποψη του ότι, όλοι μας σε τελική ανάλυση λέμε απλά τις υποκειμενικές μας αλήθειες.

Οι διάλογοι είναι βέβαια ότι κανείς περιμένει από μια Γιαπωνέζικη ταινία, γεμάτοι από αλήθειες, μίση, φόβους αλλά και κηρύγματα ηθικής, παρόμοιοι θα λέγαμε με αυτούς αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.

Οι ερμηνείες θεατρικές, με υπερβολές εκφράσεων, φτάνοντας πολλές φορές μέχρι τον σουρεαλισμό, ενώ η κίνηση της κάμερας μέσα στο δάσος είναι αν μη τι άλλο, πρωτοποριακή. Είναι μια κίνηση κάμερας η οποία ξεκινάει πίσω από τον ηθοποιό τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα τον «γλύφει» καθώς τον προσπερνά και βγαίνει μπροστά από τον ηθοποιό δείχνοντας τον ανφάς. Κι όλα αυτά πριν από 63 χρόνια, καθώς η ταινία μας είναι παραγωγής του 1950. Μία κίνηση, η οποία αγαπήθηκε από πολλούς σκηνοθέτες και επηρέασε πολλούς δημιουργούς, μέχρι και σήμερα.

Η χρήση των αντικρουόμενων φλας μπακ, των μαρτυριών διαφορετικών ατόμων για ένα συγκεκριμένο γεγονός, είναι πλέον κοινός τόπος σε αμέτρητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες, η δε έκφραση "φαινόμενο Rashomon", αποτελεί πλέον κομμάτι της νομικής αργκό για την περιγραφή αντιφατικών καταθέσεων.

Το "Rashomon", όπως και όλες οι μεγάλες κινηματογραφικές δημιουργίες, είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι οι μαγικές κινήσεις της κάμερας, η αυστηρή γεωμετρία των εικόνων, οι απίστευτες φωτοσκιάσεις ενός αενάως κινούμενου φακού (του τεράστιου οπερατέρ Kazuo Miyagawa), είναι η γήινη παρουσία του Toshirô Mifune, η αισθαντική αέρινη ομορφιά της Machiko Kyô, έως και η υποδειγματική ηχητική μπάντα φυσικών ήχων και του μπολερό, του εμβληματικού μουσικού Fumio Hayasaka.

Το πρώτο φιλμ που γύρισε μετά τον πόλεμο, "Δεν λυπόμαστε την νεολαία μας" (1946), είχε σαν θέμα την ιστορία της Ιαπωνίας από την δεκαετία του '30 ως το 1946. Η ταινία βασιζόταν στην "πτώση του Τακικάβα", που έλαβε χώρο το 1933 όταν ένας καθηγητής αναγκάσθηκε από την κυβέρνηση να παραιτηθεί εξ αιτίας των πολιτικών απόψεών του.

Τα επόμενα χρόνια ο Κουροσάβα γύρισε το αριστούργημα "Ο μεθυσμένος άγγελος" (1948) και την ταινία που του επέφερε διεθνή εκτίμηση και τον έκανε γνωστό στην Ευρώπη. Ο λόγος βέβαια για το "Ρασομόν" του 1950, στο οποίο απονεμήθηκε ο "Χρυσός Λέων" στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας του 1951. Η ταινία πραγματεύεται το θέμα της αλήθειας, της ανάμνησης και της πραγματικότητας. Σπουδαίες επίσης ταινίες του Κουροσάβα είναι οι: Ο θρόνος του αίματος (1957), "Επτά Σαμουράι" (1954), "Όνειρα" (1990), "Γιοτζίμπο" (1961), "Ραψωδία τον Αύγουστο" (1991), "Καγκεμούσα" (1980), Ραν (1985)κ.α.


«Από την εποχή του ερχομού του ομιλούντος κινηματογράφου στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ένιωσα ότι είχαμε βάλει στο περιθώριο και ξεχάσει όλα αυτά που ήταν υπέροχα στις παλιές βωβές ταινίες. Με ενοχλούσε ακατάπαυτα η συνειδητοποίηση της αισθητικής απώλειας. Ένιωθα την ανάγκη να επιστρέψω στις πηγές του κινηματογράφου για να ξαναβρώ την ιδιαίτερη αυτή ομορφιά. Έπρεπε να επιστρέψω στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, πίστευα ότι υπήρχε κάτι που μπορούσα να μάθω από το πνεύμα που χαρακτήριζε τη Γαλλική αβανγκάρντ της δεκαετίας του ‘20.» - Ακίρα Κουροσάβα

Πηγη http://tvxs.gr/news/sinema/dekapente-xr ... -koyrosaba
1 .

Άβαταρ μέλους
Dr Socrates
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 499

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Dr Socrates » 15 Απρ 2018, 23:37

Αλλες καλες ταινιες

Gaslight(1944) εδω παιζει η Ingrid Bergman και ο Joseph Cotten

Journey into fear(1943) πολυ καλη ταινια επισης.Και εδω παιζει ο Joseph Cotten

Niagara(1953)

Portrait of Jennie(1948)

La Strada(1954),La Dolce Vita(1960) και Nights of Cabiria(1957) καταπληκτικες ταινιες του Federico Felini.




The Stranger(1946) του Orson Welles

Rome,Open City(1945) πολυ καλη ταινια του Roberto Rossellini
Stromboli(1950) του ιδιου.Εξαιρετικη η ερμηνεια της Ingrid Bergman



Lawrence of Arabia(1962) :s_cool


Two women (1960) και Bicycle Thieves(1948) του Vittorio De Sica.

The Searchers(1956) του John Ford για τους φιλους των Western movies


Quo Vadis(1951)

Letter from an unknown woman(1948) και La Ronde(1950) του Μ.Oppenheimer.πολυ καλες ταινιες.

Samson and Delilah(1949) εδω παιζει η Hedy Lamarr

The odd Couple(1968) με το διδυμο J.Lemmon και W.Matthaou

La Grande Vadrouille(1966) εδω παιζει ο Louis de Funes.

Charade(1963) πολυ καλη ταινια εδω παιζει η Audrey Hepburn

Roman Holiday(1953)

Midnight Lace(1960) εδω παιζει η Doris Gray

Spartacus(1960) αριστουργημα

What ever happened to baby Jane?(1962) εδω παιζουν Bette Davis και Joan Crawford οι οποιες ειχαν μεγαλο μισος μεταξυ τους στην πραγματικοτητα.

Kiss Me Deadly (1955)
The Flight of the Phoenix (1965 film)


Duel in the sun(1946)

Cat on a Hot Tin Roof(1958) εξαιρετικες οι ερμηνειες του Paul Newman και της Elisabeth Taylor.

5 Fingers(1952) εδω παιζει ο James Mason.
0 .

Άβαταρ μέλους
Dr Socrates
Rookie poster
Rookie poster
Δημοσιεύσεις: 499

Re: Παλιές ξενες ταινιες

Δημοσίευσηαπό Dr Socrates » 21 Απρ 2018, 22:57

Εικόνα


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσαρλς Μπρόνσον γνώρισε δύσκολες στιγμές στη ζωή του και ακόμα δυσκολότερα παιδικά χρόνια. Γεννημένος στις 3 Νοεμβρίου 1921 ως Charles Buchinsky σε μια ξεχασμένη παραγκούπολη της Πενσιλβάνια, ήταν το ενδέκατο από τα 15 παιδιά της φτωχής φαμίλιας μεταναστών από τη Λιθουανία.

Τον πατέρα του δεν τον γνώρισε καλά, καθώς πέθανε όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις 10 ετών, γνώρισε όμως από πρώτο χέρι την ανέχεια και την εξαθλίωση στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τέτοια ήταν η φτώχεια της οικογένειας που ο 6χρονος Τσαρλς στέλνεται για πρώτη φορά στο σχολείο φορώντας δανεικό φόρεμα της μεγαλύτερης αδελφής του.

Μέχρι να φτάσει στα 16, μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια δουλειάς στο ανθρακωρυχείο που συντηρούσε την πόλη, κερδίζοντας μόλις 1 δολάριο για κάθε τόνο κάρβουνου που έβγαζε από τα έγκατα της γης. Παρόλα αυτά, είναι το μόνο παιδί της οικογένειας που τελειώνει το σχολείο! Το 1943 στρατολογείται και υπηρετεί τη θητεία του στα χαρακώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως πυροβολητής στην πολεμική αεροπορία, παίρνοντας και μετάλλιο τιμής για τα τραύματά του.

Μετά τον πόλεμο, ο Μπρόνσον έκανε ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει για να συντηρηθεί: από χτίστης και μάγειρας μέχρι και υπάλληλος στη λαχαναγορά της Νέας Υόρκης. Μετακινούταν συχνά ψάχνοντας απασχόληση, καθώς η επιβίωση ήταν γι' αυτόν μονόδρομος.

Σε μια ευτυχή τροπή της μοίρας βρέθηκε στο Ατλάντικ Σίτι, όπου νοίκιαζε ξαπλώστρες στους λουόμενους. Εκεί συνάντησε έναν θίασο από την Πενσιλβάνια που απολάμβανε τις διακοπές του και τους έπεισε να τον δοκιμάσουν ως σκηνογράφο, καθώς έπιανε το χέρι του στη ζωγραφική. Ήταν η πρώτη του γνωριμία με τον χώρο της showbiz...
Ο θίασος εντυπωσιάστηκε από τις σχεδιαστικές ικανότητες του Μπρόνσον και τον προσέλαβε σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης. Όταν μάλιστα είχαν κενά στους ρόλους, τον άφηναν να ανεβαίνει στο σανίδι, αναπληρώνοντας τον κανονικό ηθοποιό. Σύντομα όμως ο Τσαρλς θα κολλούσε το μικρόβιο της υποκριτικής, αποφασίζοντας ότι η ηθοποιία του ταίριαζε καλύτερα από τη σκηνογραφία.

Κι έτσι το 1949 εγκαταλείπει τη δουλειά και μετακομίζει στην Καλιφόρνια για να εγγραφεί σε σχολή υποκριτικής. Οι επιδόσεις του είναι πολύ καλές κι έτσι το 1951 εξασφαλίζει το πρώτο του ρολάκι σε χολιγουντιανή ταινία: το ντεμπούτο του λαμβάνει χώρα στο «You're in the Navy Now», με πρωταγωνιστή τον Γκάρι Κούπερ.

Στη δεκαετία του '50 αναγκάζεται να αλλάξει το επίθετό του σε Μπρόνσον, καθώς ήταν η ζοφερή περίοδος της αντικομμουνιστικής εκστρατείας που εγκαινίασε ο γερουσιαστής ΜακΚάρθι και δεν ήταν σοφό για έναν ηθοποιό να φέρει ένα κατάφωρα ρωσικό όνομα!


Ο Μπρόνσον συνέχισε να εμφανίζεται σε ρόλους σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, με τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο να έρχεται το 1958 στην ταινία «Machine-Gun Kelly», που γυρίστηκε σε μόλις 8 μέρες(!) με πενιχρό budget...

Ο περίφημος γάλλος ηθοποιός Αλέν Ντελόν είδε την ταινία, τη θυμόταν πάντα και 10 χρόνια αργότερα κάλεσε τον Μπρόνσον στη Γαλλία για να τον πλαισιώσει στο «Adieu, l'Ami» (1968), το οποίο έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη.

Ήταν ωστόσο το γαλλικό θρίλερ της επόμενης χρονιάς, το «Rider on the Rain» (1969), που θα έπειθε και τον πλέον κακόβουλο ότι ο Μπρόνσον ήταν μεγάλος ηθοποιός, παρά την τυποποίησή του στους ρόλους του σκληρού, που επιφύλασσε γι' αυτόν το αμερικανικό σινεμά.

Έξι χρόνια αργότερα θα εντυπωσιάσει για άλλη μια φορά κοινό και κριτικούς στο «Hard Times», ενώ το 1976 θα αποσπάσει και πάλι διθυραμβικές κριτικές για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο σατιρικό «From Noon Till Three».



Παρά τις εμφανίσεις του αυτές, οι βίαιοι χολιγουντιανοί ρόλοι θα τον ακολουθούσαν σε όλη του την υποκριτική καριέρα, ταυτίζοντάς τον στα μάτια του κοινού με την ενσάρκωση του σκληρού...


Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, ο Τσαρλς Μπρόνσον διέθετε πιστό κοινό που τον ακολουθούσε σε κάθε νέο ρόλο και παρά το γεγονός ότι τα σενάρια ήταν συνήθως κακά, δεν ήταν λίγοι οι κριτικοί που συμφωνούσαν ότι ο ηθοποιός μπορούσε να παίξει!


Στις κορυφαίες ταινίες της εποχής συγκαταλέγονται οι θρυλικοί ρόλοι του στους «Υπέροχους Εφτά» (1960) του Στάρτζες, τη «Μεγάλη Απόδραση» (1963) φυσικά, όπου ενσαρκώνει τον κλειστοφοβικό πολωνό αιχμάλωτο πολέμου (και η ειρωνεία είναι ότι ήταν πράγματι κλειστοφοβικός από την εποχή που δούλευε στα ορυχεία) αλλά και το υπέροχο «Mr. Majestyk» (1974).


Και βέβαια πολλοί τον θυμούνται ως τον αδίστακτο (50άρης πια) τιμωρό στο «Death Wish» (1974) και τα 4 sequels που γυρίστηκαν! Είναι η ταινία που θα τον εγκαθιδρύσει κινηματογραφικά στην Αμερική, που παρέμενε παραγνωρισμένος παρά τη φήμη που απολάμβανε στην Ευρώπη...

Στην ευρωπαϊκή του καριέρα, γύρισε ταινίες σε Ιταλία και Γαλλία και έγινε μεγάλο όνομα στην ευρωπαϊκή επικράτεια. Ποιος μπορεί να τον ξεχάσει στο «Μια φορά κι έναν καιρό στη Δύση» (1968) του Σέρτζιο Λεόνε; Ο ίδιος μάλιστα ο Λεόνε τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο ηθοποιό που συνεργάστηκα ποτέ» και του πρότεινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο λαμπρό σπαγγέτι γουέστερν «Για μια χούφτα δολάρια» (1964), ρόλο που αρνήθηκε ο Μπρόνσον και έστειλε έτσι τον Κλιντ Ίστγουντ στη δόξα!



Μέχρι το 1975, παρά τις περιπέτειες με την κριτική, ο Τσαρλς Μπρόνσον ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου box-office, πίσω μόνο από τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Μπάρμπρα Στρέιζαντ και Αλ Πατσίνο! Τα είχε καταφέρει ως ηθοποιός και με το παραπάνω.


Όσο για τις επικρίσεις που δεχόταν συνεχώς από τους αμερικανούς κριτικούς για τους βίαιους ρόλους που ενσάρκωνε, ο ίδιος απαντούσε: «Δεν κάνουμε ταινίες για τους κριτικούς, καθώς ούτε καν πληρώνουν για να τις δουν!»...


Στην προσωπική του ζωή, το 1965 πήρε διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο, τη Harriet Tendler, ηθοποιό που είχε γνωρίσει την εποχή που έκανε το πρώτο του ξεκίνημα με τον θίασο της Πενσιλβάνια, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά.

Το 1969 παντρεύεται τη βρετανή ηθοποιό Jill Ireland, που θα εμφανιστεί αργότερα σε πολλές ταινίες του αστέρα (14!), περιλαμβανομένων των «The Valachi Papers» και «Love and Bullets». Ο Μπρόνσον παρέμεινε στο πλευρό της μέχρι τον θάνατό της το 1990, έπειτα από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Η φαμίλια ζούσε σε έπαυλη στο Λος Άντζελες με τα 7 της παιδιά (δύο από τον πρώτο γάμο του Μπρόνσον, τρία της Ireland και δύο ακόμα που απέκτησαν μαζί).


Τον Δεκέμβριο του 1998 ο Μπρόνσον πέρασε και πάλι τα σκαλιά της εκκλησιάς, αυτή τη φορά με την Kim Weeks. Το ζευγάρι πέρασε μαζί το υπόλοιπο της ζωής του Μπρόνσον...


Η υγεία του Τσαρλς Μπρόνσον επιδεινώθηκε στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο γνωστός ηθοποιός αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1998, όταν και υποβλήθηκε σε εγχείριση στο ισχίο.


Τον τελευταίο του καιρό τον πέρασε υποφέροντας από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ο Μπρόνσον πέθανε στις 30 Αυγούστου 2003, σε ηλικία 81 ετών, χτυπημένος από πνευμονία.

Όσο κι αν απεχθανόταν την εικόνα του σκληρού που τον ακολουθούσε κατά πόδας και έκανε κατόπιν τα πάντα για να απαλλαχθεί από αυτή, αποζητώντας πιο απαιτητικούς ρόλους, στην αρχή της καριέρας του την είχε καλωσορίσει.

Τροφοδοτούσε μάλιστα την τυποποιημένη φιγούρα του αντισυμβατικού και εκτός οθόνης, «εξομολογούμενος» σε συνεντεύξεις ότι τσακωνόταν συχνά και πιανόταν στα χέρια, είχε καταδικαστεί για ξυλοδαρμούς, επιθέσεις και κακοποίηση, ενώ άφηνε τεχνηέντως να εννοηθεί ότι το χόμπι του ήταν το ρίξιμο μαχαιριών!


Οι δημοσιογράφοι ωστόσο που έψαξαν την ιστορία της ζωής του δεν βρήκαν ποινικό μητρώο, ούτε και κάποιο περιστατικό φυσικά που να υποδηλώνει την προδιάθεσή του για βία. Αντιθέτως, έμαθαν ότι ο Τσαρλς Μπρόνσον ήταν ένας ήσυχος, κλειστός και ευγενικός άνθρωπος, που το παντοτινό του χόμπι ήταν η ζωγραφική...


Πηγη https://www.newsbeast.gr/portraita/arth ... ls-bronson
0 .


Επιστροφή σε “Θέατρο • TV • Cinema”