Το σοβαρότερο πρόβλημα της Ελλάδας που καθόρισε όλη τη μεταπολίτευση και μας οδήγησε στα μνημόνια έχει όνομα και λέγεται κλεπτοκρατικός καπιταλισμός. Συνίσταται στην επιβολή ενός αεριτζίδικου καπιταλισμού που δεν παράγει αλλά που συντηρείται αρμέγοντας το κράτος. Κλασσικό παράδειγμα το πάρτυ των εργολάβων στην Ολυμπιάδα που θησαύρισαν μέσω υπερκοστολογήσεων των ολυμπιακών έργων ενώ τον τελικό λογαριασμό πλήρωσε το ελληνικό κράτος μέσω δανεικών. Δανεικών που χρεώθηκε φυσικά και ο ελληνικός λαός.

Δεύτερο παράδειγμα το πάρτυ των θαλασσοδανείων. Ολοι αυτοί οι κλεφταράδες ενώ έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό, οταν κάποια επιχείρηση τους γινόταν προβληματική δεν έβαζαν το χέρι στην τσέπη για να τη σώσουν. Οχι, αλλά έβαζαν τις κυβερνήσεις που ελέγχουν να πιέζουν τις τράπεζες να τους παρέχουν θαλασσοδάνεια. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόσφατο συμβούλιο των μεγαλομετόχων του Mega, οι νέοι και παλιοί μεγαλομέτοχοι (με την εξαίρεση του Ιβάν Σαββίδη) δεν θέλησαν να πληρώσουν τους υπαλλήλους του καναλιού που είναι απλήρωτοι μήνες.
Η άθλια αυτή κάστα των κλεπτοκρατών αστών που δεν παράγουν στην Ελλάδα προστατεύεται με διάφορους τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι ότι έχει αποκτήσει τα κανάλια και τις εφημερίδες. Ο δεύτερος ότι μέσω των καναλιών εκβιάζει τις κυβερνήσεις και άρα τις έχει στο τσεπάκι της. Αυτή είναι η λεγόμενη διαπλοκή. Η κυβέρνηση που έκανε την Ελλάδα χώρα της διαπλοκής ήταν η κυβέρνηση Σημίτη. Τρίτος τρόπος είναι ότι οι αστοί κλεπτοκράτες αγοράζουν μιά ομάδα και χρησιμοποιούν τον κόσμο της σαν ασπίδα.

Σε όλες τις χώρες οι αστοί κλέβουν αλλά η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία αρκετοί δεν παράγουν και έχουν γίνει ένα καρτέλ που απομυζάει τα λεφτά του κράτους και των τραπεζών.
Η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν η πρώτη που θέλησε να πολεμήσει την κάστα των κλεπτοκρατών. Αλλά ο Καραμανλής υπονομεύθηκε από το ίδιο το κόμμα του, τη ΝΔ και σύντομα απομονώθηκε. Σήμερα η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ προσπαθεί με τη σειρά της να χτυπήσει τους κλεπτοκράτες και έχει πετύχει αρκετά σε αυτό τον πόλεμο. Πρώτα απ' όλα τους έβαλε να πληρώσουν φόρο διαφημίσεων και τώρα θα τους οδηγήσει να πληρώσουν για τις άδειες των καναλιών. Δεύτερον έβαλε βαρειά πρόστιμα σε όσους απ' αυτούς ήταν εργολάβοι και κάναν λοβιτούρες. Τρίτον τους έκοψε τα θαλασσοδάνεια και τις κρατικές διαφημίσεις. Τέταρτον οδήγησε στη δικαιοσύνη κάποιους απ' αυτούς που τους βρήκε οικονομικά εγκλήματα, πιχι τον Ψυχάρη.

Στόχος αυτού του πολέμου της κυβέρνησης δεν είναι αυτό που πολλοί υποστηρίζουν. Δηλαδή να σχηματίσει ο Τσίπρας τη δική του διαπλοκή. Αν έψαχνε μόνο για κανάλια να τον στηρίξουν μπορούσε να βασιστεί στους ίδιους τους καναλάρχες οι οποίοι περίμεναν από τον Τσίπρα να γίνει ο νέος άνθρωπος τους. Στόχος του πολέμου είναι αφενός να πάψουν οι κλεπτοκράτες να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις και ο ακόμη μεγαλύτερος στόχος είναι να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Δηλαδή να φύγουν οι κλεπτοκράτες και να έρθουν στη θέση τους καπιταλιστές που να παράγουν. Χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα. Κι αυτός είναι ένας πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί.